meerdere liefdes, vrijen met meerdere mannen

Soms heb ik last van mijn oude oordeel dat het niet deugt wat ik doe... Daarbij horen titels als "slet", "afgelikte boterham" en "hoer"... keiharde oordelen die ik vroeger leerde plakken op vrouwen die vreeen met meerdere mannen...
Dit zijn mijn oude oordelen, Ik geloof deze oordelen niet meer maar heb ze nog af en toe, en dan zit ik mezelf in de weg.

Ik vind niet meer dat vrouwen die met meerdere mannen vrijen sletten zijn, of wat voor een titel dan ook. Nog scherper, bij mezelf; ik vrij met meerdere mannen en vind mezelf totaal geen slet. Ik vind mezelf, ook op het gebied van mijn relaties met mannen integer en eerlijk. Ik doe enkel wat goed voelt voor mij en voor de ander. Ik vrij met meerdere mannen omdat ik dat wil op dat moment, omdat ik niet zou weten waarom niet; ik doe er niemand tekort mee; Jerry weet ervan en staat er achter, de man in kwestie wil het en ik ook... wat is het probleem? Het is zo gewoon om intiem te zijn met weet ik veel wie, alles delen, diepste zieleroeselen, maar als het om seks gaat mag het ineens niet meer. Voor mij is seks een stuk minder beladen en belangrijk geworden sinds Jerry en ik onze relatie veranderden.
Minder beladen in die zin van, het is maar seks! Mensen met een goede, gedegen relatie beeindigen die relatie soms vanwege een slippertje die hun partner maakte met een ander... nu vind ik dat onbegrijpelijk! Dat je zoveel geluk en levensplezier wat je beleeft met iemand, weg kan gooien vanwege een simpel iets als een keer vrijen!! Het is maar een seks.. je kan zoveel dingen met elkaar doen; wandelen, dansen, praten.. ook vrijen..
Het is minder belangrijk geworden omdat het gewoon een van de dingen is die je kan doen. je kan het ook niet doen... maar als het niet Mag (zoals in een monogame relatie).. is het ineens heeeeel gewichtig! Dat gewicht is er bij mij vanaf. Toen ik in een monogame relatie leefde was seks met iemand anders zo'n enorm gevaar, een bedreiging... ik was daar doodsbang voor. Daardoor was het ook heel belangrijk. Nu is dat totaal weg. Ik zie dat mijn relatie met Jerry alleen bedreigd kan worden door onszelf, doordat we beide een andere kant op willen groeien, of een ander leven willen leiden.. maar niet door een ander. En al zeker niet door seks met een ander, ook al is dat nog zo geweldig... Ik ga toch ook niet bij Jerry weg als ik fantastisch met iemand kan klaverjassen, dansen of piano spelen?
Jerry en ik hebben een intense, intieme vriendschap, we zijn elkaars beste vriend. Ik hou van hem om wie hij is, niet om wat ik van hem nodig heb. Dat laatste is afhankelijkheid, geen liefde! Onder andere door onze relatie niet langer monogaam te leven heb ik enorm het verschil geleerd in liefhebben en afhankelijk zijn. Liefhebben doe ik vanuit vrijheid, afhankelijk zijn van de ander is op angst gebaseerd, komt uit onvrijheid voort.

Een andere gedachte was: wat zou er mis aan zijn als het mij wel alleen om seks zou gaan? Niets, daar zou niets mis mee zijn. Alleen mijn oordeel "dat dat niet deugt", "platvloers" is voor mij het enige wat niet deugt. Voor mij gaat het niet om het vrijen met een andere man, vrijen is geen doel op zich. Maar ik gun het mezelf wel dat ik ook dat zou mogen.. dat het me puur om de seks zou gaan.. wat dan nog? Voor mij gaat het puur over vrijheid. De vrijheid dat ik van mezelf ben, dat er niets is dat ik niet mag doen omdat ik getrouwd ben, of om welke andere "beperking" van buiten van dan ook. Ik ben van mezelf en van niemand anders (ja, van God ofzo..) Ik bepaal met wie ik vrij en wanneer, niet Jerry. Ik bepaal ook welke kleren ik draag, welk werk ik wil doen, wie ik tot mijn vrienden reken.
Soms is Jerry daar wel indirect bepalend in. Ik houd rekening met zijn gevoelens, dat doe ik niet omdat dat moet van hem maar omdat ik dat wil. Ik wil hem niet forceren, ik wil zorg dragen voor mijn relatie met Jerry en dat betekent dat ik zijn grenzen respecteer. Maar ik ben degene die kiest om er rekening mee te houden, dat doe ik overigens veelal met plezier omdat ik echt heel gek met Jerry ben. Dat is een daad van liefde, niet van afhankelijkheid of een verkapt verbod.

En het exclusieve..
Jerry is voor mij zeer exclusief. Ik geloof niet dat ik deze manier van leven, zo vrij en zo verbonden tegelijk, met een andere man makkelijk weer zou kunnen bereiken. Jerry en ik, onze combinatie van onze persoonlijkheden, maakt dit mogelijk. In die zin is hij enorm exclusief, ook in de zin van zijn persoonlijkheid. Hij heeft een bijzondere combinatie van gevoelig zijn, weinig macho, volwassen, intelligent en toch echt een kerel. Hij laat niet met zich sollen. Ik waardeer hem waanzinnig om deze kwaliteiten, daarnaast vind ik hem grappig, maar ook een "verstooide professor" en "een kip zonder kop" soms.. Ook van die laatste eigenschappen ga ik steeds meer houden omdat ik leer dat ik Jerry liefheb, niet alleen zijn aangename kanten. Hij hoeft niet mijn perfecte partner te worden, hij mag zichzelf zijn. Dus ja, Jerry is voor mij zeer exclusief, niet inwisselbaar en enorm waardevol.

Maar,... ik maak me niet afhankelijk van zijn liefde. Ik vind zijn liefde voor mij fantastisch,heerlijk, maar ik maak me er niet afhankelijk van door zijn liefde of waardering na te streven. Ik ga mijn eigen weg. Mijn doel is niet dat Jerry van mij houd. Dat is wat veel mensen wel drijft; ze willen dat de ander van hen houd en doen daar hun best voor en gaan zich aanpassen, worden onecht.
Het gaat om mijn eigen liefde voor mezelf, wat maakt dat ik ben wie ik ben, dat ik kan zijn wie ik ben. Ik heb een aantal goede vrienden en vriendinnen die van mij houden en ik van hen. ZIJ zijn uniek, hun liefde voor mij is niet uniek, die kan ik ook bij een eventuele nieuwe vriendenkring halen. Ik geniet enorm van de eigenheid van mensen, hun uniek zijn vind ik zo fascinerend.... er is maar één Jerry, dat is toch fantastisch! Maar hun liefde voor mij of mijn liefde voor hen is niet uniek. En dat heeft ook niets met mij te maken. Het is gemakkelijk om van iemand te houden als diegene echt laat zien wie hij is.
En over uniek zijn; ik weet dat ik uniek ben voor Jerry... ook onze relatievorm is erg uniek. Hij zal wel gek zijn om bij mij weg te gaan, hij heeft een goede relatie en de vrijheid om te doen wat hij wil!!! In die zin ben ik nogal zeker van mijn zaak, twijfel ik geen moment aan zijn gevoelens voor mij. Er is ook zoveel ruis weg gevallen nu we geen monogame relatie meer hebben. We dachten dat seks onze relatie exclusief maakte, en dus was de gedachte aan seks met iemand anders een gigantische bedreiging. Nee, seks maakt onze relatie niet exclusief... echt niet. Onze liefde voor elkaar, onze persoonlijkheden, de inhoud van onze relatie is wat het exclusief maakt, niet inwisselbaar is.

Maar, hij is vrij.. Mocht hij besluiten zijn leven te willen veranderen, een andere weg in wil gaan die niet mijn weg is, eventueel met een andere vrouw.. als dat echt is wat hij wil.. dan wil ik dat hij dat doet. Ik wil ten diepste dat hij zijn eigen leven leeft, ten diepste uit zichzelf haalt wat er in hem zit. Ik wil van harte dat hij groeit en zich ontwikkelt en de wereld het beste geeft van zichzelf. Op dit moment helpen Jerry en ik elkaar hierbij, om dit te doen. Als het over een tijd blijkt dat hij dat beter kan zonder mij, wil ik dat hij gaat en weet ik ook dat we dat beide willen. Ik wil geen man die bij mij blijft om een andere reden dan vrije keus. Andersom ook. Als ik ooit echt denk dat het beter zal zijn voor mij als ik bij Jerry weg ga, ga ik.


Waarom heb ik al die andere mensen nodig als ik het toch allemaal uit mezelf moet komen en in mezelf zit? Waarom andere mannen?
We zijn met z'n allen, we zijn hier niet alleen gekomen. Ik merk dat ik het nodig heb hier een goed evenwicht in te vinden. Teveel van één van de twee is echt niet goed voor mij. Waarom meer dan één man? Omdat er meer dan één zijn! (ik heb ook meer dan één vriendin) Het idee van de ware, de enige echte.. is een romantisch idee wat op angst gestoeld is. Ik heb nog nooit een mens ontmoet die in zijn leven maar 1 keer dacht: Dit is 'm! Ik ken wel heel veel mensen die als ze eenmaal gekozen hebben voor iemand zich afsluiten voor andere liefdes. Ik ontmoet elke dag andere mensen die mij raken, die mij wat anders te bieden hebben dan Jerry. Ik zou mezelf niet zo kunnen ontwikkelen als ik alleen met Jerry zou leven, dan zou ik niet het beste uit mezelf kunnen halen.. Elk contact biedt mij iets anders. Elke vriend(in) raakt mij in iets anders, daar leer ik van en hij/zij van mij. Zo genieten we en helpen we elkaar om het beste van onszelf boven te halen. Waarom ook seks.. waarom niet? Ik ben een vrij mens, ik bepaal. Het kan zijn dat ik het komende jaar met niemand vrij.. dat is mijn keuze en heeft niets met Jerry te maken.
Ik merk het laatste jaar dat liefde zich vermeerdert. Als ik echt aangeraakt ben, ten diepste, door een andere man, zie ik dat die liefde ook bij Jerry komt, en bij mij als Jerry een andere vrouw lief heeft.

Vrijen kan een fysieke vorm van liefhebben zijn. Dan ervaar ik dat als zeer intens, helend en verreikend. Vrij-en, vrij maken.. het woord zegt het al. De keren dat me dat gebeurt is afgelopen jaar hebben mij verandert en hebben mijn liefde gevoed; ik leer meer van mezelf te houden en dus van de ander. Dus ook van Jerry. Ik ontdekte dat als ik een andere man lief heb, mijn liefde voor Jerry ook toeneemt. Is dat niet fantastisch?
Daarom is het voor mij zo duidelijk dat het monogame leven voorkomt uit angst en dat die angst ongegrond is. Natuurlijk gaan er relaties voorbij als die niet goed zijn of niet meer werken. Als Jerry niet echt goed bij mij zou passen zouden we vroeg of laat uit elkaar gaan, hoe dan ook. Ik denk dat we die kans verkleinen in plaats van vergroten door elkaar de vrijheid te geven te groeien, te ontwikkelen.. Ik heb werkelijk geen reden om bij hem weg te gaan.

hartstocht

Ik ging naar biodanza gisteravond. Er danst in deze groep een zeer extroverte man, hij is zeer aanwezig en is er helemaal. Enorme mimiek, plezier, genieten, grote bewegingen. Hij legt er zijn ziel en zaligheid in. Hij is voor mij een voorbeeld in durven, nog meer durven laten zien wat er in mij zit. Ik dans graag met hem vanwege zijn overgave en zijn lef, maar dat waren tot gisteren maar korte momenten geweest dat we elkaar troffen in onze dans. Nu trof ik hem na een hele rustige oefening.

Het was een fijn, zacht, liefdevol contact met hem. We omhelsden we elkaar en begonnen zo te dansen. Onze bewegingen waren heel klein in het begin, nog altijd tegen elkaar aan en elkaar vast houdend, maar werden steeds groter, heftiger... alsmaar groter, intenser en heftiger. We gaven onszelf er beide aan over zonder dat het ook maar enig zins seksueel was. Het was zo intens, zo hartstochtelijk.. ik kwam een stuk van mijzelf tegen waar ik het moeilijk mee heb; mijn hartstocht... mijn passie. Om echt het leven hartstochtelijk aan te gaan, met al mijn passie, mijn enthousiasme die ik voel voor het leven, voor de ander... Wat kwam ik dat intens tegen in die ontmoeting. Mijn hartstocht, uitbundigheid.. ik moest er van huilen, ik vind mijn hartstocht zo eng! Door het zo te voelen in mezelf kwamen er meteen tranen om het "er niet mogen zijn" van dit stukje in mezelf, van mijn levenslange gevecht hiermee om het er onder te houden, om het niet te willen hebben. Maar het is echt mijn hartstocht, het mijne... Toen ik het al dansend voelde herkende ik het ook zo als het mijne, dat dit zo bij mij hoort.

Niets achter houden.. ik weet nauwelijks hoe dat moet, ik ben zo gewend om het kleiner te maken, te denken dat ik de ander overdonder, overspoel... Niet springen op straat, of huppelen en rennen, ik doe dat zo graag! Als ik bij een vriend(in) ben en ik voel zoveel enthousiasme over de ander.. en ik doe daar vaak niets mee, laat het meestal voorbij gaan. Mijn dansen, waar ik alsmaar meer laat zien maar nog altijd de rem niet helemaal los durf te laten... wat zullen ze wel niet denken (vooral vrouwen...)

En wat heerlijk dat dat gisteren totaal los stond van enige seksuele beleving. Dat ik mijn hartstocht kon voelen zonder enige verwarring met seksualiteit. Hartstocht heeft zo'n seksuele lading gekregen terwijl mijn hartstocht vooral gaat over hartsverbinding, voluit er bij zijn, vanuit liefde, vanuit het hart.

Adelheid Roosen, die vrouw maakt alsmaar indruk op mij, mede door haar enthousiasme en hartstocht. Ik herinner me een interview waarin ze vertelt dat ze vol enthousiasme in een café een vriendin begroet. Een man reageert: "nou, nou, kan het niet wat rustiger..." Waarop zij zoiets zegt als; waarom moeten de enthousiasten onder ons zich toch alsmaar aanpassen aan de saaien, de wereld zou er een stuk leuker uit zien als we dat eens andersom zouden doen. Voor mij was dat een eyeopener; dat ik me inderdaad alsmaar aanpas, me grijzer maak dan ik ben.

Joseph spiegelt me ook. Hij is, als hij volledig op zijn gemak is, regelmatig heel expressief, hartstochtelijk. Hoe vaak hij maar zo een dansje maakt, of maar zo even "raar" doet, of op me af komt rennen voor een knuffel, om me met zijn grote ogen diep in de mijne te kijken met onze neuzen tegen elkaar... Soms geeft hij zich er zo aan over dat we ons kapot lachen met z'n drieen om hem. Zijn expressie doet de mijne heel zachtjes meetrillen, ik herken het.
Wat hij doet durf ik niet zo goed meer. Heb ik allang afgeleerd. Mijn ouders vonden dit waarschijnlijk ongepast (voor een meisje) en hebben me veel gezegd: "stel je niet zo aan". Dit zinnetje is de mijne geworden waarmee ik veel van wat er in mij naar buiten wil, kleiner maak.

Sta op en schitter... dat is zo mijn ding waar ik mee bezig ben nu in mijn leven. Te durven staan voor alles wat er is in mij, daar verantwoordelijkheid voor te nemen, voor mijn manier van leven, voor mijn verlangens, alles wat het mijne is. En ja, te schitteren.. Schitteren is voor mij niets meer of minder dan voluit durven zijn met alles wat er op dit moment in mij is; niets meer en niets minder. Mezelf durven geven aan de wereld en dan gebeuren er wonderlijke dingen, telkens weer! Sta op en schitter, is eigenlijk een verkorte, hele korte versie van mijn liefste tekst, de tekst van Nelson Mandela (Marianne Williamson) " onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn , onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn" en "Als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen."
Sta op en schitter... hartstochtelijk?!

vrijheid en hondepoep

Ik was met Jerry en de kinderen in Dieren, daar waar ik vroeger werkte. Ik herinnerde me de prachtige treurbeuk die ik toen zo vaak even bezocht, onderweg van de trein naar mijn werk. Ik wilde er graag met Jerry en de kinderen naar toe. Het was al lang geleden dat ik daar was en moest echt een beetje zoeken maar ik vond hem, deze prachtige boom! Ik vond het fijn er weer te zijn en de boom aan mijn liefjes te kunnen laten zien.

We maakten die dag een uitstapje en we hadden de fotocamera bij ons. Ik wilde foto's maken van de boom. "Pas op voor de hondepoep, er ligt hier veel", waarschuwde Jerry mij. Ik voelde dat ik me niet wilde laten afleiden door mijn blik geregeld op de grond te vestigen, ik wilde mijn aandacht alleen bij de boom houden en besloot niet op de hondepoep te letten, het risico voor lief te nemen. Ik liep om de boom, onder de enorme takken, onder de indruk.. en maakte foto's.

We liepen met elkaar weer weg en ik ontdekte dat ik inderdaad in de hondepoep was getrapt. Ik begon in de berm mijn schoen aan het gras af te vegen.
"Ik heb je nog zo gewaarschuwd....", zei Jerry, duidelijk geirriteerd. Ik zei dat ik zijn waarschuwing gehoord had, dat ik gekozen had om mijn aandacht op de boom gevestigd te houden en dus het risico te nemen dat ik in de poep zou trappen. Ik vond het ook helemaal niet erg dat dat gebeurd was.. ik had in vrijheid gekozen.. DAT was belangrijk! Ik vond een stokje om het priegelwerk mee te doen. Ik was me bewust dat Jerry's ergernis niets met mij te maken had; dat hij vond dat ik zijn waarschuwing niet in de wind had moeten slaan is van hem.. misschien maakte hij er van dat ik hem niet serieus nam, dat ik niet naar hem wilde luisteren.. Dat was het niet, ik maakte enkel een keuze tussen de boom en de hondepoep.

Ik had er plezier in en alweer had ik wat geleerd; dat ik niet hoef te "luisteren" naar een goedbedoelde waarschuwing en dat het ook een optie is er om niet mijn best te doen hondepoep te ontwijken. Dat in vrijheid kiezen moeilijker is door de druk van het willen pleasen. Dat kiezen in vrijheid niets te maken heeft met mijn respect voor degene die mij een goedbedoelde waarschuwing geeft.. Ik ben vrij te kiezen en dat heeft niets mijn mijn liefde en respect voor, in dit geval, Jerry te maken....

grenzen in een vrije relatie

Jerry (mijn partner) en ik hadden, toen we besloten dat we niet langer een monogame relatie wilden, een aantal afspraken met elkaar gemaakt over het vrijen met anderen; geen relaties aangaan, niet met vrienden van ons beide vrijen, veilig vrijen, niet in ons huis of in onze auto's vrijen. Zo begonnen we, met deze afspraken, aan ons nieuwe avontuur vorig jaar.

Na verloop van tijd, toen ik met een vriend van mij, die Jerry ook geregeld tegen kwam, wilde vrijen, begonnen die afspraken ter discussie te staan... Mijn vriend was dan wel geen vriend van Jerry maar ze zagen elkaar wel. Ook was dit een soort van relatie...terwijl de afspraak was dat we dat niet zouden doen. De vriendschap was belangrijk voor mij, belangrijker dan dat ik met hem vrijen wilde. Jerry wilde niet dat ik met hem zou vrijen. Okee, vond ik, dat was de afspraak. Ik ging geregeld naar de vriend toe en voelde steeds meer mijn verlangen om met hem te vrijen. Ik vertelde dit aan Jerry. Hij vond dat moeilijk, was bang voor het idee mij te moeten delen met hem. Ik zei dat dat niet aan de orde was, maarja.. ik was wel erg onder de indruk van deze man... hoe zeker kan je zijn van iets als je daar nog geen ervaring in hebt, alleen maar kan varen op wat er nu is? Ook al vond ik het moeilijk, ik vree niet met mijn vriend... Dat was de grens van Jerry.. de grens lag bij knuffelen en daar hield ik me aan.

Toen Jerry 2 weken naar Afrika ging vond ik het heel eng.. hij zo ver weg.. en mijn vriend zo dichtbij... Ik besprak mijn angsten en mijn verlangens voor de zoveelste keer met Jerry. Jerry werd boos; "als je zo graag met hem vrijt waarom blijf je dan niet bij hem?" Dat was helemaal niet wat ik wilde, en het was me duidelijk; Jerry wilde het echt niet. Ik deed het opnieuw niet. Ik was me bewust van de schade die ik mogelijk zou veroorzaken aan mijn relatie met Jerry, aan Jerry's vertrouwen in mij. Ik wilde vrijen met met mijn vriend maar nog meer wilde ik mijn afspraken met Jerry na komen, zorg dragen voor mijn relatie met Jerry. Het hielp me om me alsmaar te uiten over mijn verlangen te vrijen...

Jerry ging een paar maanden later met een gezamenlijke vriendin van ons kamperen. Ik merkte aan hem dat hij zin had om met haar te vrijen. In eerste instantie voelde dat wel okee voor mij, maar bij nader inzien zag ik dat toch niet zitten. Ik zei dat tegen Jerry, dat ik dat niet wilde. Ik ging die dag naar Paul, een vriend.
De volgende dag, toen ik Jerry aan de telefoon had, vertelde hij dat hij wel gevreeen had met onze vriendin. Ik voelde me erg teleurgesteld, boos, in de war ook.. Jerry kon dat horen en begrijpen en bleef liefdevol naar mij , ik mocht voelen wat ik voelde en hij was er voor me. Hij gedroeg zich niet schuldig naar mij toe, hij was duidelijk dat hij er erg van genoten had. Ondanks dat hij mijn grens niet had geaccepteerd voelde ik wel zijn liefde voor mij. Ik voelde zo hoeveel hij van mij houd tijdens dat telefoongesprek.
Na mijn telefoontje vertelde ik Paul wat er gebeurt was, ik voelde me boos inmiddels. Ik kon vrij uit tegen hem vertellen zonder dat hij er op in ging, dat was heerlijk; hij oordeelde niet over Jerry.
Jerry haalde me op van de trein, hij wilde de auto starten en weg rijden. "Nee", zei ik, "ik wil eerst praten". Ik vertelde hem dat ik me verschrikkelijk teleurgesteld voelde.. dat hij, terwijl ik hem duidelijk verteld had waar mijn grens lag, hij toch er over heen was gegaan... Maar doordat ik voelde dat hij van mij houd, zich niet "schuldig" opstelde, maar liefdevol was naar mij kon ik zien dat hij een misser had gemaakt maar dat het niet zijn bedoeling was om mij te kwetsen. Hij wilde met haar vrijen, dat was wat hij wilde.. dat ik dat niet wilde en mogelijk gekwetst was, was niet zijn doel. Het was geen daad tegen mij, ik had daar niets mee te maken! Ik kon die afstand houden en zien wat er gebeurde. Het lukte me om van hem te blijven houden, hij had een "fout" gemaakt, een vergissing.. waar ik het moeilijk mee had maar dat was alles. Zijn liefde voor mij was onveranderd en mijn liefde voor hem was dat ook. Ik kon gewoon van hem blijven houden ook al maakt hij een "fout" die ten koste van mij gaat. Hij is nog steeds dat mooie mens waar ik veel van houd ook al beslist hij om over mijn grens te gaan.
Wat een inzicht!!! Ik herinner me dat we de rest van het weekend zo verbonden waren.. dat we zo elkaars vriend konden zijn.. twee vrije mensen die niet van elkaar zijn maar van elkaar houden, die niet eens persé elkaars grenzen moeten respecteren... We huilden samen dikke tranen die dagen van blijdschap met elkaar.
De twee weken daarna moest ik keihard alle zeilen bij zetten om mijn kop boven water te houden, om me niet af te sluiten voor Jerry, om niet in mijn oude oordelen te geloven; "wat heb je aan een vent die zijn afspraken niet nakomt?" "Hij heeft mij gekwetst"... Dat ging niet gemakkelijk... Wat me hielp was mijn besef dat dit een kans was om mijn vrijheid te vergroten; Jerry was over mijn grens gegaan. Het was aan mij wat ik ermee zou doen; zou ik het hem eindeloos voor zijn voeten bijven gooien? Zou ik mijn vertrouwen in hem verkleinen, of dramatischer.. opzeggen? Zou ik onze relatie op het spel zetten? Ik was me bewust dat ik alle kaarten in handen had. Maar ik wist dat ik maar één weg wilde, de weg naar vrijheid.

Ik leerde die weken daarna dat het aan mij is om grenzen te stellen en te vragen aan de ander daar niet over te gaan. Daarmee maak ik mezelf afhankelijk van de ander... gaat hij er niet over dat hij mijn grenzen niet over kan gaan, dat hij mij daarmee bewijst dat hij mij respecteert en van mij houdt. Dat deed hij toch wel, ook al ging hij over mijn grenzen. Ik leerde dat het mijn grenzen zijn... ik ben daar verantwoordelijk voor, niet Jerry! Grenzen zijn geen heilig goed, het is belangrijk ze te stellen maar wat als hij er wel over heen gaat, moet ik mij dan ongelukkig gaan voelen? Boos worden, zeggen dat het aan hem ligt? Nee, het waren mijn grenzen, mijn verwachtingen... hij is vrij om te doen wat hij wil. Ik maak mezelf afhankelijk van de ander als ik de ander wil beperken door iets te verbieden.. wie ben ik om dat te doen? Het lijkt zekerheid te geven om grenzen te stellen maar wat het vooral oplevert is onvrijheid.

Een tijdje later wilde Jerry weer met een vriendin van ons vrijen. Inmiddels kon ik dit aardig hanteren.. ik zei dat ik het goed vond maar dat ik niet wou dat hij dat in ons huis of in onze auto's deed.
De volgende ochtend, we lagen nog in bed, vertelde hij me dat hij met haar gevreeen had, in mijn auto. Ik werd kwaad. Ik vond het prima dat hij met de vriendin gevreeen had. Dat hij dat in mijn auto had gedaan verweet ik hem. "Je gaat weer over mijn grens heen!", "je dwingt mij hiermee te dealen terwijl ik daar niet voor kies..." "ik gaf je duidelijk aan wat ik wel hebben kan en wat een brug te ver is en weer moet ik die stap nemen waar ik mezelf nog niet aan toe acht". Toen ik mijn boosheid had laten zien realiseerde ik me dat het al gebeurt was, dat ik er dus mee te dealen had... Mijn boosheid was aardig weg, en wat er zat had eigelijk niets met Jerry te maken; ik was boos dat ik werk moest doen wat ik niet wilde doen op dit moment in mijn leven, waar ik nog even niet aan wilde... boos dat ik niet zelf kan bepalen welk werk ik te doen heb, in welk tempo... tja, dat is het leven!! Het leven gaat nou eenmaal niet zoals we ons het het liefste bedenken.
Opnieuw was het me duidelijk dat Jerry niet moedwillig, als doel had om mijn grenzen niet te respecteren... Ik kon zien dat hij het moeilijk heeft om op deze momenten verantwoordelijkheid te nemen voor mijn grenzen, dat dat zijn moeite is... dat zegt niets over mij of over zijn liefde voor mij. Dat zegt iets over de momenten waarop Jerry het moeilijk heeft met zijn verantwoordelijkheid.. meer niet... En weer was het aan mij of ik hier een drama van zou maken, onze relatie onder druk zou zetten, heel legitiem allemaal vind "onze maatschappij"...Het was weer mijn werk geworden; ik kan kiezen om me te verwijderen van Jerry, of keihard werken om dat niet te doen... nu had ik al wat meer ervaring. Weer vond ik het hard werken om niet op m'n snufferd te gaan maar het ging me al makkelijker af. Ik sloot me niet af voor Jerry, kon van hem blijven houden.. deze lieve man die zijn eigen verlangens meer prioriteit geeft dan zijn partners grenzen.... Ik zag weer zo duidelijk dat ik mezelf onvrij had gemaakt door hem beperkingen op te leggen. Ik kreeg het gewoon weer terug op mijn bordje doordat hij mijn grens niet tot prioriteit één had gemaakt. En weer kreeg ik de kans om mezelf te bevrijden van oordelen en gedachten die ik niet meer geloof maar me nog vast houden af en toe, van het idee dat de ander mijn grens altijd moet respecteren als "bewijs" voor zijn liefde.

Met mijn vriend was het inmiddels rustiger geworden maar wel heel intens nog altijd. Ik merkte bij Jerry dat hij meer ruimte kreeg voor mijn contact met deze vriend. Ik vroeg hem hoe het nu voor hem was, of het nu wel goed voor hem zou zijn als ik met hem zou vrijen. Jerry was over mijn grenzen gegaan, eerst ongevraagd, daarna had ik hem gezegd dat ik het prima vind als hij met een vriendin van ons vrijt. Jerry had mij die ruimte niet gegeven. Ik wilde Jerry ook niet forceren; ook al had hij dat bij mij wel gedaan. Voor mij is het heel belangrijk dat ik niets doe waarin ik Jerry forceer.. dat heeft te maken met mijn angst maar ook met mijn manier van verantwoordelijkheid nemen. Ik wilde het op mijn manier blijven doen. Ondanks dat ik niet meer de behoefte voelde om met mijn vriend te vrijen wilde ik Jerry wel om die ruimte vragen. Ik wilde, als het voor Jerry goed is, dat er tussen mijn vriend en mij geen grens van Jerry zit, maar alleen die van mijn vriend en mij... en zien wat dat ons brengt. Jerry zei dat het goed was voor hem als we zouden vrijen. Ik heb dat ook aan mijn vriend verteld omdat hij zich ook medeverantwoordelijk had gemaakt dat we niet zouden vrijen. Het was fijn om de ruimte te hebben om te zien wat er tussen hem en mij was zonder Jerry's grens daartussen. We zijn nog altijd heel intiem met elkaar maar we vrijen niet, dat verlangen ontstond niet meer en dat is helemaal prima. Het is prachtig wat we hebben. Het voelt helemaal goed, ook dat we toen we wel wilden vrijen het niet gedaan hebben.

De vriendin zou, toen ik een weekend weg was, bij Jerry komen. Ik vermoedde dat ze zouden vrijen. Ik zei Jerry dat ik dat prima vond, maar niet in de eetkamer; waar ik ook yoga doe en mediteer, en niet in ons bed. Ik had onze vriendin voor de zekerheid ook maar even mijn grenzen aangegeven... Jerry's moeites hiermee ken ik inmiddels!

Ik kwam thuis, ze hadden gevreeen, buiten in de tuin. Waarschijnlijk hadden de buren hun wel gehoord. Dat vond ik okee. Prima... moeten de buren zelf weten wat ze ervan willen denken, dat is hun vrijheid.
De volgende ochtend zei Jerry dat hij zonder condoom gevreeen hadden want ze had zich net op SOA laten testen..... ik dacht dat ik vuur zag branden.... ik werd woest... schold hem uit voor klootzak... Ik vond het onbegrijpelijk, was in de war, wist niet meer goed wat ik wel / niet goed vond.. ben ik nou zo'n pietje precies? Het was niet omdat ik vermoed dat onze vriendin wel aids heeft, dat vermoed ik helemaal niet.. het had niets met mijn vertrouwen in haar te maken want dat zit wel goed.
Jerry ging een uur later de deur uit, werken. Ik was thuis, mailde Paul hierover.... dat hielp, door er woorden aan te geven. Paul, die inhoudelijk meestal niet reageert op mijn geschrijf, reageerde kort maar heel duidelijk: als je met meer dan 1 partner vrijt moet je altijd save seks hebben" zoiets... Ik was dus nog niet zo gek... en werd steeds helderder gedurende de dag.

's Avonds was dit het onderwerp van gesprek. Ik zei Jerry dat hij echt een blunder was begaan nu.. dat ik vind dat hij niet alleen zichzelf, maar ook mij en de kinderen, in gevaar brengt. Dat dit echt niet kan. Hij bleef het heel lang niet met me eens, probeerde het af te doen met dat het echt wel safe was... Ik hield mijn rug recht, maar ook mijn hart open. Ik hield, ook op die momenten, nog steeds van hem. Hij had alleen, dat was me inmiddels wel duidelijk, een blinde vlek als het om verantwoordelijkheid nemen gaat op het moment dat er seks aan de orde is... Dat mag hij hebben, een blinde vlek, hij hoeft niet perfect te zijn maar niet als dat gevaar voor mijn leven, en dat van de kinderen oplevert. Ik besloot dat ik de komende maanden niet zonder condoom met hem zou vrijen, tot hij een aids test zou hebben gedaan. Buiten dat ik zorg droeg voor mijn eigen veiligheid, bleef ik bij mijn overtuigingen; dat het in geen geval kan om zonder condoom te vrijen.. bleef hem maar bevragen hoe hij dit kon doen.. deze man die zo ontzettend veel verantwoordelijkheids gevoel heeft! Uiteindelijk zei hij: "Je hebt gelijk..", hij zag dat hij hierin niet goed gehandeld had en beloofde me nooit meer zonder condoom te vrijen. Ik weet dat zijn beloftes belangrijk zijn voor hem maar omdat ik nu ook duidelijk zijn blinde vlek ken zei ik hem dat als het hem ooit overkomt dat het hem niet lukt, hij me dat zeggen moet. Ik voel me daar mild in, dan vrijen we gewoon weer een tijd met condooms en laat hij zich weer testen, al hoop ik van harte dat hij het nooit weer doet, vooral voor zijn eigen gezondheid.

Ik was dood- en doodmoe... wat een kracht kostte het me om overeind te blijven, liefdevol te blijven, verantwoordelijkheid te blijven nemen voor mezelf, mijn relatie met Jerry en voor onze kinderen, en zijn weerstand te weerstaan!!! Pff... ik zei dat tegen Jerry, hoeveel kracht het me gekost had. Hij zei: "Ik ben trots op je en heel blij en dankbaar dat je dit gedaan hebt". Ik voelde me gezien, erkend, gewaardeerd, geliefd.. en was moe maar tevreden, opgelucht en blij.




Waar gaat dit voor mij allemaal om gaat....
Ik heb geleerd dat ik van Jerry kan blijven houden ook al doet hij dingen die ik afkeur.
Ik heb geleerd dat als ik Jerry iets verbied, ik een stuk van zijn vrijheid afneem... dat lijken "mijn grenzen" te zijn maar het zijn eigenlijk beperkingen die ik hem opleg omwille van mijn gemoedsrust. Ik vind het prima dat andere mensen dat in hun relaties doen; ik streef er naar om Jerry geen beperkingen meer op te leggen. Als ik vermoed dat ik ergens niet mee uit de voeten zal kunnen, zal ik hem dat zeggen en vragen of hij daar rekening mee wil houden. Als hij dat wel of niet wil, is aan hem. Natuurlijk dragen we beide, samen verantwoordelijkheid voor onze relatie.
Ik leer hoe belangrijk het is om te staan voor je daden; doordat Jerry zich niet schuldig naar mij gedroeg toen hij de eerste keer met een vriendin van ons had gevreeen, kreeg ik de mogelijkheid om hem daarvoor niet te bestraffen, om liefdevol te blijven.
Ik leer dat ik mijn vrijheid vergroot door geen eisen te stellen of beperkingen op te leggen aan een ander, dat ik me afhankelijk maak van het gedrag van de ander als ik dat wel doe. Dat het schijnzekerheid geeft... het voelt heel zeker en stevig allemaal totdat de ander "niet doet wat we van hem verwachten" en we storten in en geven daar de ander daar de schuld voor!
Ik leer dat het heel belangrijk is om verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik denk aan te kunnen en wat niet. Ik ben nog altijd tevreden dat ik elke keer aangaf wat ik zeker wist dat ik kon hebben en aangaf waarvan ik niet wist of ik het kon hebben. Ik vind het fantastisch dat het me lukte er zoveel van te leren maar dat is mijn verdienste. Dat Jerry het risico nam om dingen te doen waarmee ik mogelijk heel veel moeite had, betekende dat hij de controle over onze relatie even helemaal kwijt was. Hij had niet in de hand hoe ik er vervolgens mee om zou gaan... dat maakt dat je geen grip meer hebt op je relatie. Dat verweet ik hem ook.. dat ik het werk moest doen en dat hij alleen maar toe kon kijken of ik het zou redden...
De ander moet weten wat je wel of niet denkt aan te kunnen, niet om de ander mee te willen beperken, maar dat je in vrijheid kan kiezen om rekening te houden met elkaars moeites, zodat je samen de verantwoordelijkheid voor de relatie te kunnen dragen.