brief aan webloglezers

En toen was het stil…..
Gewoonweg omdat er geen verlangen in mij ontstond om woorden te geven aan hetgeen ik beleefde. Ineens was er geen behoefte meer om te verwoorden. Dat was er voorheen altijd wel; soms kon ik haast niet wachten om achter mijn computer te gaan zitten om de woorden te laten vloeien. Ik vond het heerlijk om te schrijven, het deed mij goed. En toen was het ineens stil. Ik liet het maar even zo, misschien kwam het wel terug…

Zomaar ineens geen woorden meer? Nee. Ik lees al een tijd de boeken van Eckhart Tolle en oefen mezelf om in het nu te zijn, om mijn gedachten niet meer (zo) serieus te nemen, ze niet meer voor waar aan te nemen. Ik train mezelf om stil te zijn, mijn aandacht te houden bij hetgeen ik doe, om geen gedachten te hebben. Dat maakt dat ik mijn eigen verhalen erg relativeer; dat het maar verhalen zijn niet de waarheid. Mijn beleving is simpelweg niet in woorden te vatten.

De behoefte om te schrijven was er ineens niet meer, dus schreef ik ook niet omdat ik van binnenuit wil schrijven, niet om mijn weblog te onderhouden om de lezers te “bedienen”. Dit keer is dat anders. Nu schrijf ik een brief aan jullie, de mensen die mijn blog lezen. Nu ik dit zo schrijf, voel ik ontroering; ik vond het zo bijzonder om te merken dat mensen mijn blog, mijn leven volgden, daar (soms) inspiratie uithaalden… Soms zou ik om die reden door willen gaan met mijn blog, omdat mijn leven nog altijd veel bevat om over te schrijven en nog steeds inspirerend zou kunnen zijn….

Want hoe gaat het nu?

Jerry heeft sinds maart een relatie. Hij is heel erg verliefd geworden en dat is wederzijds. In het begin heb ik weleens gedacht “En wat gaat hij nu doen? Wil hij nu altijd bij haar zijn? Zal hij bij mij weg gaan?” Nee. Jerry kan het prima aan om van twee vrouwen te houden.
Ik was erbij toen zij elkaar ontmoetten en ik vond haar, Lian, meteen helemaal oké. Heel bijzonder… ik voelde meteen ontzettend veel ruimte voor haar en wist dat ik mezelf kon zijn in haar aanwezigheid. Terwijl Jerry daar nog helemaal niet mee bezig was, ben ik vanaf het begin van hun relatie aan het denken om met ons allen in een groot huis te gaan wonen (met of zonder Roel, daar gaat het niet over). De afgelopen twee weken zijn we met ons gezin op vakantie geweest. Lian was met haar dochter de eerste week vlakbij ons plekje. We hebben veel met ons allen gedaan. We hebben daar allemaal van genoten. Heerlijk hoe we vanzelfsprekend samen zijn en ons goed voelen in elkaars gezelschap.
Ik voel me goed in deze nieuwe situatie, met Jerry voelt het goed. Sinds de komst van Lian lijken we nog meer te ontspannen in onze relatie zoals die is.

Het contact met Roel is nog altijd mijn grootste inspiratiebron om te groeien in onafhankelijkheid en onvoorwaardelijke liefde. Soms denk ik dat ik er ben; dan is het me een week gelukt om hem helemaal los te laten en geen verwachtingen te hebben, mijn hart open te houden naar hem, niet in allerlei gedachtenstromen verzeild te raken, los te laten waar het heen gaat en te genieten van het contact dat er is. Dat voelt dan werkelijk geweldig; zo krachtig en vrij! Ik vind mezelf dan een paar dagen later toch weer terug met mijn oude ego-gedoe… zij het met veel minder verdriet en drama dan vroeger.

Ik zie dat ik groei, dat ik stappen zet die belangrijk zijn voor mij. Nog altijd vind ik het bij vlagen zo ontzettend moeilijk maar ik twijfel minder. Mijn weg is deze weg naar vrijheid, onafhankelijkheid, onvoorwaardelijke liefde. Het hoort bij mij, het past mij, mijn weg is de mijne. Ik heb me verzoend met mijn weg en voel me steeds meer dankbaar die te mogen gaan.

En nu… ik vermoed dat ik klaar ben met mijn blog omdat ik aanneem dat mijn drang om te verwoorden niet terugkomt. Punt. Uit.

Lieve mensen, heel hartelijk dank voor het lezen en vooral voor de mails en reacties in welke vorm dan ook. Het was een rijkdom om te ontvangen!

Al het goede…