spinsels rond verliefdheid en verlangen

Het is er verdorie weeeer...ik voel me weeer verliefd. En dat terwijl ik daar toch afscheid van genomen had?! Het was zo'n fijne "beslissing" om mijn geluk alleen nog maar in mezelf te zoeken... ik dacht het echt "begrepen" te hebben.... en verdorie.. ik heb weer mijn kop vol en weeeer met Lode.

Wat is er toch in mij naar die man?
Lode kwam vorige week bij ons logeren. Ik had hem een tijdje niet gezien en was echt heel blij hem weer te zien, én weer te voelen. We hadden fijn gegeten samen, Jerry, Lode en ik, het was gezellig. Later, terwijl Jerry in de aangrenzende kamer achter zijn computer zat, zaten Lode en ik te kussen, te knuffelen... nooit gedacht dat me dat zou gebeuren! Ik was er door in de war... kon dit? En ook.. het voelde zo fijn, mijn verlangen naar deze man werd er zo door aangewakkerd ... en niet "bevredigd". Want ik voelde verlangen om met hem te vrijen... maar DAT kon ik zeker niet handelen.. niet terwijl Jerry erbij is, met z'n drieén in ons huis...

Gisteren belde Lode om onze afspraak die we hadden deze week te verzetten. Het viel me op dat ik dat prima vond, me niet afgewezen voelde of zo. Ik vond het wel fijn dat ik hem ook hoorde zeggen dat hij zat te dubben om het af te zeggen met mij omdat hij me ook graag wilde zien. Zoals hij dat zegt, een beetje tussen de regels door, maar ik hoor het wel! We maakten een nieuwe afspraak en toen we ophingen zei hij euh.. toen was het een tijdje stil... ik hou van je.. Muziek in mijn oren..

Is het zijn niet-scheutig-zijn, zijn haast terughoudendheid wat betreft zijn liefde voor mij wat me aantrekt? Vind ik het "spannend" of aantrekkelijk dat er nog wat te "winnen", te "veroveren" valt? Ik vraag me dat soms af, maar nee, dat is het niet.. Ik geniet er van dat hij opener wordt in dat wat hij laat zien van zichzelf, in zijn waardering en zijn liefde voor mij. Maar "trek" ik dat wel? Het lijkt wel olie op het vuur... hoe meer hij laat zien hoe meer er bij mij ontvlamt. Soms ben ik bang dat ik hem "gebruik" omdat ik zoveel leer in het contact met hem, wat als ik geleerd heb wat ik te leren heb? Is het dan over? Terwijl tegelijk ik zo'n ruimte voel in mezelf voor de mens die hij is, hij mag zo zijn wie hij is, met wat hij moeilijk vind, met alles...

En ik baal er zo van... ik wil geen verliefdheid meer! "Grow up", schreeuw ik tegen mezelf. "Wees maar mild...", gaat er meteen een ander stemmetje tegen in... En dan schaam ik me voor Jerry... dat ik hem een aantal dagen dit verzwegen heb.. ik kon hem niet vertellen dat Lode weeeer in mijn kop zat, in mijn systeem.. Als ik me dan afvroeg, waarom ik het niet vertelde dan kwam er eerst de gedachte dat Jerry dan mogelijk niet zou willen dat ik naar Lode toe zou gaan.. maar echt goed kijkend naar mijn reden was het dat ik het vooral mezelf niet toe wilde geven.. verdorie... toch zeker niet weeeeer verliefd?!!!
En ergens is het ook iets anders... want ik geloof toch niet dat ik mijn geluk in Lode's handen heb gelegd. Is het wel verliefdheid? Of is het simpelweg dat doordat Lode zich alsmaar meer "opent" naar mij, mijn verlangen alsmaar voelbaarder wordt, meer bloot komt te liggen? Ben ik bang voor mijn verlangen?

Ik baal ervan... en tegelijk is er ook iets in mij wat hier zo blij mee is... dit is er dus in mij.. en het is van mij! Mijn verlangen, mijn passie, mijn vuur! Aan Lode wordt het voelbaar, zichtbaar, maar het is het mijne! Ja, mijn hartstocht... het "ontwaakt" meer en meer... dat is zo fijn, maar ook zoooooo eng! Alsmaar weer de keuze tussen angst en moed, het gevecht tussen controle willen houden en vertrouwen, loslaten, overgeven... Het vuur in mij, waar leidt me dat heen? Wat brengt me dat? Ik weet wat ik heb, ik weet hoe het is om overzicht te houden, te controleren.. maar wat als ik spring, wat als ik me overgeef aan mijn hartstocht, aan het NU, aan het moment?
Zo vaak kom ik mijn angst om te "springen" tegen. Op het moment dat ik me realiseer dat ik bang ben om te springen, voel ik mijn vertrouwen groeien. Zoals nu... nu weet ik het weer... voel ik weer waar ik tegen vocht, tegen mijn verlangen, mijn passie, mijn vuur... en mag het er nu weer voluit zijn. En nee, ik voel me niet verliefd... morgen misschien weer, maar nu niet... als ik mezelf maar volop mezelf laat zijn, in alles... en nieuw mag worden.

Er zit voor mij waarheid in wat Anton Heyboer ooit zei; "Maar als je leeft zoals je behoort te leven, dan word je toch niet verliefd!"
Leven zoals je behoort te leven, voor mij lijkt dat een hartstochtelijker, passioneler leven te zijn dan ik tot dusver deed... en dat vraagt om moed, om loslaten, om springen...

Nog een mooie tekst.. voor mensen die, net als ik, soms angst voelen om te springen....

Kom naar de rand, zei hij.
Nee, dat durven we niet.
Kom naar de rand, zei hij.
Ze kwamen, hij gaf en duw.... en ze vlogen.

Guillaume Appollinaire