droom

Ik droomde vannacht dat ik met mijn ouders bij mijn opa en oma was en dat ik daar opgehaald zou worden door een "lief". Ik liep naar de keuken toe terwijl mijn familie met elkaar in de woonkamer zat en ineens zag ik hem daar zitten. Hij was oud en gehandicapt, hij had een verwrongen gezicht. Hij zat in een hele lage rolstoel, zijn ogen gaven haast licht. Ik beleefde rust aan zijn aanblik, acceptatie ook, zijn... alsof hij daar al heel lang zat en daar nog heel lang zou blijven zitten. Op het moment dat ik hem zag, ik hem in zijn ogen keek, voelde ik me aangeraakt in wie ik in wezen ben. Ik bukte me om hem te omhelzen. De omhelzing voelde zo warm, zo thuis, zo zacht, vrij en liefdevol. Ik liet hem los, ging weer staan want ik was me bewust van mijn familie. Ik voelde me verscheurd van binnen en zo in gevecht met mezelf. Mijn ouders waren een kamer verder, samen met mijn opa en oma. Ik voelde mijn verlangen om samen met deze man te zijn aan de ene kant en mijn oordelen aan de andere kant; "Ik deug niet", "ik ben slecht", "dit mag niet", "dit kan niet". Mijn familie kon elk moment de deur open doen, ik kon hun stemmen horen.... Ik voelde zo'n bekend gevoel van er niet mogen zijn, van schaamte, van slecht zijn en tegelijk die drang in mij om een andere koers dan de gebruikelijke te varen; de mijne.

Dit gevoel is me zoooo vertrouwd. Het gevecht tussen mijn verlangen, tussen dat wat er werkelijk in mij is aan de ene kant, en mijn oordelen hoe ik me zou moeten voelen, hoe ik zou moeten zijn aan de andere kant. Het zijn niet alleen de ogen van mijn ouders, mijn opa en oma, de wereld om mij heen, maar ook die van mezelf. De verscheurdheid is in mij, het gevecht bevindt zich in mij!

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, over mijn brief die ik haar en mijn vader vorige week stuurde. Mijn moeder zei dat ze haar ouders altijd bewonderd had omdat zij zich nooit hadden uit gesproken over haar leven. Ze had nooit gemerkt dat haar ouders de keuzes die zij en mijn vader maakten afkeurden. Ik zei dat dat voor mij ook niet hoeft, dat het voor mij belangrijk is dat de verschillen die er zijn, dat die er mogen zijn. Dat we respect hebben voor het anders-zijn, het anders-leven van de ander, dat het mij gaat om daar open in te zijn. Ze zei dat ze inderdaad op een aantal punten anders denkt maar dat ze het waardeerde dat ik er over schreef, dat ik er in deel. Ze wil mijn leven respecteren en ze vond het fijn te lezen dat Jerry en ik wel alles bespreken met elkaar, dat we niets stiekem doen.
Ik voelde me opgelucht na het gesprek, dat verbaasde me een beetje omdat ik me er van tevoren niet angstig mee had gemaakt. Toch was dit de openlijke confrontatie van het conflict wat zich veelal in mij afspeelt. Het is hetzelfde conflict... het gesprek met mijn moeder "mag ik anders zijn dan jij?" en mijn droom "mag ik anders zijn dan hoe ik geleerd heb hoe het hoort, mag ik afwijken van de norm, mag ik mijn eigen koers varen?" Ik wil ergens ook graag een ideale dochter zijn, soms zou ik graag zo leven zoals ik het geleerd heb, dat ik me daar helemaal goed in voelen... lekker rustig, lekker makkelijk. Of ik zou de monogame partner voor Jerry willen zijn die hij het liefst zou hebben...... maar dat is nou eenmaal niet zo, dat is niet wie ik ben, dat is niet de weg die ik moet gaan... ik moet de mijne gaan, precies de mijne!

Ik weet nu wie de man was in de keuken van mijn opa en oma, hij was mijn eigen innerlijke stem. Zijn aanwezigheid nodigde me uit om te zijn wie ik ben, te voelen wat er is. Hij was niet bepaald de prins op het witte paard... hij was niet mooi en jong.. maar hij was zo aantrekkelijk in zijn rust, in zijn zuiverheid, zijn acceptatie, zijn constante liefde. Hij was ook niet van plan weg te gaan, hij zat daar prima, hij had geen haast. Hij zat in de keuken, in het hart van het huis. Ik wist dat hij met me mee zou gaan als ik weg zou gaan, maar als ik zou blijven zou hij me niet veroordelen. Het was verdomd confronterend dat hij er gewoon zou blijven zitten, bij mij, met mij... Hij zat niet te wachten, maar hij was er en daarmee een constante uitnodiging om te durven, te staan voor wat ik te doen heb, voor het mijne.. Precies zoals mijn innerlijk weten, mijn eigen stem, die is er altijd al vervloek ik het soms... hij blijft gewoon... als een stille getuige in de hoek van de keuken, altijd aanwezig, altijd zacht, altijd die stille uitnodiging, altijd op-nieuw de keus...