ego verhalen

Vanuit de trein belde ik Roel om hem te vertellen hoe laat ik aan zou komen. Hij nam niet op. Een half uurtje later probeerde ik het opnieuw. Weer kreeg ik hem niet aan de telefoon, ik vermoedde dat hij boodschappen aan het doen was. Het maakte me niet zoveel uit, hij wist hoe laat ik ongeveer zou komen. Hij hoeft mij niet per se op te halen van het station, al vind ik het wel altijd heel fijn om hem daar te ontmoeten en samen door de stad te fietsen.

Hij belde mij later zelf. Ik vroeg hem of hij boodschappen had gedaan. "Nee, Kaatje was hier", zei hij. Kaatje is een oude kennis die onaangekondigd voor de deur had gestaan. Hij had de telefoon niet opgepakt omdat ze toch zo weer weg zou gaan en hij me dan terug zou bellen. Nadat we opgehangen hadden, merkte ik dat ik daaraan bleef plakken. "Wééér", dacht ik. Weer een vrouw, weer ligt hij te kussen... wat dan ook. Mijn ego vindt dat belangrijk, hoeveel vrouwen hij kust en met wie hij vrijt. Ik ben geneigd me niet al belangrijk te voelen, zeker als hij dat doet terwijl ik onderweg naar hem ben! Mijn ego wil zo graag de belangrijkste zijn, en wel zo belangrijk dat hij helemaal geen behoefte heeft aan welk contact met welke andere vrouw dan ook. Bovendien maak ik het al snel pijnlijk voor mezelf omdat ik daarbij twijfel aan zijn integriteit en aan mijn eigen gevoelens en beoordelingsvermogen, en ik mezelf onderwaardeer.

En zo "hobbelde" ik het station binnen. Roel stond me op te wachten en vroeg me hoe het met me ging. "Hmmm", zei ik. Hij begon te lachen. "Wat is er in de tussentijd gebeurd? Net toen ik je sprak, voelde je je goed", zei hij. Hij vindt het grappig hoe ik mezelf ongelukkig maak met mijn gedachten, hij kan er hartelijk om lachen wanneer ik weer eens ergens in getrapt ben. Mijn gedoe neemt hij niet serieus; "Het zijn maar verhalen, het is niet wat er echt is", zegt hij me vaak.

Ja, het zijn maar verhalen. Verhalen die mijn ego me wil doen geloven; dat hij echt niet zo veel van mij houdt, dat ik heus niet zo belangrijk ben, dat als ik zo belangrijk zou zijn hij toch niet met "al die andere vrouwen” zou kussen. Gelukkig geloof ik mijn verhalen steeds minder, zie ik steeds beter dat ik het ben die er een verhaal van maakt, die er drama van maakt. Ik ben steeds vaker helder en in mijn kracht en dan zie ik wat er echt is; dat het goed is tussen ons en dat wat hij (of ik) met iemand anders heeft, daar niets mee te maken heeft. Bovendien is hij niet van zeep (lees mijn blog: “gebakje of vrouw delen”, dec. 2006). Roel spiegelt me mijn eigen jaloezie en afhankelijkheid, juist doordat hij zo op zijn eigen benen staat en zich geen moment afhankelijk maakt van mij of van onze relatie. Mijn ego wil dat ik onmisbaar ben in zijn leven, dat hij mij mist als ik niet bij hem ben, mijn ego wil dat hij jaloers is... Vreselijk toch?!

Hier worstel ik zo vaak mee in het contact met Roel. Zijn onafhankelijkheid maakt dat mijn ego zo vaak protesteert, mij verhalen vertelt en bewijzen zoekt dat het niet deugt met hem. Soms is het zo heftig; mijn gevecht met mezelf, mijn ego dat zich zo gekrenkt voelt dat ik me haast vernederd voel, dat ik overweeg om naar huis te gaan.

Roel lacht om mijn gedoe, en wauw, wat is dat fijn! Doordat hij lacht, zie ik ook in hoe lachwekkend mijn verhalen zijn. Al kan ik er dan nog niet meteen mee stoppen, het geeft zoveel lucht. Ook zie ik daardoor haarscherp dat het alleen maar van mij is, dat mijn gedoe echt niets met de ander te maken heeft. Ik vind het zo heerlijk dat hij niet meegaat in mijn gedoe, dat hij er helemaal buiten blijft, dat hij zich niet gaat verantwoorden of iets. Hij zegt me alleen hoe belangrijk ik voor hem ben en hij vertelt wat het contact met de andere vrouw voor hem betekent. Ik vind het zo bevrijdend hoe hij hiermee omgaat. Ik merk dat ik sneller kan stoppen met mijn verhalen, makkelijker weer in mijn kracht kom. Juist die tegenstelling; dat hij mij zo serieus neemt, zo ziet, maar lacht om mijn gedoe, dat ervaar ik als enorm bevrijdend en verhelderend. Het biedt me de mogelijkheid om voluit verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik op dat moment aan het doen ben en me bovendien te verbinden met mezelf, met mijn eigenheid, onafhankelijk van wie dan ook.

Ik ben "De Kracht van het Nu" van Eckhart Tolle aan het lezen. Daarin lees ik de theorie van wat ik in praktijk leer van Roel. In het moment zijn, accepteren wat er is, verzet opgeven dat het leven of het moment anders zou moeten zijn dan het is, de toekomst en het verleden loslaten, en vooral, stoppen met denken. Ik vind het zo inspirerend en zie wat het me oplevert om mijn denken te observeren en niet mijn gedachten voor waar aan te nemen; het zijn maar gedachten! Zeker pijnlijke gedachten, verhalen die ik mezelf zo lang verteld heb en al die tijd geloofd heb... Wat helpt het om daar simpelweg minder aandacht aan te besteden, ze niet langer voor waar aan te nemen, het zijn maar gedachten…

onderuit

Ik ging onderuit, en flink ook.
Die ochtend stond ik ongelukkig op; ik twijfelde erg aan mezelf en aan de richting van mijn leven, ik voelde me verward en kwetsbaar. Toen overwoog ik om Roel te bellen. Ik wist dat er een vriendin was blijven slapen die hij nog niet zo lang kent maar met wie hij het heel fijn heeft. Hij had me vaak gezegd dat ik hem altijd kan bellen, ook 's nachts, ook als hij bezoek heeft. Dat deed ik maar hij nam niet op, terwijl ik "onze code" belde. Hij wist dus dat ik het was, dacht ik. Ik kon dit helemaal niet hebben; ik stond al zo wankel die ochtend en dan dit erbij... Een uur later probeerde ik het opnieuw. Weer kreeg ik hem niet aan de telefoon.
Ik dacht dat ik gek werd. Ik twijfelde aan alles. Klopt het niet wat hij me altijd vertelde, heb ik me vergist in hem? Ik veronderstelde dat ze aan het vrijen waren en ik vond dat vreselijk. Ik maakte mezelf gek met mijn jaloezie en mijn twijfels. “Hij zal haar wel leuker vinden”, dacht ik. Weer later belde ik hem mobiel... Wie weet was hij de deur al uit.. Hij pakte nu wel op.
Pas later kwam ik erachter dat hij de stekker van de telefoon eruit had getrokken, dat doet hij vaker 's nachts... hij had het me nog zo gezegd: mobiel bellen... ik was het helemaal vergeten.

Ik was echt onderuit gegaan. Mijn vertrouwen in Roel had een enorme opdonder gehad, terwijl hij niets had gedaan waardoor dat ook maar enigszins gegrond was. Ik had tijdens die uren zo getwijfeld aan zijn integriteit, aan zijn liefde, maar ook aan mezelf. Ergens was er wel een stemmetje in mij dat zei "Je moet in de war zijn, er moet iets mis gaan, dat wat je denkt is niet wat er werkelijk is." Het stemmetje was er maar werd overstemd door het geschreeuw van mijn twijfels en angsten.
Ik had enorm aan Roel getwijfeld, maar nog fundamenteler, ik had mezelf in de steek gelaten door te twijfelen aan mezelf, aan mijn beoordelingsvermogen. Ik had meteen al bij de eerste ontmoeting met Roel haast een blind vertrouwen in hem doordat hij zo ongewoon transparant is, hij doet wat hij zegt, alles klopt zo bij hem, het is zo congruent. Nu twijfelde ik of dat wel waar was; had ik mezelf niet een mooi plaatje voorgehouden?

Ik leerde opnieuw dat ik te weinig mijn poten aan de grond had gehouden, dat ik teveel was gaan "leunen" op Roel.. en ja, dan ga ik gemakkelijk onderuit. Ik zag hoe ik dat gedaan had; te weinig yoga, te weinig mediteren, te veel met mijn aandacht bij hem... en helemaal vergeten dat ik zelf de belangrijkste ben. Ach, ik ken die valkuil van mij zo, dat ik mijn evenwicht gemakkelijk verlies als ik niet vol in mijn eigen kracht blijf.

Ik was nog niet hersteld van deze uitglijder (ik voelde dat ik Roel nog steeds op afstand had gezet en ik voelde enorm veel jaloezie) of er kwam een gezamenlijke vriendin bij Roel logeren, een vrouw met wie hij wel eens vrijt. Ik zag er zo tegenop. Al dagen van tevoren kreeg ik er pijn van in mijn buik als ik er alleen maar aan dacht. Mijn jaloezie was enorm. Ik leed aan mijn gedachten en angsten. Ik had het zo slecht met mezelf, ik wist niet hoe ik het met mijn jaloezie en mijn gedoe moest stellen. Wat ik kon bedenken, wat me lucht zou geven, was om Roel te vragen nu niet met de vriendin te vrijen.
Toen ik hem aan de telefoon had, vroeg ik hem dat, en vertelde ik waarom ik dacht dat het me zou helpen. Hij hoorde me aan en zei heel rustig dat hij dat niet als een oplossing zag. Hij zei me dat het hem niet om het vrijen ging, maar om de vrijheid om vanuit zichzelf te kunnen handelen. Hij zei "Juist de vrijheid tussen ons is zo krachtig, het is zo de basis van waaruit we ons met elkaar verbinden; dat we niet van elkaar zijn, maar elkaar liefhebben vanuit vrijheid. Ik wil daar niet iets in veranderen, ook niet voor een keertje. Bovendien denk ik niet dat ik je help als ik het je zou beloven. Ik zou meegaan in jouw angst en daarmee ben je niet geholpen."

Toen ik de telefoon neergelegd had, voelde ik me blij worden, blij om zijn "eigenwijsheid". Dat hij, ook al heb ik het heel slecht, trouw blijft aan zichzelf, aan zijn denken, aan zijn waarheid. Dat hij niet wijkt voor mijn angst, mijn pijn, dat hij niet vanuit angst om mij te verliezen zijn waarheid verloochent. Daarmee, met mijn blijdschap, wist ik dat hij gelijk had en dat hij me erg geholpen had om me weer te verbinden met m’n eigen kracht.

Ze hebben niet gevreeën, maar eigenlijk maakte dat ook niet meer uit; ik had ingezien dat ik er niet mee geholpen ben als hij niet met een ander vrijt omwille van mij. Ik begreep naderhand beter de waarde van zijn woorden, dat hij het prima vindt niet met iemand anders te willen vrijen als de beweging uit hemzelf komt, bijvoorbeeld vanuit een bepaalde loyaliteit ten aanzien van mij, maar dat hij me dat niet van tevoren wil beloven. Het gaat om de beweging die, in het moment, van binnen komt en niet van buiten, vooraf, wordt opgelegd.

zeeland

In de vakantie ben ik met de kinderen en Roel een aantal dagen in Zeeland geweest. Jerry vond dat van tevoren ontzettend moeilijk. Toen we eenmaal in Zeeland waren ging het eigenlijk heel goed. Jerry werkte die dagen maar had ook een dag met een vriendin in de sauna afgesproken en hij logeerde de andere twee dagen bij twee andere vriendinnen. Hij had het fijn met hen en op deze manier had hij ook afleiding. Het hielp hem om zijn aandacht te houden bij zijn eigen activiteiten.
Wij hadden superfijne dagen met elkaar in Zeeland. Het contact tussen de kinderen en Roel is zo mooi. Voor mij is het een bijzonder cadeau dat het klikt zoals het klikt. Met Roel had ik het superfijn, ik vind het heerlijk om met hem samen te zijn, het is zo rustig, zo gezellig, zo inspirerend. We vinden elkaar moeiteloos in wat werkelijk belangrijk is voor ieder van ons.

Ik wilde heel graag dat het door kon gaan om naar Zeeland te gaan. Dat Jerry niet zou staan te springen had ik natuurlijk wel verwacht. Ik had het hem een aantal weken van tevoren voorgesteld. Toen zei hij "Ik moet er toch aan wennen..." en stemde daarmee min of meer in. Toen het dichterbij kwam had Jerry er meer moeite mee. Hoe doe ik dat dan... als ik wel naar Zeeland wil, maar ook Jerry niet wil forceren? Hoe ziet mijn liefde voor Jerry er dan uit? Hoe neem ik dan verantwoordelijkheid voor mijn relatie met hem?

Voor Jerry en mij is het inmiddels gewoon dat we onszelf met alles wat er is, willen accepteren. Dus dat ik naar Zeeland wilde, voelde prima voor mij, ook om dat aan Jerry voor te stellen terwijl ik vermoedde dat het niet makkelijk voor hem zou zijn. Ik dacht wel na over de tijd die we ervoor en erna hadden, konden we dan veel samen zijn? We planden de dagen ervoor en erna zoveel mogelijk vrij voor elkaar en ons gezin. Vanaf het moment dat Jerry met bezwaren kwam, voelde ik me vastbesloten om wel vast te blijven houden aan mijn wens om naar Zeeland te gaan, maar om alle ruimte voor Jerry's gevoelens en bezwaren te maken. Ik luisterde naar hem. Samen met hem probeerde ik onderscheid te maken tussen wat zijn gevoelens waren en wat daadwerkelijke bezwaren waren. Want gevoelens... ja, die mogen zijn, het is zo belangrijk om daarin gehoord te worden, ontvangen te worden met je angsten, verdriet of wat het ook is. Ik vind alleen niet dat je er naar hoeft te handelen, ik hoef mijn wensen niet aan te passen zodat Jerry zijn gevoelens niet tegenkomt. Bezwaren dat het niet goed zou zijn, om welke reden dan ook, wil ik onderzoeken en dat deden we dan ook.

Ik zei Jerry, en dat doe ik vaak, dat hij altijd met alles welkom is wat hem bezighoudt. Ook in de nacht, ook als ik niet thuis ben. Zo heb ik, als ik bij Roel ben, altijd mijn mobiel in de buurt, en altijd aan. Dit doe ik alleen voor Jerry, anders zou ik mijn mobiel uitzetten als ik bij Roel ben, maar voor Jerry staat hij altijd aan en ligt hij naast het bed als ik lig te slapen. Ik wil er altijd voor hem zijn als hij mij spreken wil.
Wanneer hij het moeilijk had, de dagen voordat we naar Zeeland gingen, was ik er voor hem zo goed als ik kon. Ik had hem lief, hield hem vast, luisterde naar hem, vroeg wat hij nodig had, leefde met hem mee, dacht met hem mee maar maakte mezelf niet tot "oplossing van het probleem" door mijn plannen af te lassen. Het bleef zíjn moeite met míjn keuze. Eigenlijk was ik er de hele dag door voor Jerry, ik was alert op hoe het met hem ging en maakte tijd wanneer hij dat nodig had. Ik was de laatste tijd zo waakzaam op Jerry dat ik 's nachts vaak wakker werd, en niet meer kon slapen. Ik was dan zo betrokken en met mijn aandacht bij hem, dat het zoveel van me vroeg dat ik er onrustig van sliep.
Ik heb wel getwijfeld of het door kon gaan om naar Zeeland te gaan, en heb ook bedacht dat het mogelijk zou zijn dat ik eerder dan gepland naar huis zou gaan, voor Jerry. Ik kan er prima mee leven dat hij er allerlei gevoelens in tegenkomt, dat hij het er niet makkelijk mee heeft. Maar met hart en ziel in Zeeland zijn terwijl Jerry er echt onder lijdt... nee, wanneer ik het “lijden” vind, voelt het niet meer goed. Als ik dan wel zou gaan zou het aanvoelen als forceren en voorbijgaan aan respectvol en zorgzaam handelen. Dan zou ik mijn plannen om naar Zeeland te gaan met de kinderen en Roel, uitgesteld hebben, maar niet afgesteld. Dan was de tijd nu nog niet rijp voor deze stap.

In Zeeland belde ik Jerry regelmatig, dat doe ik overigens altijd als ik niet thuis ben, ik hou altijd contact met hem. Niet omdat ik vind dat dat moet, maar omdat ik dat fijn vind. Ik vind het fijn te weten hoe het met Jerry gaat, hoe het met zijn werk gaat, hoe hij zich voelt en het samen over onze kinderen te hebben, en ik vertel ook graag hoe het met mij gaat. Als ik weet dat hetgeen ik doe gevoelig ligt bij Jerry, ben ik alert en attent op wat ik daarin voor Jerry kan doen. Bellen, sms’en, hem helpen goed voor zichzelf te zorgen door dingen te doen die hij fijn vindt... Ik voel me te allen tijde Jerry's vriend, ook al ben ik bij wie dan ook en doe ik misschien op dat moment iets waar hij het hartstikke moeilijk mee heeft, of iets dat hij liever niet heeft. Ik draag altijd mijn trouwring, met plezier. Andere sieraden doe ik soms af, maar mijn trouwring niet. Ik voel me altijd trouw aan Jerry want trouw betekent voor mij trouw zijn aan mezelf en me van daaruit verbinden met de ander. Met Jerry voel ik die verbinding altijd.

in beweging

We bewegen ons naar elkaar toe; Roel en ik, Jerry en ik, zelfs Jerry naar Roel. Jerry is zijn vijandigheid naar Roel kwijt. Ik accepteer mijn leven steeds meer zoals het is, dat dit het mijne is en bij me hoort; in liefdesrelaties met twee mannen van wie ik met hart en ziel hou. Ik voel dat ik het kan, ik merk dat het me minder verwart om twee mannen lief te hebben. Jerry lijkt ook echt mijn richting mee op te gaan. Vorige week vroeg iemand hem, toen hij vertelde hoe het nu is met hem, mij en Roel, "Wat wens je?" Jerry antwoordde dat hij wil dat hij fijn samen kan zijn met Roel en mij, met z'n drieën. Toen hij me dat die avond vertelde, voelde ik me zo blij! "Als dit is wat jij wenst, dan komen we er wel, hoe lang de weg ook zal zijn", zei ik. Het voelde voor mij als feest.

Op een avond zei ik tegen Jerry dat als we morgen toch in de woonplaats van Roel zijn (familiefeest), ik daar wilde blijven 's avonds. Hij vond dat veel, ik was net de dag ervoor bij Roel geweest. Jerry verweet me dat ik niet kies, dat ik doe alsof het me overkomt. Ik zei; "Roel is op mijn weg gekomen, dat heb ik niet gekozen. Maar nu hij er is, kies er ook voor. Ik wil dit echt." Ik voelde hoe ik er meer voor ging staan en hoe goed dat voelde. Jerry vond dat erg moeilijk en werd kwaad. Na een tijdje zocht ik hem op en streelde hem over zijn hoofd. Ik voelde dat hij het toestond en vroeg hem of hij met me mee kwam om samen bij de open haard te zitten. Eerst wilde hij dat niet, later wel.
Daar bij het vuur waren we weer zo fijn samen. Jerry vertelde me wat hij voelde en werd weer zachter, liefdevoller. Ik voelde zoveel liefde voor hem, om wie hij is. Na een tijdje zei hij; "Ga morgen maar lekker naar Roel." Ik vind dat zo bijzonder, hij lijkt steeds sneller door zijn pijn heen te komen. Ik zei dat ik hem zo waardeer, zo van hem hou, en als het morgen toch ineens niet meer goed is, dat dat ook prima is.

Het was een belangrijke avond voor mij. Ik zie dat Jerry sneller door zijn pijn heen raakt, sneller weer aanspreekbaar is en zich sneller weer kan verbinden met zijn liefde voor zichzelf en voor mij. Ik merk ook dat ik er minder van schrik. Dit, deze verwarring, deze pijn, hoort bij het proces waar we door gaan. Het is van grote waarde; voor Jerry's groei, voor mijn groei, en voor onze toekomst samen. We winnen aan vertrouwen, in elkaar en in de situatie zoals die is. Ik voelde me zo gelukkig; Jerry en ik waren weer zo fijn open samen, dat het ons weer gelukt was, en nu al weer veel sneller, om er door te komen. Ook voel ik hoe sterk ik hierin word; ik kan wat makkelijker meebuigen maar toch voor mijn waarheid blijven staan. Toen we zo samen lagen kon ik Jerry vertellen wat er aan wensen in mij leven. Dat het me zo heerlijk lijkt om bijvoorbeeld met kerst met ons drieën en de kinderen te zijn, niet om dan maar vrolijk te doen, maar te dealen met dat wat er op dat moment is. En dat ik uiteindelijk het liefst met z'n allen in een huis wil wonen, met Roel erbij. Dat ik niet om de één te zien, weg moet bij de ander. Jerry kon het horen en zei "Dat is wel heeeeel ver weg." Voor mij was dat al heel wat, eerder had hij al eens "Keep on dreaming, baby" gezegd, en "Dat nooit". Het mag heel ver weg zijn, de weg mag lang zijn, we hebben de tijd.

ben ik in de war?

Ben ik in de war?

Ben ik in de war om ons gezinsleven op het spel te zetten voor "een liefde"? Is het een vlucht, mijn relatie met Roel? Zoek ik spanning? Hoeveel "Roelen" volgen er nog? Mag ik, kan ik van Jerry vragen wat ik van hem vraag? Deze vragen bestormen me soms. Ik voel me soms schuldig en een "ontevreden, verwend nest".

Maar als ik met meer liefde naar mezelf kan kijken, wat me meestal lukt, voel ik dat dit, mij alsmaar meer verbinden met onvoorwaardelijke liefde en vrijheid, is wat ik te doen heb. Want als ik het niet zou doen, zou ik het stoppen vanwege angst en vanuit mijn schuldgevoelens. Ik zou mijn relatie met Roel alleen stoppen vanuit de angst om mijn veilige, gezellige thuishaven te verliezen en vanuit schuldgevoelens naar Jerry, dat ik hem "dit niet aan wil doen". Maar vanuit angst en schuld wil ik niet mijn keuzes maken. Wat heeft Jerry er aan als ik stop met Roel vanuit angst, vanuit schuldgevoelens? Voor mij is dit hol, leeg. Als ik eigenlijk iets wil en ik doe het toch niet omdat ik bang ben, omdat ik Jerry niet wil kwetsen, ben ik hem dan trouw? Nee, dan pas bedonder ik hem. Ik ben Jerry trouw door hem continu te laten zien wat er in mij is. Hij weet alles van mij; mijn verlangens, mijn angsten... dat is wat ik ben nu. Ik ontneem hem alleen maar iets als ik mezelf, en dus hem ook, ontrouw ben. Iets achterhouden om de "lieve vrede" te bewaren, of om Jerry pijn te besparen, is voor mij vergelijkbaar met liegen; ik zeg misschien niet iets wat niet waar is, maar ik zeg ook niet alles wat wel waar is.

"Lieg niet tegen me, niet over iets groots, niet over iets anders, liever hoor ik het vernietigendste dan dat je liegt, want dat is nog vernietigender", zingt Ramses Shaffy. Dáár gaat het mij om. Ik wil gekend worden en de ander kennen. Ik zou van Jerry ook niet willen dat hij iets doet, of laat, om de "vrede" met mij te bewaren. Nee, dan pas heeft hij ruzie! Ik wil dat hij leeft en me laat zien wat er is. Ik leef liever, veel liever, met de (misschien harde) waarheid, dan met welke (goedbedoelde) leugen dan ook.

Ik schreef in mijn stuk "compromis-loos" dat ik vrijheid wil en daar geen concessies in doe. Voor mij heeft vrijheid alles met verantwoordelijkheid te maken. Vrijheid is geen vrijbrief om alles maar te willen, als een kip zonder kop, en maar zien wat er gebeurt. Nee, voor mij is vrijheid elke stap dichter bij mezelf, elke stap waarin ik mezelf meer trouw kan zijn, dit te delen met de mensen om mij heen, en daarbij mijn verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, voor mijn relaties, voor mijn gezin. Geen enkele keuze is vrij van beperkingen. Als ik naar Roel ga kan ik er niet voor mijn kinderen zijn. Paulo Coelho schrijft in De Zahir "Vrijheid is niet hetzelfde als ongebondenheid, maar vrijheid is het vermogen om keuzes te maken - en me aan datgene te binden dat het beste voor me is."

Ook vraag ik me van tijd tot tijd af of ik omwille van de kinderen mijn vrijheidsdrang minder prioriteit zou moeten geven, om andere keuzes te maken waardoor ik meer zekerheid creëer voor een veilig gezinsleven. Onder deze gedachte zit ook angst en schuld. De angst om de kinderen op te zadelen met gescheiden ouders, en dat ik het ben die "het verknalt", dat het mijn schuld is omdat ik me niet conformeer aan de normen die gelden in het gezinsleven. Maar ook hierin denk ik oprecht dat het belangrijker is om autonoom, onafhankelijk te zijn en je passies te volgen. Ik las een interview met Mansukh Patel waarin hij stelde dat kinderen baat hebben bij het grootst mogelijk evenwicht dat de ouders bereiken kunnen in zichzelf. Ik denk dat dat waar is. En hoe bereik je het grootst mogelijke evenwicht in jezelf? Ik denk door je diepste verlangens serieus te nemen, alsmaar te groeien in (eigen)liefde, en keuzes te maken die uit liefde voortkomen. Ik merk aan mijn kinderen dat als ik groei, ik ook voor hen weer een beetje betere moeder kan zijn, dat zij daar ook door groeien. Bovendien kan ik niet overzien welke stap meer zekerheid biedt op een veilig gezinsleven, want ik weet ook dat als ik mijn kop in het zand steek, mijn passies begraaf, ik mezelf ontrouw ben en dat de kans dat ik Jerry ooit verlaat erg groot is omdat ik dan waarschijnlijk denk dat het door hem komt, dat ik me door hem laat beperken, dat hij niet de goede man voor mij is.

Dat ik zo ga staan voor mijn relatie met Roel, is omdat die zo belangrijk voor mij is. Het biedt me zoveel. En juist daardoor heeft Jerry het er ook moeilijk mee, omdat hij ook al heel snel in de gaten had hoe belangrijk het voor me is. Volgen er nog meer "Roelen"? Wie weet. Deze Roel is fantastisch maar hij belooft mij niets, en ik hem ook niet. Hoe kan je ook iets beloven wat niet in het nu is? Ik weet toch niet wat er morgen gebeurt, laat staan volgend jaar. Roel is erg belangrijk in mijn leven nu. Het contact met hem is zo voedend voor mij dat het me veel waard is. Of dat volgend jaar nog steeds zo is, dat weet ik niet, zoals ik niets weet wat over een jaar pas is. Ik kan alleen kiezen door me in het moment te verbinden met dat wat het beste voor me is.

Misschien verlies ik Jerry door mijn leven te leven zoals ik doe. Misschien verlies ik Roel om welke reden dan ook. Ik hou van hen en ik heb ze heel erg lief maar het is voor mij geen doel op zich om ze te houden, om ze aan mij te binden. Zij zijn even vrij als ik. Ik wil mezelf zijn, ik ben niet bezig het hun naar de zin te maken zodat ze bij mij blijven. Natuurlijk maak ik het ze naar hun zin, omdat ik dat heel fijn vind om te doen, omdat ik van ze hou. Niet vanuit angst dat ik ze anders later mogelijk verlies. Elke stap, elke handeling is er één vanuit liefde of vanuit angst. Elke stap. Ik wil me niet door angst laten leiden. Ik wil me door liefde laten leiden. Vanuit liefde geven is onvoorwaardelijk geven en dan hou je je niet bezig met wat je er voor terugkrijgt.

compromis-loos

Laatst werd ik wakker en voelde ik me zo gedreven op mijn weg; ik accepteer geen onvrijheid in mijn partnerrelaties, ik ben niet bereid om compromissen in te maken. Het is mijn waarheid... om in vrijheid en onvoorwaardelijke liefde samen te willen leven. Ook een beetje onvrijheid is voor mij nog altijd onvrijheid, en ik voel me zo strijdlustig. Niet met mijn vuisten, of met boosheid, maar om te staan voor wat er in mij is, en dat doe ikzo liefdevol als ik maar kan.

Jerry kwam de dag ervoor thuis, hij was het hele weekend weg geweest. Hij zei bij thuiskomst dat hij me veel te vertellen had. Dat voelde voor mij spannend aan, een beetje dreigend ook. Hij vertelde me dat hij veel verdriet had gehad en het heel moeilijk vond dat Roel een dag bij ons was, in ons huis was, met onze kinderen. (Daar had hij van tevoren mee ingestemd.) Hij zei me dat hij niet meer wil dat Roel bij ons in huis komt, dat dat zijn grens is. Ook stelde hij een grens aan mijn seksuele relatie met Roel.
Ik vond het erg onaangenaam, vooral ook hoe het gesprek verliep. Ik zei dat ik het gevoel had dat mijn duimschroeven aangedraaid werden, dat hij iets opeist waar hij denkt "recht op te hebben". Ik had het gevoel dat ik moest kiezen. Ik wil helemaal niet kiezen. Het gesprek liep zo moeizaam, we stonden tegenover elkaar in plaats van naast elkaar, wat we beiden erg onaangenaam vonden. Op een bepaald moment vertelde Jerry dat hij het beeld voor zich had dat wij (Roel, ik, en de kinderen) het leuk hebben met elkaar, en hij er buiten staat. Ik blunderde door te zeggen; "Waarom doe je niet mee?" Jerry leek een klap in zijn gezicht te krijgen, hij vond het zo pijnlijk omdat hij door mijn opmerking dacht dat ik hem iets verwijt, dat het aan hem ligt. Ik wist meteen dat het fout was, wat ik gezegd had. Ik had het gezegd, het was al gebeurd. Ik probeerde de schade te beperken door hem over zijn rug te strelen en over mijn intenties te vertellen; "Ik wil je niet pijn doen", zei ik wel tien keer. "Ik wil zo graag dat je er anders naar kan kijken.."

Terwijl Jerry zakdoeken haalde, deed ik een schietgebedje, ik vroeg om kracht en helderheid. Jerry kwam terug en ik was inderdaad helder! Ik zei hem dat ik zijn eisen gehoord heb. Dat het voor mij vanzelfsprekend is om Roel niet meer hier uit te nodigen omdat mijn huis ook zijn huis is en ik niet over zijn grenzen wil gaan. Maar als zijn eis een vaststaande eis is, niet omdat hij het nu te moeilijk vindt, maar omdat voor hem Roel hier nooit welkom zal zijn, dat ik dan denk dat we beter uit elkaar kunnen gaan, dat ik dat dan ook wil. Los van mijn relatie met Roel wil ik in mijn huis kunnen verwelkomen wie ik wil. Ik wil geen beperking opgelegd krijgen, ik wil niet dat ik iets níét mág. Ik wil rekening houden met zijn gevoelens maar ik accepteer geen blijvende grenzen of beperkingen van mijn vrijheid.
"Zie je nu hoe je de bal bij mij legt?", zei Jerry, "Ik moet al het werk doen." Ik zei "Ja, dat klopt. Jij moet de beweging naar mijn weg willen maken. Maar je bent vrij, ik veroordeel je niet als je dat niet wilt, dan hou ik nog steeds van je. Ik wil alleen niet een andere weg dan mijn waarheid leven. Ik wil geen compromis in de liefde en in mijn waarheid. Er bestaat voor mij geen weg van een beetje vrijheid en een beetje onvrijheid. Ik kies voor de grootst mogelijke vrijheid die er op elk moment te behalen valt. Want vrijheid is geen vast punt, het is een proces, je komt er nooit aan. Jij 'moet' naar mij toe willen bewegen, met mij mee willen gaan... ik zal niet naar jou opschuiven... maar als je mee wilt gaan zal ik je steun zijn, zal ik je helpen, van je houden, er alles aan doen wat maar in mijn macht ligt, want ik wil heel graag dat je met me meegaat."

De volgende ochtend toen ik wakker werd, zag ik zo wat mijn weg is.. Ik ga mijn weg, de weg van vrijheid en onvoorwaardelijke liefde in relaties, dit lijkt heilig te zijn voor mij. Ik voel ongekend veel kracht bij dit belangrijke thema in mijn leven; om niet te buigen voor onvrijheid of voor voorwaarden in de liefde. Ik kies voor deze compromisloze, maar oh zo liefdevolle weg. Ik voel dan zoveel kracht en vrede in mij, zo veel stilte.. Ik sta, ik ben... alles is helemaal goed.
Ik vertelde Jerry er over toen hij wakker werd. We waren beiden open naar elkaar, de liefde stroomde weer tussen ons. "Ook als we uit elkaar gaan, hou ik nog altijd van je", zei Jerry. Ja, ik ook van hem. Mijn liefde voor hem gaat niet over een vorm of een keuze maarom de mens die hij is. Mijn weg is geen keuze tegen Jerry, en als Jerry een andere keuze maakt, is dat ook geen keuze tegen mij. Jerry zei ook dat hij iedereen welkom wil kunnen heten in zijn huis...

Waarom is dit toch zo belangrijk voor mij?, vraag ik me soms af. Waarom accepteer ik niet, zoals de meeste mensen, (enige) onvrijheidin mijn relatie? Ik vind mezelf ook soms zo "hard" voor Jerry.. Ja, zo kan ik het zien. Maar vaak kan ik het ook milder zien, liefdevoller naar mezelf.. dat ik me met man en macht inzet voor mijn liefdevolle leven met Jerry. Ik strijd voor mijn "heilige" waarheid. Ik denk soms "Had ik maar een vervelende man, dan zou ik er geen moeite mee hebben om zo voor mijn waarheid te gaan staan, om hem eventueel te verlaten." Ik heb geen vervelende man, ik heb een superfijne man... En nog "ben ik niet tevreden", hoor ik mezelf dan denken. Nee, ik neem geen genoegen met een beetje onvrijheid. Ik duldgeen onvrijheid, niet voor mezelf maar ook niet voor de ander. Ook een beetje onvrijheid is voor mij genoeg reden om het niet te accepteren en om me er met al mijn kracht tegen te verzetten.

desillusie

Wat een desillusie dat de vorm van de liefde niet voor altijd hetzelfde blijft. Au, wat doet dat zeer!

Vorige week bij biodanza danste ik mijn vrijheid, mijn verlangen, mijn liefde, mijn passie. Jerry was er ook. Ik voelde mijn liefde voor hem maar ook het stuk waarin ik me op dat moment onvrij voelde naar hem: mijn liefde voor Roel en mijn vrijheidsdrang. Jerry wil, bij momenten, onze liefde toch vooral beleven zoals we dat vroeger deden en wat we elkaar daarover vertelden. De vorm die we hadden voor onze liefde past mij niet meer, vooral de illusies wil ik niet meer. Hij wil mij nog houden aan de illusies "onze liefde verandert nooit van vorm" en "je bent mijn ware grote liefde." Mijn liefde voor hem is voor altijd, dat voel ik ook echt zo. Ik hou van hem, met mijn hart en mijn ziel, van wie hij werkelijk is. Dát zal niet veranderen, maar de vorm verandert en mijn gedachten over de liefde ook.

Toen ik Jerry leerde kennen was ik ervan overtuigd dat hij de liefde van mijn leven was, de man met wie ik altijd zou samenleven en met wie ik oud zou worden. Ik geloofde dat hij mijn ware, grote liefde was en dat dit altijd hetzelfde zou blijven. Ik heb dat jaren zo beleefd; ik heb dat ontelbare keren gedacht en ook tegen Jerry gezegd. We geloofden het beiden. De laatste jaren zie ik meer en meer wat een illusie die gedachten zijn; gedachten over de toekomst zijn per definitie fantasie en er bestaat geen enkele zekerheid. Het valt me niet mee om de illusies over de liefde los te laten, om liefde alleen in het nú te laten zijn, zonder verwachtingen over de toekomst, zonder het vast te willen houden, zonder het in een hokje te willen stoppen. En nu.. ik zie dat "onze liefde verandert nooit van vorm" een illusie was, dat het veranderd is. Wat is dat pijnlijk. Niet de liefde die er tussen Jerry en mij was, en nu is, dat is geen illusie, maar de gedáchten erover. Ik geloofde dat het altijd hetzelfde zou blijven. De gedachten die ik erover had, dát waren illusies. Ik vind het pijnlijk en voel me af en toe echt ontgoocheld, dat mijn vertrouwde gedachten, die ik jaren voor waar hield, niet waar blijken te zijn...
Alles verandert, ik ben veranderd, Jerry is veranderd, onze liefde is veranderd, ons leven is veranderd, alles is veranderd. Ik troost me door te luisteren naar "Cambia, todo cambia", van Mercedes Sosa, waarin ze dit zo treffend verwoordt;

Het verandert, alles verandert...

Het oppervlakkige verandert
en ook hetgeen dieper zit
De manier van denken verandert
Alles verandert in deze wereld

Maar hoe ver ik mij ook bevind
mijn liefde verandert niet

Het verandert, alles verandert
Het verandert, alles verandert

Voor de hele tekst van dit lied: klik hier

samen

Een aantal weken geleden besloot ik Roel niet of nauwelijks te zien, omwille van Jerry. Ik had na een tijdje wel gezegd dat als het voor hem op een bepaald moment wel goed voelt dat ik naar Roel ga, hij me dat moet zeggen. Dat zou hij doen, zei Jerry, maar ook dat hij op dat moment nog niet zover was. Een paar dagen later vertelde hij dat hij zich stevig genoeg voelde, dat ik wel naar Roel kon gaan... Dit lijkt Jerry momenteel wel te typeren... hoe snel hij groeit, de ene dag lijkt een bepaalde stap nog zover weg en een aantal dagen later is het op dat moment ineens wel haalbaar. Jerry zet regelmatig ineens een hele grote stap vooruit, richting mij, richting Roel. Wat een vertrouwen geeft dat!

Vorige week vertelde ik op een avond aan Jerry dat ik voor Roel een huisje had bezichtigd, en hoeveel zin ik er in heb dat hij hier komt wonen. "Waarom heb ik er eigenlijk geen zin in?", vroeg Jerry zich oprecht af. Ik genoot van zijn openheid en van zijn creatieve geest, dat hij de mogelijkheid ziet er ook blij mee te kunnen zijn. De volgende ochtend in bed zei Jerry dat hij ook graag blij zou willen zijn dat Roel hierheen komt en dat hij blij is voor mij. Wat is dat toch genieten, deze momenten van open, liefdevol contact...

Terwijl ik later het ontbijt maakte, vroeg ik aan Jerry of het goed voor hem is dat ik Roel volgende week weer zie, en of het dan beter voelt dat hij hier komt of ik naar hem... Hij zei "Ik kan het toch niet tegenhouden hè" en daarmee stemde hij min of meer in. "Nee", zei ik, "dat kan je inderdaad niet. Maar ik wil je niet forceren, ik wil niet dat je over grenzen gaat... ik wil dat jij het kan behappen." "Nee, ga dan voorlopig maar niet...... maar ik gun het je zo, ik zou het voor jou graag wel kunnen", zei Jerry. Ik zag de oprechtheid in zijn ogen en zijn verdriet dat hij die ruimte (nu) niet heeft. Mijn tranen gingen stromen en bleven stromen. Zo jammer dat ik Roel niet zal zien terwijl er zoveel verlangen in mij is.. en tegelijk voel ik me ook zo verbonden met Jerry. Omdat het voor hem niet goed is, wil ik ook echt niet gaan. En dat Jerry het mij zo gunt.. zijn liefde voor mij vind ik zo ontroerend en fijn.. die openheid, de hartsverbinding tussen Jerry en mij.... dat we samen verdriet hebben omdat ik niet naar Roel kan, dat raakt me zo. Ik ben zoooo gelukkig met Jerry, met dit wezenlijke contact, deze wezenlijke liefde en betrokkenheid tussen ons..

trots

Ik voel me trots, zonder te weten waar we samen uit komen, voel ik me trots op wat we met ons drieën doen.

Jerry komt heel veel gevoelens tegen in mijn contact met Roel. Heftige gevoelens, wat voor mij raakt aan haat. Jerry ziet dat het zijn pijn is en dat het niets met Roel te maken heeft. Daar ben ik zo blij om; hij ziet dat het van hem is en neemt er verantwoordelijkheid voor; hij zegt wat hij wel en niet wil en zorgt dat zijn pijn een weg naar buiten kan vinden. Zo fijn, dat hij het doet, dat hij het aangaat!
Als Jerry in zijn pijn zit, zie ik dat het niets met Roel te maken heeft, maar ik vind het heftig om Jerry zo te zien. Ik ken hem niet met zoveel agressie. Het is een nieuw stukje van Jerry en hij is daarmee welkom, simpelweg omdat het er is, omdat het van Jerry is. Ik vind het wel heel moeilijk dat zijn agressie zich richt juist op diegene waar ik zo verrukt over ben, Roel, dat Jerry en ik zo totaal verschillende belevingen hebben aan deze man, dat ik maar heel minimaal met Jerry kan delen over wat voor mij van zoveel waarde is. Het contrast tussen onze beleving kan haast niet groter; hemel en hel.
Het lukt me om Jerry te zien in zijn pijn, hij is welkom ook met dit stuk. Ik voel zoveel liefde voor hem, zoveel ruimte.... kom maar lief, ook met dit stuk, ook met deze pijn.. Jerry heeft het er zo zwaar mee. Ik voel me betrokken en ben nabij. Ik hou van hem en wens hem het beste. En het beste is, naar mijn idee, door de pijn heen, want haat is vooral pijnlijk voor Jerry zelf, het is van hem, het zit in hem, het is destructief voor hem. Ik gun hem zo dat hij hier vrijer van wordt. Los van mijn belang hierin, gun ik Jerry zo dat hij hier doorheen kan gaan, dat hij deze pijn, die er al zat, die alleen maar aangeraakt wordt, uiteindelijk los kan laten. Ik gun Jerry een hart vol liefde.
De weg naar vrede in Jerry naar Roel lijkt erg lang. We hebben de tijd..

In het contact met Jerry stem ik me erg af op hoe het met hem gaat. Als hij in zijn kracht is, is het genieten, hebben we het fijn. Onze gesprekken zijn aangenaam en ik vertel mondjesmaat wat over mijn contact met Roel. Als hij in zijn pijn zit ben ik er voor hem en nodig ik hem uit te vertellen wat er is. Ik weet dat het nodig is, dat het goed is, dat het van heel groot belang is dat de pijn er mag zijn, er uit kan. Maar sjonge, ik vind het soms haast niet om te doen; het lukt me lang niet altijd om in mijn kracht te blijven.. dan ga ik twijfelen aan mezelf en ben ik geneigd me een slechte vrouw te voelen, die "nooit tevreden" is, en "van twee walletjes wil eten"... Daar kom ik dus mijn eigen oordelen tegen die nog altijd stem hebben in mij, ik heb dus ook werk te doen. En ja, ik vind het ook heel moeilijk bij momenten, dat Jerry's agressie zich richt op Roel.. natuurlijk begrijp ik dat heel goed.. maar het raakt me soms zo.. dat mijn ene lief zich zo tegen mijn andere lief keert.. dan moet ik me soms blijven herinneren dat het maar pijn is, angst is, onmacht is... om Jerry te blijven steunen, om me te blijven verbinden met hem in die momenten van pijn, om me niet van hem af te keren tijdens die momenten.

Roel is voor mij niet meer weg te denken. Ik wil niet anders dan ruimte voor hem maken in mijn leven. Roel wil bij mij in de buurt komen wonen en zoekt nu woonruimte hier. Ik vind het geweldig. Ik verlang er naar om zowel mijn leven met Jerry te leven, als tijd met Roel te hebben. Soms verwart me dat; hoe lief ik Roel heb en hoe nieuw de liefde op deze manier is. Dan ben ik bang dat het niet samen gaat, mijn liefde leven met Jerry en mijn liefde leven met Roel. Ik zie, als ik helder ben, dat het wel kan. Het is beide mooi, het is beide sterk, het is beide liefde, het is beide respectvol, het is het beide meer dan waard om het te leven.

Ik voel me trots, ja, ik voel me heel trots. Trots op Jerry, mijn lief, die het gewoon DOET; hij jankt, hij lacht, hij haat soms, en hij leeft zijn liefde... voor mij, voor de kinderen, voor zijn werk, zijn vrienden, zelfs over Roel kan hij oprecht fijne dingen zeggen als hij helder en zacht is. Sjonge, Jerry doet het gewoon, hij gaat door zijn pijn. Ja, dat maakt me trots.. apetrots, dat Jerry zijn pijn aangaat in deze stukken die hem zo diep raken, die zo diep aan zijn fundament knagen.
Ik voel me ook trots op Roel, die staat als een huis voor zijn liefde voor mij, maar ook voor Jerry en mijn relatie met Jerry. Hij staat er alsmaar; met een open hart, naar mij, naar Jerry, naar de situatie zoals die is. Hij helpt me zo om het goede te doen, voor mezelf, naar Jerry, hij is waarlijk een vriend, ook voor Jerry..
Ik voel me gezegend met hen beide. Ik heb twee zachte, sterke mannen om deze weg mee te gaan. De weg is lang, en hobbelig, en ik weet niet waar hij mij naar toe leidt. Ik weet wel dat het mijn weg is.

crisis

Het voelt aan als crisis, als een heel belangrijk punt waar ik nu aangekomen ben.

Ik voel me sterk; sterker, helderder en vrijer dan ooit. Mijn vrijheidsdrang is enorm, het zindert in mij, er is geen weg meer terug. Tegelijk is mijn leven zo ontzettend spannend. Jerry heeft heel veel moeite met Roel in mijn leven. Zo gemakkelijk hij mee bewoog met Lode en Toon, zo moeilijk heeft hij het nu met Roel. Meer en meer vermoedt Jerry dat hij destijds zichzelf voorbij is gelopen, niet heeft gevoeld wat er eigenlijk zat; jaloezie en "nee". Bij Roel kan hij dat niet langer volhouden. Zijn gevoelens vinden een weg naar buiten, via zijn lichaam en in zijn emoties. Hij heeft ze niet weggedrukt om zichzelf te saboteren maar uit liefde voor mij, omdat het hem zo duidelijk is dat dit mijn weg is, omdat hij zo graag mee wil met mij op weg, omdat hij het zo graag wil kunnen....

Het is goed dat zijn gevoelens nu komen, dat hij ze niet langer van zich af kan houden. Jerry heeft mij nodig nu, dat is me volkomen duidelijk. Ik ben er voor hem, ik hou van hem en wil het allerbeste voor hem. Ik vraag me af wat hij ten diepste wil in zijn leven; wil hij een monogame relatie? Wil hij een rustiger leven dan dat ik hem bieden kan? Wil hij ook in vrijheid leven maar stuit hij nu op oud zeer wat eerst om aandacht vraagt? Hij weet de antwoorden (nog) niet, ik ook niet. De komende tijd gaat hij dat onderzoeken.

Terwijl Jerry het zo moeilijk heeft voel ik me vrijer dan ooit. Het is vanzelfsprekend voor mij om Jerry te steunen in wat er is; ik hou van hem en wil het allerbeste voor hem. Het allerbeste... ja, maar een stap terug doen in mijn vrijheid zal ik niet doen, dan verloochen ik mezelf. Dat voelt nieuw aan; er voor hem zijn en tegelijk mezelf meer en meer trouw blijven in wat ik wel en niet kan doen; welke stap kan ik zetten vanuit liefde en betrokkenheid en welke gaat ten koste van mij? Ik blijf mezelf, en daarmee Jerry ook, meer en meer trouw.

Ik heb besloten Roel de komende tijd heel weinig te zien om Jerry zo meer rust te bieden om te kijken wat er is in hem, en om er voor hem te kunnen zijn. Dit voelt goed, ik voel me nog even vrij. Dit is wat Jerry nu nodig heeft en dat doe ik graag. Mijn relatie met Roel verandert daarmee niet en mijn beleving van mijn vrijheid ook niet. Ik weet dat het tijdelijk is en dat weet Jerry ook. Het is geen aanpassen wat ik doe, ik doe geen enkele stap terug. Dat wat ik doe is zoveel mogelijk ruimte creëren voor Jerry en daarbij blijf ik mezelf, mijn verlangens, mijn weg, trouw.

Ja, het voelt aan als crisis... omdat Jerry niet weet of hij leven wil en kan met mij, met mijn vrijheidsdrang, en ik... ik vraag me af of Jerry mij genoeg ruimte zal kunnen bieden om mijn vrijheid te leven zoals ik dat wil. Ik wil zelf beslissen of ik mijn hoofd kaal scheer, hotpants draag, met wie ik omga en hoe mijn contacten er uitzien. Ik ben van mijzelf en wens daarin geen beperkingen van een partner. Is dat egoïstisch? Voor veel mensen wel. Voor mij niet. Uiteraard neem ik mijn verantwoordelijkheden die horen bij moederschap en partnerschap, maar ik ga niet mee in onvrijheid. Ik ben nou eenmaal een vrij mens, ik ben van mezelf. Ik wil liefde leven, ik wil vrijheid leven. Liefde laat los, al het andere is angst, of afhankelijkheid en dus ook angst.

Het is dus crisis in mijn leven....
en ik voel me sterker, vrijer, en helderder dan ooit. Terwijl mijn vrijheidsdrang door me heen zindert voel ik me tegelijk heel rustig. Dit is wat er is en ik voel vertrouwen hoe het leven verder gaat. Linksom is goed, rechtsom ook. Ik weet dat alles wat ik doe goed zal zijn en zo niet, dat ik mijn koers dan weer zal wijzigen.
Afgelopen weekend was ik met Jerry en de kinderen bij Lode. Ik vertelde Lode over hoe het met me gaat. Ik zei "ik voel me zo sterk, zo vrij. Al verdwijnt Jerry morgen uit mijn leven, al verdwijnt Roel morgen uit mijn leven... het is allemaal goed, ik heb mezelf, ik heb niets te verliezen". Ja, ik heb mezelf... wat is dat fijn! Want linksom of rechtsom... mezelf verliezen zal me niet meer gebeuren...

nieuwe vormen, nieuwe liefde

Het is vol in mijn leven. En dat terwijl ik een maand geleden nog dacht; "Het wordt rustiger." Toon heeft nu zo'n druk leven dat er simpelweg maar heel weinig tijd is om contact te hebben. Onze relatie verandert alsmaar meer naar een diepe verbondenheid, een diepe liefde, die niet dagelijks of wekelijks gedeeld wordt, maar die er is, waar we ons beide van bewust zijn, waar we een beroep op kunnen doen, en dat ook doen. Dat is fijn en goed. Mooi ook, want ik leerde zo met Toon dat liefde niet veranderd als de vorm van het contact anders wordt. Een maand geleden kon ik dat alleen bedenken, nu voel ik dat ook echt. Ik stroom mee met dat wat er is en voel me daar goed bij.
Ook met Lode is het veranderd. De lessen die ik te leren had in het contact met hem, heb ik geleerd. Het is rustig geworden in mij naar hem. Wat er nu is, is een dierbare vriendschap met een man die mij heel goed kent in mijn pijnen en angsten, en ik ken hem in zijn pijn en angsten. We hebben veel gemeenschappelijk en delen veel met elkaar. Tussen Lode en Jerry ontstaat er ook meer en meer vriendschap waardoor onze levens zich meer met elkaar gaan vermengen. Mooi, heel mooi.

En zo werd het rustiger. Tot ik Roel in zijn ogen keek tijdens een biodanza weekend. Eigenlijk kon ik het toen nog voor me uitschuiven, ik had alleen de aanwezigheid van "iets" gezien, herkend, ik had het nog niet ten volle gevoeld. Ik zat niet op een nieuwe liefde te wachten, ik zocht hem ook niet op na dat moment van oogcontact. We troffen elkaar een dag later pas echt.
Wat kan ik over mijn contact, over mijn gevoelens schrijven zonder "zoetsappig" te worden, zonder het etiket "verliefd" opgeplakt te krijgen? Ja, ik ben verliefd, maar daarmee is nog niets gezegd. Ik ben niet verliefd in die zin dat ik me verlies, en ook leg ik mijn geluk niet in zijn handen, hij hoeft mijn prins op het witte paard niet te zijn. Ik merk aan het contact met hem, dat ik die lessen dus echt heb geleerd. Want als ik niet op mijn eigen poten zou kunnen blijven staan, zou het contact met Roel niet zo kunnen zijn, zoals het is.
En ja, ik ben verliefd. Ik heb een man ontmoet waarmee ik samen zijn als hemels ervaar, goddelijk. Er komen zinnen uit songteksten bij me op als "to see the heaven in your eyes it's not so far", en "it's amazing how you love". Het voelt zo goed, het is zo nieuw, zo vol, zo totaal. Dat is waarom ik weet dat ik op mijn eigen poten sta, omdat het alles verandert zonder dat ik mezelf er in verlies. Zonder enige overdrijving weet ik dat het onvoorwaardelijke liefde is tussen ons, dat het zuiver is en intens liefdevol, waarbij overgave een vanzelfsprekendheid is.

Nu is Roel een maand in mijn leven, en dus ook een maand in Jerry's leven. Meteen na de eerste ontmoeting met Roel heb ik Jerry er over verteld. Ik zei Jerry dat er een nieuwe liefde in mijn leven is, dat wist ik meteen en zo heb ik Roel ook aan Jerry voorgesteld. Roel vertelde ik meteen dat ik gelukkig samenleef met Jerry en onze kinderen, dat ik een fantastisch leven heb, dat ik van mezelf ben, vrij ben om aan te gaan wat er is. Ja, ik ben vrij en ik voel me ook echt vrij. Vrijer dan ooit. Ja, ik heb er een grote liefde bij. Ja, ik wil verder met Jerry want het is super met Jerry, ik heb niet één reden om het niet te willen. En ja, ik wil vol aangaan met Roel wat er is, hoe de vorm er ook uit ziet.
Jerry vroeg me om rustig aan te doen met Roel. Het is alsof hij het onmogelijke van mij vraagt, alsof hij vraagt tegen de stroom in te gaan zwemmen. Ja, ik wil rustig aan doen voor Jerry. Ik wil hem niet forceren maar weet dat ik dat doe met elke stap die ik zet richting Roel. Jerry komt zijn eigen pijn er in tegen en ik zie dat het het zijne is. Ik heb hem lief, ook in zijn pijn. Het lukt me zo goed om in mijn eigen kracht te blijven en van daaruit er te zijn voor Jerry. "Je zorgt zo goed voor mij", zei Jerry me nadat we weer een avond door de pijn gingen. Ik moest er van huilen. Het confronteerde me met mijn oude denken, mijn oude norm hoe ik leerde goed voor mijn man te zorgen; vanuit die bril ben ik de meest schandelijke vrouw die er is. Maar ik kon ook echt horen wat Jerry zei, wat hij bedoelde; dat ik nabij blijf, in mijn kracht blijf staan, hem zo lief heb en daarmee hem zo help in zijn pijn. Het valt niet mee om met mij te leven, maar ik weet ook dat doordat ik leef zoals ik leef, hij juist zo blij met me is. Ik weet niet waar we heen gaan, waar we uitkomen. Maar ik ben trots op waar ik sta.

liefde, angst en schaarste

Na Toons feestje ging ik naar Lode. Ik vertelde Lode over mijn belevenissen bij Toon, over wat ik leerde en waar ik nog zo’n moeite mee heb; de keuzes van een ander niet op mezelf betrekken, de ander zijn keuze niet als actie tegen mij te beschouwen. Daaruit volgde een prachtig gesprek, wat we de volgende ochtend vervolgden. We hadden het over onze eigen valkuilen om de wereld vanuit angst en schaarste te zien. Ik had het gevoel dat samenzijn met Lode naadloos aansloot bij hetgeen ik bij Toon beleefde. Toen ik naar huis reed met de kinderen later op die dag, voelde ik dat ik veranderd was, dat ik iets zeer essentiels geleerd had.

Tien jaar geleden las ik voor het eerst dat angst het tegenovergestelde is van liefde, in het boek van Marianne Williamson, “Terugkeer naar liefde”. Een boek wat ik alsmaar herlees. Destijds was het een eye-opener voor mij, ik begreep dat angst inderdaad het tegenovergestelde is van liefde. Meer en meer begrijp ik waar het in wezen om gaat, hoe essentieel het is om deze tegenstelling te begrijpen. Ik wil me meer en meer bewust worden van de voortdurende keuze die ik heb om vanuit liefde of vanuit angst te handelen. Elke gedachte, elke handeling komt voort uit het één dan wel uit het ander. Ik kies ervoor om mijn leven alsmaar meer vanuit liefde te leven.

Angst….. de wereld is er van doordrongen. Ik zie heeeeeel veel angst om me heen, ik zie ook heel veel angst in mezelf. Er ligt aan elke oorlog maar ook aan elk conflict angst ten grondslag. Angst dat de ander aan zal vallen, om mijn lief te verliezen, zonder werk te zitten, geen geld genoeg te hebben. Angst voor eenzaamheid, angst om niet respectvol behandeld te worden, opkomen voor mezelf vanuit de angst dat anders “iedereen over mij heen loopt”, vooroordelen komen voort uit angst… Het is allemaal denken en handelen vanuit angst. Angst en dus schaarste, want ik ontdek dat angst direct verbonden is met schaarste. Het schaarste denken ontstaat ogenblikkelijk wanneer ik in angst verval. De angst dat liefde, geld, aandacht, oprechtheid… dat daar niet genoeg van is. En als er niet genoeg is (schaarste) moet je er voor vechten (angst tekort te komen) en het vervolgens verdedigen (angst voor verlies)….

Ook het monogame denken, wat ons met de paplepel is ingegoten, is doordrenkt van angst en van de idee van schaarste; Liefde moet je verdienen, daar moet je hard voor werken, daar moet je wat voor doen en het is vechten om het te behouden. Liefde kan je ook weer verliezen. Je lief zou je in de steek kunnen laten voor een ander. Als hij zou vrijen met een ander levert dat verlies van exclusiviteit op. Allemaal angst… angst voor gezichtsverlies, angst voor alleen zijn, alleen oud worden, angst dat de ander mij niet langer gelukkig zal maken…..

Ik ontdekte bij Lode dat dit schaarste principe, het denken en handelen vanuit angst, waar we met z’n allen zo onder lijden, voort komt uit één collectieve overtuiging. Eén overtuiging die diep doordrongen is in ieder van ons; “Ik ben niet goed genoeg.”
Ik begrijp steeds beter dat de allesoverheersende gedachte, dat we in het diepst van wie we zijn niet goed genoeg zijn, de bron van onze angst is. Dat is de collectieve overtuiging waardoor we de wereld bezien vanuit angst en schaartste, waardoor het zo zo moeilijk is om vanuit liefde en vertrouwen te leven.

We zijn allemaal in de war over wie we zijn. We denken dat we niet goed genoeg zijn waardoor we bang zijn door de mand te vallen. Bovendien, door te geloven dat we niet goed genoeg zijn hebben we meteen ook een goede reden gevonden waarom mensen bij ons weg zouden willen gaan, waarom we onze baan zouden kunnen verliezen… een ander zou mogelijk beter, liever, slimmer zijn… Met deze overtuiging zijn we onszelf structureel ontrouw, we laten onszelf keer op keer in de steek met oordelen als; “ik ben niet slim genoeg, ik ben niet mooi genoeg, ik ben niet oud genoeg, ik ben niet…..” En elk oordeel zegt in feite hetzelfde; “ik ben niet goed genoeg”.

Als we van binnenuit onszelf trouw leren worden, als we overtuigd raken van dat we helemaal goed zijn precies zoals we zijn; dat we houden van ons lichaam precies zoals het is, als we voor onszelf gaan staan met onze kwaliteiten en met onze moeites.. dat ALLES er mag zijn…dan hebben we het niet meer nodig een ander de schuld te geven van onze pijn. Een ander kan je niet vernederen/ kwetsen als je blijft geloven in wie je bent. Dan stop je ook met een ander op te zadelen met de onmogelijke verantwoordelijkheid “maak mij gelukkig”. Als we van onszelf houden zoals we zijn, zijn we heel en hebben we daar geen ander voor nodig. Dan kunnen we ook van anderen houden zoals ze zijn en hoeven ze, net als wijzelf, niet “perfect” te zijn (volgens onze normen) maar zijn ze dat al.

Ik las laatst het nieuwe, prachtige boekje van Iteke Weeda, “liefde in vele facetten”. In dit boek las ik het volgende gebed van Macrina Wiederkehr, wat naar mijn idee heel goed weergeeft wat de mensheid moet gaan leren om angst en geweld in onszelf en in dus de wereld tegen te gaan, hoe we onze verantwoordelijkheid kunnen nemen voor een leven vanuit liefde en vertrouwen: “O God, help me de waarheid over mezelf te geloven, hoe mooi die ook is.”

Toons feestje

Toons feestje

Toon vierde zijn verjaardag. Ik zou er heen gaan en Fien, zijn nieuwe vriendin, zou ook komen. Toon en ik hadden een tijdje geleden afgesproken dat ik niet zou blijven slapen omdat ik zijn zonen nog niet ken. Ik sprak met Lode af om naderhand bij hem te gaan slapen. Dat vond ik een fijn vooruitzicht, zeker nu Toons feestje er voor mij heel anders uit zou gaan zien; Toon “samen” met Fien..

Ik begroette Toon, kreeg een kus van hem en merkte dat hij me niet wilde omhelzen door de manier waarop hij me bij mijn heupen pakte. “afstand.. hij wil mij niet dichtbij, au.. “ ging het door mij heen.Ik voelde me er een beetje door ontmoedigd maar kon me ook bedenken dat ik wel echt welkom ben bij Toon. Dat maakte dat het me lukte om contact te maken met de mensen die er waren, open, zien wat er is.

Fien en ik creeërden een mogelijkheid om te kunnen praten. Ik vertelde haar hoe de situatie voor mij is. Dat ik haar en Toon van harte de liefde gun. Dat Toon niet “mijn lief” is en dat nooit zal worden. En dat ik geen concurrent van haar ben. Ik hou van Toon en vind ons contact super fijn. Ik vertelde waar deze nieuwe situatie bij mij aan haakt. Dat ik zo geneigd ben stappen die Toon zet op mezelf te betrekken. Als hij niet meer met mij wil slapen/ vrijen, dat ik dat zo snel persoonlijk maak, alsof het tegen mij gericht is. Ik vertelde haar ook dat ik soms gedachten heb dat ik niet “mooi genoeg” ben wat in deze situatie ook meteen weer voelbaar wordt. Ik ben geneigd te denken dat Fien mooier is dan ik. Ik vertelde ook dat het vrijen met Toon ontstaat vanuit het contact wat er is tussen ons, dat het me niet om het vrijen gaat maar wel om open het contact met Toon aan te kunnen blijven gaan. Ik zei haar dat als mijn contact met Toon oppervlakkig wordt, als ik hem niet meer in zijn diepste wezen kan ontmoeten, dat ik dan vermoedelijk afhaak.
Fien vertelde me hoe het voor haar is. Dat ze met haar verstand Toon en mij de ruimte wil geven maar dat dat gevoelsmatig heel moeilijk voor haar is. Dat ze bang is dat ze zich zou afsluiten naar Toon. We hadden een fijn, open gesprek. Heel fijn om zo samen vanuit berokkenheid en respect naar elkaar, uit te wisselen over onze angsten, dat we elkaar er in konden ontmoeten. Zo fijn!

Later had ik fijn contact met Toon. Ik vertelde hem hoe het met mij was en dat ik het zo fijn had gevonden om met Fien te praten. Toon vertelde hoe hij de dag beleefde, met Fien er bij en met mij. Het was fijn en het stroomde tussen ons. “Ik zou je NU een dikke kus willen geven”, zie ik met grote grijns.”Ik voel hem”, zei Toon met pretoogjes. Fijn om mezelf te kunnen zijn, te kunnen blijven stromen en er een weg in te vinden.

Na ons gesprek merkte ik dat ik weg wilde gaan, ik was “klaar”, ik had met Fien en met Toon gesproken, er was uitgewisseld wat er was en het was genoeg voor mij. Ik kuste Fien en ging naar Toon om afscheid van hem te nemen. Opnieuw voelde ik dat Toon mij niet fysiek dichtbij toeliet en weer voelde ik het als een afwijzing. Au.
Toon zag het aan me en zei dat hij even met me mee wilde lopen naar mijn auto. Ik vertelde hem hoe moeilijk ik het vind het niet persoonlijk op te pakken, dat me dat nog niet lukte. Ik huilde en Toon was lief voor me maar maakte zich er niet verantwoordelijk voor, hij liet het gelukkig bij mij.

In de auto onderweg naar Lode besloot ik eerst te gaan mediteren. Want ik voelde me kwetsbaar en merkte dat ik vanuit mijn verwarring wilde gaan schuilen bij Lode .Dat wilde ik niet. Hij hoeft het niet “goed te maken”, er viel niets goed te maken. Dit is mijn weg, om mijn gevoelens de mijne te laten zijn. Ik wilde tot mezelf komen waardoor ik op mijn eigen poten het contact met Lode aan kon gaan. Op-nieuw, een nieuw contact. Ik vond een fijn plekje en voelde dat het me goed deed, dat ik los kon laten en me vredig voelde met mezelf.

laten vieren

Ik voel me uitgenodigd om te laten vieren, om ruimte te bieden, om opnieuw te kijken of ik verwachtingen heb naar de mannen waar ik intiem mee ben en om die vervolgens weer los te laten. De aanleiding daarvoor is dat Lode me vorige week zei dat hij actiever op zoek wil gaan naar een lief om uiteindelijk mee te gaan samenwonen. Jerry vertrok de dag daarna voor bijna de hele maand naar de andere kant van de wereld en Toon vertelde me weer een dag later dat hij gevreeën had met de vrouw waar hij een oogje op heeft. De drie mannen waar ik me zeer verbonden mee voel lijken zich allemaal van mij af te bewegen…
Ik merkte dat ik met alle drie kon meebewegen, ruimte kon geven.. ik wil niet anders dan het beste voor hen alle drie... Doe maar, ga maar... ik zie wel wat er verandert voor mij, het verandert sowieso. "Stilstaan is achteruitgaan", las ik eens en herinnert me telkens aan het veranderende karakter van het leven, dat niets blijft zoals het is.

Toen ik Toon een aantal dagen geleden aan de telefoon had zei hij dat hij niet weet of hij nog met me wil slapen. Hij heeft tot dusver monogaam geleefd, zijn contact met mij is heel waardevol voor hem en de nieuwe vrouw in zijn leven voelt zo goed dat hij daar toekomst in ziet. Hij is open naar ons beide en zei me dat hij zijn eigen weg hier in wil zoeken; wat past bij hem, wat voelt goed, kan hij intiem zijn en seksualiteit beleven met meer dan één vrouw? Waar ligt zijn grens? Ik vond het heel moeilijk om te horen dat hij mogelijk niet meer met mij zou willen slapen. Ik zei; "Je moet niets. Als je in het moment voelt dat je niet met me wilt slapen, of niet met me wilt vrijen is dat helemaal prima voor mij. Maar als je van tevoren beslist om dat niet meer te doen, voelt dat als een deur dicht doen, dat er iets niet meer mag, er ontstaat “verboden terrein".

Ik dacht er over na. Alles wat "moet" betekent onvrijheid voor mij, alles wat "niet mag” ook. Zowel moeten vrijen of niet mogen vrijen is beide onvrijheid voor mij. Als het voor Toon te moeilijk is om op dit moment twee vrouwen heel intiem lief te hebben kan het zijn dat hij een deurtje naar mij dicht doet. Die gedachte voelde pijnlijk aan. Waarom, vroeg ik me af.... dat is toch van hem.. hij vind het moeilijk... hij doet een deurtje dicht.. dat heeft toch niets met mij te maken?
Het pijnlijke voor mij is dat ik zo geneigd ben om het persoonlijk op te pakken, dat hij de deur naar MIJ dicht doet.. ja, DAT doet zeer.. Maar dat is niet zo, zijn situatie is veranderd en dat maakt dat hij verandert in het contact naar mij. Hij kan mogelijk niet blijven stromen naar mij op een aantal aspecten, dat gaat over hem, niet over mij. Ik huilde, die verwarring, denken dat Toon MIJ afwijst.. DAT doet zoveel pijn, en dat heb ik zo vaak gedaan in mijn leven... keuzes die anderen maken verbinden aan mezelf, denken dat ik niet goed genoeg ben, dat ik afgewezen wordt. Au! Ik kon de pijn ervan voelen doordat ik zag dat dat helemaal niet klopt, maar dat ik dit zo vaak zo beleefd heb.

Mijn wens is dat Toon kiest om dicht bij zichzelf te blijven, te durven voelen wat goed is voor hem. Als hij trouw is aan zichzelf, is hij automatisch ook trouw aan mij, welke consequentie dat ook heeft voor ons contact. Want dat realiseerde ik me gisteravond na het mediteren; als ik de ander lief heb, heb ik mezelf lief.. als ik de ander respecteer, respecteer ik mezelf. We zijn allemaal één. Dat wat ik naar een ander doe, doe ik naar mezelf. Door voluit de ander de ruimte te geven te zijn wie hij is, zijn eigen pad te volgen ook al zijn de desbetreffende keuzes voor mij niet gemakkelijk, juist zo ondersteun ik mezelf om hetzelfde te doen, om MIJN weg te gaan ook al is dat voor de ander niet altijd makkelijk.

Elke verandering betekent loslaten. Dat brengt per definitie afscheid met zich mee. Dat voel ik nu ook weer zo... alsmaar dat afscheid. Het was zo fijn zoals het ging met Toon en ik realiseer me zo dat nu alweer verleden tijd is. Au. Het zal anders worden, ik weet nog niet hoe... Een uitnodiging om los te laten, vrij te geven en te vertrouwen op dat het precies goed is wat er is….

een keuze die Jerry afkeurt

Terwijl ik met Jerry op een biodanza feestje was, kwam ik een man tegen waar ik super mee kon dansen. Door ons samen dansen voelde ik mijn vuur, mijn passie.. zalig. Naderhand vroeg hij mijn emailadres, hij wilde me nog wel eens zien, zei hij. De man was niet het type man waar ik doorgaans graag contact mee heb maar hij voelde als een uitdaging.. om op mijn eigen poten te blijven, mijn grenzen goed te bewaken... want ik veronderstelde dat hij niet heel voorzichtig om zou gaan met dat wat de ander wil, ik dus. Mijn emailadres.. dat vond ik wel goed.. zo konden we wat uitwisselen en kon ik voelen wat er in mij was naar deze man.

Jerry had genoten van mijn dansen met de man maar was niet blij dat het contact verder ging dan die avond. "Waarom niet?" vroeg ik. "Ik vertrouw hem niet, hij voelt niet goed", zei Jerry. Hij had het vuur tussen hem en mij gezien en zei dat hij niet wil dat ik het contact met hem verder aan zou gaan. Wat nu? Ik dacht er over na, over wat Jerry zag in deze man, dat beangstigde me een beetje. Wat had ik met deze man? Een mengeling van aantrekkingskracht en angst. Voor mij was de man ook nieuw, nieuw in die zin dat ik meestal dit "soort" mannen, macho, haantje, niet erg fijngevoelig.. snel veroordeel en ze uit de weg ga. Ik vond ze tot nu toe vooral eng, bang dat ze over mijn grenzen heen zouden denderen. Ik voelde genoeg vertrouwen in deze man dat ik wist dat hij geen slechte intenties had, ik zag zijn onschuld. Hij was waarschijnlijk wel wat "hardhorend".. dat maakte het een uitdaging voor mij; om te zien of ik bij mezelf kon blijven in contact met hem. Of ik voor mezelf kon blijven staan ook als hij daar niet "blij" van wordt.
Jerry wil niet dat ik dit contact aan ga, moet ik het dan dus niet doen? "Mag" het dan niet? Heb ik Jerry's goedkeuring nodig? Wat als ik het wel aanga zonder Jerry's steun? En als er dan wat naars gebeurd? "Eigen schuld, dikke bult? Ik heb je toch gewaarschuwd?" Dat leek me geen fijne optie. Ik realiseerde me, dat ook al zijn we het oneens of het "verstandig" is, ik toch Jerry's steun wilde.

Ik zei Jerry dat ik het fijn vind dat hij zijn gedachten over deze man met me deelt, dat ik dat meeneem in mijn overwegingen en er alerter door ben, ik vind zijn oordeel belangrijk, maar dat ik toch het contact aan wilde gaan met hem. "Wat kan er gebeuren? Waar ben je bang voor?" vroeg ik Jerry. "Hij kan over je grenzen gaan, je beschadigen... ik wil niet dat hij je beschadigd, het gaat zo goed met je." Ik voelde me blij met zijn zorg om mij maar ik zag ook zijn eigen belang hierin.... dat als ik "op mijn bek" ga, dat hij daar dan ook last van heeft.. me "op moet vangen". Ik vroeg hem of ik mijn eigen lessen mag leren, eventueel met wat pijn.. dat ik daar ook wel weer overheen kom als dat zou gebeuren. Niet dat ik roekeloos ben maar juist dat als ik een verkeerde inschatting maak, ik daar zelf achter wil komen. Ik schat in dat ik dit aan kan, misschien is dat niet zo maar dat wil ik dan zelf ondervinden. "Ja, je mag je eigen fouten maken, doe maar wat jij denkt dat goed is" zei Jerry. Daarmee wist ik dat hij me er ook in zou steunen om het contact op mijn manier aan te gaan en mocht ik me toch bezeren in dit contact, dat ik op hem kon rekenen.

Dit is voor mij zo de essentie..
mijn eigen leven leiden betekent mijn eigen keuzes maken. Ook die keuzes die Jerry niet ziet zitten. Hij ging achter mij staan; jij wilt dit en dan is het goed, ik steun je. Dit is voor mij het summum van vrijheid in verbondenheid.. van tegen de "zin" van de ander dingen doen maar wel met diens steun, me werkelijk gesteund weten op mijn weg. Ik ben van mezelf en heb een vriend. Prachtig. Loslaten en verbonden tegelijk. Door dit samen zo te bespreken en er stappen in te nemen, zijn Jerry en ik weer samen gegroeid naar meer "op onze eigen poten" en verbonden tegelijk. Weer hebben we aan respect voor elkaars eigenheid gewonnen.

spinsels rond verliefdheid en verlangen

Het is er verdorie weeeer...ik voel me weeer verliefd. En dat terwijl ik daar toch afscheid van genomen had?! Het was zo'n fijne "beslissing" om mijn geluk alleen nog maar in mezelf te zoeken... ik dacht het echt "begrepen" te hebben.... en verdorie.. ik heb weer mijn kop vol en weeeer met Lode.

Wat is er toch in mij naar die man?
Lode kwam vorige week bij ons logeren. Ik had hem een tijdje niet gezien en was echt heel blij hem weer te zien, én weer te voelen. We hadden fijn gegeten samen, Jerry, Lode en ik, het was gezellig. Later, terwijl Jerry in de aangrenzende kamer achter zijn computer zat, zaten Lode en ik te kussen, te knuffelen... nooit gedacht dat me dat zou gebeuren! Ik was er door in de war... kon dit? En ook.. het voelde zo fijn, mijn verlangen naar deze man werd er zo door aangewakkerd ... en niet "bevredigd". Want ik voelde verlangen om met hem te vrijen... maar DAT kon ik zeker niet handelen.. niet terwijl Jerry erbij is, met z'n drieén in ons huis...

Gisteren belde Lode om onze afspraak die we hadden deze week te verzetten. Het viel me op dat ik dat prima vond, me niet afgewezen voelde of zo. Ik vond het wel fijn dat ik hem ook hoorde zeggen dat hij zat te dubben om het af te zeggen met mij omdat hij me ook graag wilde zien. Zoals hij dat zegt, een beetje tussen de regels door, maar ik hoor het wel! We maakten een nieuwe afspraak en toen we ophingen zei hij euh.. toen was het een tijdje stil... ik hou van je.. Muziek in mijn oren..

Is het zijn niet-scheutig-zijn, zijn haast terughoudendheid wat betreft zijn liefde voor mij wat me aantrekt? Vind ik het "spannend" of aantrekkelijk dat er nog wat te "winnen", te "veroveren" valt? Ik vraag me dat soms af, maar nee, dat is het niet.. Ik geniet er van dat hij opener wordt in dat wat hij laat zien van zichzelf, in zijn waardering en zijn liefde voor mij. Maar "trek" ik dat wel? Het lijkt wel olie op het vuur... hoe meer hij laat zien hoe meer er bij mij ontvlamt. Soms ben ik bang dat ik hem "gebruik" omdat ik zoveel leer in het contact met hem, wat als ik geleerd heb wat ik te leren heb? Is het dan over? Terwijl tegelijk ik zo'n ruimte voel in mezelf voor de mens die hij is, hij mag zo zijn wie hij is, met wat hij moeilijk vind, met alles...

En ik baal er zo van... ik wil geen verliefdheid meer! "Grow up", schreeuw ik tegen mezelf. "Wees maar mild...", gaat er meteen een ander stemmetje tegen in... En dan schaam ik me voor Jerry... dat ik hem een aantal dagen dit verzwegen heb.. ik kon hem niet vertellen dat Lode weeeer in mijn kop zat, in mijn systeem.. Als ik me dan afvroeg, waarom ik het niet vertelde dan kwam er eerst de gedachte dat Jerry dan mogelijk niet zou willen dat ik naar Lode toe zou gaan.. maar echt goed kijkend naar mijn reden was het dat ik het vooral mezelf niet toe wilde geven.. verdorie... toch zeker niet weeeeer verliefd?!!!
En ergens is het ook iets anders... want ik geloof toch niet dat ik mijn geluk in Lode's handen heb gelegd. Is het wel verliefdheid? Of is het simpelweg dat doordat Lode zich alsmaar meer "opent" naar mij, mijn verlangen alsmaar voelbaarder wordt, meer bloot komt te liggen? Ben ik bang voor mijn verlangen?

Ik baal ervan... en tegelijk is er ook iets in mij wat hier zo blij mee is... dit is er dus in mij.. en het is van mij! Mijn verlangen, mijn passie, mijn vuur! Aan Lode wordt het voelbaar, zichtbaar, maar het is het mijne! Ja, mijn hartstocht... het "ontwaakt" meer en meer... dat is zo fijn, maar ook zoooooo eng! Alsmaar weer de keuze tussen angst en moed, het gevecht tussen controle willen houden en vertrouwen, loslaten, overgeven... Het vuur in mij, waar leidt me dat heen? Wat brengt me dat? Ik weet wat ik heb, ik weet hoe het is om overzicht te houden, te controleren.. maar wat als ik spring, wat als ik me overgeef aan mijn hartstocht, aan het NU, aan het moment?
Zo vaak kom ik mijn angst om te "springen" tegen. Op het moment dat ik me realiseer dat ik bang ben om te springen, voel ik mijn vertrouwen groeien. Zoals nu... nu weet ik het weer... voel ik weer waar ik tegen vocht, tegen mijn verlangen, mijn passie, mijn vuur... en mag het er nu weer voluit zijn. En nee, ik voel me niet verliefd... morgen misschien weer, maar nu niet... als ik mezelf maar volop mezelf laat zijn, in alles... en nieuw mag worden.

Er zit voor mij waarheid in wat Anton Heyboer ooit zei; "Maar als je leeft zoals je behoort te leven, dan word je toch niet verliefd!"
Leven zoals je behoort te leven, voor mij lijkt dat een hartstochtelijker, passioneler leven te zijn dan ik tot dusver deed... en dat vraagt om moed, om loslaten, om springen...

Nog een mooie tekst.. voor mensen die, net als ik, soms angst voelen om te springen....

Kom naar de rand, zei hij.
Nee, dat durven we niet.
Kom naar de rand, zei hij.
Ze kwamen, hij gaf en duw.... en ze vlogen.

Guillaume Appollinaire

nieuw ont-moeten met Lode en Jerry

Lode was bij ons. We hadden het gezellig met z'n drieën, Jerry, Lode en ik. Terwijl Jerry in de woonkamer ging zitten achter zijn computer, bleef ik met Lode in de eetkamer zitten. We bekeken samen een boek van Andy Goldsworthy en onderwijl streelden we elkaar een beetje. Aangenaam samen zijn. Ik kuste Lode toen het boek uit was, daar volgde er nog één op... en gaandeweg werd ik me bewust van de gekke situatie; Jerry zat in de andere kamer, ik zat hier met Lode te kussen, intiem te zijn.. wat zo fijn was dat ik er ook niet graag mee wilde stoppen.
Kan dit? Kan ik met Lode kussen waar Jerry bij is? Hij weet dat ik intiem met hem ben, dat ik met hem vrij.. maar wil hij het horen, zien? Ik wist de antwoorden niet. Ik voelde dat ik het fijn vond om het niet stiekem te doen, er was ook niets in mij wat zei "mag niet", "deugt niet".. het deugt wel, het mag stromen..

Toen ik later bij Jerry in bed kroop wilde hij mij niet tegen zich aan hebben in bed waardoor ik vermoedde dat hij het er moeilijk mee had. Ik piekerde haast de hele nacht over de vraag; "kan dit?" Ik voelde angst, angst dat het niet kon en dat hierdoor de situatie drastisch zou veranderen... en ik vond het nou net zo fijn, zo open met Jerry en Lode samen. Maar er was ook vertrouwen, in mezelf, in Jerry, in Lode, in ons drieën.. dat, of het nu wel of niet "kon", we dit wel kunnen dragen samen.

De volgende ochtend was Jerry weer open naar mij, dat voelde ik, al hadden we geen tijd om te praten. Toen Jerry weg was vertelde ik Lode over de nacht, over mij, over Jerry die mij niet tegen zich aan wilde. Lode vertelde dat ook hij in de war was, schuldgevoelens had, dat hij zich een indringer voelde in Jerry's huis en daar verdriet bij voelde...
Later die ochtend schreef ik aan Jerry en Lode een mail, over mijn angsten maar ook over mijn vertrouwen. Al schrijvende kwam er wel een soort van "voorlopig antwoord".. dat het voor mij fijn voelt om mijn gevoelens voor Lode niet te hoeven "weg houden" waar Jerry bij is.. dat het er mag zijn. Maar ook dat ik niet wil dat door de intimiteit tussen Lode en mij, Jerry zich buiten gesloten voelt. Zolang Jerry gewoon naar ons toe kan komen en wat dan ook kan zeggen of doen, als hij zich niet geremd voelt naar ons en zich niet buiten gesloten zou voelen, zou het prima voor mij zijn. Als Jerry denkt "niet welkom" te zijn, voelt het voor mij niet goed.

Een aantal dagen later sprak ik er met Jerry over. Hij zei dat hij er achteraf geen last van had gehad. Hij had zich op dat moment wel buiten gesloten gevoeld. Ik vroeg hem of hij vertrouwen voelde in mij, in Lode, om zichzelf te laten zien aan ons, met wat hij er aan beleefde. Had hij naar ons toe kunnen komen en bijvoorbeeld kunnen zeggen; "ik vind dit niet prettig, ik voel me buiten gesloten?" Nee, zei hij, hij had zich naar mij wel kunnen laten zien maar aan Lode niet. Dat begrijp ik ook.. het vraagt veel om op zo'n moment te laten zien wat er met je gebeurt en daar zelf mee te komen.. Ik kan me voorstellen dat dat dan een brug te ver was. Ik zag dat dit niets met Lode te maken had. Ogenblikkelijk wist ik "mijn antwoord",dat het mijn verantwoordelijkheid is.. Jerry hoeft er ook niet zelf mee te komen.. ik kan het hem vragen! Ik voelde meteen dat ik die verantwoordelijkheid op me neem, om "bij een volgende keer" alert te zijn op hoe het voor Jerry is, daar actiever in te zijn, meer in contact te blijven hoe het voor hem is. Ik zag, toen ik Jerry dat zei, dat dat goed voelde voor hem..

Ik deed later die avond yoga... realiseerde me dat Jerry binnenkort bijna een maand weg is voor zijn werk en meteen kwamen er tranen... dat ik Jerry dan een tijd niet zie, niet elke dag kan delen wat er is in mij, tegen hem aan kan slapen... zo'n vanzelfsprekendheid tussen ons.... Jerry is mijn thuis, vanaf het allereerste ontmoeten is hij mijn thuis. Hij ziet mij zo in mijn mens-zijn; mijn "gehannes" met verlegenheid, met onhandigheid, maar ook mijn kwaliteiten, en mijn angsten, oud zeer en kwetsbaarheden, mijn "groot-zijn" maar ook mijn kleine angstige ik. Zelfs in mijn relaties met andere mannen is Jerry mijn steun en toeverlaat.. voel ik alsmaar zijn steunende hand in mijn rug. Dan realiseer ik me weer dat Jerry me zo helpt, me zo steunt, door altijd achter mij te gaan staan. Soms moet ik er wel een "gevecht" voor leveren maar als hij ziet dat het mij past, als het echt goed voor me is... dan steunt hij me. Het idee hem zo lang te moeten missen, ... op dat moment was dat goed voor een natte zakdoek.

droom

Ik droomde vannacht dat ik met mijn ouders bij mijn opa en oma was en dat ik daar opgehaald zou worden door een "lief". Ik liep naar de keuken toe terwijl mijn familie met elkaar in de woonkamer zat en ineens zag ik hem daar zitten. Hij was oud en gehandicapt, hij had een verwrongen gezicht. Hij zat in een hele lage rolstoel, zijn ogen gaven haast licht. Ik beleefde rust aan zijn aanblik, acceptatie ook, zijn... alsof hij daar al heel lang zat en daar nog heel lang zou blijven zitten. Op het moment dat ik hem zag, ik hem in zijn ogen keek, voelde ik me aangeraakt in wie ik in wezen ben. Ik bukte me om hem te omhelzen. De omhelzing voelde zo warm, zo thuis, zo zacht, vrij en liefdevol. Ik liet hem los, ging weer staan want ik was me bewust van mijn familie. Ik voelde me verscheurd van binnen en zo in gevecht met mezelf. Mijn ouders waren een kamer verder, samen met mijn opa en oma. Ik voelde mijn verlangen om samen met deze man te zijn aan de ene kant en mijn oordelen aan de andere kant; "Ik deug niet", "ik ben slecht", "dit mag niet", "dit kan niet". Mijn familie kon elk moment de deur open doen, ik kon hun stemmen horen.... Ik voelde zo'n bekend gevoel van er niet mogen zijn, van schaamte, van slecht zijn en tegelijk die drang in mij om een andere koers dan de gebruikelijke te varen; de mijne.

Dit gevoel is me zoooo vertrouwd. Het gevecht tussen mijn verlangen, tussen dat wat er werkelijk in mij is aan de ene kant, en mijn oordelen hoe ik me zou moeten voelen, hoe ik zou moeten zijn aan de andere kant. Het zijn niet alleen de ogen van mijn ouders, mijn opa en oma, de wereld om mij heen, maar ook die van mezelf. De verscheurdheid is in mij, het gevecht bevindt zich in mij!

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, over mijn brief die ik haar en mijn vader vorige week stuurde. Mijn moeder zei dat ze haar ouders altijd bewonderd had omdat zij zich nooit hadden uit gesproken over haar leven. Ze had nooit gemerkt dat haar ouders de keuzes die zij en mijn vader maakten afkeurden. Ik zei dat dat voor mij ook niet hoeft, dat het voor mij belangrijk is dat de verschillen die er zijn, dat die er mogen zijn. Dat we respect hebben voor het anders-zijn, het anders-leven van de ander, dat het mij gaat om daar open in te zijn. Ze zei dat ze inderdaad op een aantal punten anders denkt maar dat ze het waardeerde dat ik er over schreef, dat ik er in deel. Ze wil mijn leven respecteren en ze vond het fijn te lezen dat Jerry en ik wel alles bespreken met elkaar, dat we niets stiekem doen.
Ik voelde me opgelucht na het gesprek, dat verbaasde me een beetje omdat ik me er van tevoren niet angstig mee had gemaakt. Toch was dit de openlijke confrontatie van het conflict wat zich veelal in mij afspeelt. Het is hetzelfde conflict... het gesprek met mijn moeder "mag ik anders zijn dan jij?" en mijn droom "mag ik anders zijn dan hoe ik geleerd heb hoe het hoort, mag ik afwijken van de norm, mag ik mijn eigen koers varen?" Ik wil ergens ook graag een ideale dochter zijn, soms zou ik graag zo leven zoals ik het geleerd heb, dat ik me daar helemaal goed in voelen... lekker rustig, lekker makkelijk. Of ik zou de monogame partner voor Jerry willen zijn die hij het liefst zou hebben...... maar dat is nou eenmaal niet zo, dat is niet wie ik ben, dat is niet de weg die ik moet gaan... ik moet de mijne gaan, precies de mijne!

Ik weet nu wie de man was in de keuken van mijn opa en oma, hij was mijn eigen innerlijke stem. Zijn aanwezigheid nodigde me uit om te zijn wie ik ben, te voelen wat er is. Hij was niet bepaald de prins op het witte paard... hij was niet mooi en jong.. maar hij was zo aantrekkelijk in zijn rust, in zijn zuiverheid, zijn acceptatie, zijn constante liefde. Hij was ook niet van plan weg te gaan, hij zat daar prima, hij had geen haast. Hij zat in de keuken, in het hart van het huis. Ik wist dat hij met me mee zou gaan als ik weg zou gaan, maar als ik zou blijven zou hij me niet veroordelen. Het was verdomd confronterend dat hij er gewoon zou blijven zitten, bij mij, met mij... Hij zat niet te wachten, maar hij was er en daarmee een constante uitnodiging om te durven, te staan voor wat ik te doen heb, voor het mijne.. Precies zoals mijn innerlijk weten, mijn eigen stem, die is er altijd al vervloek ik het soms... hij blijft gewoon... als een stille getuige in de hoek van de keuken, altijd aanwezig, altijd zacht, altijd die stille uitnodiging, altijd op-nieuw de keus...

deel 3: tweede brief aan mijn ouders

lieve papa en mama,

Toen ik laatst bij jullie was ging ik van daaruit naar Toon. Ik merkte dat jullie dat niet begrepen, dat jullie het moeilijk vonden dat ik dat deed. Ik kan me dat voorstellen vanuit jullie denken. "Waarom gaat een gelukkig getrouwde vrouw op stap met een andere man, en daar dan ook nog blijven slapen?" Ik begrijp dat dat vanuit jullie zienswijze op relaties, niet "normaal" is... nee, dat is vreemd en misschien zelfs "verdacht", of jullie denken misschien: "vragen om moeilijkheden...".

Mijn zienswijze en belevingswijze is een andere dan die van jullie. Ik heb daar al eerder over geschreven (zie dec. '06). Ik ben heel gelukkig met Jerry maar ook heel blij met de vrienden in mijn leven. Ik ben me bewust dat ik een heel rijk mens ben; ik heb een goede, hechte relatie met Jerry en daarnaast nog een heel aantal vrienden die mij goed kennen en van mij houden. Fiona, Mirjam, Sanne, Paul, maar ook Lode en Toon horen tot die vrienden, wonderlijk genoeg wonen de laatste twee bij jullie "om de hoek". Ik hecht veel waarde aan mijn vriendschappen, ze zijn heel belangrijk voor mij. Mijn vrienden kennen mij, samen met Jerry, het allerbeste, ik deel mijn "zieleroerselen" met hen. Ik ben een open boek naar hen en zij laten zich open zien aan mij. Dat is een grote rijkdom in mijn leven, om zo gekend te worden en anderen zo te mogen zien. Ze helpen me mezelf beter te leren kennen, ze helpen me om mijn hart te volgen, de juiste beslissingen te nemen in mijn leven, te groeien. Ze inspireren me, het zijn mensen aan wie en met wie ik groei.

Dat een aantal vrienden waar ik intiem mee ben, mannen zijn, maakt natuurlijk verschil. Ik ben me bewust dat er in vriendschappen tussen mannen en vrouwen risico's bestaan om verliefd te worden, te denken dat "die nieuwe man" beter bij mij zou passen dan Jerry. Daar was ik vroeger ook wel bang voor dat me dat zou gebeuren, dat weerhield me heel lang om vriendschappen met mannen aan te gaan, maar nu ben ik daar steeds minder bang voor. Omdat ik het zo fijn heb met Jerry, heb ik totaal geen reden mijn "heil" elders te zoeken. Ik heb aan Jerry een partner waar ik het super goed mee heb, waar ik me elke dag dankbaar om voel dat hij in mij leven is. Alleen als mijn relatie met Jerry niet goed zou zijn zouden andere mannen mogelijk een bedreiging kunnen vormen. Het gevaar ontstaat in de relatie, niet buiten de relatie, en in mijn relatie met Jerry is het heel erg goed. Dat maakt dat ik me vrij kan bewegen met mijn vrienden. Jerry kent mijn vrienden en ik ken die van hem. Jerry is met de meeste van mijn vrienden ook bevriend. Mijn vrienden hebben veel respect voor Jerry en voor mijn relatie met Jerry. Voor elk van hen is de relatie tussen mij en Jerry een inspiratiebron omdat het ons lukt om zeer verbonden samen te leven maar elkaar ook alle ruimte te geven.
Maar natuurlijk blijf het risicovol, dat is het leven per definitie, maar dat risico neem ik. Ik denk dat ik meer risico zou lopen om verliefd te worden op een andere man als ik mezelf deze vriendschappen niet zou toestaan. Je kunt je leven leven vanuit angst, bang zijn voor wat er allemaal op je weg komt, je kunt ook je leven leven met vertrouwen, en door je hart te volgen. Ik kies voor het laatste en merk dat dat me heel veel oplevert!

Dus ik ga inderdaad als gelukkig getrouwde vrouw intieme vriendschappen aan met andere mensen, mannen niet uitgesloten. Dat hoort bij me, dat past me, daar voel ik me goed bij, daar ben ik zielsgelukkig mee. Tussen Jerry en mij is dat open en eerlijk. Jerry vertel ik alles, ik heb niet één geheim voor hem. Als hij ergens niet blij mee is dan hebben we het daar over, maar liegen doe ik niet. Ik ga in volle openheid en vrijheid met Jerry en met mijn vrienden om, anders zou ik het niet willen en niet kunnen.

Ik schrijf dit aan jullie omdat ik open wil zijn, ik heb niets te verbergen.. Ik vind het fijn als jullie weten wat mij drijft, waar ik mee bezig ben. We hoeven het niet eens te zijn maar ik hoop dat jullie je niet ongerust maken over mijn vriendschappen want dat is echt niet nodig! Als deze brief aanleiding is tot gesprek vind ik dat alleen maar fijn!

deel 2: van mijn ouders naar Toon

Jerry zou de zondagavond na het feest van mijn ouders naar huis gaan. Ik zou met de kinderen bij mijn ouders nog een paar dagen blijven want de kinderen waren maandag en dinsdag vrij van school.
Ik had met Toon weer onze eerste afspraak gemaakt om elkaar te zien (na een paar maanden)! Aangezien ook Toon heel dicht bij mijn ouders woont maakten we een afspraak voor maandag avond. Ik wilde graag bij hem blijven slapen maar hoe ging ik dat met mijn ouders regelen? Zij zouden dan op Dirkje en Joseph moeten passen wilde de afspraak met Toon door kunnen gaan...
Terwijl ik met mijn moeder en Jerry buiten zat, vroeg ik of zij thuis waren maandagavond, of ze zouden willen oppassen.. dat ik naar Toon wilde, en de volgende dag terug wilde komen. Ik loog erbij dat we naar een dansfeest zouden gaan wat laat zou worden... tja, ik wist niet hoe ik anders "uit moest leggen" dat ik wilde blijven slapen... Ik heb zo'n hekel aan liegen maar het lukte me niet om voluit eerlijk te zijn..

Mijn moeder zei dat ze thuis was, dat het wel kon. Ze vroeg aan Jerry of hij dat goed vond, zei ze: "Als jij het goed vind vind ik het ook goed maar als jij het niet goed vind vind ik het ook niet goed." Jerry zei dat hij het goed vond, daarmee was het dus geregeld!! Ik had de vraag heel bewust gesteld waar Jerry bij was, zo kon mijn moeder zeker weten dat ik gesteund werd hierin door Jerry.

Jerry was naar huis en maandagavond had ik een "dansjurk" aangetrokken, om het maar vooral echt te laten lijken dat ik met Toon zou gaan dansen. Mijn vader zei; "Waarom heb je die jurk aan, ga je dansen of zo?" "Ja, ik ga dansen met Toon en ik blijf daar slapen. Morgen rond 12 uur kom ik terug", zei ik. "Je zou eens een voorbeeld aan mij kunnen nemen", zei mijn moeder, doelend op haar 40 jarige huwelijk en hoe zij dat gedaan heeft. "Ik neem ook een voorbeeld aan jou, maar wel op mijn manier", zei ik tegen haar. Er volgden nog een paar opmerkingen waar ik me ongemakkelijk bij voelde. Ik voelde me behoorlijk in het nauw, de druk van hun denken was zo groot op mij! Oordelen die ook zo de mijne waren: "Een getrouwde vrouw, moeder van twee kinderen, gaat toch niet met een andere man op stap gaat en daar dan ook nog blijft slapen... te gek voor woorden gewoon, dat kan echt niet!" Ik doe dat dus wel... hun dochter doet dat wel. Ik vertrok, mijn moeder kon nog net een klein "veel plezier" over haar lippen krijgen.

In de auto naar Toon vocht ik met mezelf. Hun denken was helemaal het mijne geworden. Ik zei tegen mezelf; "Wat ben ik in Godsnaam aan het doen? Dit kan toch niet goed gaan? Denk eens na... je speelt met vuur. Waarom doe je dit? Je hebt toch alles wat je wil? Waarom ben ik niet "tevreden" met Jerry alleen? Stop ermee, draai je om."
Juist doordat ik vanaf mijn ouders naar Toon ging, voelde ik me zo geconfronteerd met mijn oude denken.. ik geloofde mijn oude oordelen weer! Ergens diep van binnen wist ik wel dat ik in de war was, was er een klein bewustzijn dat mijn oude oordelen dus nog zoveel kracht hebben in mij! Ik dacht er over om de auto langs de weg te zetten, om tot mezelf te komen.... Juist nu kon ik dat helemaal niet gebruiken, ik zou Toon weer gaan ontmoeten, na zo'n lange tijd, en nu was ik zo in de war! Ik realiseerde me dat ik bij Toon waarschijnlijk het snelst weer terug op mijn eigen poten zou staan dus ik reed door, voluit in vertrouwen dat ik kan zijn met wat er ook maar in mij is bij Toon. De autorit van een kwartier had me nog niet veel helderheid gebracht. Bij Toon had ik zeker een uur nodig om tot mezelf te komen, mijn verhaal te vertellen, mijn oordelen, mijn angsten... toen was ik er dan echt.

Ik ontdekte hierdoor wat een cadeau het is dat zowel Toon als Lode zo dicht bij mijn ouders wonen, zo kom ik "tot op de bodem" mijn oude oordelen tegen en kan ik me er, stukje bij beetje, ook echt van bevrijden.

deel 1: feest!

We kwamen zaterdagmiddag bij mijn ouders aan om diezelfde avond hun 40 -jarige bruiloft te vieren, het zou een echt feest worden die avond. Onze kinderen zouden ook mee gaan (van 5 en bijna 4) Hoe lang zouden zij het leuk vinden en het kunnen volhouden? Aangezien Lode een paar kilometer van de feestplek woont (hij woont 7 km van mijn ouders. ik 170 km!), leek het mij heel praktisch en heel gezellig om met z'n vieren bij hem te slapen. Als dan de kinderen moe zouden worden kon ik ze bij hem in bed leggen en zou hij kunnen oppassen waardoor ik terug kon gaan naar het feest. Jerry vond het een prima plan en zag het wel zitten. Lode was die avond thuis en vond het een leuk idee. Zijn kinderen (ook 5 en 4 jaar) zouden er ook zijn. Leuk, dan konden de kinderen weer lekker met elkaar spelen de volgende ochtend. (de kinderen kennen elkaar al, Ik ben vaker met Dirkje en Joseph bij Lode en zijn kinderen geweest)
Vantevoren ging ik even met Dirkje en Joseph naar Lode en zijn kinderen om de bedden al vast klaar te maken en de kinderen te laten zien waar ze zouden slapen. We kwamen binnen en meteen waren de kinderen met elkaar aan het spelen. Heerlijk! We hadden een leuk feest van mijn ouders. Joseph was om 22.00 uur echt moe, Dirkje niet, die genoot nog erg van het feest. Ik bracht Joseph naar Lode, stopte hem in bed en ging weer terug naar het feest. Hartstikke fijn!

De volgende ochtend vond ik het ook een echt feest; de kinderen speelden lekker met elkaar, Lode en ik maakten het ontbijt klaar. Jerry kwam beneden toen we aan tafel gingen. Heerlijk om die hartelijkheid tussen deze twee mannen te zien. Het was zo lekker ontspannen, de gesprekken zo gezellig en ongedwongen.. wat een vrijheid dat dit kan!
We speelden daarna nog lekker buiten; op de trampoline, samen voetballen, de auto wassen. Zo heerlijk dat iedereen z'n eigen ding kon doen, en het naar zijn zin had. Ik genoot er zo van.

Wat ik vooral zo heerlijk vond was dat er niets was wat ik in mezelf moet achter houden, dat er iets niet mag zijn... alles mocht er zijn! Ik mag gewoon me verbonden voelen met Jerry maar ook met Lode. Ik hoef me niet in bochten te wringen, me schuldig te voelen, slecht... nee, ik ben goed wie ik ben. Jerry weet wat er aan gevoelens in mij zijn en dat weet Lode ook. Ik mag van ze beide houden, ik mag ze beide liefhebben, ik mag mezelf zijn, en me vrij bewegen tussen deze mannen. Jippie!

verliefdheid loslaten

Bij biodanza deden we een oefening waarbij we denkbeeldig een rugzak van onze schouders lieten glijden, ballast loslaten wat ons teveel is, wat we niet meer nodig hebben. Ik voelde in mezelf wat er in mij was wat ik los wilde laten. Er kwam eerst niets. Toen kwam er het woord "verliefdheid".

Verliefdheid loslaten... pfff!

Ik ben mijn hele leven zoveel verliefd geweest, ik heb mijn geluk altijd buiten mezelf gezocht. Me vastgeklampt aan het idee dat er een man zou komen die mij voor altijd gelukkig zou maken. Ik zou verlost worden van mijn strijd met mezelf; eindelijk iemand die beter zou weten dan ik zelf wat ik nodig heb en die me dat zou geven. Ik vocht met mezelf en kon mezelf zo vaak niet helpen. Ik droomde dat ik met één man gelukkig zou zijn, versmelten: "you and me for ever and ever (against the world)". Gevoelens van eenzaamheid in mijn kinderjaren voedden mijn dromen, ik droomde mijn dromen elke dag. Mijn verliefdheden, mijn fantasieën gaven mijn leven kleur en gaven mij hoop op liefde. Het waren mijn dagelijkse vluchten uit de realiteit. Fijn was het, maar het waren echt dromen.

Wat als ik verliefdheid los laat? Als ik de hoop op geluk niet langer buiten mijzelf leg? Als ik stop met hopen, met dromen? Durf ik echt verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen geluk, elk moment van mijn leven? Durf ik het zelf te doen? Nooit meer die zalige versmelting van "jij en ik helemaal één"? Vind ik dat nog wel altijd zo zalig? Nee, eigenlijk niet...

Meer en meer ontdek ik wat verliefdheid is voor mij. Verliefdheid is dat ik de hoop op geluk buiten mijzelf, dat ik een ander daar verantwoordelijk voor maak waardoor ik me vervolgens afhankelijk voel van deze man. En hup, dan verlies ik mezelf, dan heb ik mijn lot in de handen van een ander gelegd, heb ik mezelf onmachtig gemaakt om voor mezelf te zorgen, voor mezelf te staan.

Ook afscheid van iets wat me niet meer helpt, voelt pijnlijk aan. Afscheid van een illusie, groeien, meer verantwoordelijkheid nemen, doet ook zeer. Nooit meer dat zoete, zwoele beleven waar al die liefdesliedjes over gaan; "you're the only one" en "you make me feel so good". Niks van dat alles meer, nooit meer. Weg vlinders in mijn buik. Au! Wat ontnuchterend!
Dus ik moet het echt zelf doen... dat voelt zo voluit op mijn eigen poten! Groeipijn noem ik dat, ik ken dat gevoel. Telkens als ik weer een stap zet in meer verantwoordelijkheid nemen, als ik weer een illusie armer ben, voel ik dat. Het voelt wat alleen, terug geworpen op mezelf, maar ook gedragen en eerlijk, want dit is waarheid. De illusie was echt een illusie. Ik wil niet dromen, ik wil leven, ik wil waarheid. Elk moment Nu leven. Dat is tegelijk ook zo'n feest! Want nee, ik heb het inderdaad niet meer nodig om mijn geluk buiten mezelf te zoeken. Ik ben gelukkig met mezelf, alsmaar meer. Ik weet steeds beter wat ik nodig heb en kan dat steeds beter voor mezelf organiseren.

Voordat ik ging slapen, na de biodanza les, kwamen er een aantal mannen voor mijn geestesoog bij wie ik mijn verliefde gevoelens gekoesterd heb, ook liet ik "toekomstige mannen" passeren. Ik zei tegen ieder van hen; "Ik laat je los. Ik leg mijn geluk niet langer in jouw handen. Ik ben degene die mijn geluk bepaalt, daar heb jij niets mee te maken. Ik geniet van je maar ik heb je niet nodig". Dat voelde goed, zo ik met mezelf, eerlijk, waar.

Al schrijvende komt er nog iets anders, voel ik nog een andere verbinding... Aan mijn hunkering naar "mijn prins", gered te worden, zat ook altijd de angst dat er een man in mijn leven zou komen die nog leuker, nog beter bij mij past dan Jerry. Ik voel ineens hoe dit met elkaar verweven is.. mijn hang naar verliefdheid en mijn angst dat ik vanwege die "nieuwe prins" bij Jerry weg ga... Kan ik dat dan ook los laten?

Ik ben op weg... als ik toch nog eens in de illusie van de prins trap hoop ik dat ik er van geniet. Loslaten is geen vechten, geen moeten. Ik gun mezelf mijn weg met zijsporen, maar ik weet de richting. Loslaten is heel passief, het is het niet langer vasthouden van iets. Misschien ook een beetje los weken, soms wel, soms niet. En als ik nog eens (of heel vaak!) in mijn illusie op ga, weet ik dat ik er weer uit stap want ik heb het niet lang meer nodig om mezelf voor de gek te houden en ik ken mijn weg. Wat een geluk dat ik mezelf heb!

bijzonder feestelijk feestje

Jerry ging op het laatste moment toch mee naar het biodanza feest. Leuk, want ik had er zin in om ook met hem te dansen. Achteraf was ik helemaal super blij dat hij er was.

Toen ik binnen kwam begroette ik een man die ik daar eerder ontmoet had. Terwijl ik met hem sprak keek ik langs hem heen en ik zag, twee meter van mij vandaan, Toon zitten.... (Toon is mijn vriend die een tijd geleden de relatie met mij verbrak omdat zijn relatie met zijn vrouw erg moeizaam is, lees "Afscheid van Toon" maart '07)
Ik bloosde, voelde mijn hart sneller slaan, was even helemaal in de war. Ik weet niet of het me gelukt is om met goed fatsoen het gesprek met de man af te maken... hoe ik dat gedaan heb weet ik niet meer. Ik wilde maar één ding; het gesprek stoppen en naar Toon.
Ik liep naar hem toe, ik was totaal overdonderd, ik had hem daar niet verwacht...
Ik weet niet meer wat er precies gebeurde tussen Toon en mij, ja, ik herinner me dat we elkaar vasthielden, elkaar aankeken.. zo blij allebei. Ik zei niet veel omdat ik geen woorden had die pasten bij wat ik beleefde. Ik zei dat ik van hem hou waarop hij antwoordde dat hij dat weet. Ook die woorden waren totaal overbodig.
Na de eerste schok, en de eerste blijdschap om hem weer te zien kwam er in me op; "ga mee naar Jerry, ik wil dat Jerry je ook ziet (ze hebben elkaar ooit vijf minuten gesproken en gezien toen Jerry mij een keer bij Toon afzette). Ik wil mijn vreugde, mijn hereniging van dat moment met Toon, ook met Jerry delen.
Dus ik keek waar Jerry was.. die stond met Lode te praten! (Lode is mijn vriend waar ik zo gemakkelijk verliefd op wordt, me snel afhankelijk maak van hem. Lees "mijn kleine meisje" maart '07)
We liepen er hand in hand naar toe. Ik begroette Lode en toen Lode Toon zag zei hij heel enthousiast "hé Toon!" (Lode en Toon hebben elkaar eerder ontmoet. Toon had toen Lode herkend en hem aangesproken en gezegd; "we hebben een gemeenschappelijke vriendin.")
Jerry en Toon lachten naar elkaar. Toon vroeg hoe het voor Jerry was. Jerry zei dat hij het heel fijn vond, dat hij het heerlijk vond om mij zo te zien stralen. Ja, dat zal ik inderdaad wel gedaan hebben... en ik zag dat Jerry blij was, blij voor mij.

Ik was totaal overdonderd.
Pas halverwege de biodanza workshop, in contact met Toon kwamen de eerste tranen. Later volgden er nog meer. Tijdens de biondanza les merkte ik hoe fijn ik het vond dat Jerry er was. Ik voelde me op sommige momenten zo wankel. Ik zocht hem op om even bij hem te schuilen, me even gesteund te weten, een beetje rust te vinden, te voelen dat het allemaal goed is... het was me zo veel, ik kon het niet bevatten.

Het was zo'n bijzondere avond;
Jerry en Toon dansten zo prachtig samen, omhelsden elkaar, kusten elkaar zelfs... en ik stond daar haast als een kind zo blij bij te springen met mijn vuistjes in de lucht....
Ik danste samen met Jerry en met Lode, met z'n drieën, we hadden plezier met elkaar.
Toen ik met Jerry samen danste kwam Toon om ons heen dansen en riep "Haleluja, Haleluja!" met zijn armen in de lucht.. als een soort lofbetuiging voor ons samen.. ongelooflijk! Jerry en ik genoten.. van elkaar, van onze relatie maar ook van Toons enthousiasme over ons...
Ik heb maar even met Toon gesproken.. we waren beide zo overdonderd dat we zomaar ineens in elkaars gezelschap waren... dat was al zo veel, zo heftig. Wat een extra kado was, was dat hij zei dat hij al van plan was om over een paar weken weer contact met mij te maken en ons contact weer op te nemen..... tjonge jonge.....


Als ik terug kijk, is het nog steeds heel onwerkelijk. Het was zo bijzonder wat er gebeurde, ik ben er zo blij mee.
Wat ik nooit had kunnen bedenken, en wat me heel erg heeft verbaasd, is dat ik Toon meteen mee nam naar Jerry. Dat ik dat wilde, dat ik mijn geluk meteen met Jerry wilde delen, de vanzelfsprekendheid dat ik wist dat Jerry ook blij zou zijn, dat vind ik zo bijzonder! Dat is voor mij het bewijs dat ik vrij ben, dat ik me vrij gemaakt heb, samen met Jerry, van de onderdrukking die er uit gaat van monogamie. Dat we in alles elkaars vriend zijn, niet elkaars bezit. Wauw!! Die impuls, om Toon mee te nemen naar Jerry, was zeker niet bij me op gekomen als ik niet overtuigd was dat Jerry echt voluit mijn liefde voor andere mannen kan ondersteunen, dan had ik Toon absoluut liever voor mezelf gehouden, wat voor de buitenwereld ook veel logischer zou zijn misschien.. dat ik lekker met hem samen wilde zijn. Ik herinner me ook dat ik Toon zei toen ik hem mee wilde nemen naar Jerry: "Je bent welkom in mijn leven maar ook in dat van Jerry." Toen ik dat zei wist ik dat het zo was. Toch vond ik dat ook heel vreemd dat ik dat zei... het is zo ongewoon! Ik heb het daarom aan Jerry gevraagd of dat klopt. En inderdaad, het klopte. Hij zei dat hij blij is met Toon in zijn leven omdat hij ziet dat Toon voor mij belangrijk is, of hij zelf ook wat met Toon heeft, dat kon hij niet zeggen, daarvoor kent hij Toon nog te weinig.

Lode zei laatst tegen mij: "Jerry is echt een voorbeeld voor mij. Ik kan zoveel van hem leren." Ja, Jerry is een voorbeeld. Nu ik er over na denk zeggen alle mannen dat die dicht bij mij staan. Ze hebben veel respect, maar ook bewondering voor Jerry en verbazen zich over hoe hij dit doet met mij, hoeveel ruimte hij mij kan geven. Ik ook, ik verbaas me ook. Wat een voorbeeld, wat een wonder van een man... Wat ben ik toch een geluksvogel!