Ramses

ik had je verwacht
ik had je gedacht
mijn kind
zo mooi
zo lief
zo prachtig
zo bij ons zou je zijn



lieve vrienden, familie,
Veel van jullie zullen deze woorden herkennen van het geboorte- en tevens overlijdenskaartje van Ramses. Voor de mensen die ik nog geen 6 jaar ken zijn dit misschien nieuwe woorden, maar ik deel dit ook graag met jullie!

Vandaag is het 6 jaar geleden dat Ramses geboren werd. Mijn tranen zitten los, het weer van vandaag past me; veel "buien", krachtige wind, zon ook, mooie luchten.. echt herfstweer, loslaten.
Ik wil vandaag, op de 6e verjaardag van Ramses, met jullie delen hoe het met hem en mij is; over vandaag en over mijn herinneringen aan toen. Ik stuur dit aan de mensen die dichtbij mij, en/of Jerry staan, toen en nu. Ik voel me een rijk mens met jullie in mijn leven en deel dit graag vanuit mijn hart met ieder van jullie.



Vanmorgen stond ik nogal geirriteerd op. Toen ik in de keuken echt knorrig tegen Jerry deed moest hij lachen om mijn onredelijkheid, ik ook.. ik was echt onredelijk; niets was goed, vooral ik zelf niet.
Onderweg in de auto naar Mieke regende het, het werd donkerder en donkerder, bijna eng. Toen bedacht ik me dat het Ramses-dag is vandaag, dat dat vandaag, maar ook gisteren en zondag, me regelmatig uit evenwicht haalt, alsof het weer me liet voelen wat er was. Het was alsof die gedachte me toestemming gaf om, net als buiten, maar eens mijn waterlanders te laten stromen. Tussen de buien door zijn er flinke opklaringen vandaag, ik voel me prima vandaag, wel dichtbij Ramses en dat betekent nog altijd dat ik emotioneel ben.

Bij Mieke stroomden de tranen gewoon lekker door. Ik vertelde haar over mijn herinneringen die ik op dat moment had; zijn geboorte.. dat warme, kleine lijfje van net een kilo, wat zo verdomd snel koud werd.. nu kan ik daar tranen over laten, toen niet. Toen was er zo veel te beleven dat voor dit kleine detail even geen traan over was.
Ik werd voor de eerste keer moeder, moeder van Ramses, moeder van een dood kind. Ik voelde me een trotse kip; dit mooie kind is de mijne, en die van Jerry... hoe prachtig! Zondag, toen ik met Dirkje en Joseph poppetjes van kastanjes en eikeltjes voor Ramses aan het maken was, vroeg Joseph: "wanneer is Ramses niet meer dood?" Ik vond de vraag op dat moment grappig... Net na Ramses' overlijden en soms nog, als mijn verdriet om Ramses even heel rauw aanvoelt, wil ik maar één ding: dat de dood tijdelijk is, dat ik Ramses weer terug zou krijgen, lekker voor altijd!

Herinneringen aan dat mooie koppie van Ramses, zijn dopneusje, zijn stevige ronde handen die op die van Dirkje lijken, zijn vingers, die kleine donshaartjes, zijn lipjes, zijn voeten, prachtige voeten en zijn geur. Nooit vergeet ik zijn geur. Herinneringen aan zijn kistje, zijn nieuwe huis, die Jerry en papa zo mooi hebben afgeschuurd samen hier in de tuin op de zondagmiddag na zijn overlijden in mijn buik. Ik nog altijd zwanger, zwanger van de dood; en ook dat was goed.. hem nog even bij mij te houden, te hebben.
En onze ouders die kwamen toen Ramses net geboren was.. samen kijken, verwonderen, huilen... zo samen. Wat hebben we het verdriet om Ramses toch met veel mensen intens gedeeld, fantastisch. Weten jullie dat nog, Elly, Jerry en Barbara... de avond voor de begrafenis hebben jullie voor ons gekookt. We aten aan tafel, Ramses stond in zijn kistje naast ons. Wat hebben we toen gelachen! Wat was dat fijn!
Ja, ook in die dagen hebben we ook veel gelachen.

Ik bracht Ramses een bloem vandaag, de poppetjes van kastanjes en eikeltjes hadden we zondag al gebracht. Dan sta ik daar weer en denk ik terug aan het moment dat we daar met z'n allen stonden, om dat diepe graf. Ramses' kistje in die prachtige doek die Jerry en Elly gemaakt hadden, met het touw er aan. Jerry en ik, die samen zijn kistje, via dat touw, lieten zakken. Ik wachtte tot Jerry zijn handen er af haalde en stond daar, als met de navelstreng in mijn handen, ik hier en mijn kind daar in het graf... ik realiseerde me zo goed dat ik hem toen omhoog kon halen, of loslaten.. ik wilde hem zijn rust gunnen en liet los...

Toen na de uitvaart, in het café waar we ook onze bruiloft vierden, waar het zo gezellig was. Waar zoveel van jullie mooie poppetjes van eikels en kastanjes maakten: een mannetje met een rugzak, een krachtpatser... ze hebben de hele winter Ramses' graf mooi gehouden. We maken elk jaar deze poppetjes voor hem. En het herinneringsboek voor ons, met al dat moois wat jullie schreven...
De stilte in huis, in mijn buik na de uitvaart.. vreselijk. Geen buik meer, geen kind, alleen een graf.



Als ik terug kijk op de jaren die volgden, speelt Ramses een belangrijke rol. Natuurlijk mijn, en Jerry's verdriet om zijn dood. Jerry's verdriet wat er zo anders uit zag dan het mijne maar waarin we elkaar we alsmaar konden vinden; en daar ben ik trots op, want dat was niet altijd gemakkelijk. De zwangerschap van Dirkje volgde al snel.. wat vond ik dat eng, de angst voor opnieuw een kind te verliezen.. Ik dacht vandaag terug aan een moment dat Dirkje een week oud was en ik haar de tuin liet zien. Ik realiseerde me dat de kraamhulp weer zou vertrekken maar dat zij, onze dochter, echt bleef... wat een geluksmoment! Ook de week voor Josephs bevalling herinner ik me dat ik er telkens midden in de nacht uit ging, zo onrustig, zo weten dat ik heel dicht bij een kraambed ben of... een uitvaart.
Mijn werk, wat zich alsmaar meer op doodgeboorte richtte, waar ik zo mijn ziel en zaligheid in legde maar wat toch echt een gigantische belasting gaf. Mijn ziek zijn waarin ik ook de angst opnieuw een kind te verliezen onder ogen kwam.. de dood, die zomaar uit de lucht kan komen vallen, elk moment...
Het leven is voor mij, maar ik kan ook wel voor Jerry, Dirkje en Joseph spreken, echt fijn. We hebben het goed met elkaar, heel goed. We genieten allemaal. Ramses is daarbij, in meer of mindere mate.

Ramses heeft zo zijn eigen plek, in mijn leven, in Jerry's leven en in dat van de kinderen. Wat heb ik om dit kind gehuild, liters... en soms nog, en dat vind ik fijn. Vaak gebeurt dat zo rond zijn verjaardag, maar ook wel eens "maarzo", bij mooi licht, of muziek, of een geur.. Jerry danst bij biodanza regelmatig met Ramses zo regelmatig dat ik het inmiddels herken; zijn tranen die over zijn wangen rollen en zijn "dragende" armen. Fijn, heel fijn. Hij mag voor altijd zo lekker bij ons blijven, met tranen, in gesprekken, herinneringen.. Wat heeft dit kind ons veel gebracht! Het was een prachtig kind, dit kind met te weinig hersens en een te groot hart.. hoe mooi kan een "afwijking" zijn!

liefs voor jullie allemaal,

(schoon)moederperikelen

Mijn moeder belde...
ze had net Jerry's(mijn partner) moeder gebeld om haar te feliciteren met haar verjaardag. Mijn schoonmoeder vertelde haar dat Jerry gisteren met Dirkje (dochter) en Joseph (zoon) was gekomen voor haar verjaardag. "En jij was er niet", zei mijn moeder tegen mij, waarnaar het een tijdje stil bleef. Gelukkig zag ik goed wat er gebeurde dus ik zei: "Ja, dat klopt..." en deed alsof mijn neus bloedde. Ze zei dat mijn schoonmoeder toch wel heel veel voor mij gedaan had toen ik zo ziek was en dat het een lieve vrouw is, en dat ze dacht te horen dat ze toch wel teleurgesteld was dat ik niet gekomen was. Ik zei, met plezier in mijn stem dat het me lukte, na 36 jaar, in mijn eigen kracht te blijven staan: "En nu ga jij mij een lesje leren!" Nee, dat niet maar ze vond toch dat ze dat even moest zeggen en nu ze dat had gedaan was het daarmee goed voor haar. Ik kon het nog altijd bij haar laten en zei dat ik een andere keus had gemaakt die voor mij goed was en dat het voor mij prima was dat ze hierover belde. We beeindigden ons gesprek.

Ik moest lachen van de spanning en van blijdschap dat het me was gelukt overeind te blijven, in mijn eigen kracht, en wel tegen mijn moeder... zij die mij heeft geleerd hoe ik me behoor te gedragen, van wie ik leerde te pleasen. Ik voelde liefde voor mijn moeder wat mijn gevoel bevestigde dat ik het goede had gedaan; ik was zowel in contact met mezelf als in contact met haar gebleven. Jerry had mee geluisterd en lachte ook. Ik ging weer terug naar buiten want ik was met mijn buurvrouw/ vriendin de kozijnen buiten aan het schuren en verven. Ik vertelde haar over mijn gesprek waarna we er een leuk gesprek over hadden. Het scherpte mijn denken en ik besloot mijn moeder later op de dag terug te bellen om haar te vertellen waarom ik doe zoals ik doe. Om haar van mijn beweegredenen deelgenoot te maken. Onderwijl het schilderen dacht ik nog wel mijn vertrouwde gedachten: "En straks vraag ik mijn schoonmoeder weer of de kinderen kunnen komen logeren" met het daarbij horende gedachte dat ik haar dan weer nodig heb, wel wat van haar vraag en te beroerd ben om op haar verjaardag te verschijnen... Duidelijk moet ik dan tegen mezelf zeggen dat ik niet van haar vraag iets te doen wat niet goed is voor haar, ik vraag haar of zij wil dat de kinderen komen.. ik vraag haar niet over haar grenzen te gaan.

Dan weet ik weer hoe het zit... dat het please- gedrag is als ik het doe om de ander te plezieren maar het zelf niet wil. Dat ik heb geleerd me schuldig te voelen als ik "niets voor een ander over heb", maar dat het er niet over gaat of ik wat voor de ander over heb maar om de vraag wat ik wil. En mijn moeder, die zich vermoedelijk opgelaten voelde naar mijn schoonmoeder omdat ik er niet was, plaatsvervangende schaamte voor haar dochter die zich niet naar behoren weet te gedragen. Ik maak de ander blij met een dooie mus, ik doe alsof, ik ben niet echt mezelf als ik wel ga maar er niet wil zijn. En natuurlijk de idee dat liefde bewijsbaar is als je maar vooral doet wat de ander graag ziet van jou...

Een paar uur later ging de telefoon, mijn moeder. Ze zei dat ze vond dat ze zich er niet mee had moeten bemoeien. Ze zei dat haar ouders dat ook nooit gedaan hadden naar haar toe en dat ze dat zo gewaardeerd had. Ik zei dat ik het fijn vond dat ze weer belde omdat ik haar wilde vertellen waarom dit voor mij belangrijk is om het op mijn manier te doen. Ik zei dat ik niet meer iets wil doen als ik het zelf niet echt wil. Ik wil niet mijn schoonmoeder bezoeken omdat ik vind dat ik haar iets verschuldigd ben, of omdat dat zo hoort. Ik wil mijn schoonmoeder bezoeken als ik dat wil. Ik zei haar dat ze niet van mij moet verwachten dat ik precies doe wat hoort (zonder boosheid maar meer als gegeven) maar als ik kom, ook naar haar en papa, dat ik dan ook echt wil komen omdat ik het fijn vind om te komen. Ik had haar een tijd geleden vertelt dat ik graag hun verjaardagen kom vieren maar niet als ze hun verjaardag met hun vrienden vieren, omdat ik me daar ongelukkig bij voel. Ze haalde dit aan met het feit dat we op de verjaardag van mijn vader onverwacht gekomen waren (overdag) en dat dat zo'n kado was geweest. Ik kon ook zeggen dat ik ook zo graag kwam die dag, dat ik het fijn had gevonden.
Ik maakte me gelukkig met de gedachte dat ze me begreep toen ze zei dat zij dit weer van haar ouders had geleerd, om altijd voor anderen te zorgen en voor anderen te denken. Ze vroeg zich af of mijn schoonmoeder dit van mij wist. Ook zei ze iets over dat ik van mensen houd en dat ik dat maar gewoon op mijn manier moet blijven doen.... Ik voelde heel veel liefde voor haar maar durfde het haar niet te zeggen (gemiste kans! ik neem me voor het de volgende keer het wel te vertellen als het er weer is.) We spraken uit naar elkaar dat we allebei blij waren met het gesprek.

Mijn moeder zei dat Zoe, mijn nichtje, bij haar was en mij ook wilde spreken. Ik kreeg haar aan de telefoon, ze is 7 en ze vroeg als snel of ze Dirkje aan de telefoon mocht. Ik liep naar binnen, naar Dirkje en zei tegen haar dat Zoe aan de telefoon was voor haar. "Ik wil niet" zei Dirkje, waarop ik meteen, met plezier, weer een nieuwe oefensituatie zag ontstaan. Ik zei tegen Zoe dat Dirkje niet wilde, waarop ze zei dat ze het wel heel graag wilde. Ik zei dat ik het dan nog een keer zou vragen aan Dirkje, waarop Dirkje opnieuw "nee" zei. "Ze wil het echt niet Zoe" zei ik... en voelde ruimte naar Dirkje, dat ze niets moet wat ze niet wil en mildheid naar Zoe die een verlangen had die ze graag in vervulling zag gaan. Daarop beeindigden we het gesprek vrij snel want Dirkje moest poepen en had mij daar weer bij nodig.

Op de wc vroeg Dirkje wat Zoe had gezegd. Ik zei: "Jij wilde niet aan de telefoon maar nu moet ik jou wel gaan vertellen wat ze zei"...... het was er uit voor ik er erg in had. Ik zag hoe het wéér meer van hetzelfde schuldgevoel denken is: als je niet aan de telefoon wilt komen moet je ook niet willen weten wat ze zei...(tja, waarom niet eigenlijk?) Het is een soort straf die ik haar wilde geven door haar de informatie te willen onthouden omdat ze niet deed wat van haar verwacht wordt.. braaf aan de telefoon komen als een ander dat wil ook al wil je dat zelf niet. Dirkje zei alleen maar "ja", zich niet of nauwelijks bewust van de manipulatie. Ik vertelde haar daarna wat Zoe mij had verteld.
We kwamen samen van de wc toen Jerry zei: "Jij doet precies hetzelfde naar Dirkje", en ik zag dat het hem onaangenaam geraakt had, ik dacht wat verontwaardiging te zien op zijn gezicht. Ik zei dat ik dat in de gaten had, mezelf gecorrigeerd had.. Ondanks de enig zins aanvallende toon van Jerry kon ik bij mezelf blijven, mild zijn over mijn handelen, en open naar Jerry toe. "Wat een oefening!" zei ik waarop we beide lachten en er plezier om hadden.

tweede keus....?

Dinsdagavond had ik met Arend (een goede vriend) afgesproken. Ik
verheugde me erop. Hij belde op, ik vroeg meteen of onze date wel
doorging. "Daar bel ik over" zei hij. Hij had nog een andere optie
voor die avond, hij twijfelde. Ik zei dat ik graag bij hem zou komen
maar dat ik graag heb dat hij kiest voor dat wat hij het liefste
doet, ik heb er niets aan om te komen als hij liever iets anders
doet. Hij zag, toen ik dat had gezegd, wat hij het liefste wilde en
dat was de andere optie. Hij zei erbij hoe moeilijk hij dat vond en
gewend was vooral met de ander rekening te houden. Hij vroeg of ik me
nu tweede keus voelde. "Nee, dat niet maar ik voel me wel erg
teleurgesteld". Het was moeilijk gewoon mijn teleurstelling er te
laten zijn en het daarbij te laten. Hij zei nog dat hij van me houdt,
ik hoorde het wel maar het kwam niet echt binnen. Ik Wist dat dat zo
is maar voelde het niet. We stopten ons gesprek.

Ik voelde me echt teleurgesteld. Ik had echt zin om hem te zien. Na ons gesprek had ik onder andere de volgende gedachten:
"hij heeft het niet voor mij over", "ik ben niet belangrijk genoeg",
hij zorgt niet voor mij", "wat heb ik aan een vriend die er niet is
als ik hem nodig heb", "ja, ja, hij zegt dat hij van me houdt... "
Even later zag ik bewust mijn gedachten passeren en voelde het
effect ervan; ik zette mijn vriend op een afstand, ik was afstand aan
het creeeren met mijn gedachten. Het lukte me om deze gedachten los
te laten en met mildheid met mezelf om te gaan.

Ik had ineens een "vrije" avond, besloot met mezelf wat leuks te
doen. Ik keek of er een film draaide die ik zien wilde. Ja, een
documentaire die me aansprak. Ik ging en kwam met veel inspiratie,
veel inzichten terug.

Woensdagmorgen kreeg ik meer helderheid over de situatie: Toch
raar... ik stel hem de keuze te kiezen wat hij het liefste wil,
vanuit mijn overtuiging dat het belangrijk is te doen wat je echt
verlangt, waar je hart naar uit gaat. Daarbij denk ik dat als het
beter is voor hem iets anders te doen, dat dat dan uiteindelijk ook
zo voor mij is, hier heb ik nog wel een lichte twijfel in. Wel voel
ik me overtuigd in mijn gedachte dat ik als hij eigenlijk iets anders
wil, het niet goed is om samen te zijn, ook niet voor mij. Ik heb er
niets aan als het niet voluit JA is. Dat was wat er was, hoe ik er
naar keek. Mijn reactie was er één van totaal andere orde, op totaal
iets anders. Een deel van mijn reactie was een reactie op schaarste
en dat liefde opofferen betekent. Het onderstaande zijn gedachten die
ik hier zoal over heb.

Het schaarste denken; van wegen, van vergelijken.. wie is de leukste,
de liefste, de aller-allerliefste? Hij kiest voor iets anders dan
voor mij, dus kiest hij niet voor mij, dus ziet hij me minder
graag.... Dat is wat ik er van maakte en wat zo pijnlijk is en wat
totaal niet klopt. Ik maakte mezelf ongelukkig met mijn gedachten dat
hij niet voor mij koos op dat moment.. dus toch tweede keus
gevoelens! Alsof er tweede keuzes zijn... er zijn onwaarschijnlijk
veel keuzes! Hij koos wat er op Dat moment aan verlangen in hem
zat... en dat had niets met zijn liefde voor mij te maken laat staan
voor mij als persoon. Maar dat is wel wat ik er vaak aan heb
gehangen. Dat als iemand niet voor mij kiest, dat dat iets zegt over
mij, dat ik mezelf dan minder waard vind, minder van belang...

Ik doe mezelf pijn als ik gedachten maak dat mijn vriend niet voor
mij zorgen wil, dat hij er niet is als ik hem nodig heb. Het lijkt
alsof ik hem tekort doe door deze gedachten maar in feite doe ik
vooral mezelf tekort. Hij verandert niet door mijn gedachten, ik
verander er door.. ik zet niet hem op afstand, maar mezelf! Ik zie
weer eens helderder dat onaangename gedachten over iemand anders
vooral mezelf schaden... dat ik dan vooral mezelf tekort doe.

Het andere stukje wat ik er aan plakte was dat liefde opofferen
betekent. Hoe laat je zien dat je de ander liefhebt? Ik heb geleerd
dat als je wilt laten merken dat je de ander lief hebt, dat je dat
laat zien door vooral veel te doen voor de ander wat je zelf helemaal
niet wilt... dan bewijs je dat het liefde echt is! "Zie eens wat ik
doe, ik vind het helmaal niet leuk om dit te doen maar doe het
helemaal speciaal voor jou...zie je hoeveel ik van je hou?" Het
pleasen... houden van iemand betekende opofferen... jezelf
wegcijferen om de ander te plezieren, maar zelf het eigenlijk niet
willen... Wat een verwarring is er hierop ontstaan in mij. Ik zie ook
waar dat vandaan komt en denk terug aan de ontelbare keren dat mijn
moeder mij zei: "heb je dan niets over voor een ander?" als ik zei
dat ik iets niet wilde. En een vakantie waarin ik moest gaan logeren
bij een nichtje die ik niet eens leuk vond. "Doe het voor haar, zij
heeft niets"... schuldgevoelens kan dat nog oproepen als ik voor
mezelf kies, voor mijn verlangen en niet voor "het plezieren" van een
ander.

Ik geloof het Echt niet meer, ik ben ervan overtuigd dat houden van
vrij is van moeten, van opofferen. Liefde geeft alleen maar, vrijuit,
omdat het vanuit ons eigen verlangen ontstaat. Omdat het fijn is om
te geven aan de mensen die we lief hebben. Als geven niet botst met
mijn verlangen. Vanuit respect voor mezelf en voor een ander doet het
me goed om zuiver te handelen, de ander lief te hebben zoals hij is.
Het is een wisselwerking... ik kan de ander niet echt lief hebben als
ik mezelf niet liefheb.. ik kan de ander zijn grenzen moeilijker
respecteren als ik de mijne niet voluit respecteer.. Als ik iemand
van wie ik hou bewust pijn doe lijdt ik daar aan. Doe ik vooral
mijzelf pijn en misschien de ander ook, maar daar heb ik niet alles
over te zeggen gelukkig.
Kan ik bewijzen dat ik van iemand hou? Ik weet het niet... ik kan het
in ieder geval niet door iets te doen dat ik eigenlijk niet wil. Dat
is pleasen, ruilhandel... Ik doe dit voor jou en dan krijg ik
waardering van jou.. Doei!!
Zo weiger ik lief te hebben... ik word er boos van.. dat ik me ooit
in de maling heb laten nemen dat dat liefde is... het lijkt echt meer
op prostitutie.... (wow, er zit kracht, kwaadheid? achter bij mij!)