wezenlijk contact

Ik leer de laatste tijd dat het belangrijk is om, als ik werkelijk, wezenlijk contact wil met de ander, ik voluit bij mezelf moet blijven en van daaruit moet handelen. Dat ik ideeën, vooronderstellingen, wensen over het contact beter kan loslaten en echt alleen maar vanuit het Nu het contact kan laten ontstaan.

Vaak denk ik als ik met een vriendin heb afgesproken: "ik wil haar dit en dat vertellen". Dan kom ik naderhand thuis en heb ik het niet verteld en was dat helemaal goed; het ontstond gewoonweg niet vanuit het contact wat er op dat moment was. Ik heb ook gemerkt dat als ik het onderwerp wel besprak zonder dat het vanzelf ontstond (maar omdat ik het me voorgenomen had), dat ik dan helemaal niet over kan brengen wat het voor me betekent omdat ik er op dat moment niet verbonden mee ben. Dan remt dit verhaal eerder het contact dan dat het ertoe bijdraagt.

Ik heb geleerd dat het heel sociaal wenselijk is om te vragen naar iemands leven, en door te vragen. Openheid, intimiteiten delen, is belangrijk in onze cultuur. Dat is één van de pijlers voor het meten van een vriendschap. "Een avondje bijpraten"; allebei vertel je wat er zoal is gebeurd in je leven, met de daarbij behorende nieuwsgierigheid naar elkaars leven. Maar intimiteiten delen betekent nog niet dat er contact is. Ik merk dat alleen het intimiteiten delen, zonder dat er daadwerkelijk contact is, mij steeds minder bevredigd. We hebben dan samen de illusie van contact, van vriendschap, in stand gehouden. Ik kom dan met een kater thuis. Dat vind ik veelal verwarrend, onaangenaam en tijdsverspilling. Vragen als; "wat levert dit mij nou op?" en "waarom vond ik het niet echt leuk?", komen dan bij me op.

Contact, wezenlijk contact, is elkaar ont-moeten; beide in je eigen kracht en met je aandacht bij jezelf en de ander. Het contact durven laten ontstaan, ook stiltes krijgen een plek. Het is loslaten en zien wat er op komt, wat er gebeurt. Verbonden zijn met jezelf en de ander, met wat er ook maar op dat moment is. Beide voluit jezelf mogen zijn. Het vereist het loslaten van beelden en verwachtingen over het contact, over jezelf en over de ander. Zoals: het moet gezellig zijn, het moet over intieme dingen gaan, we moeten elkaar leuk vinden, de ander moet ik laten zien dat ik leuk/ interessant ben, het moet weer net zo leuk zijn als de vorige keer. Zien wat er werkelijk is op dat moment; dus ook de twijfels die ik heb naar de ander (dat zijn MIJN twijfels), de angst die ik maak ten opzichte van de ander. Wat dan ook; alles wat opkomt. Laten ontstaan wat er echt is tussen mij en de ander, blijven voelen en iets doen met hetgeen er opkomt, is spannend; je weet niet waar je samen uit komt. Het vraagt bereidheid van beiden om de controle over het contact los te laten, jezelf en de ander helemaal te accepteren zoals je bent op dat moment. Wanneer ik wezenlijk contact ervaar met iemand heb ik het gevoel dat de energie tussen mij en de ander haast voelbaar is, dat er iets stroomt, het heeft iets magnetisch.

Ik leer dat het daarin belangrijk is dat ik mijn nieuwsgierigheid los laat. Ik heb ontdekt dat nieuwsgierigheid het contact niet dient maar leergierigheid wel. Nieuws-gierig... gierig zijn naar nieuws... Dat heeft voor mij een sensatie-achtige betekenis, het willen weten van iets van de ander om een "plaatje" te kunnen maken, om te begrijpen, te kunnen oordelen, vergelijken... De vragen die ik stel vanuit nieuwsgierigheid helpen de ander niet, en ons contact ook niet heb ik ontdekt. Het dient niets anders dan het willen weten, en overzicht hebben over de situatie. Leergierigheid is heeft voor mij ook het willen weten in zich maar dient ook een doel, een doel om verder te komen, de ander beter te begrijpen, jezelf beter te begrijpen. Het dient het contact enorm om minder te willen weten van de ander, minder gerichte vragen te stellen. Ik stel steeds meer vragen als: hoe gaat het, wat beleef je eraan, wat houdt je bezig, hoe is dat voor je? En minder vragen als: vertel eens over..., hoe zit dat, hoe gaat het nu met...? Deze laatste vragen gaan vaak over wat de ander ooit eerder tegen me zei. Dat is niet van het moment maar van wat er toen was en dus dient het het contact niet als ik daar weer naar terug vraag. Nu is nu.

Ik ontdek dat wanneer het me lukt om vanuit het moment het contact aan te gaan met de ander, dat dat wonderlijke, leerzame, intense momenten oplevert die ver uitstijgen boven het "gezellig intimiteiten delen". Liefde kan dan gemakkelijk stromen. Ik kan voluit mezelf zijn en de ander ook. Ik voel me goed met mezelf en met de ander. We zijn twee verschillende mensen; wel intens contact maar geen versmelting (onder versmelting versta ik dat je je één voelt met de ander, dat je je niet meer realiseert dat je twee verschillende, aparte individuen bent). Fantastisch!
Ik voel dat ik in deze momenten meer contact krijg met mijn intuïtie of mijn innerlijk weten; meer durf te vertrouwen op de stem binnen in mij. En hoe meer ik die durf te volgen, hoe meer ik voluit mezelf leer kennen, durf te zijn en te laten zien; ik ontdek het meest wezenlijke in mezelf. Dan durf ik uit te spreken wat er opkomt aan "vreemde" gedachten en gevoelens. Dan ont-dek ik verbanden die ik met mijn hoofd alleen, en zonder het contact met de ander, niet had kunnen leggen. Zonder dat ik begrijp en kan controleren wat er gebeurt met mij, met de ander en met ons samen brengen we elkaar en en onze relatie enorm veel verder. Vanuit wezenlijk contact ontstaan er echt wonderen!