de kracht met Jerry

“Waarom schrijf je niet op je weblog dat je niet meer van me houdt? Waarom schrijf je daar niet over? Op je weblog is het allemaal 'halleluja' maar ik beleef iets anders dan wat er op je weblog staat”, zei Jerry boos voordat hij de deur uitging.

Het klonk bitter in mijn oren. Eigenlijk weet ik op zo’n moment wel dat hij in zijn pijn is en het niet meent maar toch, het raakt me nog altijd in mijn eigen twijfels.

Eerder die ochtend kon ik niet meteen met 'ja' antwoorden toen Jerry me vroeg of ik van hem hou. Ik had daarom alleen maar verteld wat er op dat moment in mij was. Vermoedelijk had hij dat moeilijk gevonden. Toen hij boos de deur uit was gegaan, vroeg ik me af waarom ik geen antwoord kon geven die ochtend. Ik ontdekte dat ik het niet goed had met mezelf, waardoor ik mijn liefde voor mezelf en anderen niet goed kan voelen. Ja, ik hou wel degelijk van hem. Maar anders dan hij graag zou willen en ook anders dan ik vroeger deed. Vanuit Jerry’s boosheid ben ik geneigd te denken dat het niet goed is wat er is en komen er gemakkelijk schuldgevoelens in mij boven. Maar weer terug bij mezelf voel ik dat het goed is; het is wat er is en daarmee is het goed.

De avond dat we ons tienjarig samenzijn vierden, waren we in het theater. Voor de voorstelling begon zei ik: “Ik ben benieuwd waar we over tien jaar zitten samen.” Hij keek me lang aan en zei: “Wees eens realistisch.” en ook dat hij niet verwachtte dat we dan nog samen zijn. Ik schrok ervan. Het hield me bezig, ook de dag daarna. Heel regelmatig zei ik daar iets over tegen Jerry en liet ik het idee toe dat we mogelijk in de toekomst uit elkaar gaan. En ja, als ik dat doe, weet ik ook dat het goed zal zijn als dat er ooit van komt. Het zal geen impulsieve actie zijn maar een weloverwogen stap, niet vanuit pijn en frustratie maar vanuit de erkenning dat het op dat moment een goede stap is.

Nee, misschien is het niet zo realistisch om er vanuit te gaan dat we over tien jaar nog samen zijn. We bewegen ons steeds verder uit elkaar. Is het dan zo slecht gesteld met ons?, vraag ik me af. Is het beter om uit elkaar te gaan? Het antwoord dat meteen opkomt als ik mezelf die vraag stel is 'nee'. Ik wil dat ook helemaal niet. Niet vanwege de kinderen, niet om financiële of andere redenen maar omdat dat wat er wel is tussen ons voor mij ongelooflijk waardevol is. Nee, onze relatie is geen schoolvoorbeeld van een 'ideale relatie' maar ik accepteer wat er is en niet is. Wat is er dan tussen ons wat voor mij van zo’n grote waarde is?

Gewoon simpelweg samen zijn met Jerry is aangenaam, ik vind hem echt prettig gezelschap. Dat is heerlijk maar wat het bijzonder maakt met hem is de communicatie tussen ons. Want ook in moeilijke stukken waarin we elkaar niet vinden, lukt het ons wel om in liefde naar elkaar te blijven. Dat is voor mij van grote waarde. Juist in het oneens zijn, in de verschillen die er zijn, hoe we daar mee omgaan, daar ligt onze kracht. Dat we elkaar dragen, trouw zijn aan elkaar en onszelf, aan elkaars anders-zijn, dat we blijven verbinden, blijven delen wat we beleven… en de ander willen ontvangen met alles wat er is, dat is van zo’n grote waarde voor me.

Zoals een paar dagen geleden, toen ik tegen Jerry zei dat ik op woensdag naar Roel wil gaan terwijl Roel een aantal dagen daarna bij ons komt. Ik weet dan eigenlijk bij voorbaat dat Jerry dit als 'too much' ervaart. Maar ik voel dat ik dat wil en dus kom ik ermee. Ik wist niet eens of het Roel wel uit zou komen maar dat maakt ook niet uit, daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat ik uitspreek wat ik verlang, of dat nou wel of niet haalbaar is.

Jerry reageerde er met irritatie op. Hij zei zoiets als dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen voor mijn gezin. Ik begreep uit zijn reactie dat hij het moeilijk vond om dit te horen, daarom zei dat ik alleen dat ik natuurlijk verantwoordelijkheid neem voor mijn gezin. Daarna liet ik het rusten omdat verder praten op dat moment geen zin heeft. Een half uur later zei Jerry: “Ik wil zo graag dat je ook graag hier bent.” Zijn stem was weer zacht geworden. Dat deed me goed, dat hij weer met mildheid kon handelen en dat hij weer vanuit zichzelf kon vertellen wat er is. Ik zei dat ik heel graag thuis ben bij hem en de kinderen. Dat ik niet bij hem blijf als ik dat niet echt zou willen. Ik vind het fijn thuis. Daar bleef het weer bij en het gesprek ging gedurende de avond nog af en toe verder. Wanneer er iets van irritatie ontstond namen we beiden ruimte om te voelen en te denken voordat we verder gingen. Beiden hebben we een sterke wil om vanuit helderheid, vanuit liefde te handelen, om de ander te horen en te ontvangen met alles wat er is. Er is tussen ons dan zo’n fijn 'samen zoeken', naar onszelf en de ander, trouw zijn aan het meest wezenlijke.

Het is maar een heel simpel voorbeeld, maar voor mij is het goud. Om juist in de moeite met elkaar vanuit liefde en respect een weg te banen. Daar gaat een groot deel van mijn geluk met Jerry over; de zorgvuldigheid die we beiden hebben, beiden willen hebben, om liefdevol naar onszelf en elkaar te handelen.

Daarom ben ik zo ontzettend blij met hem, dat maakt onze relatie voor mij zo ongelooflijk waardevol. Want ik beleef dat ik juist in mijn intieme relaties het gemakkelijkste geraakt word in mijn pijn. Juist in intieme relaties zijn mijn reacties het heftigst en giftigst, ben ik geneigd om van me af te slaan, de ander te kwetsen. Vroeger gebeurde dit ook tussen ons, toen gingen onze ruzies veel verder. Nu is een beetje irritatie al genoeg om bij onszelf te rade te gaan wat er is en daar zelf de verantwoordelijkheid voor te nemen, in plaats van de ander te verwijten dat we ons boos voelen.

Al een tijdje intrigeert mij een citaat van Gandhi: “Lafaards zijn niet in staat om liefde te uiten; dat is voorbehouden aan de dapperen.” Met de termen 'lafaards en dapperen' heb ik niets, maar zijn subtiele boodschap over liefde intrigeert mij.

Ik oefen met Jerry om te blijven liefhebben, juist in het verschillend zijn, juist in conflictsituaties, juist wanneer het niet gemakkelijk is. Voor mij is het grote liefde, als dat lukt. En het lukt zo mooi met Jerry…. almaar meer. Elke stap die we daarin zetten, voelt voor mij euforisch aan. Sjonge, wat hou ik van die man!