samen

Een aantal weken geleden besloot ik Roel niet of nauwelijks te zien, omwille van Jerry. Ik had na een tijdje wel gezegd dat als het voor hem op een bepaald moment wel goed voelt dat ik naar Roel ga, hij me dat moet zeggen. Dat zou hij doen, zei Jerry, maar ook dat hij op dat moment nog niet zover was. Een paar dagen later vertelde hij dat hij zich stevig genoeg voelde, dat ik wel naar Roel kon gaan... Dit lijkt Jerry momenteel wel te typeren... hoe snel hij groeit, de ene dag lijkt een bepaalde stap nog zover weg en een aantal dagen later is het op dat moment ineens wel haalbaar. Jerry zet regelmatig ineens een hele grote stap vooruit, richting mij, richting Roel. Wat een vertrouwen geeft dat!

Vorige week vertelde ik op een avond aan Jerry dat ik voor Roel een huisje had bezichtigd, en hoeveel zin ik er in heb dat hij hier komt wonen. "Waarom heb ik er eigenlijk geen zin in?", vroeg Jerry zich oprecht af. Ik genoot van zijn openheid en van zijn creatieve geest, dat hij de mogelijkheid ziet er ook blij mee te kunnen zijn. De volgende ochtend in bed zei Jerry dat hij ook graag blij zou willen zijn dat Roel hierheen komt en dat hij blij is voor mij. Wat is dat toch genieten, deze momenten van open, liefdevol contact...

Terwijl ik later het ontbijt maakte, vroeg ik aan Jerry of het goed voor hem is dat ik Roel volgende week weer zie, en of het dan beter voelt dat hij hier komt of ik naar hem... Hij zei "Ik kan het toch niet tegenhouden hè" en daarmee stemde hij min of meer in. "Nee", zei ik, "dat kan je inderdaad niet. Maar ik wil je niet forceren, ik wil niet dat je over grenzen gaat... ik wil dat jij het kan behappen." "Nee, ga dan voorlopig maar niet...... maar ik gun het je zo, ik zou het voor jou graag wel kunnen", zei Jerry. Ik zag de oprechtheid in zijn ogen en zijn verdriet dat hij die ruimte (nu) niet heeft. Mijn tranen gingen stromen en bleven stromen. Zo jammer dat ik Roel niet zal zien terwijl er zoveel verlangen in mij is.. en tegelijk voel ik me ook zo verbonden met Jerry. Omdat het voor hem niet goed is, wil ik ook echt niet gaan. En dat Jerry het mij zo gunt.. zijn liefde voor mij vind ik zo ontroerend en fijn.. die openheid, de hartsverbinding tussen Jerry en mij.... dat we samen verdriet hebben omdat ik niet naar Roel kan, dat raakt me zo. Ik ben zoooo gelukkig met Jerry, met dit wezenlijke contact, deze wezenlijke liefde en betrokkenheid tussen ons..

trots

Ik voel me trots, zonder te weten waar we samen uit komen, voel ik me trots op wat we met ons drieën doen.

Jerry komt heel veel gevoelens tegen in mijn contact met Roel. Heftige gevoelens, wat voor mij raakt aan haat. Jerry ziet dat het zijn pijn is en dat het niets met Roel te maken heeft. Daar ben ik zo blij om; hij ziet dat het van hem is en neemt er verantwoordelijkheid voor; hij zegt wat hij wel en niet wil en zorgt dat zijn pijn een weg naar buiten kan vinden. Zo fijn, dat hij het doet, dat hij het aangaat!
Als Jerry in zijn pijn zit, zie ik dat het niets met Roel te maken heeft, maar ik vind het heftig om Jerry zo te zien. Ik ken hem niet met zoveel agressie. Het is een nieuw stukje van Jerry en hij is daarmee welkom, simpelweg omdat het er is, omdat het van Jerry is. Ik vind het wel heel moeilijk dat zijn agressie zich richt juist op diegene waar ik zo verrukt over ben, Roel, dat Jerry en ik zo totaal verschillende belevingen hebben aan deze man, dat ik maar heel minimaal met Jerry kan delen over wat voor mij van zoveel waarde is. Het contrast tussen onze beleving kan haast niet groter; hemel en hel.
Het lukt me om Jerry te zien in zijn pijn, hij is welkom ook met dit stuk. Ik voel zoveel liefde voor hem, zoveel ruimte.... kom maar lief, ook met dit stuk, ook met deze pijn.. Jerry heeft het er zo zwaar mee. Ik voel me betrokken en ben nabij. Ik hou van hem en wens hem het beste. En het beste is, naar mijn idee, door de pijn heen, want haat is vooral pijnlijk voor Jerry zelf, het is van hem, het zit in hem, het is destructief voor hem. Ik gun hem zo dat hij hier vrijer van wordt. Los van mijn belang hierin, gun ik Jerry zo dat hij hier doorheen kan gaan, dat hij deze pijn, die er al zat, die alleen maar aangeraakt wordt, uiteindelijk los kan laten. Ik gun Jerry een hart vol liefde.
De weg naar vrede in Jerry naar Roel lijkt erg lang. We hebben de tijd..

In het contact met Jerry stem ik me erg af op hoe het met hem gaat. Als hij in zijn kracht is, is het genieten, hebben we het fijn. Onze gesprekken zijn aangenaam en ik vertel mondjesmaat wat over mijn contact met Roel. Als hij in zijn pijn zit ben ik er voor hem en nodig ik hem uit te vertellen wat er is. Ik weet dat het nodig is, dat het goed is, dat het van heel groot belang is dat de pijn er mag zijn, er uit kan. Maar sjonge, ik vind het soms haast niet om te doen; het lukt me lang niet altijd om in mijn kracht te blijven.. dan ga ik twijfelen aan mezelf en ben ik geneigd me een slechte vrouw te voelen, die "nooit tevreden" is, en "van twee walletjes wil eten"... Daar kom ik dus mijn eigen oordelen tegen die nog altijd stem hebben in mij, ik heb dus ook werk te doen. En ja, ik vind het ook heel moeilijk bij momenten, dat Jerry's agressie zich richt op Roel.. natuurlijk begrijp ik dat heel goed.. maar het raakt me soms zo.. dat mijn ene lief zich zo tegen mijn andere lief keert.. dan moet ik me soms blijven herinneren dat het maar pijn is, angst is, onmacht is... om Jerry te blijven steunen, om me te blijven verbinden met hem in die momenten van pijn, om me niet van hem af te keren tijdens die momenten.

Roel is voor mij niet meer weg te denken. Ik wil niet anders dan ruimte voor hem maken in mijn leven. Roel wil bij mij in de buurt komen wonen en zoekt nu woonruimte hier. Ik vind het geweldig. Ik verlang er naar om zowel mijn leven met Jerry te leven, als tijd met Roel te hebben. Soms verwart me dat; hoe lief ik Roel heb en hoe nieuw de liefde op deze manier is. Dan ben ik bang dat het niet samen gaat, mijn liefde leven met Jerry en mijn liefde leven met Roel. Ik zie, als ik helder ben, dat het wel kan. Het is beide mooi, het is beide sterk, het is beide liefde, het is beide respectvol, het is het beide meer dan waard om het te leven.

Ik voel me trots, ja, ik voel me heel trots. Trots op Jerry, mijn lief, die het gewoon DOET; hij jankt, hij lacht, hij haat soms, en hij leeft zijn liefde... voor mij, voor de kinderen, voor zijn werk, zijn vrienden, zelfs over Roel kan hij oprecht fijne dingen zeggen als hij helder en zacht is. Sjonge, Jerry doet het gewoon, hij gaat door zijn pijn. Ja, dat maakt me trots.. apetrots, dat Jerry zijn pijn aangaat in deze stukken die hem zo diep raken, die zo diep aan zijn fundament knagen.
Ik voel me ook trots op Roel, die staat als een huis voor zijn liefde voor mij, maar ook voor Jerry en mijn relatie met Jerry. Hij staat er alsmaar; met een open hart, naar mij, naar Jerry, naar de situatie zoals die is. Hij helpt me zo om het goede te doen, voor mezelf, naar Jerry, hij is waarlijk een vriend, ook voor Jerry..
Ik voel me gezegend met hen beide. Ik heb twee zachte, sterke mannen om deze weg mee te gaan. De weg is lang, en hobbelig, en ik weet niet waar hij mij naar toe leidt. Ik weet wel dat het mijn weg is.

crisis

Het voelt aan als crisis, als een heel belangrijk punt waar ik nu aangekomen ben.

Ik voel me sterk; sterker, helderder en vrijer dan ooit. Mijn vrijheidsdrang is enorm, het zindert in mij, er is geen weg meer terug. Tegelijk is mijn leven zo ontzettend spannend. Jerry heeft heel veel moeite met Roel in mijn leven. Zo gemakkelijk hij mee bewoog met Lode en Toon, zo moeilijk heeft hij het nu met Roel. Meer en meer vermoedt Jerry dat hij destijds zichzelf voorbij is gelopen, niet heeft gevoeld wat er eigenlijk zat; jaloezie en "nee". Bij Roel kan hij dat niet langer volhouden. Zijn gevoelens vinden een weg naar buiten, via zijn lichaam en in zijn emoties. Hij heeft ze niet weggedrukt om zichzelf te saboteren maar uit liefde voor mij, omdat het hem zo duidelijk is dat dit mijn weg is, omdat hij zo graag mee wil met mij op weg, omdat hij het zo graag wil kunnen....

Het is goed dat zijn gevoelens nu komen, dat hij ze niet langer van zich af kan houden. Jerry heeft mij nodig nu, dat is me volkomen duidelijk. Ik ben er voor hem, ik hou van hem en wil het allerbeste voor hem. Ik vraag me af wat hij ten diepste wil in zijn leven; wil hij een monogame relatie? Wil hij een rustiger leven dan dat ik hem bieden kan? Wil hij ook in vrijheid leven maar stuit hij nu op oud zeer wat eerst om aandacht vraagt? Hij weet de antwoorden (nog) niet, ik ook niet. De komende tijd gaat hij dat onderzoeken.

Terwijl Jerry het zo moeilijk heeft voel ik me vrijer dan ooit. Het is vanzelfsprekend voor mij om Jerry te steunen in wat er is; ik hou van hem en wil het allerbeste voor hem. Het allerbeste... ja, maar een stap terug doen in mijn vrijheid zal ik niet doen, dan verloochen ik mezelf. Dat voelt nieuw aan; er voor hem zijn en tegelijk mezelf meer en meer trouw blijven in wat ik wel en niet kan doen; welke stap kan ik zetten vanuit liefde en betrokkenheid en welke gaat ten koste van mij? Ik blijf mezelf, en daarmee Jerry ook, meer en meer trouw.

Ik heb besloten Roel de komende tijd heel weinig te zien om Jerry zo meer rust te bieden om te kijken wat er is in hem, en om er voor hem te kunnen zijn. Dit voelt goed, ik voel me nog even vrij. Dit is wat Jerry nu nodig heeft en dat doe ik graag. Mijn relatie met Roel verandert daarmee niet en mijn beleving van mijn vrijheid ook niet. Ik weet dat het tijdelijk is en dat weet Jerry ook. Het is geen aanpassen wat ik doe, ik doe geen enkele stap terug. Dat wat ik doe is zoveel mogelijk ruimte creëren voor Jerry en daarbij blijf ik mezelf, mijn verlangens, mijn weg, trouw.

Ja, het voelt aan als crisis... omdat Jerry niet weet of hij leven wil en kan met mij, met mijn vrijheidsdrang, en ik... ik vraag me af of Jerry mij genoeg ruimte zal kunnen bieden om mijn vrijheid te leven zoals ik dat wil. Ik wil zelf beslissen of ik mijn hoofd kaal scheer, hotpants draag, met wie ik omga en hoe mijn contacten er uitzien. Ik ben van mijzelf en wens daarin geen beperkingen van een partner. Is dat egoïstisch? Voor veel mensen wel. Voor mij niet. Uiteraard neem ik mijn verantwoordelijkheden die horen bij moederschap en partnerschap, maar ik ga niet mee in onvrijheid. Ik ben nou eenmaal een vrij mens, ik ben van mezelf. Ik wil liefde leven, ik wil vrijheid leven. Liefde laat los, al het andere is angst, of afhankelijkheid en dus ook angst.

Het is dus crisis in mijn leven....
en ik voel me sterker, vrijer, en helderder dan ooit. Terwijl mijn vrijheidsdrang door me heen zindert voel ik me tegelijk heel rustig. Dit is wat er is en ik voel vertrouwen hoe het leven verder gaat. Linksom is goed, rechtsom ook. Ik weet dat alles wat ik doe goed zal zijn en zo niet, dat ik mijn koers dan weer zal wijzigen.
Afgelopen weekend was ik met Jerry en de kinderen bij Lode. Ik vertelde Lode over hoe het met me gaat. Ik zei "ik voel me zo sterk, zo vrij. Al verdwijnt Jerry morgen uit mijn leven, al verdwijnt Roel morgen uit mijn leven... het is allemaal goed, ik heb mezelf, ik heb niets te verliezen". Ja, ik heb mezelf... wat is dat fijn! Want linksom of rechtsom... mezelf verliezen zal me niet meer gebeuren...