Lode was bij ons. We hadden het gezellig met z'n drieën, Jerry, Lode en ik. Terwijl Jerry in de woonkamer ging zitten achter zijn computer, bleef ik met Lode in de eetkamer zitten. We bekeken samen een boek van Andy Goldsworthy en onderwijl streelden we elkaar een beetje. Aangenaam samen zijn. Ik kuste Lode toen het boek uit was, daar volgde er nog één op... en gaandeweg werd ik me bewust van de gekke situatie; Jerry zat in de andere kamer, ik zat hier met Lode te kussen, intiem te zijn.. wat zo fijn was dat ik er ook niet graag mee wilde stoppen.
Kan dit? Kan ik met Lode kussen waar Jerry bij is? Hij weet dat ik intiem met hem ben, dat ik met hem vrij.. maar wil hij het horen, zien? Ik wist de antwoorden niet. Ik voelde dat ik het fijn vond om het niet stiekem te doen, er was ook niets in mij wat zei "mag niet", "deugt niet".. het deugt wel, het mag stromen..
Toen ik later bij Jerry in bed kroop wilde hij mij niet tegen zich aan hebben in bed waardoor ik vermoedde dat hij het er moeilijk mee had. Ik piekerde haast de hele nacht over de vraag; "kan dit?" Ik voelde angst, angst dat het niet kon en dat hierdoor de situatie drastisch zou veranderen... en ik vond het nou net zo fijn, zo open met Jerry en Lode samen. Maar er was ook vertrouwen, in mezelf, in Jerry, in Lode, in ons drieën.. dat, of het nu wel of niet "kon", we dit wel kunnen dragen samen.
De volgende ochtend was Jerry weer open naar mij, dat voelde ik, al hadden we geen tijd om te praten. Toen Jerry weg was vertelde ik Lode over de nacht, over mij, over Jerry die mij niet tegen zich aan wilde. Lode vertelde dat ook hij in de war was, schuldgevoelens had, dat hij zich een indringer voelde in Jerry's huis en daar verdriet bij voelde...
Later die ochtend schreef ik aan Jerry en Lode een mail, over mijn angsten maar ook over mijn vertrouwen. Al schrijvende kwam er wel een soort van "voorlopig antwoord".. dat het voor mij fijn voelt om mijn gevoelens voor Lode niet te hoeven "weg houden" waar Jerry bij is.. dat het er mag zijn. Maar ook dat ik niet wil dat door de intimiteit tussen Lode en mij, Jerry zich buiten gesloten voelt. Zolang Jerry gewoon naar ons toe kan komen en wat dan ook kan zeggen of doen, als hij zich niet geremd voelt naar ons en zich niet buiten gesloten zou voelen, zou het prima voor mij zijn. Als Jerry denkt "niet welkom" te zijn, voelt het voor mij niet goed.
Een aantal dagen later sprak ik er met Jerry over. Hij zei dat hij er achteraf geen last van had gehad. Hij had zich op dat moment wel buiten gesloten gevoeld. Ik vroeg hem of hij vertrouwen voelde in mij, in Lode, om zichzelf te laten zien aan ons, met wat hij er aan beleefde. Had hij naar ons toe kunnen komen en bijvoorbeeld kunnen zeggen; "ik vind dit niet prettig, ik voel me buiten gesloten?" Nee, zei hij, hij had zich naar mij wel kunnen laten zien maar aan Lode niet. Dat begrijp ik ook.. het vraagt veel om op zo'n moment te laten zien wat er met je gebeurt en daar zelf mee te komen.. Ik kan me voorstellen dat dat dan een brug te ver was. Ik zag dat dit niets met Lode te maken had. Ogenblikkelijk wist ik "mijn antwoord",dat het mijn verantwoordelijkheid is.. Jerry hoeft er ook niet zelf mee te komen.. ik kan het hem vragen! Ik voelde meteen dat ik die verantwoordelijkheid op me neem, om "bij een volgende keer" alert te zijn op hoe het voor Jerry is, daar actiever in te zijn, meer in contact te blijven hoe het voor hem is. Ik zag, toen ik Jerry dat zei, dat dat goed voelde voor hem..
Ik deed later die avond yoga... realiseerde me dat Jerry binnenkort bijna een maand weg is voor zijn werk en meteen kwamen er tranen... dat ik Jerry dan een tijd niet zie, niet elke dag kan delen wat er is in mij, tegen hem aan kan slapen... zo'n vanzelfsprekendheid tussen ons.... Jerry is mijn thuis, vanaf het allereerste ontmoeten is hij mijn thuis. Hij ziet mij zo in mijn mens-zijn; mijn "gehannes" met verlegenheid, met onhandigheid, maar ook mijn kwaliteiten, en mijn angsten, oud zeer en kwetsbaarheden, mijn "groot-zijn" maar ook mijn kleine angstige ik. Zelfs in mijn relaties met andere mannen is Jerry mijn steun en toeverlaat.. voel ik alsmaar zijn steunende hand in mijn rug. Dan realiseer ik me weer dat Jerry me zo helpt, me zo steunt, door altijd achter mij te gaan staan. Soms moet ik er wel een "gevecht" voor leveren maar als hij ziet dat het mij past, als het echt goed voor me is... dan steunt hij me. Het idee hem zo lang te moeten missen, ... op dat moment was dat goed voor een natte zakdoek.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment