trots

Ik voel me trots, zonder te weten waar we samen uit komen, voel ik me trots op wat we met ons drieën doen.

Jerry komt heel veel gevoelens tegen in mijn contact met Roel. Heftige gevoelens, wat voor mij raakt aan haat. Jerry ziet dat het zijn pijn is en dat het niets met Roel te maken heeft. Daar ben ik zo blij om; hij ziet dat het van hem is en neemt er verantwoordelijkheid voor; hij zegt wat hij wel en niet wil en zorgt dat zijn pijn een weg naar buiten kan vinden. Zo fijn, dat hij het doet, dat hij het aangaat!
Als Jerry in zijn pijn zit, zie ik dat het niets met Roel te maken heeft, maar ik vind het heftig om Jerry zo te zien. Ik ken hem niet met zoveel agressie. Het is een nieuw stukje van Jerry en hij is daarmee welkom, simpelweg omdat het er is, omdat het van Jerry is. Ik vind het wel heel moeilijk dat zijn agressie zich richt juist op diegene waar ik zo verrukt over ben, Roel, dat Jerry en ik zo totaal verschillende belevingen hebben aan deze man, dat ik maar heel minimaal met Jerry kan delen over wat voor mij van zoveel waarde is. Het contrast tussen onze beleving kan haast niet groter; hemel en hel.
Het lukt me om Jerry te zien in zijn pijn, hij is welkom ook met dit stuk. Ik voel zoveel liefde voor hem, zoveel ruimte.... kom maar lief, ook met dit stuk, ook met deze pijn.. Jerry heeft het er zo zwaar mee. Ik voel me betrokken en ben nabij. Ik hou van hem en wens hem het beste. En het beste is, naar mijn idee, door de pijn heen, want haat is vooral pijnlijk voor Jerry zelf, het is van hem, het zit in hem, het is destructief voor hem. Ik gun hem zo dat hij hier vrijer van wordt. Los van mijn belang hierin, gun ik Jerry zo dat hij hier doorheen kan gaan, dat hij deze pijn, die er al zat, die alleen maar aangeraakt wordt, uiteindelijk los kan laten. Ik gun Jerry een hart vol liefde.
De weg naar vrede in Jerry naar Roel lijkt erg lang. We hebben de tijd..

In het contact met Jerry stem ik me erg af op hoe het met hem gaat. Als hij in zijn kracht is, is het genieten, hebben we het fijn. Onze gesprekken zijn aangenaam en ik vertel mondjesmaat wat over mijn contact met Roel. Als hij in zijn pijn zit ben ik er voor hem en nodig ik hem uit te vertellen wat er is. Ik weet dat het nodig is, dat het goed is, dat het van heel groot belang is dat de pijn er mag zijn, er uit kan. Maar sjonge, ik vind het soms haast niet om te doen; het lukt me lang niet altijd om in mijn kracht te blijven.. dan ga ik twijfelen aan mezelf en ben ik geneigd me een slechte vrouw te voelen, die "nooit tevreden" is, en "van twee walletjes wil eten"... Daar kom ik dus mijn eigen oordelen tegen die nog altijd stem hebben in mij, ik heb dus ook werk te doen. En ja, ik vind het ook heel moeilijk bij momenten, dat Jerry's agressie zich richt op Roel.. natuurlijk begrijp ik dat heel goed.. maar het raakt me soms zo.. dat mijn ene lief zich zo tegen mijn andere lief keert.. dan moet ik me soms blijven herinneren dat het maar pijn is, angst is, onmacht is... om Jerry te blijven steunen, om me te blijven verbinden met hem in die momenten van pijn, om me niet van hem af te keren tijdens die momenten.

Roel is voor mij niet meer weg te denken. Ik wil niet anders dan ruimte voor hem maken in mijn leven. Roel wil bij mij in de buurt komen wonen en zoekt nu woonruimte hier. Ik vind het geweldig. Ik verlang er naar om zowel mijn leven met Jerry te leven, als tijd met Roel te hebben. Soms verwart me dat; hoe lief ik Roel heb en hoe nieuw de liefde op deze manier is. Dan ben ik bang dat het niet samen gaat, mijn liefde leven met Jerry en mijn liefde leven met Roel. Ik zie, als ik helder ben, dat het wel kan. Het is beide mooi, het is beide sterk, het is beide liefde, het is beide respectvol, het is het beide meer dan waard om het te leven.

Ik voel me trots, ja, ik voel me heel trots. Trots op Jerry, mijn lief, die het gewoon DOET; hij jankt, hij lacht, hij haat soms, en hij leeft zijn liefde... voor mij, voor de kinderen, voor zijn werk, zijn vrienden, zelfs over Roel kan hij oprecht fijne dingen zeggen als hij helder en zacht is. Sjonge, Jerry doet het gewoon, hij gaat door zijn pijn. Ja, dat maakt me trots.. apetrots, dat Jerry zijn pijn aangaat in deze stukken die hem zo diep raken, die zo diep aan zijn fundament knagen.
Ik voel me ook trots op Roel, die staat als een huis voor zijn liefde voor mij, maar ook voor Jerry en mijn relatie met Jerry. Hij staat er alsmaar; met een open hart, naar mij, naar Jerry, naar de situatie zoals die is. Hij helpt me zo om het goede te doen, voor mezelf, naar Jerry, hij is waarlijk een vriend, ook voor Jerry..
Ik voel me gezegend met hen beide. Ik heb twee zachte, sterke mannen om deze weg mee te gaan. De weg is lang, en hobbelig, en ik weet niet waar hij mij naar toe leidt. Ik weet wel dat het mijn weg is.