tweede keus....?

Dinsdagavond had ik met Arend (een goede vriend) afgesproken. Ik
verheugde me erop. Hij belde op, ik vroeg meteen of onze date wel
doorging. "Daar bel ik over" zei hij. Hij had nog een andere optie
voor die avond, hij twijfelde. Ik zei dat ik graag bij hem zou komen
maar dat ik graag heb dat hij kiest voor dat wat hij het liefste
doet, ik heb er niets aan om te komen als hij liever iets anders
doet. Hij zag, toen ik dat had gezegd, wat hij het liefste wilde en
dat was de andere optie. Hij zei erbij hoe moeilijk hij dat vond en
gewend was vooral met de ander rekening te houden. Hij vroeg of ik me
nu tweede keus voelde. "Nee, dat niet maar ik voel me wel erg
teleurgesteld". Het was moeilijk gewoon mijn teleurstelling er te
laten zijn en het daarbij te laten. Hij zei nog dat hij van me houdt,
ik hoorde het wel maar het kwam niet echt binnen. Ik Wist dat dat zo
is maar voelde het niet. We stopten ons gesprek.

Ik voelde me echt teleurgesteld. Ik had echt zin om hem te zien. Na ons gesprek had ik onder andere de volgende gedachten:
"hij heeft het niet voor mij over", "ik ben niet belangrijk genoeg",
hij zorgt niet voor mij", "wat heb ik aan een vriend die er niet is
als ik hem nodig heb", "ja, ja, hij zegt dat hij van me houdt... "
Even later zag ik bewust mijn gedachten passeren en voelde het
effect ervan; ik zette mijn vriend op een afstand, ik was afstand aan
het creeeren met mijn gedachten. Het lukte me om deze gedachten los
te laten en met mildheid met mezelf om te gaan.

Ik had ineens een "vrije" avond, besloot met mezelf wat leuks te
doen. Ik keek of er een film draaide die ik zien wilde. Ja, een
documentaire die me aansprak. Ik ging en kwam met veel inspiratie,
veel inzichten terug.

Woensdagmorgen kreeg ik meer helderheid over de situatie: Toch
raar... ik stel hem de keuze te kiezen wat hij het liefste wil,
vanuit mijn overtuiging dat het belangrijk is te doen wat je echt
verlangt, waar je hart naar uit gaat. Daarbij denk ik dat als het
beter is voor hem iets anders te doen, dat dat dan uiteindelijk ook
zo voor mij is, hier heb ik nog wel een lichte twijfel in. Wel voel
ik me overtuigd in mijn gedachte dat ik als hij eigenlijk iets anders
wil, het niet goed is om samen te zijn, ook niet voor mij. Ik heb er
niets aan als het niet voluit JA is. Dat was wat er was, hoe ik er
naar keek. Mijn reactie was er één van totaal andere orde, op totaal
iets anders. Een deel van mijn reactie was een reactie op schaarste
en dat liefde opofferen betekent. Het onderstaande zijn gedachten die
ik hier zoal over heb.

Het schaarste denken; van wegen, van vergelijken.. wie is de leukste,
de liefste, de aller-allerliefste? Hij kiest voor iets anders dan
voor mij, dus kiest hij niet voor mij, dus ziet hij me minder
graag.... Dat is wat ik er van maakte en wat zo pijnlijk is en wat
totaal niet klopt. Ik maakte mezelf ongelukkig met mijn gedachten dat
hij niet voor mij koos op dat moment.. dus toch tweede keus
gevoelens! Alsof er tweede keuzes zijn... er zijn onwaarschijnlijk
veel keuzes! Hij koos wat er op Dat moment aan verlangen in hem
zat... en dat had niets met zijn liefde voor mij te maken laat staan
voor mij als persoon. Maar dat is wel wat ik er vaak aan heb
gehangen. Dat als iemand niet voor mij kiest, dat dat iets zegt over
mij, dat ik mezelf dan minder waard vind, minder van belang...

Ik doe mezelf pijn als ik gedachten maak dat mijn vriend niet voor
mij zorgen wil, dat hij er niet is als ik hem nodig heb. Het lijkt
alsof ik hem tekort doe door deze gedachten maar in feite doe ik
vooral mezelf tekort. Hij verandert niet door mijn gedachten, ik
verander er door.. ik zet niet hem op afstand, maar mezelf! Ik zie
weer eens helderder dat onaangename gedachten over iemand anders
vooral mezelf schaden... dat ik dan vooral mezelf tekort doe.

Het andere stukje wat ik er aan plakte was dat liefde opofferen
betekent. Hoe laat je zien dat je de ander liefhebt? Ik heb geleerd
dat als je wilt laten merken dat je de ander lief hebt, dat je dat
laat zien door vooral veel te doen voor de ander wat je zelf helemaal
niet wilt... dan bewijs je dat het liefde echt is! "Zie eens wat ik
doe, ik vind het helmaal niet leuk om dit te doen maar doe het
helemaal speciaal voor jou...zie je hoeveel ik van je hou?" Het
pleasen... houden van iemand betekende opofferen... jezelf
wegcijferen om de ander te plezieren, maar zelf het eigenlijk niet
willen... Wat een verwarring is er hierop ontstaan in mij. Ik zie ook
waar dat vandaan komt en denk terug aan de ontelbare keren dat mijn
moeder mij zei: "heb je dan niets over voor een ander?" als ik zei
dat ik iets niet wilde. En een vakantie waarin ik moest gaan logeren
bij een nichtje die ik niet eens leuk vond. "Doe het voor haar, zij
heeft niets"... schuldgevoelens kan dat nog oproepen als ik voor
mezelf kies, voor mijn verlangen en niet voor "het plezieren" van een
ander.

Ik geloof het Echt niet meer, ik ben ervan overtuigd dat houden van
vrij is van moeten, van opofferen. Liefde geeft alleen maar, vrijuit,
omdat het vanuit ons eigen verlangen ontstaat. Omdat het fijn is om
te geven aan de mensen die we lief hebben. Als geven niet botst met
mijn verlangen. Vanuit respect voor mezelf en voor een ander doet het
me goed om zuiver te handelen, de ander lief te hebben zoals hij is.
Het is een wisselwerking... ik kan de ander niet echt lief hebben als
ik mezelf niet liefheb.. ik kan de ander zijn grenzen moeilijker
respecteren als ik de mijne niet voluit respecteer.. Als ik iemand
van wie ik hou bewust pijn doe lijdt ik daar aan. Doe ik vooral
mijzelf pijn en misschien de ander ook, maar daar heb ik niet alles
over te zeggen gelukkig.
Kan ik bewijzen dat ik van iemand hou? Ik weet het niet... ik kan het
in ieder geval niet door iets te doen dat ik eigenlijk niet wil. Dat
is pleasen, ruilhandel... Ik doe dit voor jou en dan krijg ik
waardering van jou.. Doei!!
Zo weiger ik lief te hebben... ik word er boos van.. dat ik me ooit
in de maling heb laten nemen dat dat liefde is... het lijkt echt meer
op prostitutie.... (wow, er zit kracht, kwaadheid? achter bij mij!)