nieuw evenwicht

Er gebeuren zo veel fijne en mooie dingen in mijn leven, het gaat zo goed!

Met Jerry gaat het weer heel fijn. Hij is nu echt "mee". Hij is zijn angst en jaloezie ver kwijt over mijn relatie met Roel. Hij voelt weer wat er tussen ons is, hoe fijn we het samen hebben. Hij zei een paar weken geleden dat hij weer meer vertrouwen heeft in onze relatie. Een week daarvoor zei hij midden in de nacht tegen me: "Ik vind het zo moeilijk om je helemaal los te laten. Ik weet dat ik dat moet doen, maar ik vind het zo moeilijk." Het kwam recht uit zijn hart. En het is ook zo waar. Mijn vrijheidsdrang is onverminderd groot.

Hij lijkt me die vrijheid nu gewoon te kunnen geven. Dat zie ik, dat voel ik, dat merk ik aan alles. Ik voel me niet meer bekritiseerd, maar geaccepteerd en gewaardeerd om wie ik ben, met alles erop en eraan. Jerry en ik groeien weer naar elkaar toe, maar nu vanuit een andere hoedanigheid; we hebben beide aan vrijheid gewonnen. Ik voel dat ik mijn liefde kan leven zoals die in mij opkomt. Als hij er toch nog eens moeite mee heeft, is dat prima. Jerry heeft ook veel vrijheid verworven; hij kan zijn lief "delen", dit gaat hem nu echt prima af. Ik bewonder hem er om hoe hij dat zo snel en zo goed gedaan heeft. Hij heeft het ook naar zijn zin met andere vrouwen in zijn leven. De relatie met Evelien, een vriendin van hem, groeit en levert beiden veel op. Ook zijn er nog wat andere vrouwen van wie hij in meer of mindere mate onder de indruk is. Hij geniet van de contacten.
Jerry wordt alsmaar opener naar Roel, over wie ik nu veel kan vertellen, bijvoorbeeld hoe hij met mijn "gedoe" omgaat... als ik weer eens in mijn jaloezie gestapt ben, dat hij van me blijft houden maar het helemaal bij mij laat. Ik vertel hem hoe dat gaat en wat ik ervan leer. Jerry leert daar ook weer van. Hij zei daarover: "Roel is echt een voorbeeld voor mij." Dat vind ik zo bijzonder!

Een belangrijke dag voor dit nieuwe evenwicht was tweede kerstdag. Ik wilde al heel lang kerst met mijn gezin en met Roel vieren. Het was geen “must” voor me maar het was wat ik het allerliefste wilde. Zo bracht ik het ook naar Jerry; kan het niet dan kan het niet. Jerry zag dit in het begin helemaal niet zitten, maar er kwam steeds meer ruimte. Twee weken voor kerst zei hij dat het wat hem betreft kon. Voor het eerst waren we een dag met ons vijven. Ik had me van tevoren bedacht, en dat ook tegen Jerry gezegd, dat het niet gezellig hoefde te zijn... er is wat er is. Het was gezellig... wat ontzettend fijn om de twee mannen die ik zo lief heb, samen thuis te hebben en met elkaar in gesprek te zien. In het bos liep ik met aan elke hand een lief en de kinderen voor ons uit. Wauw! Lekker samen spelen in het bos, tikkertje, verstoppertje.. ik heb er super van genoten, wij allemaal eigenlijk.
Deze dag samen heeft mij goed gedaan, maar Jerry ook. Sindsdien is het zoveel gewoner, normaler en vertrouwder en weten we dat het mogelijk is. Roel is nu af en toe bij ons en logeert hier ook. Heerlijk dat dat nu kan!

Ik heb nu meer en meer het gevoel dat we het met z'n drieën doen. We zijn allemaal bezig met hetzelfde; hoe blijf ik op mijn eigen benen staan in relatie tot de ander, hoe blijf ik liefdevol naar mezelf en de ander? Hoe kan ik handelen uit vrijheid, mezelf en de ander trouw blijven? Jerry en ik hebben het regelmatig over hoe dat tussen ons gaat, maar ik kan nu ook vertellen hoe Roel en ik dat doen. Jerry vertelt over hoe dat met zijn vriendinnen gaat en zo helpen we elkaar en leren we van elkaar. Wat waardevol is dit om zo, als een soort kruisbestuiving, van elkaar te leren en aan elkaar te groeien. Zo leer ik bijvoorbeeld door mijn relatie met Roel hoe ik Jerry soms op zijn huid zit en geneigd ben hem te manipuleren. Ik zie het, maar weet ook, door hoe ik het met Roel doe, dat ik het anders kan. Ik vind het heerlijk op deze manier, zo rijk!

Ook “oud en nieuw” was bijzonder; een biodanzafeest met Jerry, Roel, en ook Evelien. Ik genoot van mijn contact met ieder van hen en met veel andere mensen. Ik voelde me vrij. Voor het eerst was ik niet alert of Jerry misschien jaloers zou zijn en ik liet het los hoe Jerry en Roel met elkaar omgingen. Ik deed voluit mijn eigen ding. Wat een prachtig moment, een cadeautje, was het voor mij toen ik ze met z’n tweeën bij elkaar zag zitten, heel harmonisch.

Deze week zat ik op een avond met Jerry in bad. Ik zei hem: “Ik heb het gevoel dat we erdoor zijn.” Afgelopen tweeënhalf jaar hebben we onze relatie veranderd door niet langer monogaam te leven. Beetje bij beetje hebben we bijbehorende onvrijheden in onze relatie omgebogen naar voor ons passende en prettige leefmanieren en gewoontes. Zeker het afgelopen half jaar voelde het soms heel breekbaar aan. Ik denk dat het ons gelukt is. Nu we zoveel ruimte voor onszelf en elkaar hebben gemaakt en er zoveel is tussen ons wat fijn is, kan ik niet één reden bedenken waarom we niet met elkaar verder zouden gaan in de toekomst. Jerry ook niet, zei hij.

ommekeer

Enige tijd geleden ging ik voor het eerst met Roel mee naar zijn wekelijkse biodanzagroep. Weer voelde ik mijn onzekerheid, angst dat ik niet leuk genoeg ben. Ik zag hem met andere vrouwen dansen en daar ging ik weer... Met gedachten als "Nu vindt hij mij niet zo leuk meer" en "Hij vindt haar vast leuker" maakte ik me jaloers en ongelukkig. Ik dacht dat ik het dan maar moest voelen, het doorleven, door de pijn heen. Tijdens het dansen voelde ik me regelmatig ongelukkig en soms stroomden mijn tranen.
Zo heb ik leren omgaan met mijn verdriet, en het werkte voor mij; dat wat er is onder ogen komen en er dóórheen gaan, dan verandert het op den duur vanzelf. Zo kan ik het loslaten en in nieuwe, vergelijkbare situaties effectiever handelen. Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik mezelf op deze manier kan "opschonen" van oud zeer, mezelf lichter en levendiger maak.

Toen ik Roel onderweg naar huis vertelde over mijn avond, wat er gebeurd was en wat ik er mee gedaan had, reageerde hij heel anders dan ik verwachtte. Hij zei “Ja, zo kun je het doen, maar zodra je denkt dat je het ene hebt opgelost, dient het volgende zich aan.” Volgens hem blijft het patroon van het opkomen van oud zeer zich dan onveranderd manifesteren. Even was ik ontgoocheld omdat hij er niet in meeging, dat hij me niet steunde in mijn verhaal, in mijn drama.

Hij vertelde dat ik er ook anders naar kan kijken. Hij vertelde me over accepteren wat er werkelijk is en gewoon in het Nu zijn. Negativiteit als jaloezie, bezitterigheid en boosheid is een vorm van weerstand, van niet accepteren wat er is. Hij zei: “Wat jij doet, is jouw gedachten en emoties geloven en je er mee identificeren. Jij dénkt op dat moment dat ik een andere vrouw leuker vind, dat dénk jij! Dat is het verleden dat met je aan de haal gaat. Maar op dat moment ben jij met iemand aan het dansen en je ziet mij met iemand dansen. Dat is wat er is. Jouw gedachten en emoties vertellen je iets heel anders en je gelooft dat, in plaats van wat er is. Als je daarentegen observeert wat er zich in je afspeelt, ben je weer terug in het Nu, het enige moment dat er ooit is."

Het was me duidelijk dat hij gelijk had. Ik geloofde de gedachten die me jaloers maakten. Op zo’n moment kan ik me zelfs niet meer kan herinneren hoe fijn ik het met Roel heb. Ik zag in dat mijn manier wel werkt maar dat er op die manier altijd weer iets nieuws komt waar ik "doorheen" moet. Bovendien zie ik hoe hij leeft wat hij vertelt, en hoe vrij hij is van drama. Ik begreep dat wat hij bedoelde iets totaal anders is, dat me mogelijkheden biedt om effectiever met mezelf om te gaan en minder drama in mijn leven te creëren. Ik zag ook hoe radicaal die manier is; ik zou stoppen met dat wat ik tegen mezelf zeg, te geloven... alle verhalen die ik over mezelf vertel, waar ik in geloof, waar ik "ik" tegen zeg, die loslaten....

Ik herinner me van dat moment dat ik inzag hoeveel deze nieuwe weg me zou kunnen bieden. Ik was ervan overtuigd dat ik dit wilde en ik begreep hoe belangrijk dit is. Alleen had ik geen idee hoe dat dan moet. "Hoe dan? Ik weet niet hoe, wat moet ik dan nu doen?" Ik wilde het heel graag begrijpen en er mee beginnen. Roel vertelde over in het moment zijn. Als er toch gedachten en emoties opkomen, kun je ze observeren, je er niet mee identificeren, er niet over oordelen en er ook niet in geloven. Dus geen analyses, niet proberen ergens een inzicht uit te halen, niet denken en piekeren, gewoon maar zien wat er nu is, in dit moment. Wat is er nu? Op deze manier terugkomen in het Nu maakt ook dat je vanzelf ook minder uit het Nu verdwijnt. Je denkt steeds minder aan wat er is gebeurd of wat er kan gebeuren.

Sindsdien zie ik het als een dagelijkse oefening. Ik probeer me zo veel en zo vaak mogelijk te verbinden met dat wat ik aan het doen ben, Nu, en daarbij al het andere los te laten. Ik lees en herlees “De kracht van het nu”, van Eckhart Tolle. Hij schrijft: “Het is nu. Wat is er nog meer?” en “Wanneer je merkt dat er een vorm van negativiteit bij je is opgekomen, moet je dat niet zien als een mislukking maar als een signaal dat je vertelt: ‘Aanwezig worden. Kom uit je hoofd. Je moet aanwezig zijn.’”

Stil in mijn hoofd is het bij lange na niet maar er zijn toch steeds meer momenten dat het even stil is en ik met mijn aandacht ben bij hetgeen ik doe. Ik vind die momenten heerlijk. Maar veelal vind ik het confronterend om te merken hoeveel onzinnige gedachten ik heb en hoe vaak ik in gedachten niet ben bij hetgeen ik doe. Het levert me al veel op; zo neem ik mijn gedachten, overtuigingen en oordelen minder serieus. Ik kom gedachten over mezelf op het spoor die ik al jaren koester.. zo ben ik... die loslaten, sjonge. Ik betrap mezelf op ingesleten gedachtenpatronen.. als een oude grammofoonplaat draai ik die af in vergelijkbare situaties. Als ik in oud zeer schiet, stap ik er nu sneller uit door te kijken wat er nu is en door mijn gedachten te observeren. En ik voel minder de drang om anderen mijn mening te geven. Dat is wel zo rustig...