verwachtingen loslaten

Vanavond heb ik geposeerd op de tekenschool en terwijl ik daar zat, heb ik mijn tijd gebruikt om te mediteren, onder andere over: "Wie van een ander iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg."

Nu Katrin een aantal dagen bij Roel is, heb ik minder contact met hem. Terwijl we normaal gesproken dagelijks meerdere keren op een dag contact hebben, gebeurt dat nu minder vaak. Het is zoals het is; hij is daar met Katrin en met zijn aandacht gewoon daar. Punt.

Was het maar zo simpel… Mijn oude denken vindt er van alles van, en vindt dat ik van alles mag verwachten, wat ik ook geneigd ben te doen. Ik verwacht mails, telefoontjes, eigenlijk vooral aandacht, maakt niet uit hoe dat er uitziet. Juist nu hij bezoek heeft, is er een deel in mij dat dat verwacht .... als een soort bewijs dat hij van me houdt, dat hij wat voor me over heeft, dat hij voor me zorgt en als bewijs dat we een relatie hebben.. elke dag.

Mijn verwachtingen kwamen niet uit. Ik voelde vandaag veel frustratie, angst en boosheid. Ik maakte me boos om de aandacht die ik niet kreeg, wat ik als bewijs beschouwde dat zijn liefde voor mij niet zo diep zit. Ik voelde me bang dat ik niet leuk genoeg ben, bang om hem te verliezen. "Bekijk het dan maar", en “Ik ben alleen maar leuk als het jou uitkomt”, denk ik dan. Pijnlijke, heel pijnlijke gedachtepatronen waardoor ik me ongelukkig en vernederd voel. Maar het zijn míjn gedachtepatronen, ik ben het die mij ongelukkig maakt.

Het is allemaal oud, het is zoals ik geneigd ben te denken, zoals ik dan geneigd ben te handelen. Ik zie hoe onzuiver het is; alsof hij iets bewijzen moet, alsof er iets te bewijzen valt, alsof hij voor me zorgen moet, alsof het toch eigenlijk niet goed is dat hij met een andere vrouw is, maar dat dat alleen maar kan als hij tegelijk aandacht aan mij besteedt en me blijft vertellen hoe lief hij me heeft, alsof hij minder van mij houdt als hij me minder mailt en belt, alsof liefde meetbaar is. Ik zie in hoe absurd dit is. Liefde is, dat valt niet te bewijzen of te meten.

"Wie van een ander iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg", zei Gandhi. Dat inspireert me mateloos en ik zie vanavond weer zo scherp hoe ver ik hier van af ben. Niets verwachten.... dat is heeeeeeel ver weg, of, misschien meer in het Nu; ik constateer een enorm aantal verwachtingen, op vele terreinen. Maar er waren momenten vanavond dat ik dit wel echt kon voelen, dat ik al mijn verwachtingen los kon laten en kon zijn met de situatie zoals die is en dat het goed was. Die momenten helpen, banen een weg. Het steunt mij in mijn spirituele weg van overgave, van zijn met wat er is, meestromen, verzet loslaten, me gedragen weten, "Uw wil geschiede." Van daaruit wil ik leven, vanuit vertrouwen dat het leven perfect is zoals het is, beter dan hetgeen ik kan bedenken.

Mijn ego vecht terug; ja, maar... en dan komt er van alles. Dat ik toch niet alles goed moet vinden, dat ik mijn kop in het zand steek, dat we ongelijk investeren.. en dat dat vernederend aanvoelt. Dat ik me verneder door het allemaal maar te pikken. Vernedering... dat is wat mijn ego er van vindt. En het klopt niet! De situatie is beslist niet vernederend maar mijn gedachten erover maken dat ik me vernederd en ongelukkig voel.

Ik had besloten om nu te gaan schrijven, want ik wil dit zelf doen, alleen. Niet om me slachtoffer te voelen, maar omdat ik het ben die mezelf ongelukkig maakt met pijnlijke gedachten en omdat ik daar mijn verantwoordelijkheid voor wil nemen. Ja, me slachtoffer voelen is zeker een valkuil, maar niet nu. Het zijn mijn lessen die ik leer, waar ik voor kíés. Ik kies ervoor om die gedachtepatronen onder ogen te komen, te boven te komen. Ik wil er vrij van worden. Ik ben de enige die dat kan doen voor mij. Dit is wat er op dit moment speelt in mijn leven en wat ik nu aan wil gaan en als ik het nu zo schrijf, voel ik me er dankbaar om; dat ik mijn verwachtingen weer een beetje meer los kan laten en weer meer kan zijn met wat er is.

Geluk
Is de hele tijd weten dat wat je aan het doen bent preces is wat je moet doen
en dat de weg waar je op zit precies de goede weg is.
Mansukh Patel

waar het mij om gaat

Waar het mij in de kern om gaat is om míjn leven te leiden, precies het mijne. Trouw zijn / worden, aan mijn diepste waarheid, mijn diepste verlangen, daar naar handelen, dat leven. Hoe meer ik daar contact mee voel en ernaar handel, hoe energieker ik word, hoe levenslustiger, hoe authentieker, hoe meer ik geniet van het leven, hoe meer ik te geven heb. Dat, mijn streven naar het mijne en daarnaar te leven, is voor mij ten diepste vrijheid, ten diepste "zijn", ten diepste goddelijk. Vrijheid maar tegelijk ook verantwoordelijkheid. Voor mij bestaat er geen vrijheid zonder verantwoordelijkheid.

Deze ontwikkeling in mijn leven is de laatste jaren vooral zichtbaar geworden op het vlak van mijn intieme relaties. Ik wil aangaan wat er is, met wie dan ook en me daarbij niet laten weerhouden door vormen en normen over wat hoort. Met vormen bedoel ik dat je met je ouders zo hoort om te gaan, met je buurman zo, met je partner zo en je vriend zo. Er zijn zoveel ongeschreven regels in omgang met wie dan ook. Ik voel al een hele tijd de behoefte om los van welke vorm, te zien wat er is tussen mij en de ander, en daarnaar te handelen. Voorbij het "moeten" en "niet mogen", want beide betekenen voor mij onvrijheid.

Dit verlangen om elk moment "nieuw" te kunnen zijn, om aan te gaan wat er is, vroeg om nieuwe afspraken. Concreet betekende dit dat ik sinds tweeëneenhalf jaar geen monogame relatie meer heb met Jerry. Ik wil ten diepste vrij zijn, van mezelf zijn, niemand iets verschuldigd zijn, me niet verplicht voelen, of wat dan ook. Jerry is daar, toen ik hem dit voorstelde, in meegegaan. We hebben het nu erg fijn met elkaar maar het is ook geregeld moeilijk en heel spannend geweest tussen ons, de laatste jaren. "Wat heb ik dan met jou als je ook van hem houdt", en "Je bent intiemer met hem dan met mij.". Dit soort van gedachten en overtuigingen van Jerry waren soms grote, grote hobbels om te nemen. Maar we zijn nu waar ik zo graag ben; ik woon met Jerry en onze kinderen en ik voel me vrij om van wie dan ook te houden, vrij om zelf mijn vrienden te kiezen, vrij om contacten wel of niet te lverdiepen, wel of niet te vrijen, precies zoals het in mij komt (en natuurlijk volledig afgestemd op de ander!) Ik vind het fantastisch; Jerry en ik houden van elkaar om wie de ander in wezen is en onze relatie beperkt ons niet in onze contacten met anderen.

Ik beloof niemand meer iets behalve dat ik de intentie heb mezelf trouw te zijn en van daaruit de ander met respect en met een open hart te behandelen. Ik heb een prachtig leven, met veel superfijne mensen om me heen. De liefde stroomt alsmaar meer, met de buurvrouw, een blik in iemands ogen bij het passeren, korte of lange vriendschaps- of liefdesrelaties. Voor mij is dit rijkdom; leven in liefde, in het moment, los van "moeten" en "mag niet".

Jerry beloof ik met het oog op de toekomst niets meer. Al zeg ik hem wel dat ik me niet anders voor kan stellen dan dat ik mijn hele leven van hem zal houden. Ik vind hem een prachtmens en ik vermoed dat dat altijd zo zal blijven. Maar ik kan alleen maar zeggen wat er nu is en wat ik nu wil. Vormen veranderen, dat is nou eenmaal het leven. Of we over tien jaar nog steeds samen onder één dak wonen weet ik niet. Ik weet wel dat het allemaal goed is, het "moet" niet meer. Door zo te leven heb ik veel losgelaten; het loslaten van schijnzekerheden, illusies en verwachtingen. Gandhi zei: "Wie van iemand iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg." Dit inspireert mij mateloos en stimuleert me om voluit op mijn eigen benen te gaan staan, me niet afhankelijk te maken van iets buiten mij en te leven wat er in mij is.

Ik ben de afgelopen jaren enorm veel angsten tegen gekomen. Tegen de maatschappelijke norm en tegen mijn verinnerlijkte normen ingaan, leverde veel innerlijke conflicten op, en veel angst. Zo was ik heel bang mijn kinderen met gescheiden ouders op te zadelen door mijn "egoïstische" vrijheidsdrang. En angst om Jerry, met wie ik het zo fijn heb, te verliezen. Hoe vaak ik boos was op mezelf, dat ik niet gewoon was als "een ander" en me goed kon voelen in één liefdesrelatie... ik vervloekte mezelf soms om mijn verlangens en mijn vrijheidsdrang! Gelukkig waren dat veelal momenten. Meestal kon ik de verbinding blijven voelen met mijn wezenlijke drijfveer; staan voor datgene wat er in mij is, en het streven naar zuivere, schone, onvoorwaardelijke liefde. Het heeft veel moed gevraagd maar bij elke stap die ik dichter naar mezelf zette, voelde ik me zó goed, dan wist ik zo zeker dat dit mijn weg was, mijn "heilige" weg.

Hier gaat mijn weblog over, over mijn weg naar vrijheid via mijn relaties. Dat wat ik meemaakte in mijn contacten, wat me raakte, verwarde, de lessen die ik leerde, heb ik woorden gegeven zoals ze in me opkwamen. Ik houd niets achter, op mijn blog staat mijn ziel en zaligheid. Ook dat heb ik geleerd, dat ik niets te verbergen heb als ik leef wat er in mij is. Mijn blog wordt vooral gelezen door mensen die polyamoreus (willen) leven. Mensen die net als ik het monogame denken en leven, achter zich willen laten. Mijn blog lijkt te gaan over polyamorie, maar het gaat in feite over vrijheid, over mijn weg naar binnen. Het zou zo kunnen zijn dat ik over een tijdje niet één partnerrelatie meer heb en die ook niet meer wil. Het gaat over mezelf trouw zijn, in het nu. Het was blijkbaar mijn weg van de laatste jaren dat het vooral dit thema betrof waarop ik mijn vrijheid had/heb te winnen.

Trouw zijn aan mijn verlangens, daarmee bedoel ik niet alles maar uitleven, als een kip zonder kop, zonder verantwoordelijkheid. Voor mij gaat het om het diepe, zuivere verlangen, over mijn weg, mijn diepste zijn. Daar wil ik trouw aan zijn en ruimte in mijn leven voor creëren. Je kunt verlangen ook uitleggen als kiezen voor de makkelijkste weg, de weg van de minste weerstand, dat kan er soms ook uit zien als verlangen. Maar dat bedoel ik niet, dat is voor mij meer "vertier" en jezelf ontlopen. Ik voel heel goed in mezelf het verschil tussen zuivere en onzuivere motieven. Trouw zijn aan mezelf betekent trouw zijn aan dat wat ik herken als mijn zuiverste drijfveren.