verwachtingen loslaten

Vanavond heb ik geposeerd op de tekenschool en terwijl ik daar zat, heb ik mijn tijd gebruikt om te mediteren, onder andere over: "Wie van een ander iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg."

Nu Katrin een aantal dagen bij Roel is, heb ik minder contact met hem. Terwijl we normaal gesproken dagelijks meerdere keren op een dag contact hebben, gebeurt dat nu minder vaak. Het is zoals het is; hij is daar met Katrin en met zijn aandacht gewoon daar. Punt.

Was het maar zo simpel… Mijn oude denken vindt er van alles van, en vindt dat ik van alles mag verwachten, wat ik ook geneigd ben te doen. Ik verwacht mails, telefoontjes, eigenlijk vooral aandacht, maakt niet uit hoe dat er uitziet. Juist nu hij bezoek heeft, is er een deel in mij dat dat verwacht .... als een soort bewijs dat hij van me houdt, dat hij wat voor me over heeft, dat hij voor me zorgt en als bewijs dat we een relatie hebben.. elke dag.

Mijn verwachtingen kwamen niet uit. Ik voelde vandaag veel frustratie, angst en boosheid. Ik maakte me boos om de aandacht die ik niet kreeg, wat ik als bewijs beschouwde dat zijn liefde voor mij niet zo diep zit. Ik voelde me bang dat ik niet leuk genoeg ben, bang om hem te verliezen. "Bekijk het dan maar", en “Ik ben alleen maar leuk als het jou uitkomt”, denk ik dan. Pijnlijke, heel pijnlijke gedachtepatronen waardoor ik me ongelukkig en vernederd voel. Maar het zijn míjn gedachtepatronen, ik ben het die mij ongelukkig maakt.

Het is allemaal oud, het is zoals ik geneigd ben te denken, zoals ik dan geneigd ben te handelen. Ik zie hoe onzuiver het is; alsof hij iets bewijzen moet, alsof er iets te bewijzen valt, alsof hij voor me zorgen moet, alsof het toch eigenlijk niet goed is dat hij met een andere vrouw is, maar dat dat alleen maar kan als hij tegelijk aandacht aan mij besteedt en me blijft vertellen hoe lief hij me heeft, alsof hij minder van mij houdt als hij me minder mailt en belt, alsof liefde meetbaar is. Ik zie in hoe absurd dit is. Liefde is, dat valt niet te bewijzen of te meten.

"Wie van een ander iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg", zei Gandhi. Dat inspireert me mateloos en ik zie vanavond weer zo scherp hoe ver ik hier van af ben. Niets verwachten.... dat is heeeeeeel ver weg, of, misschien meer in het Nu; ik constateer een enorm aantal verwachtingen, op vele terreinen. Maar er waren momenten vanavond dat ik dit wel echt kon voelen, dat ik al mijn verwachtingen los kon laten en kon zijn met de situatie zoals die is en dat het goed was. Die momenten helpen, banen een weg. Het steunt mij in mijn spirituele weg van overgave, van zijn met wat er is, meestromen, verzet loslaten, me gedragen weten, "Uw wil geschiede." Van daaruit wil ik leven, vanuit vertrouwen dat het leven perfect is zoals het is, beter dan hetgeen ik kan bedenken.

Mijn ego vecht terug; ja, maar... en dan komt er van alles. Dat ik toch niet alles goed moet vinden, dat ik mijn kop in het zand steek, dat we ongelijk investeren.. en dat dat vernederend aanvoelt. Dat ik me verneder door het allemaal maar te pikken. Vernedering... dat is wat mijn ego er van vindt. En het klopt niet! De situatie is beslist niet vernederend maar mijn gedachten erover maken dat ik me vernederd en ongelukkig voel.

Ik had besloten om nu te gaan schrijven, want ik wil dit zelf doen, alleen. Niet om me slachtoffer te voelen, maar omdat ik het ben die mezelf ongelukkig maakt met pijnlijke gedachten en omdat ik daar mijn verantwoordelijkheid voor wil nemen. Ja, me slachtoffer voelen is zeker een valkuil, maar niet nu. Het zijn mijn lessen die ik leer, waar ik voor kíés. Ik kies ervoor om die gedachtepatronen onder ogen te komen, te boven te komen. Ik wil er vrij van worden. Ik ben de enige die dat kan doen voor mij. Dit is wat er op dit moment speelt in mijn leven en wat ik nu aan wil gaan en als ik het nu zo schrijf, voel ik me er dankbaar om; dat ik mijn verwachtingen weer een beetje meer los kan laten en weer meer kan zijn met wat er is.

Geluk
Is de hele tijd weten dat wat je aan het doen bent preces is wat je moet doen
en dat de weg waar je op zit precies de goede weg is.
Mansukh Patel