spinsels rond verliefdheid en verlangen

Het is er verdorie weeeer...ik voel me weeer verliefd. En dat terwijl ik daar toch afscheid van genomen had?! Het was zo'n fijne "beslissing" om mijn geluk alleen nog maar in mezelf te zoeken... ik dacht het echt "begrepen" te hebben.... en verdorie.. ik heb weer mijn kop vol en weeeer met Lode.

Wat is er toch in mij naar die man?
Lode kwam vorige week bij ons logeren. Ik had hem een tijdje niet gezien en was echt heel blij hem weer te zien, én weer te voelen. We hadden fijn gegeten samen, Jerry, Lode en ik, het was gezellig. Later, terwijl Jerry in de aangrenzende kamer achter zijn computer zat, zaten Lode en ik te kussen, te knuffelen... nooit gedacht dat me dat zou gebeuren! Ik was er door in de war... kon dit? En ook.. het voelde zo fijn, mijn verlangen naar deze man werd er zo door aangewakkerd ... en niet "bevredigd". Want ik voelde verlangen om met hem te vrijen... maar DAT kon ik zeker niet handelen.. niet terwijl Jerry erbij is, met z'n drieén in ons huis...

Gisteren belde Lode om onze afspraak die we hadden deze week te verzetten. Het viel me op dat ik dat prima vond, me niet afgewezen voelde of zo. Ik vond het wel fijn dat ik hem ook hoorde zeggen dat hij zat te dubben om het af te zeggen met mij omdat hij me ook graag wilde zien. Zoals hij dat zegt, een beetje tussen de regels door, maar ik hoor het wel! We maakten een nieuwe afspraak en toen we ophingen zei hij euh.. toen was het een tijdje stil... ik hou van je.. Muziek in mijn oren..

Is het zijn niet-scheutig-zijn, zijn haast terughoudendheid wat betreft zijn liefde voor mij wat me aantrekt? Vind ik het "spannend" of aantrekkelijk dat er nog wat te "winnen", te "veroveren" valt? Ik vraag me dat soms af, maar nee, dat is het niet.. Ik geniet er van dat hij opener wordt in dat wat hij laat zien van zichzelf, in zijn waardering en zijn liefde voor mij. Maar "trek" ik dat wel? Het lijkt wel olie op het vuur... hoe meer hij laat zien hoe meer er bij mij ontvlamt. Soms ben ik bang dat ik hem "gebruik" omdat ik zoveel leer in het contact met hem, wat als ik geleerd heb wat ik te leren heb? Is het dan over? Terwijl tegelijk ik zo'n ruimte voel in mezelf voor de mens die hij is, hij mag zo zijn wie hij is, met wat hij moeilijk vind, met alles...

En ik baal er zo van... ik wil geen verliefdheid meer! "Grow up", schreeuw ik tegen mezelf. "Wees maar mild...", gaat er meteen een ander stemmetje tegen in... En dan schaam ik me voor Jerry... dat ik hem een aantal dagen dit verzwegen heb.. ik kon hem niet vertellen dat Lode weeeer in mijn kop zat, in mijn systeem.. Als ik me dan afvroeg, waarom ik het niet vertelde dan kwam er eerst de gedachte dat Jerry dan mogelijk niet zou willen dat ik naar Lode toe zou gaan.. maar echt goed kijkend naar mijn reden was het dat ik het vooral mezelf niet toe wilde geven.. verdorie... toch zeker niet weeeeer verliefd?!!!
En ergens is het ook iets anders... want ik geloof toch niet dat ik mijn geluk in Lode's handen heb gelegd. Is het wel verliefdheid? Of is het simpelweg dat doordat Lode zich alsmaar meer "opent" naar mij, mijn verlangen alsmaar voelbaarder wordt, meer bloot komt te liggen? Ben ik bang voor mijn verlangen?

Ik baal ervan... en tegelijk is er ook iets in mij wat hier zo blij mee is... dit is er dus in mij.. en het is van mij! Mijn verlangen, mijn passie, mijn vuur! Aan Lode wordt het voelbaar, zichtbaar, maar het is het mijne! Ja, mijn hartstocht... het "ontwaakt" meer en meer... dat is zo fijn, maar ook zoooooo eng! Alsmaar weer de keuze tussen angst en moed, het gevecht tussen controle willen houden en vertrouwen, loslaten, overgeven... Het vuur in mij, waar leidt me dat heen? Wat brengt me dat? Ik weet wat ik heb, ik weet hoe het is om overzicht te houden, te controleren.. maar wat als ik spring, wat als ik me overgeef aan mijn hartstocht, aan het NU, aan het moment?
Zo vaak kom ik mijn angst om te "springen" tegen. Op het moment dat ik me realiseer dat ik bang ben om te springen, voel ik mijn vertrouwen groeien. Zoals nu... nu weet ik het weer... voel ik weer waar ik tegen vocht, tegen mijn verlangen, mijn passie, mijn vuur... en mag het er nu weer voluit zijn. En nee, ik voel me niet verliefd... morgen misschien weer, maar nu niet... als ik mezelf maar volop mezelf laat zijn, in alles... en nieuw mag worden.

Er zit voor mij waarheid in wat Anton Heyboer ooit zei; "Maar als je leeft zoals je behoort te leven, dan word je toch niet verliefd!"
Leven zoals je behoort te leven, voor mij lijkt dat een hartstochtelijker, passioneler leven te zijn dan ik tot dusver deed... en dat vraagt om moed, om loslaten, om springen...

Nog een mooie tekst.. voor mensen die, net als ik, soms angst voelen om te springen....

Kom naar de rand, zei hij.
Nee, dat durven we niet.
Kom naar de rand, zei hij.
Ze kwamen, hij gaf en duw.... en ze vlogen.

Guillaume Appollinaire

nieuw ont-moeten met Lode en Jerry

Lode was bij ons. We hadden het gezellig met z'n drieën, Jerry, Lode en ik. Terwijl Jerry in de woonkamer ging zitten achter zijn computer, bleef ik met Lode in de eetkamer zitten. We bekeken samen een boek van Andy Goldsworthy en onderwijl streelden we elkaar een beetje. Aangenaam samen zijn. Ik kuste Lode toen het boek uit was, daar volgde er nog één op... en gaandeweg werd ik me bewust van de gekke situatie; Jerry zat in de andere kamer, ik zat hier met Lode te kussen, intiem te zijn.. wat zo fijn was dat ik er ook niet graag mee wilde stoppen.
Kan dit? Kan ik met Lode kussen waar Jerry bij is? Hij weet dat ik intiem met hem ben, dat ik met hem vrij.. maar wil hij het horen, zien? Ik wist de antwoorden niet. Ik voelde dat ik het fijn vond om het niet stiekem te doen, er was ook niets in mij wat zei "mag niet", "deugt niet".. het deugt wel, het mag stromen..

Toen ik later bij Jerry in bed kroop wilde hij mij niet tegen zich aan hebben in bed waardoor ik vermoedde dat hij het er moeilijk mee had. Ik piekerde haast de hele nacht over de vraag; "kan dit?" Ik voelde angst, angst dat het niet kon en dat hierdoor de situatie drastisch zou veranderen... en ik vond het nou net zo fijn, zo open met Jerry en Lode samen. Maar er was ook vertrouwen, in mezelf, in Jerry, in Lode, in ons drieën.. dat, of het nu wel of niet "kon", we dit wel kunnen dragen samen.

De volgende ochtend was Jerry weer open naar mij, dat voelde ik, al hadden we geen tijd om te praten. Toen Jerry weg was vertelde ik Lode over de nacht, over mij, over Jerry die mij niet tegen zich aan wilde. Lode vertelde dat ook hij in de war was, schuldgevoelens had, dat hij zich een indringer voelde in Jerry's huis en daar verdriet bij voelde...
Later die ochtend schreef ik aan Jerry en Lode een mail, over mijn angsten maar ook over mijn vertrouwen. Al schrijvende kwam er wel een soort van "voorlopig antwoord".. dat het voor mij fijn voelt om mijn gevoelens voor Lode niet te hoeven "weg houden" waar Jerry bij is.. dat het er mag zijn. Maar ook dat ik niet wil dat door de intimiteit tussen Lode en mij, Jerry zich buiten gesloten voelt. Zolang Jerry gewoon naar ons toe kan komen en wat dan ook kan zeggen of doen, als hij zich niet geremd voelt naar ons en zich niet buiten gesloten zou voelen, zou het prima voor mij zijn. Als Jerry denkt "niet welkom" te zijn, voelt het voor mij niet goed.

Een aantal dagen later sprak ik er met Jerry over. Hij zei dat hij er achteraf geen last van had gehad. Hij had zich op dat moment wel buiten gesloten gevoeld. Ik vroeg hem of hij vertrouwen voelde in mij, in Lode, om zichzelf te laten zien aan ons, met wat hij er aan beleefde. Had hij naar ons toe kunnen komen en bijvoorbeeld kunnen zeggen; "ik vind dit niet prettig, ik voel me buiten gesloten?" Nee, zei hij, hij had zich naar mij wel kunnen laten zien maar aan Lode niet. Dat begrijp ik ook.. het vraagt veel om op zo'n moment te laten zien wat er met je gebeurt en daar zelf mee te komen.. Ik kan me voorstellen dat dat dan een brug te ver was. Ik zag dat dit niets met Lode te maken had. Ogenblikkelijk wist ik "mijn antwoord",dat het mijn verantwoordelijkheid is.. Jerry hoeft er ook niet zelf mee te komen.. ik kan het hem vragen! Ik voelde meteen dat ik die verantwoordelijkheid op me neem, om "bij een volgende keer" alert te zijn op hoe het voor Jerry is, daar actiever in te zijn, meer in contact te blijven hoe het voor hem is. Ik zag, toen ik Jerry dat zei, dat dat goed voelde voor hem..

Ik deed later die avond yoga... realiseerde me dat Jerry binnenkort bijna een maand weg is voor zijn werk en meteen kwamen er tranen... dat ik Jerry dan een tijd niet zie, niet elke dag kan delen wat er is in mij, tegen hem aan kan slapen... zo'n vanzelfsprekendheid tussen ons.... Jerry is mijn thuis, vanaf het allereerste ontmoeten is hij mijn thuis. Hij ziet mij zo in mijn mens-zijn; mijn "gehannes" met verlegenheid, met onhandigheid, maar ook mijn kwaliteiten, en mijn angsten, oud zeer en kwetsbaarheden, mijn "groot-zijn" maar ook mijn kleine angstige ik. Zelfs in mijn relaties met andere mannen is Jerry mijn steun en toeverlaat.. voel ik alsmaar zijn steunende hand in mijn rug. Dan realiseer ik me weer dat Jerry me zo helpt, me zo steunt, door altijd achter mij te gaan staan. Soms moet ik er wel een "gevecht" voor leveren maar als hij ziet dat het mij past, als het echt goed voor me is... dan steunt hij me. Het idee hem zo lang te moeten missen, ... op dat moment was dat goed voor een natte zakdoek.

droom

Ik droomde vannacht dat ik met mijn ouders bij mijn opa en oma was en dat ik daar opgehaald zou worden door een "lief". Ik liep naar de keuken toe terwijl mijn familie met elkaar in de woonkamer zat en ineens zag ik hem daar zitten. Hij was oud en gehandicapt, hij had een verwrongen gezicht. Hij zat in een hele lage rolstoel, zijn ogen gaven haast licht. Ik beleefde rust aan zijn aanblik, acceptatie ook, zijn... alsof hij daar al heel lang zat en daar nog heel lang zou blijven zitten. Op het moment dat ik hem zag, ik hem in zijn ogen keek, voelde ik me aangeraakt in wie ik in wezen ben. Ik bukte me om hem te omhelzen. De omhelzing voelde zo warm, zo thuis, zo zacht, vrij en liefdevol. Ik liet hem los, ging weer staan want ik was me bewust van mijn familie. Ik voelde me verscheurd van binnen en zo in gevecht met mezelf. Mijn ouders waren een kamer verder, samen met mijn opa en oma. Ik voelde mijn verlangen om samen met deze man te zijn aan de ene kant en mijn oordelen aan de andere kant; "Ik deug niet", "ik ben slecht", "dit mag niet", "dit kan niet". Mijn familie kon elk moment de deur open doen, ik kon hun stemmen horen.... Ik voelde zo'n bekend gevoel van er niet mogen zijn, van schaamte, van slecht zijn en tegelijk die drang in mij om een andere koers dan de gebruikelijke te varen; de mijne.

Dit gevoel is me zoooo vertrouwd. Het gevecht tussen mijn verlangen, tussen dat wat er werkelijk in mij is aan de ene kant, en mijn oordelen hoe ik me zou moeten voelen, hoe ik zou moeten zijn aan de andere kant. Het zijn niet alleen de ogen van mijn ouders, mijn opa en oma, de wereld om mij heen, maar ook die van mezelf. De verscheurdheid is in mij, het gevecht bevindt zich in mij!

Gisteren had ik mijn moeder aan de telefoon, over mijn brief die ik haar en mijn vader vorige week stuurde. Mijn moeder zei dat ze haar ouders altijd bewonderd had omdat zij zich nooit hadden uit gesproken over haar leven. Ze had nooit gemerkt dat haar ouders de keuzes die zij en mijn vader maakten afkeurden. Ik zei dat dat voor mij ook niet hoeft, dat het voor mij belangrijk is dat de verschillen die er zijn, dat die er mogen zijn. Dat we respect hebben voor het anders-zijn, het anders-leven van de ander, dat het mij gaat om daar open in te zijn. Ze zei dat ze inderdaad op een aantal punten anders denkt maar dat ze het waardeerde dat ik er over schreef, dat ik er in deel. Ze wil mijn leven respecteren en ze vond het fijn te lezen dat Jerry en ik wel alles bespreken met elkaar, dat we niets stiekem doen.
Ik voelde me opgelucht na het gesprek, dat verbaasde me een beetje omdat ik me er van tevoren niet angstig mee had gemaakt. Toch was dit de openlijke confrontatie van het conflict wat zich veelal in mij afspeelt. Het is hetzelfde conflict... het gesprek met mijn moeder "mag ik anders zijn dan jij?" en mijn droom "mag ik anders zijn dan hoe ik geleerd heb hoe het hoort, mag ik afwijken van de norm, mag ik mijn eigen koers varen?" Ik wil ergens ook graag een ideale dochter zijn, soms zou ik graag zo leven zoals ik het geleerd heb, dat ik me daar helemaal goed in voelen... lekker rustig, lekker makkelijk. Of ik zou de monogame partner voor Jerry willen zijn die hij het liefst zou hebben...... maar dat is nou eenmaal niet zo, dat is niet wie ik ben, dat is niet de weg die ik moet gaan... ik moet de mijne gaan, precies de mijne!

Ik weet nu wie de man was in de keuken van mijn opa en oma, hij was mijn eigen innerlijke stem. Zijn aanwezigheid nodigde me uit om te zijn wie ik ben, te voelen wat er is. Hij was niet bepaald de prins op het witte paard... hij was niet mooi en jong.. maar hij was zo aantrekkelijk in zijn rust, in zijn zuiverheid, zijn acceptatie, zijn constante liefde. Hij was ook niet van plan weg te gaan, hij zat daar prima, hij had geen haast. Hij zat in de keuken, in het hart van het huis. Ik wist dat hij met me mee zou gaan als ik weg zou gaan, maar als ik zou blijven zou hij me niet veroordelen. Het was verdomd confronterend dat hij er gewoon zou blijven zitten, bij mij, met mij... Hij zat niet te wachten, maar hij was er en daarmee een constante uitnodiging om te durven, te staan voor wat ik te doen heb, voor het mijne.. Precies zoals mijn innerlijk weten, mijn eigen stem, die is er altijd al vervloek ik het soms... hij blijft gewoon... als een stille getuige in de hoek van de keuken, altijd aanwezig, altijd zacht, altijd die stille uitnodiging, altijd op-nieuw de keus...

deel 3: tweede brief aan mijn ouders

lieve papa en mama,

Toen ik laatst bij jullie was ging ik van daaruit naar Toon. Ik merkte dat jullie dat niet begrepen, dat jullie het moeilijk vonden dat ik dat deed. Ik kan me dat voorstellen vanuit jullie denken. "Waarom gaat een gelukkig getrouwde vrouw op stap met een andere man, en daar dan ook nog blijven slapen?" Ik begrijp dat dat vanuit jullie zienswijze op relaties, niet "normaal" is... nee, dat is vreemd en misschien zelfs "verdacht", of jullie denken misschien: "vragen om moeilijkheden...".

Mijn zienswijze en belevingswijze is een andere dan die van jullie. Ik heb daar al eerder over geschreven (zie dec. '06). Ik ben heel gelukkig met Jerry maar ook heel blij met de vrienden in mijn leven. Ik ben me bewust dat ik een heel rijk mens ben; ik heb een goede, hechte relatie met Jerry en daarnaast nog een heel aantal vrienden die mij goed kennen en van mij houden. Fiona, Mirjam, Sanne, Paul, maar ook Lode en Toon horen tot die vrienden, wonderlijk genoeg wonen de laatste twee bij jullie "om de hoek". Ik hecht veel waarde aan mijn vriendschappen, ze zijn heel belangrijk voor mij. Mijn vrienden kennen mij, samen met Jerry, het allerbeste, ik deel mijn "zieleroerselen" met hen. Ik ben een open boek naar hen en zij laten zich open zien aan mij. Dat is een grote rijkdom in mijn leven, om zo gekend te worden en anderen zo te mogen zien. Ze helpen me mezelf beter te leren kennen, ze helpen me om mijn hart te volgen, de juiste beslissingen te nemen in mijn leven, te groeien. Ze inspireren me, het zijn mensen aan wie en met wie ik groei.

Dat een aantal vrienden waar ik intiem mee ben, mannen zijn, maakt natuurlijk verschil. Ik ben me bewust dat er in vriendschappen tussen mannen en vrouwen risico's bestaan om verliefd te worden, te denken dat "die nieuwe man" beter bij mij zou passen dan Jerry. Daar was ik vroeger ook wel bang voor dat me dat zou gebeuren, dat weerhield me heel lang om vriendschappen met mannen aan te gaan, maar nu ben ik daar steeds minder bang voor. Omdat ik het zo fijn heb met Jerry, heb ik totaal geen reden mijn "heil" elders te zoeken. Ik heb aan Jerry een partner waar ik het super goed mee heb, waar ik me elke dag dankbaar om voel dat hij in mij leven is. Alleen als mijn relatie met Jerry niet goed zou zijn zouden andere mannen mogelijk een bedreiging kunnen vormen. Het gevaar ontstaat in de relatie, niet buiten de relatie, en in mijn relatie met Jerry is het heel erg goed. Dat maakt dat ik me vrij kan bewegen met mijn vrienden. Jerry kent mijn vrienden en ik ken die van hem. Jerry is met de meeste van mijn vrienden ook bevriend. Mijn vrienden hebben veel respect voor Jerry en voor mijn relatie met Jerry. Voor elk van hen is de relatie tussen mij en Jerry een inspiratiebron omdat het ons lukt om zeer verbonden samen te leven maar elkaar ook alle ruimte te geven.
Maar natuurlijk blijf het risicovol, dat is het leven per definitie, maar dat risico neem ik. Ik denk dat ik meer risico zou lopen om verliefd te worden op een andere man als ik mezelf deze vriendschappen niet zou toestaan. Je kunt je leven leven vanuit angst, bang zijn voor wat er allemaal op je weg komt, je kunt ook je leven leven met vertrouwen, en door je hart te volgen. Ik kies voor het laatste en merk dat dat me heel veel oplevert!

Dus ik ga inderdaad als gelukkig getrouwde vrouw intieme vriendschappen aan met andere mensen, mannen niet uitgesloten. Dat hoort bij me, dat past me, daar voel ik me goed bij, daar ben ik zielsgelukkig mee. Tussen Jerry en mij is dat open en eerlijk. Jerry vertel ik alles, ik heb niet één geheim voor hem. Als hij ergens niet blij mee is dan hebben we het daar over, maar liegen doe ik niet. Ik ga in volle openheid en vrijheid met Jerry en met mijn vrienden om, anders zou ik het niet willen en niet kunnen.

Ik schrijf dit aan jullie omdat ik open wil zijn, ik heb niets te verbergen.. Ik vind het fijn als jullie weten wat mij drijft, waar ik mee bezig ben. We hoeven het niet eens te zijn maar ik hoop dat jullie je niet ongerust maken over mijn vriendschappen want dat is echt niet nodig! Als deze brief aanleiding is tot gesprek vind ik dat alleen maar fijn!

deel 2: van mijn ouders naar Toon

Jerry zou de zondagavond na het feest van mijn ouders naar huis gaan. Ik zou met de kinderen bij mijn ouders nog een paar dagen blijven want de kinderen waren maandag en dinsdag vrij van school.
Ik had met Toon weer onze eerste afspraak gemaakt om elkaar te zien (na een paar maanden)! Aangezien ook Toon heel dicht bij mijn ouders woont maakten we een afspraak voor maandag avond. Ik wilde graag bij hem blijven slapen maar hoe ging ik dat met mijn ouders regelen? Zij zouden dan op Dirkje en Joseph moeten passen wilde de afspraak met Toon door kunnen gaan...
Terwijl ik met mijn moeder en Jerry buiten zat, vroeg ik of zij thuis waren maandagavond, of ze zouden willen oppassen.. dat ik naar Toon wilde, en de volgende dag terug wilde komen. Ik loog erbij dat we naar een dansfeest zouden gaan wat laat zou worden... tja, ik wist niet hoe ik anders "uit moest leggen" dat ik wilde blijven slapen... Ik heb zo'n hekel aan liegen maar het lukte me niet om voluit eerlijk te zijn..

Mijn moeder zei dat ze thuis was, dat het wel kon. Ze vroeg aan Jerry of hij dat goed vond, zei ze: "Als jij het goed vind vind ik het ook goed maar als jij het niet goed vind vind ik het ook niet goed." Jerry zei dat hij het goed vond, daarmee was het dus geregeld!! Ik had de vraag heel bewust gesteld waar Jerry bij was, zo kon mijn moeder zeker weten dat ik gesteund werd hierin door Jerry.

Jerry was naar huis en maandagavond had ik een "dansjurk" aangetrokken, om het maar vooral echt te laten lijken dat ik met Toon zou gaan dansen. Mijn vader zei; "Waarom heb je die jurk aan, ga je dansen of zo?" "Ja, ik ga dansen met Toon en ik blijf daar slapen. Morgen rond 12 uur kom ik terug", zei ik. "Je zou eens een voorbeeld aan mij kunnen nemen", zei mijn moeder, doelend op haar 40 jarige huwelijk en hoe zij dat gedaan heeft. "Ik neem ook een voorbeeld aan jou, maar wel op mijn manier", zei ik tegen haar. Er volgden nog een paar opmerkingen waar ik me ongemakkelijk bij voelde. Ik voelde me behoorlijk in het nauw, de druk van hun denken was zo groot op mij! Oordelen die ook zo de mijne waren: "Een getrouwde vrouw, moeder van twee kinderen, gaat toch niet met een andere man op stap gaat en daar dan ook nog blijft slapen... te gek voor woorden gewoon, dat kan echt niet!" Ik doe dat dus wel... hun dochter doet dat wel. Ik vertrok, mijn moeder kon nog net een klein "veel plezier" over haar lippen krijgen.

In de auto naar Toon vocht ik met mezelf. Hun denken was helemaal het mijne geworden. Ik zei tegen mezelf; "Wat ben ik in Godsnaam aan het doen? Dit kan toch niet goed gaan? Denk eens na... je speelt met vuur. Waarom doe je dit? Je hebt toch alles wat je wil? Waarom ben ik niet "tevreden" met Jerry alleen? Stop ermee, draai je om."
Juist doordat ik vanaf mijn ouders naar Toon ging, voelde ik me zo geconfronteerd met mijn oude denken.. ik geloofde mijn oude oordelen weer! Ergens diep van binnen wist ik wel dat ik in de war was, was er een klein bewustzijn dat mijn oude oordelen dus nog zoveel kracht hebben in mij! Ik dacht er over om de auto langs de weg te zetten, om tot mezelf te komen.... Juist nu kon ik dat helemaal niet gebruiken, ik zou Toon weer gaan ontmoeten, na zo'n lange tijd, en nu was ik zo in de war! Ik realiseerde me dat ik bij Toon waarschijnlijk het snelst weer terug op mijn eigen poten zou staan dus ik reed door, voluit in vertrouwen dat ik kan zijn met wat er ook maar in mij is bij Toon. De autorit van een kwartier had me nog niet veel helderheid gebracht. Bij Toon had ik zeker een uur nodig om tot mezelf te komen, mijn verhaal te vertellen, mijn oordelen, mijn angsten... toen was ik er dan echt.

Ik ontdekte hierdoor wat een cadeau het is dat zowel Toon als Lode zo dicht bij mijn ouders wonen, zo kom ik "tot op de bodem" mijn oude oordelen tegen en kan ik me er, stukje bij beetje, ook echt van bevrijden.

deel 1: feest!

We kwamen zaterdagmiddag bij mijn ouders aan om diezelfde avond hun 40 -jarige bruiloft te vieren, het zou een echt feest worden die avond. Onze kinderen zouden ook mee gaan (van 5 en bijna 4) Hoe lang zouden zij het leuk vinden en het kunnen volhouden? Aangezien Lode een paar kilometer van de feestplek woont (hij woont 7 km van mijn ouders. ik 170 km!), leek het mij heel praktisch en heel gezellig om met z'n vieren bij hem te slapen. Als dan de kinderen moe zouden worden kon ik ze bij hem in bed leggen en zou hij kunnen oppassen waardoor ik terug kon gaan naar het feest. Jerry vond het een prima plan en zag het wel zitten. Lode was die avond thuis en vond het een leuk idee. Zijn kinderen (ook 5 en 4 jaar) zouden er ook zijn. Leuk, dan konden de kinderen weer lekker met elkaar spelen de volgende ochtend. (de kinderen kennen elkaar al, Ik ben vaker met Dirkje en Joseph bij Lode en zijn kinderen geweest)
Vantevoren ging ik even met Dirkje en Joseph naar Lode en zijn kinderen om de bedden al vast klaar te maken en de kinderen te laten zien waar ze zouden slapen. We kwamen binnen en meteen waren de kinderen met elkaar aan het spelen. Heerlijk! We hadden een leuk feest van mijn ouders. Joseph was om 22.00 uur echt moe, Dirkje niet, die genoot nog erg van het feest. Ik bracht Joseph naar Lode, stopte hem in bed en ging weer terug naar het feest. Hartstikke fijn!

De volgende ochtend vond ik het ook een echt feest; de kinderen speelden lekker met elkaar, Lode en ik maakten het ontbijt klaar. Jerry kwam beneden toen we aan tafel gingen. Heerlijk om die hartelijkheid tussen deze twee mannen te zien. Het was zo lekker ontspannen, de gesprekken zo gezellig en ongedwongen.. wat een vrijheid dat dit kan!
We speelden daarna nog lekker buiten; op de trampoline, samen voetballen, de auto wassen. Zo heerlijk dat iedereen z'n eigen ding kon doen, en het naar zijn zin had. Ik genoot er zo van.

Wat ik vooral zo heerlijk vond was dat er niets was wat ik in mezelf moet achter houden, dat er iets niet mag zijn... alles mocht er zijn! Ik mag gewoon me verbonden voelen met Jerry maar ook met Lode. Ik hoef me niet in bochten te wringen, me schuldig te voelen, slecht... nee, ik ben goed wie ik ben. Jerry weet wat er aan gevoelens in mij zijn en dat weet Lode ook. Ik mag van ze beide houden, ik mag ze beide liefhebben, ik mag mezelf zijn, en me vrij bewegen tussen deze mannen. Jippie!

verliefdheid loslaten

Bij biodanza deden we een oefening waarbij we denkbeeldig een rugzak van onze schouders lieten glijden, ballast loslaten wat ons teveel is, wat we niet meer nodig hebben. Ik voelde in mezelf wat er in mij was wat ik los wilde laten. Er kwam eerst niets. Toen kwam er het woord "verliefdheid".

Verliefdheid loslaten... pfff!

Ik ben mijn hele leven zoveel verliefd geweest, ik heb mijn geluk altijd buiten mezelf gezocht. Me vastgeklampt aan het idee dat er een man zou komen die mij voor altijd gelukkig zou maken. Ik zou verlost worden van mijn strijd met mezelf; eindelijk iemand die beter zou weten dan ik zelf wat ik nodig heb en die me dat zou geven. Ik vocht met mezelf en kon mezelf zo vaak niet helpen. Ik droomde dat ik met één man gelukkig zou zijn, versmelten: "you and me for ever and ever (against the world)". Gevoelens van eenzaamheid in mijn kinderjaren voedden mijn dromen, ik droomde mijn dromen elke dag. Mijn verliefdheden, mijn fantasieën gaven mijn leven kleur en gaven mij hoop op liefde. Het waren mijn dagelijkse vluchten uit de realiteit. Fijn was het, maar het waren echt dromen.

Wat als ik verliefdheid los laat? Als ik de hoop op geluk niet langer buiten mijzelf leg? Als ik stop met hopen, met dromen? Durf ik echt verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen geluk, elk moment van mijn leven? Durf ik het zelf te doen? Nooit meer die zalige versmelting van "jij en ik helemaal één"? Vind ik dat nog wel altijd zo zalig? Nee, eigenlijk niet...

Meer en meer ontdek ik wat verliefdheid is voor mij. Verliefdheid is dat ik de hoop op geluk buiten mijzelf, dat ik een ander daar verantwoordelijk voor maak waardoor ik me vervolgens afhankelijk voel van deze man. En hup, dan verlies ik mezelf, dan heb ik mijn lot in de handen van een ander gelegd, heb ik mezelf onmachtig gemaakt om voor mezelf te zorgen, voor mezelf te staan.

Ook afscheid van iets wat me niet meer helpt, voelt pijnlijk aan. Afscheid van een illusie, groeien, meer verantwoordelijkheid nemen, doet ook zeer. Nooit meer dat zoete, zwoele beleven waar al die liefdesliedjes over gaan; "you're the only one" en "you make me feel so good". Niks van dat alles meer, nooit meer. Weg vlinders in mijn buik. Au! Wat ontnuchterend!
Dus ik moet het echt zelf doen... dat voelt zo voluit op mijn eigen poten! Groeipijn noem ik dat, ik ken dat gevoel. Telkens als ik weer een stap zet in meer verantwoordelijkheid nemen, als ik weer een illusie armer ben, voel ik dat. Het voelt wat alleen, terug geworpen op mezelf, maar ook gedragen en eerlijk, want dit is waarheid. De illusie was echt een illusie. Ik wil niet dromen, ik wil leven, ik wil waarheid. Elk moment Nu leven. Dat is tegelijk ook zo'n feest! Want nee, ik heb het inderdaad niet meer nodig om mijn geluk buiten mezelf te zoeken. Ik ben gelukkig met mezelf, alsmaar meer. Ik weet steeds beter wat ik nodig heb en kan dat steeds beter voor mezelf organiseren.

Voordat ik ging slapen, na de biodanza les, kwamen er een aantal mannen voor mijn geestesoog bij wie ik mijn verliefde gevoelens gekoesterd heb, ook liet ik "toekomstige mannen" passeren. Ik zei tegen ieder van hen; "Ik laat je los. Ik leg mijn geluk niet langer in jouw handen. Ik ben degene die mijn geluk bepaalt, daar heb jij niets mee te maken. Ik geniet van je maar ik heb je niet nodig". Dat voelde goed, zo ik met mezelf, eerlijk, waar.

Al schrijvende komt er nog iets anders, voel ik nog een andere verbinding... Aan mijn hunkering naar "mijn prins", gered te worden, zat ook altijd de angst dat er een man in mijn leven zou komen die nog leuker, nog beter bij mij past dan Jerry. Ik voel ineens hoe dit met elkaar verweven is.. mijn hang naar verliefdheid en mijn angst dat ik vanwege die "nieuwe prins" bij Jerry weg ga... Kan ik dat dan ook los laten?

Ik ben op weg... als ik toch nog eens in de illusie van de prins trap hoop ik dat ik er van geniet. Loslaten is geen vechten, geen moeten. Ik gun mezelf mijn weg met zijsporen, maar ik weet de richting. Loslaten is heel passief, het is het niet langer vasthouden van iets. Misschien ook een beetje los weken, soms wel, soms niet. En als ik nog eens (of heel vaak!) in mijn illusie op ga, weet ik dat ik er weer uit stap want ik heb het niet lang meer nodig om mezelf voor de gek te houden en ik ken mijn weg. Wat een geluk dat ik mezelf heb!