Ik vertelde Jerry dat ik nog altijd verdriet voelde om Toon. "Heb jij verdriet?" vroeg Joseph. "Ja", zei ik. "Waarom?", vroeg Dirkje. Ik vroeg hen of ze nog wisten wie Toon is, dat wisten ze nog. Ik vertelde ze dat Toon niet langer mijn vriend kan zijn. Dirkje vroeg door, waarom dat niet kon. Ik zei dat de mama van Toons kinderen het moeilijk vind dat Toon en ik vriendjes zijn, dat ze dan ruzie maken en dat we dat niet willen want ruzie maken vind ik niet fijn. Dat begrepen ze wel, dat als er ruzie van komt het dan niet fijn is...
Ik geniet er van hoe onze kinderen leren dat liefde gedeeld wordt en niet exclusief tussen Jerry en mij is. Dat Sanne bij Jerry in bed kan liggen, dat daar niets stiekems aan is. Ze zien ook mijn vriendschap met Sanne. Bovendien zien ze dat we niet alleen of vooral intiem zijn met anderen, ze zien ook dagelijks hoe blij Jerry en ik met elkaar zijn. We praten veel, knuffelen regelmatig. Ze ervaren dat het gewoon is dat we veel respect voor elkaar hebben. We hebben zo'n gezellig, veilig nest hier. Ik ben er trots op, dat het ons lukt om de liefde zo te laten stromen; naar elkaar, naar de kinderen, naar de mensen om ons heen.. en dat we dat ook laten zien aan onze kinderen.
Nu nog de vraag hoe we hiermee omgaan met buren, ouders, ouders van vriendjes.. want ja, als Dirkje en Joseph ergens vertellen dat Sanne bij Jerry in bed lag.... ongetwijfeld zullen ze denken dat hij vreemd gaat, dat ik van niks weet. Hoe we dat gaan aanpakken... ik weet het nog niet.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment