afspraak met Erik

Vandaag zou ik met Erik de dag doorbrengen; wandelen, praten over vrijheid en het liefhebben van meerdere vrouwen/ mannen, knuffelen, vrijen misschien. Het zijn maar mogelijkheden.... Waar het om gaat is om elkaar te ont-moeten, zien wat er is en wat er ontstaat. Ik had er erg veel zin in maar ik heb afgebeld.

Gisteravond toen ik terug naar huis reed dacht ik na of ik de afspraak met Erik af zou zeggen. Ik voelde me erg overprikkeld, moe, gestressd, helemaal niet energiek. Als ik met Erik ben gebeurt er veel met mij, kan ik dat er nog bij hebben? Is dat nog goed voor mij? Ik wilde ook zo graag fit zijn en hem zien vandaag, ik had me er op verheugd. Is dit de prijs die ik moet betalen door zo intensief te leven, zulke intense ontmoetingen aan te gaan, dat ik verwerkingstijd nodig heb, zoals een koe die moet gaan liggen om te herkauwen? Of heeft het met iets anders in mij te maken?

Het lukte me niet om langer dan een uur of drie te slapen vannacht, ik was te onrustig. Als ik dacht om af te bellen fantaseerde ik teleurstelling bij Erik. Ik bedacht reacties die me bekend zijn van vroeger; teleurstelling dat ik mijn afspraak niet na kom, dat ik de ander roet in zijn eten gooi, dat de ander tijd voor mij heeft gemaakt, zich verheugd heeft... Heel diep van binnen was er ook een stemmetje dat zei: " het gaat om het nu, om wat er nu is in mij en in hem. Als hij het moeilijk vind dat ik afzeg gaat het niet zozeer om mij op dit moment maar om zijn behoeften". Maar dit stemmetje werd overstemd door mijn normen die zeggen dat "afspraak afspraak is", dat ik de ander teleurstel door mijn af te zeggen.

Ik besloot niet te gaan. Ik voelde me trots dat ik dat besloot; ik vind dat zoooo moeilijk om zo'n leuke afspraak waar ik zoveel zin in heb af te zeggen! Ik belde Erik op. Het was zo fijn om hem aan de telefoon te horen en hem te horen zeggen dat hij vond dat ik niet moest komen als het niet goed voor me was. Ik vroeg hem of hij teleurgesteld was. Nee, zei hij. Ik begreep dat niet goed, hij had zich toch verheugd? Ik vroeg het hem. Hij zei dat hij geen teleurstelling voelde omdat hij niet wil dat ik iets doe wat niet goed voor mij is. Dat was belangrijker voor hem; mijn vrijheid om te doen wat voor mij goed is, en dat ik die vrijheid ook neem. Als het vandaag niet goed is voor mij wilde hij onze afspraak ook niet door laten gaan. Hij zei ook nog dat het hem gaat om ons contact alleen als we dat allebei echt willen.
Hij was zo'n spiegel voor mij, Ik VIND dat ook. Maar wat waren mijn oude normen nog dominant! k vind het zo van liefde voor zichzelf, liefde voor mij, liefde voor het leven getuigen dat Erik me alleen maar wil zien als dat voor mij echt goed is. Ik begreep dat ik hem meer zou teleurstellen als ik over mijn grenzen zou gaan, als ik iets doe waar ik niet voluit achter kan staan, dan wanneer ik mijn afspraak met hem niet na kom.

Het gaat dus niet om de afspraak maar om het respect voor elkaar, en om elkaar te steunen in goed voor onszelf te zorgen. Het voelt als een bevestiging van zijn respect en zorg voor mij. Ik beleef het als een indirecte liefdesverklaring, of misschien beter gezegd; als een daad van liefde... me te steunen in wat echt goed voor mij is zonder rekening te houden met zijn eigen belang. Daar kan voor mij geen "ik hou van je" tegenop! Geen woorden maar daden...
Maar woorden zijn ook fijn, ik krijg nu net een mailtje van Erik: over de teleurstelling die er niet was schrijft hij "volgens mij komt dit omdat onze relatie gebaseerd is op geven en niet op nemen", en over mijn moeite om af te zeggen "ik wil dat je alleen geniet van ons contact, helemaal zorgeloos." Daden zijn heerlijk, woorden zo bevestigend en verduidelijkend.... heerlijk!

niks méér dan zo'n geit

Terwijl ik een dag veelal zat te schrijven vond ik tussen de post het blad van Amnesty, ik bekeek het. Ik begon te lezen over vrouwenverkrachting in Pakistan, het stuk heet "ik was niets méér dan zo'n geit". Het artikel gaat over een vrouw die aangifte doet van groepsverkrachting. Door haar aangifte doorbreekt ze een patroon en door omstandigheden wordt haar verhaal wereldnieuws. Mede door haar aangifte wordt de wetgeving verandert in Pakistan ten gunste van vrouwen. Met recht een vrijheidsstrijdster, deze vrouw...

Al lezende bekroop mij een naar gevoel, ik werd me bewust van mijn gedachten; "en ik zit hier te schrijven over "mijn vrijheid"? Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Ik leef hier in een samenleving waar ik af mag wijken van de norm, mijn stem kan laten horen, niet bang hoef te zijn opgepakt of verkracht te worden vanwege mijn anders zijn .Terwijl er zoveel ellende is in de wereld, zit ik hier te navelstaren.... Hoe haal ik het in mijn hoofd de maatschappelijke veroordeling op het hebben van meerdere liefdes zo serieus te nemen terwijl er zoveel grote en zichtbare onderdrukking wereldwijd is?"
Ik stopte met lezen, voelde me in de war....

Even later weet ik het weer. Ik vergat ik dat ik het mijne doen moet; mijn leven moet leven, mijn vrijheid moet leven... Niet omdat het moet maar omdat ik het wil, omdat het van binnen uit ontstaat. Mijn verlangen wijst me de weg, en dat is de weg om "vrij te leven", mezelf te bevrijden van normen die niet de mijne zijn, vrij uit lief te hebben, dat is schrijven over mijn vrijheid, over liefhebben... Ook door mijn aandeel wordt de wereld een beetje liefdevoller. Ik hoef niet naar welke oorlogsland of onderdrukkend systeem te gaan om daar de "grote onderdrukkingen" te bevechten.. ik zou er vermoedelijk zo bang zijn dat het me zou verlammen en ik tot niets zou komen... wie zit daar op te wachten?

Ik zou wel willen dat ik zo'n held zou zijn die zich moedig staande houdt in oorlogsgeweld..... ik ben het niet. Ik ben ik en daar heb ik het mee te doen. Het enige wat ik te doen heb is voluit mijn eigen leven leven, het durven en doen.. daar mijn nek in uit steken. Als ik dat ten volle durf en doe, als ik ten volle ga staan voor wie ik in wezen ben, lever ik mijn bijdrage optimaal. Optimaler kan ik het niet doen...
Ineens ontdekte ik dat deze verhalen als van deze vrouw in Pakistan, mij veelal ongelukkig maakten door mijn gedachten dat ik anders zou moeten zijn dan ik ben. Maar steeds meer kan ik het zien als een uitdaging om mijn eigen leven voluit te durven leven, het te doen! Te kiezen voor mijn moed en niet voor mijn angst. Het relativeert ook behoorlijk, deze verhalen. Mijn angsten zijn van een andere orde dan de angsten van deze vrouw. Ik hoef niet bang te zijn om verkracht, opgepakt of vermoord te worden om hetgeen ik doe.... Nog een reden temeer om het te doen|!

brief aan mijn ouders

Lieve mama, lieve papa,

Ik wil jullie in deze brief uitleggen waarom ik mijn leven leef zoals ik dat doe. Jullie merken ook aan mij dat ik verandert ben. Ik vind het fijn als jullie mij kunnen begrijpen (jullie hoeven het niet met mij eens te zijn!) en ik hoop dat jullie je geen zorgen maken over mij want dat is beslist niet nodig. Ik ben heel gelukkig met mijn leven. Met Jerry en mij gaat het erg goed en met de kinderen ook. Ik schrijf jullie een brief omdat ik zo mijn gedachten rustig op papier kan zetten en jullie het nog eens kunnen over lezen. Natuurlijk wil ik het er nog graag over hebben!
Ik stuur deze brief ook naar Jerry's ouders, onze zussen en broer, ik vind het fijn om te delen waar we mee bezig zijn, wat wij belangrijk vinden en waarom we doen zoals we doen. Ik heb deze brief geschreven maar Jerry staat er volledig achter.



Toen ik ziek was kon ik helemaal niets, had ik echt helemaal nergens energie voor en wist niet meer wat ik leuk vond om te doen. Heel langzaam aan ontdekte ik waar ik plezier in had. Noodgedwongen deed ik alleen maar dingen die ik fijn vond om te doen. Ik ontdekte het verschil tussen dingen doen als ik het echt zelf graag wil en dingen doen wanneer ik vind dat ik het moet doen of waarvan ik denk dat het van mij verwacht wordt. Ik merkte dat als ik iets echt wil, dat het me dan energie geeft, terwijl als ik iets doe wat ik eigenlijk niet echt wil, maar doe omdat ik vind dat ik dat moet doen of omdat het van mij verwacht word, ik er moe van word.
Nu wil ik zo niet meer leven. Ik heb er voor gekozen om alleen maar dingen te doen die ik echt wil. Ik ben er van overtuigd geraakt dat het beste voor me is; alleen maar dingen doen als ik het echt zelf wil doen. Ik heb geleerd dat ik eerst moet zorgen voor mezelf en dan pas voor de ander. Dat is niet altijd gemakkelijk; ik kwam (en soms nog) er veel schuldgevoelens in tegen. Maar dat is het waard want ik merk het verschil enorm; geven is zo zalig geworden!!! Het is heerlijk om voor mijn kinderen te zorgen, met ze samen te zijn als ik dat het liefste wil doen op dat moment. Wat een genot! Als ik merk dat ik meer zin krijg om wat voor mezelf te doen, als ik die behoefte voel, zie ik tegelijk dat ik me minder kan geven aan de kinderen en ik een minder fijne mama voor ze kan zijn. Als ik dan mijn eigen dingen weer heb gedaan (soms een uurtje yoga, soms logeren bij een vriend(in), dan vind ik het opnieuw weer heerlijk met ze en geef ik weer vrijuit. In het begin dacht ik dat ik dan alleen maar leuke dingen zou willen doen, maar dat is niet waar. Ik doe hetgeen ik doe met veel meer plezier en stop er mee als ik niet veel zin meer heb. Ik forceer me minder en geniet meer. Zelfs poetsen doe ik tegenwoordig veelal met plezier!

Als kind leerde ik dat het belangrijk is om te geven in het leven en daarbij ging het vooral over geven aan een ander. Ik dacht dat het egoistisch is om mijn eigen behoeftes op de eerste plaats te zetten. Nu heb ik geleerd dat het noodzakelijk is; dat ik eerst voor mezelf moet zorgen, en dan pas voor een ander. Het is te vergelijken met een noodsituatie in een vliegtuig; dan word je als ouder geleerd om eerst jezelf te voorzien van een zuurstofmasker en daarna pas je kinderen een zuurstofmasker te geven. Dat is hetzelfde principe; Als ik zorg voor mezelf, voor mijn eigen verlangens en behoeftes heb ik vervolgens heel erg veel te geven. Als ik eerst begin de ander van alles te geven, put ik mezelf gemakkelijk uit.


Ook ben ik anders gaan kijken naar de liefde. Jerry en ik hebben het erg fijn samen, alsmaar fijner. Er is wel heel veel veranderd in onze relatie. Ik probeerde vroeger, vaak onbewust, aan Jerry's ideaalbeeld te voldoen. Ik deed mijn best om dat wat Jerry het liefste heeft in een vrouw, om dat te laten zien. En dat wat hij niet zo leuk vind aan mij probeerde ik een beetje weg te moffelen. Maar dat werkt dus niet. Ik ben ik en dus niet Jerry's ideale vrouw.... aan dat beeld voldoe ik maar gedeeltelijk. Ik ben ermee opgehouden om daar aan te willen voldoen. Ik ben steeds meer mezelf ook als dat betekent dat Jerry mij dan op sommige stukjes niet leuk vind. Het is duidelijker, zichtbaarder geworden wat Jerry en ik samen delen, maar ook zichtbaarder waarin we verschillen van elkaar. Ik ben ik en Jerry is Jerry. Ik ben niet bedoeld om een ander te zijn dan mezelf. Ik ben bedoeld om het beste in mezelf te laten zien. Ook ben ik er mee opgehouden om Jerry te willen veranderen in mijn ideale man. Hij mag zichzelf zijn. Wat een ruimte geeft dat! De stukjes van Jerry die ik niet zo fijn vond kan ik nu steeds meer waarderen omdat ze van hem zijn en bij hem horen en omdat hij niet meer mijn perfecte man hoeft te zijn.. Het is Jerry, de man waar ik van hou.. Liefhebben is loslaten heb ik geleerd.

Ik leerde als kind dat er één " ware liefde" bestaat; die ene man die mij gelukkig zou maken. Ik geloofde daar ook in. Toen ik Jerry leerde kennen dacht ik hem dan eindelijk gevonden te hebben. Maar hoe kwam dat dan dat ik me af en toe kapot ergerde aan hem, of liever wilde dat hij een bepaald trekje niet had, of wilde dat hij over sommige dingen anders dacht? Hoe kwam het dan dat ik ook andere mannen nog altijd erg kon waarderen? Ik dacht dat ik misschien toch niet de ware in Jerry had gevonden want het was niet alleen maar leuk. Dat vond ik hele, hele enge gedachten... dan zou onze relatie ook mis kunnen lopen...

Het is voor mij een illusie gebleken, dat sprookje over die ene ware. Jerry is niet mijn ideale man maar die bestaat dus ook niet. Er zal op de hele wereld geen man te vinden zijn die ik op alle fronten, alle momenten in mijn leven alleen maar geweldig vind. Niemand kan elk moment én lief, en assertief, en sportief, en speels, en stoer, en zacht, en mannelijk, en wat allemaal nog meer zijn .... en dan ook nog gewoon mens zijn met af en toe kuren, gechagarijn of boosheid. Ik leerde vroeger ook dat als je de ware gevonden hebt, je bij die ene zo'n beetje alles kan halen, alles kan krijgen wat je nodig hebt. Andere mannen moet je dan vooral op grote afstand houden want je weet maar nooit... je zou eens verliefd kunnen worden.... Voor mij is dat nu totale onzin. Jerry is een hele goede partner voor mij, hij heeft heel erg veel eigenschappen waar ik me heel erg goed bij voel, ik ben super blij met hem. We helpen elkaar om het beste uit ons zelf te halen, we respecteren elkaar en houden van elkaar. Maar hij kan mij onmogelijk alles bieden. Hij kan mij niet gelukkig maken want dat kan ik alleen zelf doen. Wel is hij een grote bron van geluk in mijn leven. Kiezen voor één man en daarna de rest als bedreiging zien voor die relatie, is voor mij niet meer waar. Ik heb fijne contacten met andere mannen en vrouwen waar ik stukken van mezelf tegen kom die er ook zijn in mij. Ik heb erg fijne vriendschappen, zowel met vrouwen als met mannen. Ik hou van ze allemaal maar ze zijn stuk voor stuk geen bedreiging voor mijn relatie met Jerry. Dat heeft niets met die mannen te maken maar alles met mijn relatie met Jerry. Ik voel geen enkele behoefte om mijn leven met iemand anders te delen dan met Jerry, juist doordat hij zichzelf kan zijn en ik mezelf kan zijn. Wat ik met Jerry heb, heb ik niet met iemand anders. Het bestaat naast elkaar. Hoe meer ruimte Jerry en ik maken voor elkaars eigenheid en eigen leven, hoe meer we ons verbonden voelen met elkaar. Wij praten ontzettend veel met elkaar; vandaar dat er geen klusje in huis af komt! Er is niets in mij wat Jerry niet weet. Er is geen onderwerp wat ik niet bespreek met hem, geen gedachte die ik niet uitspreek omdat ik bang ben voor zijn reactie. Ik heb geen geheimen voor hem. Ik heb een hele fijne partner, waar ik een bijzondere, open relatie mee heb, die heel erg goed bij mij past.

Wat ik vroeger dacht wat liefde was, noem ik nu afhankelijkheid. Iemand "hebben" voor de gezelligheid, om niet alleen te hoeven zijn, bij elkaar zijn (blijven) omdat dat het handig is, omdat het fijn is om tegen iemand te praten, om leuke dingen mee te doen, bij elkaar blijven voor de kinderen of om wat voor een reden dan ook..... Voor mij heeft dat niets met liefde te maken maar is dat je eigen behoeften bevredigen door middel van, en soms zelfs ten koste van een ander. Het is voor mij hol, het gaat niet om de persoon van de ander. Voor mij zou dat armoede betekenen, ik zou doodongelukkig zijn. Ik leef liever alleen dan met iemand waarmee ik weinig echt wezenlijk contact heb.
Liefde is voor mij de ander zien, de eigenheid in de ander waarderen en die liefhebben. Het unieke in de ander. En de ander het allerbeste toewensen.. wat dat ook is, ongeacht je eigen belangen. Liefde is de ander steunen om zijn eigen leven ten volle te leven, zodat hij het beste uit zichzelf kan halen en het beste van zichzelf kan geven aan de wereld.

Dat betekent grote veranderingen in onze manier van leven met elkaar. Dit is een proces wat een aantal jaren bezig is nu, waar we ons alsmaar gelukkiger door gaan voelen allebei. We zien dat het goed is voor Jerry, voor mij, voor onze relatie en voor de kinderen. We hebben samen maar één taboe en dat is liegen en verzwijgen. Openheid, vriendschap en respect voor elkaars eigenheid zijn de belangrijkste ingredienten in onze relatie.

Het mooie is dat dit eigenlijk altijd onze intentie was, om zo samen te leven. Kijk maar naar onze trouwringen; twee losse ringen, even grote ringen die samen één geheel vormen maar van kleur en materiaal verschillen. Ook de teksten die we gebruikten in onze trouwdiensten gaan allemaal hier over, zoals in de tekst van Kalil Gibran: "En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen: want de zuilen van de tempels staan ieder op zichzelf, en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw", en in onze trouwgelofte: "Jerry is een Gods geschenk aan jou, maar hij is geen geschenk voor jou alleen. Het is Gods wil dat, door jouw liefde, deze man in zichzelf een groter gevoel vindt van wie hij geacht wordt te zijn". Lees het nog maar eens, het staat er allemaal al in. Dat is wat destijds vooral een wens was, nu leven we dit steeds meer en meer, we doen het, Jerry en ik. Ik ben daar super blij mee, leer daar zoveel door, heb Jerry steeds meer en meer lief en hij mij ook.. Ik ben trots op onze relatie zoals we die nu hebben. We zijn echt elkaars grootste vriend. Daar is de liefde voor bedoeld, niet om elkaar te beperken maar om elkaar te steunen, werkelijk elkaars vriend te zijn.

veel liefs,

gebakje of vrouw delen

Vorig jaar toen Jerry en ik besloten hadden geen monogame relatie meer te willen samen, was dit ook met onze vrienden regelmatig onderwerp van gesprek. Een vriendin vertelde dat er een wijze man was, een soort van goeroe, die een relatie had met een vrouw die haar liefde en seksualiteit niet alleen met hem deelde maar ook met andere mannen (misschien ook wel vrouwen). Iemand stelde deze man de vraag; "Vind je het niet erg je vrouw te moeten delen?" Waarop de man antwoordde: "Mijn vrouw is niet van zeep, zij raakt niet op".
Daar zit voor mij heel veel in; we denken veelal dat liefde en seks schaars zijn, dat ze op kunnen raken. Dat als de één lief heb, ik de ander niet lief heb, of ineens minder lief heb. Ik leer nu, door mijn liefde niet meer exclusief voor Jerry te houden, dat het andersom is. Liefde vermeerdert. Als ik een andere man lief heb, een ander mens, zonder angst, zonder terughoudendheid, dan merk ik dat mijn liefde voor Jerry ook toeneemt (en niet te vergeten mijn liefde voor mezelf!)

Een tijdje geleden zaten Jerry en ik met een vriendin van ons een gebakje te eten. Ik had de mijne al op maar had eigenlijk nog wel zin in meer. Ik prikte met mijn vork in Jerry's gebakje, at met hem mee. Jerry reageerde: "Hé, stop daar eens mee. Ik wil jou wel delen maar mijn gebakje niet!"
tja, het één raakt op, het ander niet....