hartstocht

Ik ging naar biodanza gisteravond. Er danst in deze groep een zeer extroverte man, hij is zeer aanwezig en is er helemaal. Enorme mimiek, plezier, genieten, grote bewegingen. Hij legt er zijn ziel en zaligheid in. Hij is voor mij een voorbeeld in durven, nog meer durven laten zien wat er in mij zit. Ik dans graag met hem vanwege zijn overgave en zijn lef, maar dat waren tot gisteren maar korte momenten geweest dat we elkaar troffen in onze dans. Nu trof ik hem na een hele rustige oefening.

Het was een fijn, zacht, liefdevol contact met hem. We omhelsden we elkaar en begonnen zo te dansen. Onze bewegingen waren heel klein in het begin, nog altijd tegen elkaar aan en elkaar vast houdend, maar werden steeds groter, heftiger... alsmaar groter, intenser en heftiger. We gaven onszelf er beide aan over zonder dat het ook maar enig zins seksueel was. Het was zo intens, zo hartstochtelijk.. ik kwam een stuk van mijzelf tegen waar ik het moeilijk mee heb; mijn hartstocht... mijn passie. Om echt het leven hartstochtelijk aan te gaan, met al mijn passie, mijn enthousiasme die ik voel voor het leven, voor de ander... Wat kwam ik dat intens tegen in die ontmoeting. Mijn hartstocht, uitbundigheid.. ik moest er van huilen, ik vind mijn hartstocht zo eng! Door het zo te voelen in mezelf kwamen er meteen tranen om het "er niet mogen zijn" van dit stukje in mezelf, van mijn levenslange gevecht hiermee om het er onder te houden, om het niet te willen hebben. Maar het is echt mijn hartstocht, het mijne... Toen ik het al dansend voelde herkende ik het ook zo als het mijne, dat dit zo bij mij hoort.

Niets achter houden.. ik weet nauwelijks hoe dat moet, ik ben zo gewend om het kleiner te maken, te denken dat ik de ander overdonder, overspoel... Niet springen op straat, of huppelen en rennen, ik doe dat zo graag! Als ik bij een vriend(in) ben en ik voel zoveel enthousiasme over de ander.. en ik doe daar vaak niets mee, laat het meestal voorbij gaan. Mijn dansen, waar ik alsmaar meer laat zien maar nog altijd de rem niet helemaal los durf te laten... wat zullen ze wel niet denken (vooral vrouwen...)

En wat heerlijk dat dat gisteren totaal los stond van enige seksuele beleving. Dat ik mijn hartstocht kon voelen zonder enige verwarring met seksualiteit. Hartstocht heeft zo'n seksuele lading gekregen terwijl mijn hartstocht vooral gaat over hartsverbinding, voluit er bij zijn, vanuit liefde, vanuit het hart.

Adelheid Roosen, die vrouw maakt alsmaar indruk op mij, mede door haar enthousiasme en hartstocht. Ik herinner me een interview waarin ze vertelt dat ze vol enthousiasme in een café een vriendin begroet. Een man reageert: "nou, nou, kan het niet wat rustiger..." Waarop zij zoiets zegt als; waarom moeten de enthousiasten onder ons zich toch alsmaar aanpassen aan de saaien, de wereld zou er een stuk leuker uit zien als we dat eens andersom zouden doen. Voor mij was dat een eyeopener; dat ik me inderdaad alsmaar aanpas, me grijzer maak dan ik ben.

Joseph spiegelt me ook. Hij is, als hij volledig op zijn gemak is, regelmatig heel expressief, hartstochtelijk. Hoe vaak hij maar zo een dansje maakt, of maar zo even "raar" doet, of op me af komt rennen voor een knuffel, om me met zijn grote ogen diep in de mijne te kijken met onze neuzen tegen elkaar... Soms geeft hij zich er zo aan over dat we ons kapot lachen met z'n drieen om hem. Zijn expressie doet de mijne heel zachtjes meetrillen, ik herken het.
Wat hij doet durf ik niet zo goed meer. Heb ik allang afgeleerd. Mijn ouders vonden dit waarschijnlijk ongepast (voor een meisje) en hebben me veel gezegd: "stel je niet zo aan". Dit zinnetje is de mijne geworden waarmee ik veel van wat er in mij naar buiten wil, kleiner maak.

Sta op en schitter... dat is zo mijn ding waar ik mee bezig ben nu in mijn leven. Te durven staan voor alles wat er is in mij, daar verantwoordelijkheid voor te nemen, voor mijn manier van leven, voor mijn verlangens, alles wat het mijne is. En ja, te schitteren.. Schitteren is voor mij niets meer of minder dan voluit durven zijn met alles wat er op dit moment in mij is; niets meer en niets minder. Mezelf durven geven aan de wereld en dan gebeuren er wonderlijke dingen, telkens weer! Sta op en schitter, is eigenlijk een verkorte, hele korte versie van mijn liefste tekst, de tekst van Nelson Mandela (Marianne Williamson) " onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn , onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn" en "Als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen."
Sta op en schitter... hartstochtelijk?!