niks méér dan zo'n geit

Terwijl ik een dag veelal zat te schrijven vond ik tussen de post het blad van Amnesty, ik bekeek het. Ik begon te lezen over vrouwenverkrachting in Pakistan, het stuk heet "ik was niets méér dan zo'n geit". Het artikel gaat over een vrouw die aangifte doet van groepsverkrachting. Door haar aangifte doorbreekt ze een patroon en door omstandigheden wordt haar verhaal wereldnieuws. Mede door haar aangifte wordt de wetgeving verandert in Pakistan ten gunste van vrouwen. Met recht een vrijheidsstrijdster, deze vrouw...

Al lezende bekroop mij een naar gevoel, ik werd me bewust van mijn gedachten; "en ik zit hier te schrijven over "mijn vrijheid"? Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Ik leef hier in een samenleving waar ik af mag wijken van de norm, mijn stem kan laten horen, niet bang hoef te zijn opgepakt of verkracht te worden vanwege mijn anders zijn .Terwijl er zoveel ellende is in de wereld, zit ik hier te navelstaren.... Hoe haal ik het in mijn hoofd de maatschappelijke veroordeling op het hebben van meerdere liefdes zo serieus te nemen terwijl er zoveel grote en zichtbare onderdrukking wereldwijd is?"
Ik stopte met lezen, voelde me in de war....

Even later weet ik het weer. Ik vergat ik dat ik het mijne doen moet; mijn leven moet leven, mijn vrijheid moet leven... Niet omdat het moet maar omdat ik het wil, omdat het van binnen uit ontstaat. Mijn verlangen wijst me de weg, en dat is de weg om "vrij te leven", mezelf te bevrijden van normen die niet de mijne zijn, vrij uit lief te hebben, dat is schrijven over mijn vrijheid, over liefhebben... Ook door mijn aandeel wordt de wereld een beetje liefdevoller. Ik hoef niet naar welke oorlogsland of onderdrukkend systeem te gaan om daar de "grote onderdrukkingen" te bevechten.. ik zou er vermoedelijk zo bang zijn dat het me zou verlammen en ik tot niets zou komen... wie zit daar op te wachten?

Ik zou wel willen dat ik zo'n held zou zijn die zich moedig staande houdt in oorlogsgeweld..... ik ben het niet. Ik ben ik en daar heb ik het mee te doen. Het enige wat ik te doen heb is voluit mijn eigen leven leven, het durven en doen.. daar mijn nek in uit steken. Als ik dat ten volle durf en doe, als ik ten volle ga staan voor wie ik in wezen ben, lever ik mijn bijdrage optimaal. Optimaler kan ik het niet doen...
Ineens ontdekte ik dat deze verhalen als van deze vrouw in Pakistan, mij veelal ongelukkig maakten door mijn gedachten dat ik anders zou moeten zijn dan ik ben. Maar steeds meer kan ik het zien als een uitdaging om mijn eigen leven voluit te durven leven, het te doen! Te kiezen voor mijn moed en niet voor mijn angst. Het relativeert ook behoorlijk, deze verhalen. Mijn angsten zijn van een andere orde dan de angsten van deze vrouw. Ik hoef niet bang te zijn om verkracht, opgepakt of vermoord te worden om hetgeen ik doe.... Nog een reden temeer om het te doen|!