compromis-loos

Laatst werd ik wakker en voelde ik me zo gedreven op mijn weg; ik accepteer geen onvrijheid in mijn partnerrelaties, ik ben niet bereid om compromissen in te maken. Het is mijn waarheid... om in vrijheid en onvoorwaardelijke liefde samen te willen leven. Ook een beetje onvrijheid is voor mij nog altijd onvrijheid, en ik voel me zo strijdlustig. Niet met mijn vuisten, of met boosheid, maar om te staan voor wat er in mij is, en dat doe ikzo liefdevol als ik maar kan.

Jerry kwam de dag ervoor thuis, hij was het hele weekend weg geweest. Hij zei bij thuiskomst dat hij me veel te vertellen had. Dat voelde voor mij spannend aan, een beetje dreigend ook. Hij vertelde me dat hij veel verdriet had gehad en het heel moeilijk vond dat Roel een dag bij ons was, in ons huis was, met onze kinderen. (Daar had hij van tevoren mee ingestemd.) Hij zei me dat hij niet meer wil dat Roel bij ons in huis komt, dat dat zijn grens is. Ook stelde hij een grens aan mijn seksuele relatie met Roel.
Ik vond het erg onaangenaam, vooral ook hoe het gesprek verliep. Ik zei dat ik het gevoel had dat mijn duimschroeven aangedraaid werden, dat hij iets opeist waar hij denkt "recht op te hebben". Ik had het gevoel dat ik moest kiezen. Ik wil helemaal niet kiezen. Het gesprek liep zo moeizaam, we stonden tegenover elkaar in plaats van naast elkaar, wat we beiden erg onaangenaam vonden. Op een bepaald moment vertelde Jerry dat hij het beeld voor zich had dat wij (Roel, ik, en de kinderen) het leuk hebben met elkaar, en hij er buiten staat. Ik blunderde door te zeggen; "Waarom doe je niet mee?" Jerry leek een klap in zijn gezicht te krijgen, hij vond het zo pijnlijk omdat hij door mijn opmerking dacht dat ik hem iets verwijt, dat het aan hem ligt. Ik wist meteen dat het fout was, wat ik gezegd had. Ik had het gezegd, het was al gebeurd. Ik probeerde de schade te beperken door hem over zijn rug te strelen en over mijn intenties te vertellen; "Ik wil je niet pijn doen", zei ik wel tien keer. "Ik wil zo graag dat je er anders naar kan kijken.."

Terwijl Jerry zakdoeken haalde, deed ik een schietgebedje, ik vroeg om kracht en helderheid. Jerry kwam terug en ik was inderdaad helder! Ik zei hem dat ik zijn eisen gehoord heb. Dat het voor mij vanzelfsprekend is om Roel niet meer hier uit te nodigen omdat mijn huis ook zijn huis is en ik niet over zijn grenzen wil gaan. Maar als zijn eis een vaststaande eis is, niet omdat hij het nu te moeilijk vindt, maar omdat voor hem Roel hier nooit welkom zal zijn, dat ik dan denk dat we beter uit elkaar kunnen gaan, dat ik dat dan ook wil. Los van mijn relatie met Roel wil ik in mijn huis kunnen verwelkomen wie ik wil. Ik wil geen beperking opgelegd krijgen, ik wil niet dat ik iets níét mág. Ik wil rekening houden met zijn gevoelens maar ik accepteer geen blijvende grenzen of beperkingen van mijn vrijheid.
"Zie je nu hoe je de bal bij mij legt?", zei Jerry, "Ik moet al het werk doen." Ik zei "Ja, dat klopt. Jij moet de beweging naar mijn weg willen maken. Maar je bent vrij, ik veroordeel je niet als je dat niet wilt, dan hou ik nog steeds van je. Ik wil alleen niet een andere weg dan mijn waarheid leven. Ik wil geen compromis in de liefde en in mijn waarheid. Er bestaat voor mij geen weg van een beetje vrijheid en een beetje onvrijheid. Ik kies voor de grootst mogelijke vrijheid die er op elk moment te behalen valt. Want vrijheid is geen vast punt, het is een proces, je komt er nooit aan. Jij 'moet' naar mij toe willen bewegen, met mij mee willen gaan... ik zal niet naar jou opschuiven... maar als je mee wilt gaan zal ik je steun zijn, zal ik je helpen, van je houden, er alles aan doen wat maar in mijn macht ligt, want ik wil heel graag dat je met me meegaat."

De volgende ochtend toen ik wakker werd, zag ik zo wat mijn weg is.. Ik ga mijn weg, de weg van vrijheid en onvoorwaardelijke liefde in relaties, dit lijkt heilig te zijn voor mij. Ik voel ongekend veel kracht bij dit belangrijke thema in mijn leven; om niet te buigen voor onvrijheid of voor voorwaarden in de liefde. Ik kies voor deze compromisloze, maar oh zo liefdevolle weg. Ik voel dan zoveel kracht en vrede in mij, zo veel stilte.. Ik sta, ik ben... alles is helemaal goed.
Ik vertelde Jerry er over toen hij wakker werd. We waren beiden open naar elkaar, de liefde stroomde weer tussen ons. "Ook als we uit elkaar gaan, hou ik nog altijd van je", zei Jerry. Ja, ik ook van hem. Mijn liefde voor hem gaat niet over een vorm of een keuze maarom de mens die hij is. Mijn weg is geen keuze tegen Jerry, en als Jerry een andere keuze maakt, is dat ook geen keuze tegen mij. Jerry zei ook dat hij iedereen welkom wil kunnen heten in zijn huis...

Waarom is dit toch zo belangrijk voor mij?, vraag ik me soms af. Waarom accepteer ik niet, zoals de meeste mensen, (enige) onvrijheidin mijn relatie? Ik vind mezelf ook soms zo "hard" voor Jerry.. Ja, zo kan ik het zien. Maar vaak kan ik het ook milder zien, liefdevoller naar mezelf.. dat ik me met man en macht inzet voor mijn liefdevolle leven met Jerry. Ik strijd voor mijn "heilige" waarheid. Ik denk soms "Had ik maar een vervelende man, dan zou ik er geen moeite mee hebben om zo voor mijn waarheid te gaan staan, om hem eventueel te verlaten." Ik heb geen vervelende man, ik heb een superfijne man... En nog "ben ik niet tevreden", hoor ik mezelf dan denken. Nee, ik neem geen genoegen met een beetje onvrijheid. Ik duldgeen onvrijheid, niet voor mezelf maar ook niet voor de ander. Ook een beetje onvrijheid is voor mij genoeg reden om het niet te accepteren en om me er met al mijn kracht tegen te verzetten.