Ramses

ik had je verwacht
ik had je gedacht
mijn kind
zo mooi
zo lief
zo prachtig
zo bij ons zou je zijn



lieve vrienden, familie,
Veel van jullie zullen deze woorden herkennen van het geboorte- en tevens overlijdenskaartje van Ramses. Voor de mensen die ik nog geen 6 jaar ken zijn dit misschien nieuwe woorden, maar ik deel dit ook graag met jullie!

Vandaag is het 6 jaar geleden dat Ramses geboren werd. Mijn tranen zitten los, het weer van vandaag past me; veel "buien", krachtige wind, zon ook, mooie luchten.. echt herfstweer, loslaten.
Ik wil vandaag, op de 6e verjaardag van Ramses, met jullie delen hoe het met hem en mij is; over vandaag en over mijn herinneringen aan toen. Ik stuur dit aan de mensen die dichtbij mij, en/of Jerry staan, toen en nu. Ik voel me een rijk mens met jullie in mijn leven en deel dit graag vanuit mijn hart met ieder van jullie.



Vanmorgen stond ik nogal geirriteerd op. Toen ik in de keuken echt knorrig tegen Jerry deed moest hij lachen om mijn onredelijkheid, ik ook.. ik was echt onredelijk; niets was goed, vooral ik zelf niet.
Onderweg in de auto naar Mieke regende het, het werd donkerder en donkerder, bijna eng. Toen bedacht ik me dat het Ramses-dag is vandaag, dat dat vandaag, maar ook gisteren en zondag, me regelmatig uit evenwicht haalt, alsof het weer me liet voelen wat er was. Het was alsof die gedachte me toestemming gaf om, net als buiten, maar eens mijn waterlanders te laten stromen. Tussen de buien door zijn er flinke opklaringen vandaag, ik voel me prima vandaag, wel dichtbij Ramses en dat betekent nog altijd dat ik emotioneel ben.

Bij Mieke stroomden de tranen gewoon lekker door. Ik vertelde haar over mijn herinneringen die ik op dat moment had; zijn geboorte.. dat warme, kleine lijfje van net een kilo, wat zo verdomd snel koud werd.. nu kan ik daar tranen over laten, toen niet. Toen was er zo veel te beleven dat voor dit kleine detail even geen traan over was.
Ik werd voor de eerste keer moeder, moeder van Ramses, moeder van een dood kind. Ik voelde me een trotse kip; dit mooie kind is de mijne, en die van Jerry... hoe prachtig! Zondag, toen ik met Dirkje en Joseph poppetjes van kastanjes en eikeltjes voor Ramses aan het maken was, vroeg Joseph: "wanneer is Ramses niet meer dood?" Ik vond de vraag op dat moment grappig... Net na Ramses' overlijden en soms nog, als mijn verdriet om Ramses even heel rauw aanvoelt, wil ik maar één ding: dat de dood tijdelijk is, dat ik Ramses weer terug zou krijgen, lekker voor altijd!

Herinneringen aan dat mooie koppie van Ramses, zijn dopneusje, zijn stevige ronde handen die op die van Dirkje lijken, zijn vingers, die kleine donshaartjes, zijn lipjes, zijn voeten, prachtige voeten en zijn geur. Nooit vergeet ik zijn geur. Herinneringen aan zijn kistje, zijn nieuwe huis, die Jerry en papa zo mooi hebben afgeschuurd samen hier in de tuin op de zondagmiddag na zijn overlijden in mijn buik. Ik nog altijd zwanger, zwanger van de dood; en ook dat was goed.. hem nog even bij mij te houden, te hebben.
En onze ouders die kwamen toen Ramses net geboren was.. samen kijken, verwonderen, huilen... zo samen. Wat hebben we het verdriet om Ramses toch met veel mensen intens gedeeld, fantastisch. Weten jullie dat nog, Elly, Jerry en Barbara... de avond voor de begrafenis hebben jullie voor ons gekookt. We aten aan tafel, Ramses stond in zijn kistje naast ons. Wat hebben we toen gelachen! Wat was dat fijn!
Ja, ook in die dagen hebben we ook veel gelachen.

Ik bracht Ramses een bloem vandaag, de poppetjes van kastanjes en eikeltjes hadden we zondag al gebracht. Dan sta ik daar weer en denk ik terug aan het moment dat we daar met z'n allen stonden, om dat diepe graf. Ramses' kistje in die prachtige doek die Jerry en Elly gemaakt hadden, met het touw er aan. Jerry en ik, die samen zijn kistje, via dat touw, lieten zakken. Ik wachtte tot Jerry zijn handen er af haalde en stond daar, als met de navelstreng in mijn handen, ik hier en mijn kind daar in het graf... ik realiseerde me zo goed dat ik hem toen omhoog kon halen, of loslaten.. ik wilde hem zijn rust gunnen en liet los...

Toen na de uitvaart, in het café waar we ook onze bruiloft vierden, waar het zo gezellig was. Waar zoveel van jullie mooie poppetjes van eikels en kastanjes maakten: een mannetje met een rugzak, een krachtpatser... ze hebben de hele winter Ramses' graf mooi gehouden. We maken elk jaar deze poppetjes voor hem. En het herinneringsboek voor ons, met al dat moois wat jullie schreven...
De stilte in huis, in mijn buik na de uitvaart.. vreselijk. Geen buik meer, geen kind, alleen een graf.



Als ik terug kijk op de jaren die volgden, speelt Ramses een belangrijke rol. Natuurlijk mijn, en Jerry's verdriet om zijn dood. Jerry's verdriet wat er zo anders uit zag dan het mijne maar waarin we elkaar we alsmaar konden vinden; en daar ben ik trots op, want dat was niet altijd gemakkelijk. De zwangerschap van Dirkje volgde al snel.. wat vond ik dat eng, de angst voor opnieuw een kind te verliezen.. Ik dacht vandaag terug aan een moment dat Dirkje een week oud was en ik haar de tuin liet zien. Ik realiseerde me dat de kraamhulp weer zou vertrekken maar dat zij, onze dochter, echt bleef... wat een geluksmoment! Ook de week voor Josephs bevalling herinner ik me dat ik er telkens midden in de nacht uit ging, zo onrustig, zo weten dat ik heel dicht bij een kraambed ben of... een uitvaart.
Mijn werk, wat zich alsmaar meer op doodgeboorte richtte, waar ik zo mijn ziel en zaligheid in legde maar wat toch echt een gigantische belasting gaf. Mijn ziek zijn waarin ik ook de angst opnieuw een kind te verliezen onder ogen kwam.. de dood, die zomaar uit de lucht kan komen vallen, elk moment...
Het leven is voor mij, maar ik kan ook wel voor Jerry, Dirkje en Joseph spreken, echt fijn. We hebben het goed met elkaar, heel goed. We genieten allemaal. Ramses is daarbij, in meer of mindere mate.

Ramses heeft zo zijn eigen plek, in mijn leven, in Jerry's leven en in dat van de kinderen. Wat heb ik om dit kind gehuild, liters... en soms nog, en dat vind ik fijn. Vaak gebeurt dat zo rond zijn verjaardag, maar ook wel eens "maarzo", bij mooi licht, of muziek, of een geur.. Jerry danst bij biodanza regelmatig met Ramses zo regelmatig dat ik het inmiddels herken; zijn tranen die over zijn wangen rollen en zijn "dragende" armen. Fijn, heel fijn. Hij mag voor altijd zo lekker bij ons blijven, met tranen, in gesprekken, herinneringen.. Wat heeft dit kind ons veel gebracht! Het was een prachtig kind, dit kind met te weinig hersens en een te groot hart.. hoe mooi kan een "afwijking" zijn!

liefs voor jullie allemaal,