de kracht met Jerry

“Waarom schrijf je niet op je weblog dat je niet meer van me houdt? Waarom schrijf je daar niet over? Op je weblog is het allemaal 'halleluja' maar ik beleef iets anders dan wat er op je weblog staat”, zei Jerry boos voordat hij de deur uitging.

Het klonk bitter in mijn oren. Eigenlijk weet ik op zo’n moment wel dat hij in zijn pijn is en het niet meent maar toch, het raakt me nog altijd in mijn eigen twijfels.

Eerder die ochtend kon ik niet meteen met 'ja' antwoorden toen Jerry me vroeg of ik van hem hou. Ik had daarom alleen maar verteld wat er op dat moment in mij was. Vermoedelijk had hij dat moeilijk gevonden. Toen hij boos de deur uit was gegaan, vroeg ik me af waarom ik geen antwoord kon geven die ochtend. Ik ontdekte dat ik het niet goed had met mezelf, waardoor ik mijn liefde voor mezelf en anderen niet goed kan voelen. Ja, ik hou wel degelijk van hem. Maar anders dan hij graag zou willen en ook anders dan ik vroeger deed. Vanuit Jerry’s boosheid ben ik geneigd te denken dat het niet goed is wat er is en komen er gemakkelijk schuldgevoelens in mij boven. Maar weer terug bij mezelf voel ik dat het goed is; het is wat er is en daarmee is het goed.

De avond dat we ons tienjarig samenzijn vierden, waren we in het theater. Voor de voorstelling begon zei ik: “Ik ben benieuwd waar we over tien jaar zitten samen.” Hij keek me lang aan en zei: “Wees eens realistisch.” en ook dat hij niet verwachtte dat we dan nog samen zijn. Ik schrok ervan. Het hield me bezig, ook de dag daarna. Heel regelmatig zei ik daar iets over tegen Jerry en liet ik het idee toe dat we mogelijk in de toekomst uit elkaar gaan. En ja, als ik dat doe, weet ik ook dat het goed zal zijn als dat er ooit van komt. Het zal geen impulsieve actie zijn maar een weloverwogen stap, niet vanuit pijn en frustratie maar vanuit de erkenning dat het op dat moment een goede stap is.

Nee, misschien is het niet zo realistisch om er vanuit te gaan dat we over tien jaar nog samen zijn. We bewegen ons steeds verder uit elkaar. Is het dan zo slecht gesteld met ons?, vraag ik me af. Is het beter om uit elkaar te gaan? Het antwoord dat meteen opkomt als ik mezelf die vraag stel is 'nee'. Ik wil dat ook helemaal niet. Niet vanwege de kinderen, niet om financiële of andere redenen maar omdat dat wat er wel is tussen ons voor mij ongelooflijk waardevol is. Nee, onze relatie is geen schoolvoorbeeld van een 'ideale relatie' maar ik accepteer wat er is en niet is. Wat is er dan tussen ons wat voor mij van zo’n grote waarde is?

Gewoon simpelweg samen zijn met Jerry is aangenaam, ik vind hem echt prettig gezelschap. Dat is heerlijk maar wat het bijzonder maakt met hem is de communicatie tussen ons. Want ook in moeilijke stukken waarin we elkaar niet vinden, lukt het ons wel om in liefde naar elkaar te blijven. Dat is voor mij van grote waarde. Juist in het oneens zijn, in de verschillen die er zijn, hoe we daar mee omgaan, daar ligt onze kracht. Dat we elkaar dragen, trouw zijn aan elkaar en onszelf, aan elkaars anders-zijn, dat we blijven verbinden, blijven delen wat we beleven… en de ander willen ontvangen met alles wat er is, dat is van zo’n grote waarde voor me.

Zoals een paar dagen geleden, toen ik tegen Jerry zei dat ik op woensdag naar Roel wil gaan terwijl Roel een aantal dagen daarna bij ons komt. Ik weet dan eigenlijk bij voorbaat dat Jerry dit als 'too much' ervaart. Maar ik voel dat ik dat wil en dus kom ik ermee. Ik wist niet eens of het Roel wel uit zou komen maar dat maakt ook niet uit, daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat ik uitspreek wat ik verlang, of dat nou wel of niet haalbaar is.

Jerry reageerde er met irritatie op. Hij zei zoiets als dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen voor mijn gezin. Ik begreep uit zijn reactie dat hij het moeilijk vond om dit te horen, daarom zei dat ik alleen dat ik natuurlijk verantwoordelijkheid neem voor mijn gezin. Daarna liet ik het rusten omdat verder praten op dat moment geen zin heeft. Een half uur later zei Jerry: “Ik wil zo graag dat je ook graag hier bent.” Zijn stem was weer zacht geworden. Dat deed me goed, dat hij weer met mildheid kon handelen en dat hij weer vanuit zichzelf kon vertellen wat er is. Ik zei dat ik heel graag thuis ben bij hem en de kinderen. Dat ik niet bij hem blijf als ik dat niet echt zou willen. Ik vind het fijn thuis. Daar bleef het weer bij en het gesprek ging gedurende de avond nog af en toe verder. Wanneer er iets van irritatie ontstond namen we beiden ruimte om te voelen en te denken voordat we verder gingen. Beiden hebben we een sterke wil om vanuit helderheid, vanuit liefde te handelen, om de ander te horen en te ontvangen met alles wat er is. Er is tussen ons dan zo’n fijn 'samen zoeken', naar onszelf en de ander, trouw zijn aan het meest wezenlijke.

Het is maar een heel simpel voorbeeld, maar voor mij is het goud. Om juist in de moeite met elkaar vanuit liefde en respect een weg te banen. Daar gaat een groot deel van mijn geluk met Jerry over; de zorgvuldigheid die we beiden hebben, beiden willen hebben, om liefdevol naar onszelf en elkaar te handelen.

Daarom ben ik zo ontzettend blij met hem, dat maakt onze relatie voor mij zo ongelooflijk waardevol. Want ik beleef dat ik juist in mijn intieme relaties het gemakkelijkste geraakt word in mijn pijn. Juist in intieme relaties zijn mijn reacties het heftigst en giftigst, ben ik geneigd om van me af te slaan, de ander te kwetsen. Vroeger gebeurde dit ook tussen ons, toen gingen onze ruzies veel verder. Nu is een beetje irritatie al genoeg om bij onszelf te rade te gaan wat er is en daar zelf de verantwoordelijkheid voor te nemen, in plaats van de ander te verwijten dat we ons boos voelen.

Al een tijdje intrigeert mij een citaat van Gandhi: “Lafaards zijn niet in staat om liefde te uiten; dat is voorbehouden aan de dapperen.” Met de termen 'lafaards en dapperen' heb ik niets, maar zijn subtiele boodschap over liefde intrigeert mij.

Ik oefen met Jerry om te blijven liefhebben, juist in het verschillend zijn, juist in conflictsituaties, juist wanneer het niet gemakkelijk is. Voor mij is het grote liefde, als dat lukt. En het lukt zo mooi met Jerry…. almaar meer. Elke stap die we daarin zetten, voelt voor mij euforisch aan. Sjonge, wat hou ik van die man!

deel 2: "de ware" willen zijn

Het idee van de ware is voor mij dus geen realiteit meer. Maar waarom had ik een soort van medelijden met de man op wie het etiket “mijn ware” was geplakt? Wat zei dat over mij?

Vroeger wilde ik graag de ware zijn voor mijn liefjes. Ik deed daar, veelal onbewust, mijn best voor en ontleende daar een vorm van bestaansrecht uit. Ik paste me aan en was bang dat de ander ooit tegen mij zou zeggen dat ik toch niet zijn ware was. Ik was niet mezelf en daardoor kon ik door de mand vallen, waar ik ook bang voor was. Ik was bang dat de ander mij “niet goed genoeg” zou vinden wanneer ik mezelf zou zijn. In wezen vond ik mezelf niet goed genoeg en was ik bang dat mijn lief daar ook achter zou komen. Wat een angst, wat een isolement!

Ja, ik heb me veel in bochten gewrongen om maar vooral de ideale partner te zijn. Uiteindelijk kon ik dat nooit volhouden. Doorgaans beëindigde ik relaties als ik mezelf totaal verloren had in de ander. Ik herinner me nog een moment met Jerry waarin ik dit patroon doorbrak.
We hadden een conflict omdat ik iets anders wilde dan hij van mij verwachtte. Wat ik wilde was behoorlijk “not done”. Doorgaans koos ik ervoor om me aan te passen aan de verwachtingen van anderen maar dit keer was het me gelukt om mijn verlangen serieus te nemen en tegen de heersende normen in te gaan. Jerry was het er niet mee eens en sputterde tegen. Ineens zag ik helder wat er aan de had was. Ik voelde zo’n kracht in mij opkomen: “Ik voldoe nu niet aan jouw beeld van hoe jij mij het liefste ziet. Ik ben nu niet jouw ideale vrouw, jammer voor jou! Maar dit is wat er is in mij. Daar heb ik het, en jij dus ook, mee te doen!”

Ik herinner me het voorval nog maar nauwelijks maar wel de kracht die er in mij ontstond en de euforie! Wat een bevrijding, wat een ruimte gaf ik mezelf in dat moment. Niet langer me aanpassen, anders willen zijn dan ik ben, maar trouw zijn aan mijn eigen verlangens, tegen de sociale druk van “hoe het hoort” in. Niet langer me conformeren aan een rol, maar zijn met wat er is in mij. Liever de ander teleurstellen dan mezelf ontrouw zijn. Dat ik mezelf bevrijd had van het juk de ware voor Jerry te willen zijn… het was een groot cadeau aan mezelf. En uiteindelijk ook aan Jerry want hij heeft sindsdien een meer authentieke partner aan mij.

Dat zou het kunnen zijn, mijn ongemakkelijkheid over de man in kwestie die het etiket “ware” had opgeplakt gekregen; dat hij mogelijk zijn best zou gaan doen om te voldoen aan het beeld dat zij van hem had. De keuze is om dat proberen waar te maken of niet, wat betekent dat je jezelf verloochent of geconfronteerd wordt met de teleurstelling van je lief. Want verwachten dat de ander je ware is, kan niet anders dan op teleurstellingen uitdraaien. Hoe groot de liefde is. Want verwachtingen creëren teleurstellingen, het een bestaat niet zonder het ander.

deel 1: de illusie van "de ware"

Ik sprak een vrouw die mij stralend vertelde: “Ik heb de ware ontmoet.” Ik voelde me blij voor haar; grote liefde in je leven is zo’n enorm groot cadeau. Er was ook iets anders in mij. De ware… even dacht ik dat mijn liefde voor Jerry of Roel niet groot genoeg is omdat ik hen zo niet noem. Ook bemerkte ik bij mezelf dat ik te doen had met de man op wie het etiket “de ware” was geplakt.

Toen Jerry in mijn leven kwam zei ik ook meteen tegen iedereen dat ik “de ware” had ontmoet. Maar door de jaren heen vielen er gaten in dat beeld, want mijn verwachtingen en het beeld dat ik op hem had geplakt bleken niet overeen te komen met de werkelijkheid. Mijn ware en Jerry verschilden! Moest Jerry veranderen om aan mijn beeld te gaan voldoen? Zou hij toch niet mijn ware zijn, toch iemand anders? Bestond er eigenlijk wel een ware?

Nee, Jerry moet vooral niet gaan veranderen omdat ik hem graag anders zou zien. Al zie ik dat ik soms wel eens een poging deed hem te veranderen, en soms nog… Ik weet wel beter. Laatst las ik iets als: “Wees maar jezelf, er zijn al genoeg anderen.” Prachtig. Dat begon ik al te begrijpen toen ik achttien was, naar Sting luisterde en steun vond in: “Be yourself no matter what they say.”
Zou er een andere man bestaan bij wie ik wel alles van mezelf terugvind, door wie ik me op alle fronten gezien, geliefd en ondersteund voel? Eén man die ideaal is voor mij, op alle fronten en dan ook nog mijn hele leven lang. Nee, onmogelijk, ook daar hoefde ik niet lang over na te denken. Juist ook omdat mijn behoeften veelal zo ongekend tegenstrijdig zijn.
Maar misschien bedoelde de vrouw eigenlijk te zeggen dat ze de liefde van haar leven had ontmoet. Daar kan ik wel iets mee. Je kan iemand ontmoeten met wie je het fijner hebt dan je het ooit eerder had. Maar je weet niet of er niet ooit iemand anders in je leven komt bij wie de liefde nog weer groter is. En een heel leven lang? Liefde laat zich niet vangen, het leven verandert constant en liefde verandert van vorm. We leven vandaag, hoe de liefde er morgen of volgend jaar uitziet willen we misschien wel weten, om ons veilig te voelen, maar we hebben het niet in de hand.

10 jaar Jerry

Deze maand ken ik Jerry 10 jaar. Dat vier ik heel regelmatig, met hem of alleen door me te realiseren wat een rijkdom hij in mijn leven is.

Dat het al weer 10 jaar geleden is… We ontmoetten elkaar op een dansfeestje. We dansten samen, het was fijn, we genoten er beiden van. Ik realiseerde me niet meteen dat het grote liefde was. Pas toen ik naar huis wilde gaan, ging er een lichtje branden: “Hé, deze man is anders, hij is echt leuk.” Ik was toen nog angstig en achterdochtig naar mannen. Meer dan eens had ik mannen getroffen die mij met onzuivere intenties hadden benaderd. Ik was waakzaam en ik had weinig vertrouwen in mannen. Een aantal dagen later, toen ik wakker werd, wist ik dat ik met Jerry verder zou gaan. Ik heb dat af en toe, dat mijn innerlijke stem zo sterk met “boven” in verbinding staat dat ik in die momenten meer “zie”. Heel duidelijk zie ik dan welke weg ik ga en wat me te doen staat. Die ochtend in bed had ik dat ook en ik was zo blij me te realiseren dat Jerry in mijn leven was gekomen en zou blijven. Hij was zo welkom.
Jerry wist het al op die dansavond. Hij zei nadat ik weg was tegen iemand: “Ik heb de vrouw van mijn leven ontmoet.”

We hebben intens geleefd met elkaar. We trouwden en hebben kinderen gekregen. We hebben samen en apart het verdriet om het verlies van Ramses beleefd en doorleefd, onze eerstgeborene. Toen kwam Dirkje, wat was dat spannend, en anderhalf jaar later Jozef. Prachtig. Een jaar later werd ik ziek, heel ziek. Ik kon niets; ik was geen werknemer meer, geen partner, geen moeder… Ik was 'niets' meer omdat ik niets meer kon. Dagen, weken, maanden, jaren lag ik voor het raam naar buiten te kijken omdat ik totaal geen energie had. Alles, echt alles was mij teveel. Daar ligt de wortel van een nieuw bewustzijn: dat ik niets hoef te presteren om vol-ledig en gelukkig te zijn, dat geluk in mij is en niet in de omstandigheden, dat wanneer je accepteert wat er is, het echt altijd goed is. Jaren heeft mijn ziekte geduurd, al noem ik het nu liever geen ziekte meer maar spirituele kramp; het heeft me zoveel gebracht! Maar midden in het proces waren het zware jaren, voor ons allebei.

En door de jaren heen groeiden we, aan de levensomstandigheden, aan elkaar, met anderen. De verschillen die er 10 jaar geleden waren, zijn er nog steeds. Ze zijn duidelijker geworden. Zo vond Jerry mij toen 'zweverig', nu zegt hij soms tegen mij, en dat komt dan uit de grond van zijn hart: “Jij bent echt heel raar.” We hebben daar veel plezier om. Hij kan me nog zo raar vinden, het is me al jaren overduidelijk dat hij houdt van wie ik in wezen ben en dat kan niet raar genoeg zijn. Juist mijn diepste ik draagt hij op handen. Daar gaat zo’n kracht vanuit, van zijn liefde voor mij. Het heeft me 10 jaar gesterkt om te durven gaan staan voor wie ik ben, te accepteren wat er in mij is en om daar trouw aan te zijn.

We maakten nooit veel ruzie maar we konden het elkaar toch echt wel heel moeilijk maken met ons gedoe en met verwijten naar elkaar. Vroeger voelde ik me wel eens zo gekwetst dat ik wekenlang afstand voelde naar hem. Het is nu al jaren geleden dat ik me gekwetst voelde door Jerry. De scènes, de slapeloze nachten zijn voorbij. Onze ruzies beperken zich nu tot het uiten van wat irritatie naar elkaar. Dan stopt de een of de ander, omdat we weten dat het beter is om met elkaar in gesprek te gaan wanneer we beiden echt ruimte voor elkaar voelen, niet in de momenten dat die ruimte er niet is. Elkaar willen overtuigen is niet meer wat we willen. We zijn respectvoller naar elkaar geworden, liefdevoller ook. We vallen elkaar niet meer aan en blijven nabij wanneer de ander het moeilijk heeft, wat een winst!

Jerry benadert het leven met zijn verstand, hij is niet spiritueel (en dat wil hij ook zeker niet zijn!) maar hij trekt wel alsmaar, en alleen maar, mensen aan die dat wel zijn. (?! Zeg nou zelf!) Jerry houdt van denken, ik steeds minder. Wat dat betreft passen we niet bij elkaar. Wie weet wordt dat ook ooit een breekpunt tussen ons, omdat we echt andere wegen bewandelen. Wie weet ook niet, omdat we geleerd hebben elkaar te accepteren, niet hetzelfde te hoeven zijn. We weten dat er veel is wat maakt dat we graag bij elkaar zijn, ook zonder dit gemeenschappelijk te hebben.

Wat bindt ons precies? Ik heb geen idee! Terwijl we vroeger twee handen op één buik waren is er nu meer ruimte tussen ons gekomen. We leven meer ons eigen leven dan voorheen maar de tijd dat we samen zijn hebben we het fijn met elkaar. Misschien is het dat we gewoon samen moeten zijn, met elkaar moeten leven om zo beide op een hoger plan te komen. Want dat is wat ons samenzijn ons beiden oplevert. Samen zijn is zo fijn met Jerry, zo vanzelfsprekend, en we stimuleren elkaar om te groeien. Dat doen we ieder op onze eigen manier. Als ik me bedenk wie ik 10 jaar geleden was… Er is veel veranderd en geheeld in mij door mijn relatie met Jerry. Ik heb zoveel, zoooveeeel aan hem te danken! Ook Jerry is veranderd; hoe meer hij zichzelf wordt en zichzelf laat zien, hoe levendiger, authentieker en mooier hij wordt.

We hebben een fijn thuis samen, voor Jerry, voor mij, voor onze kinderen, maar ook voor onze vrienden en voor vriendjes van de kinderen. Ik vind het heerlijk om te delen in de rijkdom die er is.

Ik geniet ervan te vieren dat we 10 jaar samen zijn. 10 leerrijke, helende, liefdevolle jaren waarin we alsmaar meer hebben leren vertrouwen op elkaars liefde, trouw en nabijheid. En te vieren dat we een relatie hebben waarbij we onszelf en elkaar alsmaar uitnodigen om te durven zijn wie we zijn, stappen te zetten die we van harte willen zetten, ook al zijn het geen gebruikelijke. Wat een rijkdom! Iteke Weeda’s boek 'Liefde in vele facetten' begint met de zin 'Wij zijn op aarde om het bewustzijn van liefde te vergroten.' Ik vind het een cadeau om dat al 10 jaar met Jerry samen te kunnen doen.