ben ik in de war?

Ben ik in de war?

Ben ik in de war om ons gezinsleven op het spel te zetten voor "een liefde"? Is het een vlucht, mijn relatie met Roel? Zoek ik spanning? Hoeveel "Roelen" volgen er nog? Mag ik, kan ik van Jerry vragen wat ik van hem vraag? Deze vragen bestormen me soms. Ik voel me soms schuldig en een "ontevreden, verwend nest".

Maar als ik met meer liefde naar mezelf kan kijken, wat me meestal lukt, voel ik dat dit, mij alsmaar meer verbinden met onvoorwaardelijke liefde en vrijheid, is wat ik te doen heb. Want als ik het niet zou doen, zou ik het stoppen vanwege angst en vanuit mijn schuldgevoelens. Ik zou mijn relatie met Roel alleen stoppen vanuit de angst om mijn veilige, gezellige thuishaven te verliezen en vanuit schuldgevoelens naar Jerry, dat ik hem "dit niet aan wil doen". Maar vanuit angst en schuld wil ik niet mijn keuzes maken. Wat heeft Jerry er aan als ik stop met Roel vanuit angst, vanuit schuldgevoelens? Voor mij is dit hol, leeg. Als ik eigenlijk iets wil en ik doe het toch niet omdat ik bang ben, omdat ik Jerry niet wil kwetsen, ben ik hem dan trouw? Nee, dan pas bedonder ik hem. Ik ben Jerry trouw door hem continu te laten zien wat er in mij is. Hij weet alles van mij; mijn verlangens, mijn angsten... dat is wat ik ben nu. Ik ontneem hem alleen maar iets als ik mezelf, en dus hem ook, ontrouw ben. Iets achterhouden om de "lieve vrede" te bewaren, of om Jerry pijn te besparen, is voor mij vergelijkbaar met liegen; ik zeg misschien niet iets wat niet waar is, maar ik zeg ook niet alles wat wel waar is.

"Lieg niet tegen me, niet over iets groots, niet over iets anders, liever hoor ik het vernietigendste dan dat je liegt, want dat is nog vernietigender", zingt Ramses Shaffy. Dáár gaat het mij om. Ik wil gekend worden en de ander kennen. Ik zou van Jerry ook niet willen dat hij iets doet, of laat, om de "vrede" met mij te bewaren. Nee, dan pas heeft hij ruzie! Ik wil dat hij leeft en me laat zien wat er is. Ik leef liever, veel liever, met de (misschien harde) waarheid, dan met welke (goedbedoelde) leugen dan ook.

Ik schreef in mijn stuk "compromis-loos" dat ik vrijheid wil en daar geen concessies in doe. Voor mij heeft vrijheid alles met verantwoordelijkheid te maken. Vrijheid is geen vrijbrief om alles maar te willen, als een kip zonder kop, en maar zien wat er gebeurt. Nee, voor mij is vrijheid elke stap dichter bij mezelf, elke stap waarin ik mezelf meer trouw kan zijn, dit te delen met de mensen om mij heen, en daarbij mijn verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, voor mijn relaties, voor mijn gezin. Geen enkele keuze is vrij van beperkingen. Als ik naar Roel ga kan ik er niet voor mijn kinderen zijn. Paulo Coelho schrijft in De Zahir "Vrijheid is niet hetzelfde als ongebondenheid, maar vrijheid is het vermogen om keuzes te maken - en me aan datgene te binden dat het beste voor me is."

Ook vraag ik me van tijd tot tijd af of ik omwille van de kinderen mijn vrijheidsdrang minder prioriteit zou moeten geven, om andere keuzes te maken waardoor ik meer zekerheid creëer voor een veilig gezinsleven. Onder deze gedachte zit ook angst en schuld. De angst om de kinderen op te zadelen met gescheiden ouders, en dat ik het ben die "het verknalt", dat het mijn schuld is omdat ik me niet conformeer aan de normen die gelden in het gezinsleven. Maar ook hierin denk ik oprecht dat het belangrijker is om autonoom, onafhankelijk te zijn en je passies te volgen. Ik las een interview met Mansukh Patel waarin hij stelde dat kinderen baat hebben bij het grootst mogelijk evenwicht dat de ouders bereiken kunnen in zichzelf. Ik denk dat dat waar is. En hoe bereik je het grootst mogelijke evenwicht in jezelf? Ik denk door je diepste verlangens serieus te nemen, alsmaar te groeien in (eigen)liefde, en keuzes te maken die uit liefde voortkomen. Ik merk aan mijn kinderen dat als ik groei, ik ook voor hen weer een beetje betere moeder kan zijn, dat zij daar ook door groeien. Bovendien kan ik niet overzien welke stap meer zekerheid biedt op een veilig gezinsleven, want ik weet ook dat als ik mijn kop in het zand steek, mijn passies begraaf, ik mezelf ontrouw ben en dat de kans dat ik Jerry ooit verlaat erg groot is omdat ik dan waarschijnlijk denk dat het door hem komt, dat ik me door hem laat beperken, dat hij niet de goede man voor mij is.

Dat ik zo ga staan voor mijn relatie met Roel, is omdat die zo belangrijk voor mij is. Het biedt me zoveel. En juist daardoor heeft Jerry het er ook moeilijk mee, omdat hij ook al heel snel in de gaten had hoe belangrijk het voor me is. Volgen er nog meer "Roelen"? Wie weet. Deze Roel is fantastisch maar hij belooft mij niets, en ik hem ook niet. Hoe kan je ook iets beloven wat niet in het nu is? Ik weet toch niet wat er morgen gebeurt, laat staan volgend jaar. Roel is erg belangrijk in mijn leven nu. Het contact met hem is zo voedend voor mij dat het me veel waard is. Of dat volgend jaar nog steeds zo is, dat weet ik niet, zoals ik niets weet wat over een jaar pas is. Ik kan alleen kiezen door me in het moment te verbinden met dat wat het beste voor me is.

Misschien verlies ik Jerry door mijn leven te leven zoals ik doe. Misschien verlies ik Roel om welke reden dan ook. Ik hou van hen en ik heb ze heel erg lief maar het is voor mij geen doel op zich om ze te houden, om ze aan mij te binden. Zij zijn even vrij als ik. Ik wil mezelf zijn, ik ben niet bezig het hun naar de zin te maken zodat ze bij mij blijven. Natuurlijk maak ik het ze naar hun zin, omdat ik dat heel fijn vind om te doen, omdat ik van ze hou. Niet vanuit angst dat ik ze anders later mogelijk verlies. Elke stap, elke handeling is er één vanuit liefde of vanuit angst. Elke stap. Ik wil me niet door angst laten leiden. Ik wil me door liefde laten leiden. Vanuit liefde geven is onvoorwaardelijk geven en dan hou je je niet bezig met wat je er voor terugkrijgt.

compromis-loos

Laatst werd ik wakker en voelde ik me zo gedreven op mijn weg; ik accepteer geen onvrijheid in mijn partnerrelaties, ik ben niet bereid om compromissen in te maken. Het is mijn waarheid... om in vrijheid en onvoorwaardelijke liefde samen te willen leven. Ook een beetje onvrijheid is voor mij nog altijd onvrijheid, en ik voel me zo strijdlustig. Niet met mijn vuisten, of met boosheid, maar om te staan voor wat er in mij is, en dat doe ikzo liefdevol als ik maar kan.

Jerry kwam de dag ervoor thuis, hij was het hele weekend weg geweest. Hij zei bij thuiskomst dat hij me veel te vertellen had. Dat voelde voor mij spannend aan, een beetje dreigend ook. Hij vertelde me dat hij veel verdriet had gehad en het heel moeilijk vond dat Roel een dag bij ons was, in ons huis was, met onze kinderen. (Daar had hij van tevoren mee ingestemd.) Hij zei me dat hij niet meer wil dat Roel bij ons in huis komt, dat dat zijn grens is. Ook stelde hij een grens aan mijn seksuele relatie met Roel.
Ik vond het erg onaangenaam, vooral ook hoe het gesprek verliep. Ik zei dat ik het gevoel had dat mijn duimschroeven aangedraaid werden, dat hij iets opeist waar hij denkt "recht op te hebben". Ik had het gevoel dat ik moest kiezen. Ik wil helemaal niet kiezen. Het gesprek liep zo moeizaam, we stonden tegenover elkaar in plaats van naast elkaar, wat we beiden erg onaangenaam vonden. Op een bepaald moment vertelde Jerry dat hij het beeld voor zich had dat wij (Roel, ik, en de kinderen) het leuk hebben met elkaar, en hij er buiten staat. Ik blunderde door te zeggen; "Waarom doe je niet mee?" Jerry leek een klap in zijn gezicht te krijgen, hij vond het zo pijnlijk omdat hij door mijn opmerking dacht dat ik hem iets verwijt, dat het aan hem ligt. Ik wist meteen dat het fout was, wat ik gezegd had. Ik had het gezegd, het was al gebeurd. Ik probeerde de schade te beperken door hem over zijn rug te strelen en over mijn intenties te vertellen; "Ik wil je niet pijn doen", zei ik wel tien keer. "Ik wil zo graag dat je er anders naar kan kijken.."

Terwijl Jerry zakdoeken haalde, deed ik een schietgebedje, ik vroeg om kracht en helderheid. Jerry kwam terug en ik was inderdaad helder! Ik zei hem dat ik zijn eisen gehoord heb. Dat het voor mij vanzelfsprekend is om Roel niet meer hier uit te nodigen omdat mijn huis ook zijn huis is en ik niet over zijn grenzen wil gaan. Maar als zijn eis een vaststaande eis is, niet omdat hij het nu te moeilijk vindt, maar omdat voor hem Roel hier nooit welkom zal zijn, dat ik dan denk dat we beter uit elkaar kunnen gaan, dat ik dat dan ook wil. Los van mijn relatie met Roel wil ik in mijn huis kunnen verwelkomen wie ik wil. Ik wil geen beperking opgelegd krijgen, ik wil niet dat ik iets níét mág. Ik wil rekening houden met zijn gevoelens maar ik accepteer geen blijvende grenzen of beperkingen van mijn vrijheid.
"Zie je nu hoe je de bal bij mij legt?", zei Jerry, "Ik moet al het werk doen." Ik zei "Ja, dat klopt. Jij moet de beweging naar mijn weg willen maken. Maar je bent vrij, ik veroordeel je niet als je dat niet wilt, dan hou ik nog steeds van je. Ik wil alleen niet een andere weg dan mijn waarheid leven. Ik wil geen compromis in de liefde en in mijn waarheid. Er bestaat voor mij geen weg van een beetje vrijheid en een beetje onvrijheid. Ik kies voor de grootst mogelijke vrijheid die er op elk moment te behalen valt. Want vrijheid is geen vast punt, het is een proces, je komt er nooit aan. Jij 'moet' naar mij toe willen bewegen, met mij mee willen gaan... ik zal niet naar jou opschuiven... maar als je mee wilt gaan zal ik je steun zijn, zal ik je helpen, van je houden, er alles aan doen wat maar in mijn macht ligt, want ik wil heel graag dat je met me meegaat."

De volgende ochtend toen ik wakker werd, zag ik zo wat mijn weg is.. Ik ga mijn weg, de weg van vrijheid en onvoorwaardelijke liefde in relaties, dit lijkt heilig te zijn voor mij. Ik voel ongekend veel kracht bij dit belangrijke thema in mijn leven; om niet te buigen voor onvrijheid of voor voorwaarden in de liefde. Ik kies voor deze compromisloze, maar oh zo liefdevolle weg. Ik voel dan zoveel kracht en vrede in mij, zo veel stilte.. Ik sta, ik ben... alles is helemaal goed.
Ik vertelde Jerry er over toen hij wakker werd. We waren beiden open naar elkaar, de liefde stroomde weer tussen ons. "Ook als we uit elkaar gaan, hou ik nog altijd van je", zei Jerry. Ja, ik ook van hem. Mijn liefde voor hem gaat niet over een vorm of een keuze maarom de mens die hij is. Mijn weg is geen keuze tegen Jerry, en als Jerry een andere keuze maakt, is dat ook geen keuze tegen mij. Jerry zei ook dat hij iedereen welkom wil kunnen heten in zijn huis...

Waarom is dit toch zo belangrijk voor mij?, vraag ik me soms af. Waarom accepteer ik niet, zoals de meeste mensen, (enige) onvrijheidin mijn relatie? Ik vind mezelf ook soms zo "hard" voor Jerry.. Ja, zo kan ik het zien. Maar vaak kan ik het ook milder zien, liefdevoller naar mezelf.. dat ik me met man en macht inzet voor mijn liefdevolle leven met Jerry. Ik strijd voor mijn "heilige" waarheid. Ik denk soms "Had ik maar een vervelende man, dan zou ik er geen moeite mee hebben om zo voor mijn waarheid te gaan staan, om hem eventueel te verlaten." Ik heb geen vervelende man, ik heb een superfijne man... En nog "ben ik niet tevreden", hoor ik mezelf dan denken. Nee, ik neem geen genoegen met een beetje onvrijheid. Ik duldgeen onvrijheid, niet voor mezelf maar ook niet voor de ander. Ook een beetje onvrijheid is voor mij genoeg reden om het niet te accepteren en om me er met al mijn kracht tegen te verzetten.

desillusie

Wat een desillusie dat de vorm van de liefde niet voor altijd hetzelfde blijft. Au, wat doet dat zeer!

Vorige week bij biodanza danste ik mijn vrijheid, mijn verlangen, mijn liefde, mijn passie. Jerry was er ook. Ik voelde mijn liefde voor hem maar ook het stuk waarin ik me op dat moment onvrij voelde naar hem: mijn liefde voor Roel en mijn vrijheidsdrang. Jerry wil, bij momenten, onze liefde toch vooral beleven zoals we dat vroeger deden en wat we elkaar daarover vertelden. De vorm die we hadden voor onze liefde past mij niet meer, vooral de illusies wil ik niet meer. Hij wil mij nog houden aan de illusies "onze liefde verandert nooit van vorm" en "je bent mijn ware grote liefde." Mijn liefde voor hem is voor altijd, dat voel ik ook echt zo. Ik hou van hem, met mijn hart en mijn ziel, van wie hij werkelijk is. Dát zal niet veranderen, maar de vorm verandert en mijn gedachten over de liefde ook.

Toen ik Jerry leerde kennen was ik ervan overtuigd dat hij de liefde van mijn leven was, de man met wie ik altijd zou samenleven en met wie ik oud zou worden. Ik geloofde dat hij mijn ware, grote liefde was en dat dit altijd hetzelfde zou blijven. Ik heb dat jaren zo beleefd; ik heb dat ontelbare keren gedacht en ook tegen Jerry gezegd. We geloofden het beiden. De laatste jaren zie ik meer en meer wat een illusie die gedachten zijn; gedachten over de toekomst zijn per definitie fantasie en er bestaat geen enkele zekerheid. Het valt me niet mee om de illusies over de liefde los te laten, om liefde alleen in het nú te laten zijn, zonder verwachtingen over de toekomst, zonder het vast te willen houden, zonder het in een hokje te willen stoppen. En nu.. ik zie dat "onze liefde verandert nooit van vorm" een illusie was, dat het veranderd is. Wat is dat pijnlijk. Niet de liefde die er tussen Jerry en mij was, en nu is, dat is geen illusie, maar de gedáchten erover. Ik geloofde dat het altijd hetzelfde zou blijven. De gedachten die ik erover had, dát waren illusies. Ik vind het pijnlijk en voel me af en toe echt ontgoocheld, dat mijn vertrouwde gedachten, die ik jaren voor waar hield, niet waar blijken te zijn...
Alles verandert, ik ben veranderd, Jerry is veranderd, onze liefde is veranderd, ons leven is veranderd, alles is veranderd. Ik troost me door te luisteren naar "Cambia, todo cambia", van Mercedes Sosa, waarin ze dit zo treffend verwoordt;

Het verandert, alles verandert...

Het oppervlakkige verandert
en ook hetgeen dieper zit
De manier van denken verandert
Alles verandert in deze wereld

Maar hoe ver ik mij ook bevind
mijn liefde verandert niet

Het verandert, alles verandert
Het verandert, alles verandert

Voor de hele tekst van dit lied: klik hier