onderuit

Ik ging onderuit, en flink ook.
Die ochtend stond ik ongelukkig op; ik twijfelde erg aan mezelf en aan de richting van mijn leven, ik voelde me verward en kwetsbaar. Toen overwoog ik om Roel te bellen. Ik wist dat er een vriendin was blijven slapen die hij nog niet zo lang kent maar met wie hij het heel fijn heeft. Hij had me vaak gezegd dat ik hem altijd kan bellen, ook 's nachts, ook als hij bezoek heeft. Dat deed ik maar hij nam niet op, terwijl ik "onze code" belde. Hij wist dus dat ik het was, dacht ik. Ik kon dit helemaal niet hebben; ik stond al zo wankel die ochtend en dan dit erbij... Een uur later probeerde ik het opnieuw. Weer kreeg ik hem niet aan de telefoon.
Ik dacht dat ik gek werd. Ik twijfelde aan alles. Klopt het niet wat hij me altijd vertelde, heb ik me vergist in hem? Ik veronderstelde dat ze aan het vrijen waren en ik vond dat vreselijk. Ik maakte mezelf gek met mijn jaloezie en mijn twijfels. “Hij zal haar wel leuker vinden”, dacht ik. Weer later belde ik hem mobiel... Wie weet was hij de deur al uit.. Hij pakte nu wel op.
Pas later kwam ik erachter dat hij de stekker van de telefoon eruit had getrokken, dat doet hij vaker 's nachts... hij had het me nog zo gezegd: mobiel bellen... ik was het helemaal vergeten.

Ik was echt onderuit gegaan. Mijn vertrouwen in Roel had een enorme opdonder gehad, terwijl hij niets had gedaan waardoor dat ook maar enigszins gegrond was. Ik had tijdens die uren zo getwijfeld aan zijn integriteit, aan zijn liefde, maar ook aan mezelf. Ergens was er wel een stemmetje in mij dat zei "Je moet in de war zijn, er moet iets mis gaan, dat wat je denkt is niet wat er werkelijk is." Het stemmetje was er maar werd overstemd door het geschreeuw van mijn twijfels en angsten.
Ik had enorm aan Roel getwijfeld, maar nog fundamenteler, ik had mezelf in de steek gelaten door te twijfelen aan mezelf, aan mijn beoordelingsvermogen. Ik had meteen al bij de eerste ontmoeting met Roel haast een blind vertrouwen in hem doordat hij zo ongewoon transparant is, hij doet wat hij zegt, alles klopt zo bij hem, het is zo congruent. Nu twijfelde ik of dat wel waar was; had ik mezelf niet een mooi plaatje voorgehouden?

Ik leerde opnieuw dat ik te weinig mijn poten aan de grond had gehouden, dat ik teveel was gaan "leunen" op Roel.. en ja, dan ga ik gemakkelijk onderuit. Ik zag hoe ik dat gedaan had; te weinig yoga, te weinig mediteren, te veel met mijn aandacht bij hem... en helemaal vergeten dat ik zelf de belangrijkste ben. Ach, ik ken die valkuil van mij zo, dat ik mijn evenwicht gemakkelijk verlies als ik niet vol in mijn eigen kracht blijf.

Ik was nog niet hersteld van deze uitglijder (ik voelde dat ik Roel nog steeds op afstand had gezet en ik voelde enorm veel jaloezie) of er kwam een gezamenlijke vriendin bij Roel logeren, een vrouw met wie hij wel eens vrijt. Ik zag er zo tegenop. Al dagen van tevoren kreeg ik er pijn van in mijn buik als ik er alleen maar aan dacht. Mijn jaloezie was enorm. Ik leed aan mijn gedachten en angsten. Ik had het zo slecht met mezelf, ik wist niet hoe ik het met mijn jaloezie en mijn gedoe moest stellen. Wat ik kon bedenken, wat me lucht zou geven, was om Roel te vragen nu niet met de vriendin te vrijen.
Toen ik hem aan de telefoon had, vroeg ik hem dat, en vertelde ik waarom ik dacht dat het me zou helpen. Hij hoorde me aan en zei heel rustig dat hij dat niet als een oplossing zag. Hij zei me dat het hem niet om het vrijen ging, maar om de vrijheid om vanuit zichzelf te kunnen handelen. Hij zei "Juist de vrijheid tussen ons is zo krachtig, het is zo de basis van waaruit we ons met elkaar verbinden; dat we niet van elkaar zijn, maar elkaar liefhebben vanuit vrijheid. Ik wil daar niet iets in veranderen, ook niet voor een keertje. Bovendien denk ik niet dat ik je help als ik het je zou beloven. Ik zou meegaan in jouw angst en daarmee ben je niet geholpen."

Toen ik de telefoon neergelegd had, voelde ik me blij worden, blij om zijn "eigenwijsheid". Dat hij, ook al heb ik het heel slecht, trouw blijft aan zichzelf, aan zijn denken, aan zijn waarheid. Dat hij niet wijkt voor mijn angst, mijn pijn, dat hij niet vanuit angst om mij te verliezen zijn waarheid verloochent. Daarmee, met mijn blijdschap, wist ik dat hij gelijk had en dat hij me erg geholpen had om me weer te verbinden met m’n eigen kracht.

Ze hebben niet gevreeën, maar eigenlijk maakte dat ook niet meer uit; ik had ingezien dat ik er niet mee geholpen ben als hij niet met een ander vrijt omwille van mij. Ik begreep naderhand beter de waarde van zijn woorden, dat hij het prima vindt niet met iemand anders te willen vrijen als de beweging uit hemzelf komt, bijvoorbeeld vanuit een bepaalde loyaliteit ten aanzien van mij, maar dat hij me dat niet van tevoren wil beloven. Het gaat om de beweging die, in het moment, van binnen komt en niet van buiten, vooraf, wordt opgelegd.

zeeland

In de vakantie ben ik met de kinderen en Roel een aantal dagen in Zeeland geweest. Jerry vond dat van tevoren ontzettend moeilijk. Toen we eenmaal in Zeeland waren ging het eigenlijk heel goed. Jerry werkte die dagen maar had ook een dag met een vriendin in de sauna afgesproken en hij logeerde de andere twee dagen bij twee andere vriendinnen. Hij had het fijn met hen en op deze manier had hij ook afleiding. Het hielp hem om zijn aandacht te houden bij zijn eigen activiteiten.
Wij hadden superfijne dagen met elkaar in Zeeland. Het contact tussen de kinderen en Roel is zo mooi. Voor mij is het een bijzonder cadeau dat het klikt zoals het klikt. Met Roel had ik het superfijn, ik vind het heerlijk om met hem samen te zijn, het is zo rustig, zo gezellig, zo inspirerend. We vinden elkaar moeiteloos in wat werkelijk belangrijk is voor ieder van ons.

Ik wilde heel graag dat het door kon gaan om naar Zeeland te gaan. Dat Jerry niet zou staan te springen had ik natuurlijk wel verwacht. Ik had het hem een aantal weken van tevoren voorgesteld. Toen zei hij "Ik moet er toch aan wennen..." en stemde daarmee min of meer in. Toen het dichterbij kwam had Jerry er meer moeite mee. Hoe doe ik dat dan... als ik wel naar Zeeland wil, maar ook Jerry niet wil forceren? Hoe ziet mijn liefde voor Jerry er dan uit? Hoe neem ik dan verantwoordelijkheid voor mijn relatie met hem?

Voor Jerry en mij is het inmiddels gewoon dat we onszelf met alles wat er is, willen accepteren. Dus dat ik naar Zeeland wilde, voelde prima voor mij, ook om dat aan Jerry voor te stellen terwijl ik vermoedde dat het niet makkelijk voor hem zou zijn. Ik dacht wel na over de tijd die we ervoor en erna hadden, konden we dan veel samen zijn? We planden de dagen ervoor en erna zoveel mogelijk vrij voor elkaar en ons gezin. Vanaf het moment dat Jerry met bezwaren kwam, voelde ik me vastbesloten om wel vast te blijven houden aan mijn wens om naar Zeeland te gaan, maar om alle ruimte voor Jerry's gevoelens en bezwaren te maken. Ik luisterde naar hem. Samen met hem probeerde ik onderscheid te maken tussen wat zijn gevoelens waren en wat daadwerkelijke bezwaren waren. Want gevoelens... ja, die mogen zijn, het is zo belangrijk om daarin gehoord te worden, ontvangen te worden met je angsten, verdriet of wat het ook is. Ik vind alleen niet dat je er naar hoeft te handelen, ik hoef mijn wensen niet aan te passen zodat Jerry zijn gevoelens niet tegenkomt. Bezwaren dat het niet goed zou zijn, om welke reden dan ook, wil ik onderzoeken en dat deden we dan ook.

Ik zei Jerry, en dat doe ik vaak, dat hij altijd met alles welkom is wat hem bezighoudt. Ook in de nacht, ook als ik niet thuis ben. Zo heb ik, als ik bij Roel ben, altijd mijn mobiel in de buurt, en altijd aan. Dit doe ik alleen voor Jerry, anders zou ik mijn mobiel uitzetten als ik bij Roel ben, maar voor Jerry staat hij altijd aan en ligt hij naast het bed als ik lig te slapen. Ik wil er altijd voor hem zijn als hij mij spreken wil.
Wanneer hij het moeilijk had, de dagen voordat we naar Zeeland gingen, was ik er voor hem zo goed als ik kon. Ik had hem lief, hield hem vast, luisterde naar hem, vroeg wat hij nodig had, leefde met hem mee, dacht met hem mee maar maakte mezelf niet tot "oplossing van het probleem" door mijn plannen af te lassen. Het bleef zíjn moeite met míjn keuze. Eigenlijk was ik er de hele dag door voor Jerry, ik was alert op hoe het met hem ging en maakte tijd wanneer hij dat nodig had. Ik was de laatste tijd zo waakzaam op Jerry dat ik 's nachts vaak wakker werd, en niet meer kon slapen. Ik was dan zo betrokken en met mijn aandacht bij hem, dat het zoveel van me vroeg dat ik er onrustig van sliep.
Ik heb wel getwijfeld of het door kon gaan om naar Zeeland te gaan, en heb ook bedacht dat het mogelijk zou zijn dat ik eerder dan gepland naar huis zou gaan, voor Jerry. Ik kan er prima mee leven dat hij er allerlei gevoelens in tegenkomt, dat hij het er niet makkelijk mee heeft. Maar met hart en ziel in Zeeland zijn terwijl Jerry er echt onder lijdt... nee, wanneer ik het “lijden” vind, voelt het niet meer goed. Als ik dan wel zou gaan zou het aanvoelen als forceren en voorbijgaan aan respectvol en zorgzaam handelen. Dan zou ik mijn plannen om naar Zeeland te gaan met de kinderen en Roel, uitgesteld hebben, maar niet afgesteld. Dan was de tijd nu nog niet rijp voor deze stap.

In Zeeland belde ik Jerry regelmatig, dat doe ik overigens altijd als ik niet thuis ben, ik hou altijd contact met hem. Niet omdat ik vind dat dat moet, maar omdat ik dat fijn vind. Ik vind het fijn te weten hoe het met Jerry gaat, hoe het met zijn werk gaat, hoe hij zich voelt en het samen over onze kinderen te hebben, en ik vertel ook graag hoe het met mij gaat. Als ik weet dat hetgeen ik doe gevoelig ligt bij Jerry, ben ik alert en attent op wat ik daarin voor Jerry kan doen. Bellen, sms’en, hem helpen goed voor zichzelf te zorgen door dingen te doen die hij fijn vindt... Ik voel me te allen tijde Jerry's vriend, ook al ben ik bij wie dan ook en doe ik misschien op dat moment iets waar hij het hartstikke moeilijk mee heeft, of iets dat hij liever niet heeft. Ik draag altijd mijn trouwring, met plezier. Andere sieraden doe ik soms af, maar mijn trouwring niet. Ik voel me altijd trouw aan Jerry want trouw betekent voor mij trouw zijn aan mezelf en me van daaruit verbinden met de ander. Met Jerry voel ik die verbinding altijd.

in beweging

We bewegen ons naar elkaar toe; Roel en ik, Jerry en ik, zelfs Jerry naar Roel. Jerry is zijn vijandigheid naar Roel kwijt. Ik accepteer mijn leven steeds meer zoals het is, dat dit het mijne is en bij me hoort; in liefdesrelaties met twee mannen van wie ik met hart en ziel hou. Ik voel dat ik het kan, ik merk dat het me minder verwart om twee mannen lief te hebben. Jerry lijkt ook echt mijn richting mee op te gaan. Vorige week vroeg iemand hem, toen hij vertelde hoe het nu is met hem, mij en Roel, "Wat wens je?" Jerry antwoordde dat hij wil dat hij fijn samen kan zijn met Roel en mij, met z'n drieën. Toen hij me dat die avond vertelde, voelde ik me zo blij! "Als dit is wat jij wenst, dan komen we er wel, hoe lang de weg ook zal zijn", zei ik. Het voelde voor mij als feest.

Op een avond zei ik tegen Jerry dat als we morgen toch in de woonplaats van Roel zijn (familiefeest), ik daar wilde blijven 's avonds. Hij vond dat veel, ik was net de dag ervoor bij Roel geweest. Jerry verweet me dat ik niet kies, dat ik doe alsof het me overkomt. Ik zei; "Roel is op mijn weg gekomen, dat heb ik niet gekozen. Maar nu hij er is, kies er ook voor. Ik wil dit echt." Ik voelde hoe ik er meer voor ging staan en hoe goed dat voelde. Jerry vond dat erg moeilijk en werd kwaad. Na een tijdje zocht ik hem op en streelde hem over zijn hoofd. Ik voelde dat hij het toestond en vroeg hem of hij met me mee kwam om samen bij de open haard te zitten. Eerst wilde hij dat niet, later wel.
Daar bij het vuur waren we weer zo fijn samen. Jerry vertelde me wat hij voelde en werd weer zachter, liefdevoller. Ik voelde zoveel liefde voor hem, om wie hij is. Na een tijdje zei hij; "Ga morgen maar lekker naar Roel." Ik vind dat zo bijzonder, hij lijkt steeds sneller door zijn pijn heen te komen. Ik zei dat ik hem zo waardeer, zo van hem hou, en als het morgen toch ineens niet meer goed is, dat dat ook prima is.

Het was een belangrijke avond voor mij. Ik zie dat Jerry sneller door zijn pijn heen raakt, sneller weer aanspreekbaar is en zich sneller weer kan verbinden met zijn liefde voor zichzelf en voor mij. Ik merk ook dat ik er minder van schrik. Dit, deze verwarring, deze pijn, hoort bij het proces waar we door gaan. Het is van grote waarde; voor Jerry's groei, voor mijn groei, en voor onze toekomst samen. We winnen aan vertrouwen, in elkaar en in de situatie zoals die is. Ik voelde me zo gelukkig; Jerry en ik waren weer zo fijn open samen, dat het ons weer gelukt was, en nu al weer veel sneller, om er door te komen. Ook voel ik hoe sterk ik hierin word; ik kan wat makkelijker meebuigen maar toch voor mijn waarheid blijven staan. Toen we zo samen lagen kon ik Jerry vertellen wat er aan wensen in mij leven. Dat het me zo heerlijk lijkt om bijvoorbeeld met kerst met ons drieën en de kinderen te zijn, niet om dan maar vrolijk te doen, maar te dealen met dat wat er op dat moment is. En dat ik uiteindelijk het liefst met z'n allen in een huis wil wonen, met Roel erbij. Dat ik niet om de één te zien, weg moet bij de ander. Jerry kon het horen en zei "Dat is wel heeeeel ver weg." Voor mij was dat al heel wat, eerder had hij al eens "Keep on dreaming, baby" gezegd, en "Dat nooit". Het mag heel ver weg zijn, de weg mag lang zijn, we hebben de tijd.