afspraak met Erik

Vandaag zou ik met Erik de dag doorbrengen; wandelen, praten over vrijheid en het liefhebben van meerdere vrouwen/ mannen, knuffelen, vrijen misschien. Het zijn maar mogelijkheden.... Waar het om gaat is om elkaar te ont-moeten, zien wat er is en wat er ontstaat. Ik had er erg veel zin in maar ik heb afgebeld.

Gisteravond toen ik terug naar huis reed dacht ik na of ik de afspraak met Erik af zou zeggen. Ik voelde me erg overprikkeld, moe, gestressd, helemaal niet energiek. Als ik met Erik ben gebeurt er veel met mij, kan ik dat er nog bij hebben? Is dat nog goed voor mij? Ik wilde ook zo graag fit zijn en hem zien vandaag, ik had me er op verheugd. Is dit de prijs die ik moet betalen door zo intensief te leven, zulke intense ontmoetingen aan te gaan, dat ik verwerkingstijd nodig heb, zoals een koe die moet gaan liggen om te herkauwen? Of heeft het met iets anders in mij te maken?

Het lukte me niet om langer dan een uur of drie te slapen vannacht, ik was te onrustig. Als ik dacht om af te bellen fantaseerde ik teleurstelling bij Erik. Ik bedacht reacties die me bekend zijn van vroeger; teleurstelling dat ik mijn afspraak niet na kom, dat ik de ander roet in zijn eten gooi, dat de ander tijd voor mij heeft gemaakt, zich verheugd heeft... Heel diep van binnen was er ook een stemmetje dat zei: " het gaat om het nu, om wat er nu is in mij en in hem. Als hij het moeilijk vind dat ik afzeg gaat het niet zozeer om mij op dit moment maar om zijn behoeften". Maar dit stemmetje werd overstemd door mijn normen die zeggen dat "afspraak afspraak is", dat ik de ander teleurstel door mijn af te zeggen.

Ik besloot niet te gaan. Ik voelde me trots dat ik dat besloot; ik vind dat zoooo moeilijk om zo'n leuke afspraak waar ik zoveel zin in heb af te zeggen! Ik belde Erik op. Het was zo fijn om hem aan de telefoon te horen en hem te horen zeggen dat hij vond dat ik niet moest komen als het niet goed voor me was. Ik vroeg hem of hij teleurgesteld was. Nee, zei hij. Ik begreep dat niet goed, hij had zich toch verheugd? Ik vroeg het hem. Hij zei dat hij geen teleurstelling voelde omdat hij niet wil dat ik iets doe wat niet goed voor mij is. Dat was belangrijker voor hem; mijn vrijheid om te doen wat voor mij goed is, en dat ik die vrijheid ook neem. Als het vandaag niet goed is voor mij wilde hij onze afspraak ook niet door laten gaan. Hij zei ook nog dat het hem gaat om ons contact alleen als we dat allebei echt willen.
Hij was zo'n spiegel voor mij, Ik VIND dat ook. Maar wat waren mijn oude normen nog dominant! k vind het zo van liefde voor zichzelf, liefde voor mij, liefde voor het leven getuigen dat Erik me alleen maar wil zien als dat voor mij echt goed is. Ik begreep dat ik hem meer zou teleurstellen als ik over mijn grenzen zou gaan, als ik iets doe waar ik niet voluit achter kan staan, dan wanneer ik mijn afspraak met hem niet na kom.

Het gaat dus niet om de afspraak maar om het respect voor elkaar, en om elkaar te steunen in goed voor onszelf te zorgen. Het voelt als een bevestiging van zijn respect en zorg voor mij. Ik beleef het als een indirecte liefdesverklaring, of misschien beter gezegd; als een daad van liefde... me te steunen in wat echt goed voor mij is zonder rekening te houden met zijn eigen belang. Daar kan voor mij geen "ik hou van je" tegenop! Geen woorden maar daden...
Maar woorden zijn ook fijn, ik krijg nu net een mailtje van Erik: over de teleurstelling die er niet was schrijft hij "volgens mij komt dit omdat onze relatie gebaseerd is op geven en niet op nemen", en over mijn moeite om af te zeggen "ik wil dat je alleen geniet van ons contact, helemaal zorgeloos." Daden zijn heerlijk, woorden zo bevestigend en verduidelijkend.... heerlijk!