onderuit

Ik ging onderuit, en flink ook.
Die ochtend stond ik ongelukkig op; ik twijfelde erg aan mezelf en aan de richting van mijn leven, ik voelde me verward en kwetsbaar. Toen overwoog ik om Roel te bellen. Ik wist dat er een vriendin was blijven slapen die hij nog niet zo lang kent maar met wie hij het heel fijn heeft. Hij had me vaak gezegd dat ik hem altijd kan bellen, ook 's nachts, ook als hij bezoek heeft. Dat deed ik maar hij nam niet op, terwijl ik "onze code" belde. Hij wist dus dat ik het was, dacht ik. Ik kon dit helemaal niet hebben; ik stond al zo wankel die ochtend en dan dit erbij... Een uur later probeerde ik het opnieuw. Weer kreeg ik hem niet aan de telefoon.
Ik dacht dat ik gek werd. Ik twijfelde aan alles. Klopt het niet wat hij me altijd vertelde, heb ik me vergist in hem? Ik veronderstelde dat ze aan het vrijen waren en ik vond dat vreselijk. Ik maakte mezelf gek met mijn jaloezie en mijn twijfels. “Hij zal haar wel leuker vinden”, dacht ik. Weer later belde ik hem mobiel... Wie weet was hij de deur al uit.. Hij pakte nu wel op.
Pas later kwam ik erachter dat hij de stekker van de telefoon eruit had getrokken, dat doet hij vaker 's nachts... hij had het me nog zo gezegd: mobiel bellen... ik was het helemaal vergeten.

Ik was echt onderuit gegaan. Mijn vertrouwen in Roel had een enorme opdonder gehad, terwijl hij niets had gedaan waardoor dat ook maar enigszins gegrond was. Ik had tijdens die uren zo getwijfeld aan zijn integriteit, aan zijn liefde, maar ook aan mezelf. Ergens was er wel een stemmetje in mij dat zei "Je moet in de war zijn, er moet iets mis gaan, dat wat je denkt is niet wat er werkelijk is." Het stemmetje was er maar werd overstemd door het geschreeuw van mijn twijfels en angsten.
Ik had enorm aan Roel getwijfeld, maar nog fundamenteler, ik had mezelf in de steek gelaten door te twijfelen aan mezelf, aan mijn beoordelingsvermogen. Ik had meteen al bij de eerste ontmoeting met Roel haast een blind vertrouwen in hem doordat hij zo ongewoon transparant is, hij doet wat hij zegt, alles klopt zo bij hem, het is zo congruent. Nu twijfelde ik of dat wel waar was; had ik mezelf niet een mooi plaatje voorgehouden?

Ik leerde opnieuw dat ik te weinig mijn poten aan de grond had gehouden, dat ik teveel was gaan "leunen" op Roel.. en ja, dan ga ik gemakkelijk onderuit. Ik zag hoe ik dat gedaan had; te weinig yoga, te weinig mediteren, te veel met mijn aandacht bij hem... en helemaal vergeten dat ik zelf de belangrijkste ben. Ach, ik ken die valkuil van mij zo, dat ik mijn evenwicht gemakkelijk verlies als ik niet vol in mijn eigen kracht blijf.

Ik was nog niet hersteld van deze uitglijder (ik voelde dat ik Roel nog steeds op afstand had gezet en ik voelde enorm veel jaloezie) of er kwam een gezamenlijke vriendin bij Roel logeren, een vrouw met wie hij wel eens vrijt. Ik zag er zo tegenop. Al dagen van tevoren kreeg ik er pijn van in mijn buik als ik er alleen maar aan dacht. Mijn jaloezie was enorm. Ik leed aan mijn gedachten en angsten. Ik had het zo slecht met mezelf, ik wist niet hoe ik het met mijn jaloezie en mijn gedoe moest stellen. Wat ik kon bedenken, wat me lucht zou geven, was om Roel te vragen nu niet met de vriendin te vrijen.
Toen ik hem aan de telefoon had, vroeg ik hem dat, en vertelde ik waarom ik dacht dat het me zou helpen. Hij hoorde me aan en zei heel rustig dat hij dat niet als een oplossing zag. Hij zei me dat het hem niet om het vrijen ging, maar om de vrijheid om vanuit zichzelf te kunnen handelen. Hij zei "Juist de vrijheid tussen ons is zo krachtig, het is zo de basis van waaruit we ons met elkaar verbinden; dat we niet van elkaar zijn, maar elkaar liefhebben vanuit vrijheid. Ik wil daar niet iets in veranderen, ook niet voor een keertje. Bovendien denk ik niet dat ik je help als ik het je zou beloven. Ik zou meegaan in jouw angst en daarmee ben je niet geholpen."

Toen ik de telefoon neergelegd had, voelde ik me blij worden, blij om zijn "eigenwijsheid". Dat hij, ook al heb ik het heel slecht, trouw blijft aan zichzelf, aan zijn denken, aan zijn waarheid. Dat hij niet wijkt voor mijn angst, mijn pijn, dat hij niet vanuit angst om mij te verliezen zijn waarheid verloochent. Daarmee, met mijn blijdschap, wist ik dat hij gelijk had en dat hij me erg geholpen had om me weer te verbinden met m’n eigen kracht.

Ze hebben niet gevreeën, maar eigenlijk maakte dat ook niet meer uit; ik had ingezien dat ik er niet mee geholpen ben als hij niet met een ander vrijt omwille van mij. Ik begreep naderhand beter de waarde van zijn woorden, dat hij het prima vindt niet met iemand anders te willen vrijen als de beweging uit hemzelf komt, bijvoorbeeld vanuit een bepaalde loyaliteit ten aanzien van mij, maar dat hij me dat niet van tevoren wil beloven. Het gaat om de beweging die, in het moment, van binnen komt en niet van buiten, vooraf, wordt opgelegd.