een andere keuze dan liegen

Voor mij is het heel belangrijk om geen geheimen te hebben. Dat betekent niet dat ik iedereen het achterste van mijn tong laat zien. Wat ik vertel over mijn leven aan mensen is een keuze van dat moment. Ik voel me tot niets verplicht om wat dan ook te moeten vertellen. Het gaat mij om mijn belang om niets te hoeven verzwijgen, want iets moeten verzwijgen voelt helemaal niet goed.
Ik voel me vrij, energiek, goed in mijn lijf, als ik mezelf voluit kan zijn naar mezelf toe en naar anderen. Dat betekent met alles wat er in mij is zonder dat ik dat allemaal op elk moment moet delen. Ik heb niets te verbergen en daarnaast voel ik me niet verplicht om alles te vertellen. Maar ik wil het kunnen vertellen want door te liegen of te verzwijgen laat ik een stukje van mezelf "niet mee doen", het mag er niet zijn. Ik merk dat liegen, verzwijgen en ontkennen mij onvrijheid oplevert.

Maar zeker in mijn relatie met Jerry wil ik niet dat er iets is wat hij niet mag weten, wat ik moet verzwijgen. Zelfs over intieme belevenissen van mijn seksleven met een andere man zwijg ik niet als het belangrijk voor me is om daar wat over te delen. Het gaat mij niet om het "verslag doen" van hetgeen ik doe, dat doe ik zelden of nooit. Maar dat wat me geraakt heeft in het contact, dat wat mij bezig houdt deel ik met Jerry. Ik wil voluit open mezelf kunnen zijn, en kunnen delen wat er in mij is, zeker bij Jerry. Wanneer Jerry iets niet horen wil dan respecteer ik dat uiteraard, dat vind ik ook prima. Het gaat er niet om dat hij alles moet weten maar dat er niets is waar ik over zwijgen moet omdat het niet mag van hem, omdat hij het afkeurt, omdat het ruzie zou opleveren.

Ooit overwoog ik om met een vriend te vrijen terwijl Jerry dat niet wilde (lees "grenzen in een vrije relatie nov. '06). Ik dacht; "Het is zijn moeite met de situatie. Ik moet me begrenzen in het contact alleen om zijn gevoelens te sparen." De enige reden die ik had om het niet te doen lag buiten mij en mijn vriend, die lag bij Jerry. Ik dacht dat ik de keuze had om te liegen of om het niet te doen, of met een kwade kop zeggen "bekijk het maar ik doe het toch". Ik zie nu nog een andere keus. Ik had kunnen zeggen: "ik heb gehoord en begrepen dat het voor jou heel moeilijk is als ik .... maar ondanks jou moeite daarmee, en ondanks dat jij het niet wil, kies ik er voor om het wel te doen." Niet met als doel om iemand te kwetsen met mijn acties. Het is niet mijn intentie om te kwetsen. Ook niet met het doel om bot mijn zin op een egoïstische manier door te zetten. Maar als ik toch iets wil doen wat de ander afkeurt terwijl ik in contact blijf met degene, blijf houden van hem, vind ik het belangrijk daar vooraf verantwoordelijkheid voor te nemen. Ik vind het ook eerlijker en van meer verantwoordelijkheid getuigen, om de ander daar vooraf van op de hoogte te brengen in plaats van achteraf, wanneer het al gebeurd is. Ieder mens is vrij om te kiezen. Dat je een relatie hebt betekent niet dat jij de ander iets kan verbieden (of de ander jou iets kan verbieden). Een vrij mens betekent voor mij dat je je verantwoordelijkheid neemt door je eigen keuzes te maken, dat het jouw keuzes zijn, niet opgelegd door hoe het hoort of wat een ander van je verwacht.
Ook als ik terug kijk zou ik hetzelfde kiezen als destijds, ik zou ook nu niet met de vriend vrijen omdat het voor mij heel belangrijk is om Jerry niet te forceren en mijn relatie met Jerry niet onder druk zetten. Wat er nu wel nieuw in is, is dat ik een nieuwe keuzemogelijkheid zie. Naast te liegen of het niet te doen, zie ik nu dat ik het openlijk toch had kunnen doen. Dan had ik vooraf kunnen zeggen dat ik zijn begrenzing niet tot de mijne maak maar wel van hem hou en hem respecteer.

Ik propageer hiermee dus geen onverschilligheid en egoïsme. Het verschil zit hem in het verantwoordelijkheid nemen en het in contact blijven. Wanneer je "gewoon maar doet" en je "nergens wat van aantrekt" (ik doe waar ik zin in heb en de ander zoekt het maar uit), trek je je terug uit het contact, er is geen contact vanuit dit, voor mijn onverantwoordelijke gedrag. Je zet je af tegen de ander, de ander is dan je tegenstander in plaats van je vriend die naast je staat. Waar ik het over heb is vanuit het contact, vanuit de liefde voor jezelf en de ander, zeggen dat je kiest om iets te doen wat de ander heel erg moeilijk vind. Ondanks je liefde voor de ander, ondanks dat het niet je intentie is om de ander te kwetsen, toch iets doen wat de ander niet wil wat je doet. Gaan staan voor jezelf, voor je eigenheid en daar verantwoordelijkheid voor nemen, in contact met de ander.

Ik vind heel erg spannend om openlijk iets doen wat mijn partner niet wil. Er is een openlijk conflict, je bent het openlijk oneens en je conformeert je niet aan de ander zijn behoeftes en grenzen. Ik zie dat het mijn vrijheid is om dat te doen. Het is een keuze met risico's (je hebt niet in de hand wat er daarna gebeurt) maar je kunt overwegen die te nemen. Je gaat daarbij voor een hele belangrijke waarde staan : "ik ben van mezelf".
Paulo Coelho schrijft in "de Zahir" heel treffend hoe wij in relaties elkanders bezit worden in plaats van elkanders vriend te zijn, het hele boek is een zoektocht naar waarachtige liefde: "Wanneer we trouwen zijn we bevoegd bezit te nemen van het lichaam en de ziel van de ander". Je bent dus nooit het bezit van de ander, je blijft altijd van jezelf. Wanneer onze partner iets niet wil, zien we meestal maar twee mogelijkheden; liegen of zijn grens accepteren, alsof de ander meer zeggenschap heeft over wat we doen dan wij zelf, alsof we onze partner moeten gehoorzamen. Door me bewust te worden van deze nieuwe mogelijkheid in mijn keuzen, verschaf ik mezelf weer een stukje meer vrijheid, en neem ik weer een stukje meer verantwoordelijkheid voor mij eigen leven in relatie tot anderen.

Harry, Mirjam en Rebecca

Harry is een paar weken geleden overleden.
Harry is, zoals dat heet, de ex-man van mijn vriendin Mirjam, zij noemde hem haar ex-genoot. Maar wat Harry echt was en is voor Mirjam, is; de man van haar leven, de vader van haar kinderen, een zeer bijzonder,dierbaar mens voor haar.

Toen ik Mirjam een jaar of 10 geleden ontmoette en we vrienden "groeiden", waren ze nog getrouwd en woonden ze met elkaar en samen met hun kinderen. Op een gegeven moment kwam Rebecca in Mirjams leven en was er meteen liefde tussen de vrouwen. Er begon een periode van zoeken; hoe gingen ze dit doen met z'n drieën? De liefde was sterk tussen de twee vrouwen en Harry vond dat erg moeilijk . Op een gegeven moment zei hij tegen Mirjam: "Je moet kiezen; of je kiest voor mij of je kiest voor haar", waarop Mirjam antwoordde: "Dan kies ik voor mezelf." Mirjam ging op zichzelf wonen. De scheiding tussen Mirjam en Harry werd een feit.

Maar de liefde doofde niet tussen hen. In het begin was het heel moeilijk en pijnlijk vaak, om een nieuwe weg te vinden, ook voor en met de kinderen. Maar door de jaren heen ging het steeds beter. Ze waren elke week een avond met hun gezin samen, aten dan samen en waren vooral met elkaar. Mirjam woonde inmiddels samen met Rebecca. Ook het contact tussen Harry en Rebecca werd steeds beter, steeds vriendschappelijker. Ook los van de kinderen kwam Harry regelmatig voor een bakkie koffie en hadden ze het fijn met elkaar.

Twee jaar geleden werd er bij Harry kanker ontdekt, met uitzaaiïngen. Geleidelijk aan werd hij zieker en zieker. Ondanks Harry's relatie met Cindy, vroeg hij afgelopen zomer aan Mirjam of ze voor hem wilde zorgen als hij niet meer voor zichzelf kon zorgen. Dat wilde ze.

Zijn sterfbed was een lang, intens en helend proces voor Harry en al zijn dierbaren. Mirjam regelde alles, werd als testamentair executeur aan gesteld door Harry, en was dagelijks bij hem. Hoe zieker hij werd, hoe meer ze er was. De zorg voor Harry vereiste steeds meer professionaliteit maar vooral sensitiviteit waardoor er steeds meer mensen afvielen die voor Harry konden zorgen. Mirjam deed steeds meer en meer, waakte bijna elke nacht bij hem. Ook Rebecca was zeer betrokken; ze struinde stad en land af voor de lekkerste hapjes waar Harry zin in had en ze ging hem elke dag scheren; een vast ritueel. Harry noemde Rebecca: "mijn zusje".

Toen Cindy terug kwam van een korte vakantie en aan Harry vroeg: "Hoe
gaat het? Is er nog wat gebeurd?", antwoordde Harry met "ja". Je moet iets weten", zei hij heel ernstig, "ik hou ook van Mirjam".

Een paar weken voor hij overleed, midden in de nacht, terwijl Mirjam in dezelfde kamer lag te rusten en te waken over hem, zei hij: "Stom he?". "Wat is er stom Harry?", vroeg Mirjam. "Nou, we hadden dit toch al die tijd al zo kunnen hebben, zo samen; jij, ik en Rebecca. Maar ik was gewoon te trots. Ik wilde dat je zou kiezen. Stom he? Jij had toen al het idee om met elkaar in één groot huis te wonen."

Tijdens de uitvaart was Cindy de eerste die het woord nam en liefdevol sprak over haar relatie met Harry. Mirjam nam later ook het woord. Ze noemde Harry "de man van mijn leven" en vroeg later "de vrouw van haar leven", Rebecca, om naast haar te komen staan. Tot slot zongen de twee vrouwen voor Harry een leuk, ondeugend liedje waarop de aanwezigen met applaus reageerden. Volgens mij was dat applaus niet alleen voor dat leuke liedje...

wezenlijk contact

Ik leer de laatste tijd dat het belangrijk is om, als ik werkelijk, wezenlijk contact wil met de ander, ik voluit bij mezelf moet blijven en van daaruit moet handelen. Dat ik ideeën, vooronderstellingen, wensen over het contact beter kan loslaten en echt alleen maar vanuit het Nu het contact kan laten ontstaan.

Vaak denk ik als ik met een vriendin heb afgesproken: "ik wil haar dit en dat vertellen". Dan kom ik naderhand thuis en heb ik het niet verteld en was dat helemaal goed; het ontstond gewoonweg niet vanuit het contact wat er op dat moment was. Ik heb ook gemerkt dat als ik het onderwerp wel besprak zonder dat het vanzelf ontstond (maar omdat ik het me voorgenomen had), dat ik dan helemaal niet over kan brengen wat het voor me betekent omdat ik er op dat moment niet verbonden mee ben. Dan remt dit verhaal eerder het contact dan dat het ertoe bijdraagt.

Ik heb geleerd dat het heel sociaal wenselijk is om te vragen naar iemands leven, en door te vragen. Openheid, intimiteiten delen, is belangrijk in onze cultuur. Dat is één van de pijlers voor het meten van een vriendschap. "Een avondje bijpraten"; allebei vertel je wat er zoal is gebeurd in je leven, met de daarbij behorende nieuwsgierigheid naar elkaars leven. Maar intimiteiten delen betekent nog niet dat er contact is. Ik merk dat alleen het intimiteiten delen, zonder dat er daadwerkelijk contact is, mij steeds minder bevredigd. We hebben dan samen de illusie van contact, van vriendschap, in stand gehouden. Ik kom dan met een kater thuis. Dat vind ik veelal verwarrend, onaangenaam en tijdsverspilling. Vragen als; "wat levert dit mij nou op?" en "waarom vond ik het niet echt leuk?", komen dan bij me op.

Contact, wezenlijk contact, is elkaar ont-moeten; beide in je eigen kracht en met je aandacht bij jezelf en de ander. Het contact durven laten ontstaan, ook stiltes krijgen een plek. Het is loslaten en zien wat er op komt, wat er gebeurt. Verbonden zijn met jezelf en de ander, met wat er ook maar op dat moment is. Beide voluit jezelf mogen zijn. Het vereist het loslaten van beelden en verwachtingen over het contact, over jezelf en over de ander. Zoals: het moet gezellig zijn, het moet over intieme dingen gaan, we moeten elkaar leuk vinden, de ander moet ik laten zien dat ik leuk/ interessant ben, het moet weer net zo leuk zijn als de vorige keer. Zien wat er werkelijk is op dat moment; dus ook de twijfels die ik heb naar de ander (dat zijn MIJN twijfels), de angst die ik maak ten opzichte van de ander. Wat dan ook; alles wat opkomt. Laten ontstaan wat er echt is tussen mij en de ander, blijven voelen en iets doen met hetgeen er opkomt, is spannend; je weet niet waar je samen uit komt. Het vraagt bereidheid van beiden om de controle over het contact los te laten, jezelf en de ander helemaal te accepteren zoals je bent op dat moment. Wanneer ik wezenlijk contact ervaar met iemand heb ik het gevoel dat de energie tussen mij en de ander haast voelbaar is, dat er iets stroomt, het heeft iets magnetisch.

Ik leer dat het daarin belangrijk is dat ik mijn nieuwsgierigheid los laat. Ik heb ontdekt dat nieuwsgierigheid het contact niet dient maar leergierigheid wel. Nieuws-gierig... gierig zijn naar nieuws... Dat heeft voor mij een sensatie-achtige betekenis, het willen weten van iets van de ander om een "plaatje" te kunnen maken, om te begrijpen, te kunnen oordelen, vergelijken... De vragen die ik stel vanuit nieuwsgierigheid helpen de ander niet, en ons contact ook niet heb ik ontdekt. Het dient niets anders dan het willen weten, en overzicht hebben over de situatie. Leergierigheid is heeft voor mij ook het willen weten in zich maar dient ook een doel, een doel om verder te komen, de ander beter te begrijpen, jezelf beter te begrijpen. Het dient het contact enorm om minder te willen weten van de ander, minder gerichte vragen te stellen. Ik stel steeds meer vragen als: hoe gaat het, wat beleef je eraan, wat houdt je bezig, hoe is dat voor je? En minder vragen als: vertel eens over..., hoe zit dat, hoe gaat het nu met...? Deze laatste vragen gaan vaak over wat de ander ooit eerder tegen me zei. Dat is niet van het moment maar van wat er toen was en dus dient het het contact niet als ik daar weer naar terug vraag. Nu is nu.

Ik ontdek dat wanneer het me lukt om vanuit het moment het contact aan te gaan met de ander, dat dat wonderlijke, leerzame, intense momenten oplevert die ver uitstijgen boven het "gezellig intimiteiten delen". Liefde kan dan gemakkelijk stromen. Ik kan voluit mezelf zijn en de ander ook. Ik voel me goed met mezelf en met de ander. We zijn twee verschillende mensen; wel intens contact maar geen versmelting (onder versmelting versta ik dat je je één voelt met de ander, dat je je niet meer realiseert dat je twee verschillende, aparte individuen bent). Fantastisch!
Ik voel dat ik in deze momenten meer contact krijg met mijn intuïtie of mijn innerlijk weten; meer durf te vertrouwen op de stem binnen in mij. En hoe meer ik die durf te volgen, hoe meer ik voluit mezelf leer kennen, durf te zijn en te laten zien; ik ontdek het meest wezenlijke in mezelf. Dan durf ik uit te spreken wat er opkomt aan "vreemde" gedachten en gevoelens. Dan ont-dek ik verbanden die ik met mijn hoofd alleen, en zonder het contact met de ander, niet had kunnen leggen. Zonder dat ik begrijp en kan controleren wat er gebeurt met mij, met de ander en met ons samen brengen we elkaar en en onze relatie enorm veel verder. Vanuit wezenlijk contact ontstaan er echt wonderen!

onderbroek voor Jerry

Ik kocht voor Jerry voor sinterklaas een mooie onderbroek. Toen ik Jerry net kende deed ik dat ook regelmatig, niet alleen om hem te plezieren maar ook voor mijn eigen plezier. Nu dacht ik vooral aan het plezier van andere vrouwen. Ik vond de onderbroek die ik gekocht had echt heel mooi. Toen ik er mee thuis kwam dacht ik na wanneer, op welke sinterklaasavond, ik de onderbroek zou geven. Met de kinderen zou ik bij mijn ouders sinterklaas vieren maar Jerry zou niet mee gaan. Met Jerry zou ik nog met de buren en de kinderen sinterklaas vieren maar ik vond zo'n mooie onderbroek eigenlijk een beetje een ongepast kadootje voor die gelegenheid. Daarbij kwam nog dat hij de volgende dag, een aantal dagen voor sinterklaas, met een vriendin van ons had afgesproken. Hij zou bij haar blijven slapen en ik kon me haast niet voorstellen dat zij niet met elkaar zouden vrijen. Ik vond het wel leuk als hij hem al aan kon doen. Dus ik besloot om de onderbroek alvast dezelfde avond te geven.

Jerry vond het ook een erg mooie onderbroek en toen hij hem aan deed bleek dat hij ook nog eens heel mooi zat. Hij was er blij mee en wilde de onderbroek inderdaad graag aan de volgende dag. Toen Jerry de volgende dag de desbetreffende vriendin zag, liet hij meteen een stukje van zijn onderbroek aan haar zien, waarbij hij zei dat hij die van mij had gekregen "alvast voor sinterklaas". Ze hadden meteen veel plezier met elkaar.

Voor ons alle drie was dit een bijzondere gebeurtenis. Voor Jerry was dit heel bijzonder; om zich geliefd te voelen en tegelijk gesteund te voelen in zijn (seksuele) relaties met andere vrouwen. De vriendin mailde me een dag later. Ze schreef dat mijn geschenk aan Jerry voor haar betekende dat ik haar relatie met Jerry goedkeurde. Ik vond het heerlijk om zo vrij Jerry een onderbroek te kunnen geven waar ook andere vrouwen van genieten. Het was voor mij weer een nieuwe stap; niet alleen het accepteren van Jerry's seksleven met andere vrouwen maar het op deze manier actief te steunen. Wat een rijkdom is dat om zo te kunnen geven!