liefde, angst en schaarste

Na Toons feestje ging ik naar Lode. Ik vertelde Lode over mijn belevenissen bij Toon, over wat ik leerde en waar ik nog zo’n moeite mee heb; de keuzes van een ander niet op mezelf betrekken, de ander zijn keuze niet als actie tegen mij te beschouwen. Daaruit volgde een prachtig gesprek, wat we de volgende ochtend vervolgden. We hadden het over onze eigen valkuilen om de wereld vanuit angst en schaarste te zien. Ik had het gevoel dat samenzijn met Lode naadloos aansloot bij hetgeen ik bij Toon beleefde. Toen ik naar huis reed met de kinderen later op die dag, voelde ik dat ik veranderd was, dat ik iets zeer essentiels geleerd had.

Tien jaar geleden las ik voor het eerst dat angst het tegenovergestelde is van liefde, in het boek van Marianne Williamson, “Terugkeer naar liefde”. Een boek wat ik alsmaar herlees. Destijds was het een eye-opener voor mij, ik begreep dat angst inderdaad het tegenovergestelde is van liefde. Meer en meer begrijp ik waar het in wezen om gaat, hoe essentieel het is om deze tegenstelling te begrijpen. Ik wil me meer en meer bewust worden van de voortdurende keuze die ik heb om vanuit liefde of vanuit angst te handelen. Elke gedachte, elke handeling komt voort uit het één dan wel uit het ander. Ik kies ervoor om mijn leven alsmaar meer vanuit liefde te leven.

Angst….. de wereld is er van doordrongen. Ik zie heeeeeel veel angst om me heen, ik zie ook heel veel angst in mezelf. Er ligt aan elke oorlog maar ook aan elk conflict angst ten grondslag. Angst dat de ander aan zal vallen, om mijn lief te verliezen, zonder werk te zitten, geen geld genoeg te hebben. Angst voor eenzaamheid, angst om niet respectvol behandeld te worden, opkomen voor mezelf vanuit de angst dat anders “iedereen over mij heen loopt”, vooroordelen komen voort uit angst… Het is allemaal denken en handelen vanuit angst. Angst en dus schaarste, want ik ontdek dat angst direct verbonden is met schaarste. Het schaarste denken ontstaat ogenblikkelijk wanneer ik in angst verval. De angst dat liefde, geld, aandacht, oprechtheid… dat daar niet genoeg van is. En als er niet genoeg is (schaarste) moet je er voor vechten (angst tekort te komen) en het vervolgens verdedigen (angst voor verlies)….

Ook het monogame denken, wat ons met de paplepel is ingegoten, is doordrenkt van angst en van de idee van schaarste; Liefde moet je verdienen, daar moet je hard voor werken, daar moet je wat voor doen en het is vechten om het te behouden. Liefde kan je ook weer verliezen. Je lief zou je in de steek kunnen laten voor een ander. Als hij zou vrijen met een ander levert dat verlies van exclusiviteit op. Allemaal angst… angst voor gezichtsverlies, angst voor alleen zijn, alleen oud worden, angst dat de ander mij niet langer gelukkig zal maken…..

Ik ontdekte bij Lode dat dit schaarste principe, het denken en handelen vanuit angst, waar we met z’n allen zo onder lijden, voort komt uit één collectieve overtuiging. Eén overtuiging die diep doordrongen is in ieder van ons; “Ik ben niet goed genoeg.”
Ik begrijp steeds beter dat de allesoverheersende gedachte, dat we in het diepst van wie we zijn niet goed genoeg zijn, de bron van onze angst is. Dat is de collectieve overtuiging waardoor we de wereld bezien vanuit angst en schaartste, waardoor het zo zo moeilijk is om vanuit liefde en vertrouwen te leven.

We zijn allemaal in de war over wie we zijn. We denken dat we niet goed genoeg zijn waardoor we bang zijn door de mand te vallen. Bovendien, door te geloven dat we niet goed genoeg zijn hebben we meteen ook een goede reden gevonden waarom mensen bij ons weg zouden willen gaan, waarom we onze baan zouden kunnen verliezen… een ander zou mogelijk beter, liever, slimmer zijn… Met deze overtuiging zijn we onszelf structureel ontrouw, we laten onszelf keer op keer in de steek met oordelen als; “ik ben niet slim genoeg, ik ben niet mooi genoeg, ik ben niet oud genoeg, ik ben niet…..” En elk oordeel zegt in feite hetzelfde; “ik ben niet goed genoeg”.

Als we van binnenuit onszelf trouw leren worden, als we overtuigd raken van dat we helemaal goed zijn precies zoals we zijn; dat we houden van ons lichaam precies zoals het is, als we voor onszelf gaan staan met onze kwaliteiten en met onze moeites.. dat ALLES er mag zijn…dan hebben we het niet meer nodig een ander de schuld te geven van onze pijn. Een ander kan je niet vernederen/ kwetsen als je blijft geloven in wie je bent. Dan stop je ook met een ander op te zadelen met de onmogelijke verantwoordelijkheid “maak mij gelukkig”. Als we van onszelf houden zoals we zijn, zijn we heel en hebben we daar geen ander voor nodig. Dan kunnen we ook van anderen houden zoals ze zijn en hoeven ze, net als wijzelf, niet “perfect” te zijn (volgens onze normen) maar zijn ze dat al.

Ik las laatst het nieuwe, prachtige boekje van Iteke Weeda, “liefde in vele facetten”. In dit boek las ik het volgende gebed van Macrina Wiederkehr, wat naar mijn idee heel goed weergeeft wat de mensheid moet gaan leren om angst en geweld in onszelf en in dus de wereld tegen te gaan, hoe we onze verantwoordelijkheid kunnen nemen voor een leven vanuit liefde en vertrouwen: “O God, help me de waarheid over mezelf te geloven, hoe mooi die ook is.”

Toons feestje

Toons feestje

Toon vierde zijn verjaardag. Ik zou er heen gaan en Fien, zijn nieuwe vriendin, zou ook komen. Toon en ik hadden een tijdje geleden afgesproken dat ik niet zou blijven slapen omdat ik zijn zonen nog niet ken. Ik sprak met Lode af om naderhand bij hem te gaan slapen. Dat vond ik een fijn vooruitzicht, zeker nu Toons feestje er voor mij heel anders uit zou gaan zien; Toon “samen” met Fien..

Ik begroette Toon, kreeg een kus van hem en merkte dat hij me niet wilde omhelzen door de manier waarop hij me bij mijn heupen pakte. “afstand.. hij wil mij niet dichtbij, au.. “ ging het door mij heen.Ik voelde me er een beetje door ontmoedigd maar kon me ook bedenken dat ik wel echt welkom ben bij Toon. Dat maakte dat het me lukte om contact te maken met de mensen die er waren, open, zien wat er is.

Fien en ik creeërden een mogelijkheid om te kunnen praten. Ik vertelde haar hoe de situatie voor mij is. Dat ik haar en Toon van harte de liefde gun. Dat Toon niet “mijn lief” is en dat nooit zal worden. En dat ik geen concurrent van haar ben. Ik hou van Toon en vind ons contact super fijn. Ik vertelde waar deze nieuwe situatie bij mij aan haakt. Dat ik zo geneigd ben stappen die Toon zet op mezelf te betrekken. Als hij niet meer met mij wil slapen/ vrijen, dat ik dat zo snel persoonlijk maak, alsof het tegen mij gericht is. Ik vertelde haar ook dat ik soms gedachten heb dat ik niet “mooi genoeg” ben wat in deze situatie ook meteen weer voelbaar wordt. Ik ben geneigd te denken dat Fien mooier is dan ik. Ik vertelde ook dat het vrijen met Toon ontstaat vanuit het contact wat er is tussen ons, dat het me niet om het vrijen gaat maar wel om open het contact met Toon aan te kunnen blijven gaan. Ik zei haar dat als mijn contact met Toon oppervlakkig wordt, als ik hem niet meer in zijn diepste wezen kan ontmoeten, dat ik dan vermoedelijk afhaak.
Fien vertelde me hoe het voor haar is. Dat ze met haar verstand Toon en mij de ruimte wil geven maar dat dat gevoelsmatig heel moeilijk voor haar is. Dat ze bang is dat ze zich zou afsluiten naar Toon. We hadden een fijn, open gesprek. Heel fijn om zo samen vanuit berokkenheid en respect naar elkaar, uit te wisselen over onze angsten, dat we elkaar er in konden ontmoeten. Zo fijn!

Later had ik fijn contact met Toon. Ik vertelde hem hoe het met mij was en dat ik het zo fijn had gevonden om met Fien te praten. Toon vertelde hoe hij de dag beleefde, met Fien er bij en met mij. Het was fijn en het stroomde tussen ons. “Ik zou je NU een dikke kus willen geven”, zie ik met grote grijns.”Ik voel hem”, zei Toon met pretoogjes. Fijn om mezelf te kunnen zijn, te kunnen blijven stromen en er een weg in te vinden.

Na ons gesprek merkte ik dat ik weg wilde gaan, ik was “klaar”, ik had met Fien en met Toon gesproken, er was uitgewisseld wat er was en het was genoeg voor mij. Ik kuste Fien en ging naar Toon om afscheid van hem te nemen. Opnieuw voelde ik dat Toon mij niet fysiek dichtbij toeliet en weer voelde ik het als een afwijzing. Au.
Toon zag het aan me en zei dat hij even met me mee wilde lopen naar mijn auto. Ik vertelde hem hoe moeilijk ik het vind het niet persoonlijk op te pakken, dat me dat nog niet lukte. Ik huilde en Toon was lief voor me maar maakte zich er niet verantwoordelijk voor, hij liet het gelukkig bij mij.

In de auto onderweg naar Lode besloot ik eerst te gaan mediteren. Want ik voelde me kwetsbaar en merkte dat ik vanuit mijn verwarring wilde gaan schuilen bij Lode .Dat wilde ik niet. Hij hoeft het niet “goed te maken”, er viel niets goed te maken. Dit is mijn weg, om mijn gevoelens de mijne te laten zijn. Ik wilde tot mezelf komen waardoor ik op mijn eigen poten het contact met Lode aan kon gaan. Op-nieuw, een nieuw contact. Ik vond een fijn plekje en voelde dat het me goed deed, dat ik los kon laten en me vredig voelde met mezelf.

laten vieren

Ik voel me uitgenodigd om te laten vieren, om ruimte te bieden, om opnieuw te kijken of ik verwachtingen heb naar de mannen waar ik intiem mee ben en om die vervolgens weer los te laten. De aanleiding daarvoor is dat Lode me vorige week zei dat hij actiever op zoek wil gaan naar een lief om uiteindelijk mee te gaan samenwonen. Jerry vertrok de dag daarna voor bijna de hele maand naar de andere kant van de wereld en Toon vertelde me weer een dag later dat hij gevreeën had met de vrouw waar hij een oogje op heeft. De drie mannen waar ik me zeer verbonden mee voel lijken zich allemaal van mij af te bewegen…
Ik merkte dat ik met alle drie kon meebewegen, ruimte kon geven.. ik wil niet anders dan het beste voor hen alle drie... Doe maar, ga maar... ik zie wel wat er verandert voor mij, het verandert sowieso. "Stilstaan is achteruitgaan", las ik eens en herinnert me telkens aan het veranderende karakter van het leven, dat niets blijft zoals het is.

Toen ik Toon een aantal dagen geleden aan de telefoon had zei hij dat hij niet weet of hij nog met me wil slapen. Hij heeft tot dusver monogaam geleefd, zijn contact met mij is heel waardevol voor hem en de nieuwe vrouw in zijn leven voelt zo goed dat hij daar toekomst in ziet. Hij is open naar ons beide en zei me dat hij zijn eigen weg hier in wil zoeken; wat past bij hem, wat voelt goed, kan hij intiem zijn en seksualiteit beleven met meer dan één vrouw? Waar ligt zijn grens? Ik vond het heel moeilijk om te horen dat hij mogelijk niet meer met mij zou willen slapen. Ik zei; "Je moet niets. Als je in het moment voelt dat je niet met me wilt slapen, of niet met me wilt vrijen is dat helemaal prima voor mij. Maar als je van tevoren beslist om dat niet meer te doen, voelt dat als een deur dicht doen, dat er iets niet meer mag, er ontstaat “verboden terrein".

Ik dacht er over na. Alles wat "moet" betekent onvrijheid voor mij, alles wat "niet mag” ook. Zowel moeten vrijen of niet mogen vrijen is beide onvrijheid voor mij. Als het voor Toon te moeilijk is om op dit moment twee vrouwen heel intiem lief te hebben kan het zijn dat hij een deurtje naar mij dicht doet. Die gedachte voelde pijnlijk aan. Waarom, vroeg ik me af.... dat is toch van hem.. hij vind het moeilijk... hij doet een deurtje dicht.. dat heeft toch niets met mij te maken?
Het pijnlijke voor mij is dat ik zo geneigd ben om het persoonlijk op te pakken, dat hij de deur naar MIJ dicht doet.. ja, DAT doet zeer.. Maar dat is niet zo, zijn situatie is veranderd en dat maakt dat hij verandert in het contact naar mij. Hij kan mogelijk niet blijven stromen naar mij op een aantal aspecten, dat gaat over hem, niet over mij. Ik huilde, die verwarring, denken dat Toon MIJ afwijst.. DAT doet zoveel pijn, en dat heb ik zo vaak gedaan in mijn leven... keuzes die anderen maken verbinden aan mezelf, denken dat ik niet goed genoeg ben, dat ik afgewezen wordt. Au! Ik kon de pijn ervan voelen doordat ik zag dat dat helemaal niet klopt, maar dat ik dit zo vaak zo beleefd heb.

Mijn wens is dat Toon kiest om dicht bij zichzelf te blijven, te durven voelen wat goed is voor hem. Als hij trouw is aan zichzelf, is hij automatisch ook trouw aan mij, welke consequentie dat ook heeft voor ons contact. Want dat realiseerde ik me gisteravond na het mediteren; als ik de ander lief heb, heb ik mezelf lief.. als ik de ander respecteer, respecteer ik mezelf. We zijn allemaal één. Dat wat ik naar een ander doe, doe ik naar mezelf. Door voluit de ander de ruimte te geven te zijn wie hij is, zijn eigen pad te volgen ook al zijn de desbetreffende keuzes voor mij niet gemakkelijk, juist zo ondersteun ik mezelf om hetzelfde te doen, om MIJN weg te gaan ook al is dat voor de ander niet altijd makkelijk.

Elke verandering betekent loslaten. Dat brengt per definitie afscheid met zich mee. Dat voel ik nu ook weer zo... alsmaar dat afscheid. Het was zo fijn zoals het ging met Toon en ik realiseer me zo dat nu alweer verleden tijd is. Au. Het zal anders worden, ik weet nog niet hoe... Een uitnodiging om los te laten, vrij te geven en te vertrouwen op dat het precies goed is wat er is….

een keuze die Jerry afkeurt

Terwijl ik met Jerry op een biodanza feestje was, kwam ik een man tegen waar ik super mee kon dansen. Door ons samen dansen voelde ik mijn vuur, mijn passie.. zalig. Naderhand vroeg hij mijn emailadres, hij wilde me nog wel eens zien, zei hij. De man was niet het type man waar ik doorgaans graag contact mee heb maar hij voelde als een uitdaging.. om op mijn eigen poten te blijven, mijn grenzen goed te bewaken... want ik veronderstelde dat hij niet heel voorzichtig om zou gaan met dat wat de ander wil, ik dus. Mijn emailadres.. dat vond ik wel goed.. zo konden we wat uitwisselen en kon ik voelen wat er in mij was naar deze man.

Jerry had genoten van mijn dansen met de man maar was niet blij dat het contact verder ging dan die avond. "Waarom niet?" vroeg ik. "Ik vertrouw hem niet, hij voelt niet goed", zei Jerry. Hij had het vuur tussen hem en mij gezien en zei dat hij niet wil dat ik het contact met hem verder aan zou gaan. Wat nu? Ik dacht er over na, over wat Jerry zag in deze man, dat beangstigde me een beetje. Wat had ik met deze man? Een mengeling van aantrekkingskracht en angst. Voor mij was de man ook nieuw, nieuw in die zin dat ik meestal dit "soort" mannen, macho, haantje, niet erg fijngevoelig.. snel veroordeel en ze uit de weg ga. Ik vond ze tot nu toe vooral eng, bang dat ze over mijn grenzen heen zouden denderen. Ik voelde genoeg vertrouwen in deze man dat ik wist dat hij geen slechte intenties had, ik zag zijn onschuld. Hij was waarschijnlijk wel wat "hardhorend".. dat maakte het een uitdaging voor mij; om te zien of ik bij mezelf kon blijven in contact met hem. Of ik voor mezelf kon blijven staan ook als hij daar niet "blij" van wordt.
Jerry wil niet dat ik dit contact aan ga, moet ik het dan dus niet doen? "Mag" het dan niet? Heb ik Jerry's goedkeuring nodig? Wat als ik het wel aanga zonder Jerry's steun? En als er dan wat naars gebeurd? "Eigen schuld, dikke bult? Ik heb je toch gewaarschuwd?" Dat leek me geen fijne optie. Ik realiseerde me, dat ook al zijn we het oneens of het "verstandig" is, ik toch Jerry's steun wilde.

Ik zei Jerry dat ik het fijn vind dat hij zijn gedachten over deze man met me deelt, dat ik dat meeneem in mijn overwegingen en er alerter door ben, ik vind zijn oordeel belangrijk, maar dat ik toch het contact aan wilde gaan met hem. "Wat kan er gebeuren? Waar ben je bang voor?" vroeg ik Jerry. "Hij kan over je grenzen gaan, je beschadigen... ik wil niet dat hij je beschadigd, het gaat zo goed met je." Ik voelde me blij met zijn zorg om mij maar ik zag ook zijn eigen belang hierin.... dat als ik "op mijn bek" ga, dat hij daar dan ook last van heeft.. me "op moet vangen". Ik vroeg hem of ik mijn eigen lessen mag leren, eventueel met wat pijn.. dat ik daar ook wel weer overheen kom als dat zou gebeuren. Niet dat ik roekeloos ben maar juist dat als ik een verkeerde inschatting maak, ik daar zelf achter wil komen. Ik schat in dat ik dit aan kan, misschien is dat niet zo maar dat wil ik dan zelf ondervinden. "Ja, je mag je eigen fouten maken, doe maar wat jij denkt dat goed is" zei Jerry. Daarmee wist ik dat hij me er ook in zou steunen om het contact op mijn manier aan te gaan en mocht ik me toch bezeren in dit contact, dat ik op hem kon rekenen.

Dit is voor mij zo de essentie..
mijn eigen leven leiden betekent mijn eigen keuzes maken. Ook die keuzes die Jerry niet ziet zitten. Hij ging achter mij staan; jij wilt dit en dan is het goed, ik steun je. Dit is voor mij het summum van vrijheid in verbondenheid.. van tegen de "zin" van de ander dingen doen maar wel met diens steun, me werkelijk gesteund weten op mijn weg. Ik ben van mezelf en heb een vriend. Prachtig. Loslaten en verbonden tegelijk. Door dit samen zo te bespreken en er stappen in te nemen, zijn Jerry en ik weer samen gegroeid naar meer "op onze eigen poten" en verbonden tegelijk. Weer hebben we aan respect voor elkaars eigenheid gewonnen.