in beweging

We bewegen ons naar elkaar toe; Roel en ik, Jerry en ik, zelfs Jerry naar Roel. Jerry is zijn vijandigheid naar Roel kwijt. Ik accepteer mijn leven steeds meer zoals het is, dat dit het mijne is en bij me hoort; in liefdesrelaties met twee mannen van wie ik met hart en ziel hou. Ik voel dat ik het kan, ik merk dat het me minder verwart om twee mannen lief te hebben. Jerry lijkt ook echt mijn richting mee op te gaan. Vorige week vroeg iemand hem, toen hij vertelde hoe het nu is met hem, mij en Roel, "Wat wens je?" Jerry antwoordde dat hij wil dat hij fijn samen kan zijn met Roel en mij, met z'n drieën. Toen hij me dat die avond vertelde, voelde ik me zo blij! "Als dit is wat jij wenst, dan komen we er wel, hoe lang de weg ook zal zijn", zei ik. Het voelde voor mij als feest.

Op een avond zei ik tegen Jerry dat als we morgen toch in de woonplaats van Roel zijn (familiefeest), ik daar wilde blijven 's avonds. Hij vond dat veel, ik was net de dag ervoor bij Roel geweest. Jerry verweet me dat ik niet kies, dat ik doe alsof het me overkomt. Ik zei; "Roel is op mijn weg gekomen, dat heb ik niet gekozen. Maar nu hij er is, kies er ook voor. Ik wil dit echt." Ik voelde hoe ik er meer voor ging staan en hoe goed dat voelde. Jerry vond dat erg moeilijk en werd kwaad. Na een tijdje zocht ik hem op en streelde hem over zijn hoofd. Ik voelde dat hij het toestond en vroeg hem of hij met me mee kwam om samen bij de open haard te zitten. Eerst wilde hij dat niet, later wel.
Daar bij het vuur waren we weer zo fijn samen. Jerry vertelde me wat hij voelde en werd weer zachter, liefdevoller. Ik voelde zoveel liefde voor hem, om wie hij is. Na een tijdje zei hij; "Ga morgen maar lekker naar Roel." Ik vind dat zo bijzonder, hij lijkt steeds sneller door zijn pijn heen te komen. Ik zei dat ik hem zo waardeer, zo van hem hou, en als het morgen toch ineens niet meer goed is, dat dat ook prima is.

Het was een belangrijke avond voor mij. Ik zie dat Jerry sneller door zijn pijn heen raakt, sneller weer aanspreekbaar is en zich sneller weer kan verbinden met zijn liefde voor zichzelf en voor mij. Ik merk ook dat ik er minder van schrik. Dit, deze verwarring, deze pijn, hoort bij het proces waar we door gaan. Het is van grote waarde; voor Jerry's groei, voor mijn groei, en voor onze toekomst samen. We winnen aan vertrouwen, in elkaar en in de situatie zoals die is. Ik voelde me zo gelukkig; Jerry en ik waren weer zo fijn open samen, dat het ons weer gelukt was, en nu al weer veel sneller, om er door te komen. Ook voel ik hoe sterk ik hierin word; ik kan wat makkelijker meebuigen maar toch voor mijn waarheid blijven staan. Toen we zo samen lagen kon ik Jerry vertellen wat er aan wensen in mij leven. Dat het me zo heerlijk lijkt om bijvoorbeeld met kerst met ons drieën en de kinderen te zijn, niet om dan maar vrolijk te doen, maar te dealen met dat wat er op dat moment is. En dat ik uiteindelijk het liefst met z'n allen in een huis wil wonen, met Roel erbij. Dat ik niet om de één te zien, weg moet bij de ander. Jerry kon het horen en zei "Dat is wel heeeeel ver weg." Voor mij was dat al heel wat, eerder had hij al eens "Keep on dreaming, baby" gezegd, en "Dat nooit". Het mag heel ver weg zijn, de weg mag lang zijn, we hebben de tijd.