ommekeer

Enige tijd geleden ging ik voor het eerst met Roel mee naar zijn wekelijkse biodanzagroep. Weer voelde ik mijn onzekerheid, angst dat ik niet leuk genoeg ben. Ik zag hem met andere vrouwen dansen en daar ging ik weer... Met gedachten als "Nu vindt hij mij niet zo leuk meer" en "Hij vindt haar vast leuker" maakte ik me jaloers en ongelukkig. Ik dacht dat ik het dan maar moest voelen, het doorleven, door de pijn heen. Tijdens het dansen voelde ik me regelmatig ongelukkig en soms stroomden mijn tranen.
Zo heb ik leren omgaan met mijn verdriet, en het werkte voor mij; dat wat er is onder ogen komen en er dóórheen gaan, dan verandert het op den duur vanzelf. Zo kan ik het loslaten en in nieuwe, vergelijkbare situaties effectiever handelen. Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik mezelf op deze manier kan "opschonen" van oud zeer, mezelf lichter en levendiger maak.

Toen ik Roel onderweg naar huis vertelde over mijn avond, wat er gebeurd was en wat ik er mee gedaan had, reageerde hij heel anders dan ik verwachtte. Hij zei “Ja, zo kun je het doen, maar zodra je denkt dat je het ene hebt opgelost, dient het volgende zich aan.” Volgens hem blijft het patroon van het opkomen van oud zeer zich dan onveranderd manifesteren. Even was ik ontgoocheld omdat hij er niet in meeging, dat hij me niet steunde in mijn verhaal, in mijn drama.

Hij vertelde dat ik er ook anders naar kan kijken. Hij vertelde me over accepteren wat er werkelijk is en gewoon in het Nu zijn. Negativiteit als jaloezie, bezitterigheid en boosheid is een vorm van weerstand, van niet accepteren wat er is. Hij zei: “Wat jij doet, is jouw gedachten en emoties geloven en je er mee identificeren. Jij dénkt op dat moment dat ik een andere vrouw leuker vind, dat dénk jij! Dat is het verleden dat met je aan de haal gaat. Maar op dat moment ben jij met iemand aan het dansen en je ziet mij met iemand dansen. Dat is wat er is. Jouw gedachten en emoties vertellen je iets heel anders en je gelooft dat, in plaats van wat er is. Als je daarentegen observeert wat er zich in je afspeelt, ben je weer terug in het Nu, het enige moment dat er ooit is."

Het was me duidelijk dat hij gelijk had. Ik geloofde de gedachten die me jaloers maakten. Op zo’n moment kan ik me zelfs niet meer kan herinneren hoe fijn ik het met Roel heb. Ik zag in dat mijn manier wel werkt maar dat er op die manier altijd weer iets nieuws komt waar ik "doorheen" moet. Bovendien zie ik hoe hij leeft wat hij vertelt, en hoe vrij hij is van drama. Ik begreep dat wat hij bedoelde iets totaal anders is, dat me mogelijkheden biedt om effectiever met mezelf om te gaan en minder drama in mijn leven te creëren. Ik zag ook hoe radicaal die manier is; ik zou stoppen met dat wat ik tegen mezelf zeg, te geloven... alle verhalen die ik over mezelf vertel, waar ik in geloof, waar ik "ik" tegen zeg, die loslaten....

Ik herinner me van dat moment dat ik inzag hoeveel deze nieuwe weg me zou kunnen bieden. Ik was ervan overtuigd dat ik dit wilde en ik begreep hoe belangrijk dit is. Alleen had ik geen idee hoe dat dan moet. "Hoe dan? Ik weet niet hoe, wat moet ik dan nu doen?" Ik wilde het heel graag begrijpen en er mee beginnen. Roel vertelde over in het moment zijn. Als er toch gedachten en emoties opkomen, kun je ze observeren, je er niet mee identificeren, er niet over oordelen en er ook niet in geloven. Dus geen analyses, niet proberen ergens een inzicht uit te halen, niet denken en piekeren, gewoon maar zien wat er nu is, in dit moment. Wat is er nu? Op deze manier terugkomen in het Nu maakt ook dat je vanzelf ook minder uit het Nu verdwijnt. Je denkt steeds minder aan wat er is gebeurd of wat er kan gebeuren.

Sindsdien zie ik het als een dagelijkse oefening. Ik probeer me zo veel en zo vaak mogelijk te verbinden met dat wat ik aan het doen ben, Nu, en daarbij al het andere los te laten. Ik lees en herlees “De kracht van het nu”, van Eckhart Tolle. Hij schrijft: “Het is nu. Wat is er nog meer?” en “Wanneer je merkt dat er een vorm van negativiteit bij je is opgekomen, moet je dat niet zien als een mislukking maar als een signaal dat je vertelt: ‘Aanwezig worden. Kom uit je hoofd. Je moet aanwezig zijn.’”

Stil in mijn hoofd is het bij lange na niet maar er zijn toch steeds meer momenten dat het even stil is en ik met mijn aandacht ben bij hetgeen ik doe. Ik vind die momenten heerlijk. Maar veelal vind ik het confronterend om te merken hoeveel onzinnige gedachten ik heb en hoe vaak ik in gedachten niet ben bij hetgeen ik doe. Het levert me al veel op; zo neem ik mijn gedachten, overtuigingen en oordelen minder serieus. Ik kom gedachten over mezelf op het spoor die ik al jaren koester.. zo ben ik... die loslaten, sjonge. Ik betrap mezelf op ingesleten gedachtenpatronen.. als een oude grammofoonplaat draai ik die af in vergelijkbare situaties. Als ik in oud zeer schiet, stap ik er nu sneller uit door te kijken wat er nu is en door mijn gedachten te observeren. En ik voel minder de drang om anderen mijn mening te geven. Dat is wel zo rustig...