ego verhalen

Vanuit de trein belde ik Roel om hem te vertellen hoe laat ik aan zou komen. Hij nam niet op. Een half uurtje later probeerde ik het opnieuw. Weer kreeg ik hem niet aan de telefoon, ik vermoedde dat hij boodschappen aan het doen was. Het maakte me niet zoveel uit, hij wist hoe laat ik ongeveer zou komen. Hij hoeft mij niet per se op te halen van het station, al vind ik het wel altijd heel fijn om hem daar te ontmoeten en samen door de stad te fietsen.

Hij belde mij later zelf. Ik vroeg hem of hij boodschappen had gedaan. "Nee, Kaatje was hier", zei hij. Kaatje is een oude kennis die onaangekondigd voor de deur had gestaan. Hij had de telefoon niet opgepakt omdat ze toch zo weer weg zou gaan en hij me dan terug zou bellen. Nadat we opgehangen hadden, merkte ik dat ik daaraan bleef plakken. "Wééér", dacht ik. Weer een vrouw, weer ligt hij te kussen... wat dan ook. Mijn ego vindt dat belangrijk, hoeveel vrouwen hij kust en met wie hij vrijt. Ik ben geneigd me niet al belangrijk te voelen, zeker als hij dat doet terwijl ik onderweg naar hem ben! Mijn ego wil zo graag de belangrijkste zijn, en wel zo belangrijk dat hij helemaal geen behoefte heeft aan welk contact met welke andere vrouw dan ook. Bovendien maak ik het al snel pijnlijk voor mezelf omdat ik daarbij twijfel aan zijn integriteit en aan mijn eigen gevoelens en beoordelingsvermogen, en ik mezelf onderwaardeer.

En zo "hobbelde" ik het station binnen. Roel stond me op te wachten en vroeg me hoe het met me ging. "Hmmm", zei ik. Hij begon te lachen. "Wat is er in de tussentijd gebeurd? Net toen ik je sprak, voelde je je goed", zei hij. Hij vindt het grappig hoe ik mezelf ongelukkig maak met mijn gedachten, hij kan er hartelijk om lachen wanneer ik weer eens ergens in getrapt ben. Mijn gedoe neemt hij niet serieus; "Het zijn maar verhalen, het is niet wat er echt is", zegt hij me vaak.

Ja, het zijn maar verhalen. Verhalen die mijn ego me wil doen geloven; dat hij echt niet zo veel van mij houdt, dat ik heus niet zo belangrijk ben, dat als ik zo belangrijk zou zijn hij toch niet met "al die andere vrouwen” zou kussen. Gelukkig geloof ik mijn verhalen steeds minder, zie ik steeds beter dat ik het ben die er een verhaal van maakt, die er drama van maakt. Ik ben steeds vaker helder en in mijn kracht en dan zie ik wat er echt is; dat het goed is tussen ons en dat wat hij (of ik) met iemand anders heeft, daar niets mee te maken heeft. Bovendien is hij niet van zeep (lees mijn blog: “gebakje of vrouw delen”, dec. 2006). Roel spiegelt me mijn eigen jaloezie en afhankelijkheid, juist doordat hij zo op zijn eigen benen staat en zich geen moment afhankelijk maakt van mij of van onze relatie. Mijn ego wil dat ik onmisbaar ben in zijn leven, dat hij mij mist als ik niet bij hem ben, mijn ego wil dat hij jaloers is... Vreselijk toch?!

Hier worstel ik zo vaak mee in het contact met Roel. Zijn onafhankelijkheid maakt dat mijn ego zo vaak protesteert, mij verhalen vertelt en bewijzen zoekt dat het niet deugt met hem. Soms is het zo heftig; mijn gevecht met mezelf, mijn ego dat zich zo gekrenkt voelt dat ik me haast vernederd voel, dat ik overweeg om naar huis te gaan.

Roel lacht om mijn gedoe, en wauw, wat is dat fijn! Doordat hij lacht, zie ik ook in hoe lachwekkend mijn verhalen zijn. Al kan ik er dan nog niet meteen mee stoppen, het geeft zoveel lucht. Ook zie ik daardoor haarscherp dat het alleen maar van mij is, dat mijn gedoe echt niets met de ander te maken heeft. Ik vind het zo heerlijk dat hij niet meegaat in mijn gedoe, dat hij er helemaal buiten blijft, dat hij zich niet gaat verantwoorden of iets. Hij zegt me alleen hoe belangrijk ik voor hem ben en hij vertelt wat het contact met de andere vrouw voor hem betekent. Ik vind het zo bevrijdend hoe hij hiermee omgaat. Ik merk dat ik sneller kan stoppen met mijn verhalen, makkelijker weer in mijn kracht kom. Juist die tegenstelling; dat hij mij zo serieus neemt, zo ziet, maar lacht om mijn gedoe, dat ervaar ik als enorm bevrijdend en verhelderend. Het biedt me de mogelijkheid om voluit verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik op dat moment aan het doen ben en me bovendien te verbinden met mezelf, met mijn eigenheid, onafhankelijk van wie dan ook.

Ik ben "De Kracht van het Nu" van Eckhart Tolle aan het lezen. Daarin lees ik de theorie van wat ik in praktijk leer van Roel. In het moment zijn, accepteren wat er is, verzet opgeven dat het leven of het moment anders zou moeten zijn dan het is, de toekomst en het verleden loslaten, en vooral, stoppen met denken. Ik vind het zo inspirerend en zie wat het me oplevert om mijn denken te observeren en niet mijn gedachten voor waar aan te nemen; het zijn maar gedachten! Zeker pijnlijke gedachten, verhalen die ik mezelf zo lang verteld heb en al die tijd geloofd heb... Wat helpt het om daar simpelweg minder aandacht aan te besteden, ze niet langer voor waar aan te nemen, het zijn maar gedachten…