10 jaar Jerry

Deze maand ken ik Jerry 10 jaar. Dat vier ik heel regelmatig, met hem of alleen door me te realiseren wat een rijkdom hij in mijn leven is.

Dat het al weer 10 jaar geleden is… We ontmoetten elkaar op een dansfeestje. We dansten samen, het was fijn, we genoten er beiden van. Ik realiseerde me niet meteen dat het grote liefde was. Pas toen ik naar huis wilde gaan, ging er een lichtje branden: “Hé, deze man is anders, hij is echt leuk.” Ik was toen nog angstig en achterdochtig naar mannen. Meer dan eens had ik mannen getroffen die mij met onzuivere intenties hadden benaderd. Ik was waakzaam en ik had weinig vertrouwen in mannen. Een aantal dagen later, toen ik wakker werd, wist ik dat ik met Jerry verder zou gaan. Ik heb dat af en toe, dat mijn innerlijke stem zo sterk met “boven” in verbinding staat dat ik in die momenten meer “zie”. Heel duidelijk zie ik dan welke weg ik ga en wat me te doen staat. Die ochtend in bed had ik dat ook en ik was zo blij me te realiseren dat Jerry in mijn leven was gekomen en zou blijven. Hij was zo welkom.
Jerry wist het al op die dansavond. Hij zei nadat ik weg was tegen iemand: “Ik heb de vrouw van mijn leven ontmoet.”

We hebben intens geleefd met elkaar. We trouwden en hebben kinderen gekregen. We hebben samen en apart het verdriet om het verlies van Ramses beleefd en doorleefd, onze eerstgeborene. Toen kwam Dirkje, wat was dat spannend, en anderhalf jaar later Jozef. Prachtig. Een jaar later werd ik ziek, heel ziek. Ik kon niets; ik was geen werknemer meer, geen partner, geen moeder… Ik was 'niets' meer omdat ik niets meer kon. Dagen, weken, maanden, jaren lag ik voor het raam naar buiten te kijken omdat ik totaal geen energie had. Alles, echt alles was mij teveel. Daar ligt de wortel van een nieuw bewustzijn: dat ik niets hoef te presteren om vol-ledig en gelukkig te zijn, dat geluk in mij is en niet in de omstandigheden, dat wanneer je accepteert wat er is, het echt altijd goed is. Jaren heeft mijn ziekte geduurd, al noem ik het nu liever geen ziekte meer maar spirituele kramp; het heeft me zoveel gebracht! Maar midden in het proces waren het zware jaren, voor ons allebei.

En door de jaren heen groeiden we, aan de levensomstandigheden, aan elkaar, met anderen. De verschillen die er 10 jaar geleden waren, zijn er nog steeds. Ze zijn duidelijker geworden. Zo vond Jerry mij toen 'zweverig', nu zegt hij soms tegen mij, en dat komt dan uit de grond van zijn hart: “Jij bent echt heel raar.” We hebben daar veel plezier om. Hij kan me nog zo raar vinden, het is me al jaren overduidelijk dat hij houdt van wie ik in wezen ben en dat kan niet raar genoeg zijn. Juist mijn diepste ik draagt hij op handen. Daar gaat zo’n kracht vanuit, van zijn liefde voor mij. Het heeft me 10 jaar gesterkt om te durven gaan staan voor wie ik ben, te accepteren wat er in mij is en om daar trouw aan te zijn.

We maakten nooit veel ruzie maar we konden het elkaar toch echt wel heel moeilijk maken met ons gedoe en met verwijten naar elkaar. Vroeger voelde ik me wel eens zo gekwetst dat ik wekenlang afstand voelde naar hem. Het is nu al jaren geleden dat ik me gekwetst voelde door Jerry. De scènes, de slapeloze nachten zijn voorbij. Onze ruzies beperken zich nu tot het uiten van wat irritatie naar elkaar. Dan stopt de een of de ander, omdat we weten dat het beter is om met elkaar in gesprek te gaan wanneer we beiden echt ruimte voor elkaar voelen, niet in de momenten dat die ruimte er niet is. Elkaar willen overtuigen is niet meer wat we willen. We zijn respectvoller naar elkaar geworden, liefdevoller ook. We vallen elkaar niet meer aan en blijven nabij wanneer de ander het moeilijk heeft, wat een winst!

Jerry benadert het leven met zijn verstand, hij is niet spiritueel (en dat wil hij ook zeker niet zijn!) maar hij trekt wel alsmaar, en alleen maar, mensen aan die dat wel zijn. (?! Zeg nou zelf!) Jerry houdt van denken, ik steeds minder. Wat dat betreft passen we niet bij elkaar. Wie weet wordt dat ook ooit een breekpunt tussen ons, omdat we echt andere wegen bewandelen. Wie weet ook niet, omdat we geleerd hebben elkaar te accepteren, niet hetzelfde te hoeven zijn. We weten dat er veel is wat maakt dat we graag bij elkaar zijn, ook zonder dit gemeenschappelijk te hebben.

Wat bindt ons precies? Ik heb geen idee! Terwijl we vroeger twee handen op één buik waren is er nu meer ruimte tussen ons gekomen. We leven meer ons eigen leven dan voorheen maar de tijd dat we samen zijn hebben we het fijn met elkaar. Misschien is het dat we gewoon samen moeten zijn, met elkaar moeten leven om zo beide op een hoger plan te komen. Want dat is wat ons samenzijn ons beiden oplevert. Samen zijn is zo fijn met Jerry, zo vanzelfsprekend, en we stimuleren elkaar om te groeien. Dat doen we ieder op onze eigen manier. Als ik me bedenk wie ik 10 jaar geleden was… Er is veel veranderd en geheeld in mij door mijn relatie met Jerry. Ik heb zoveel, zoooveeeel aan hem te danken! Ook Jerry is veranderd; hoe meer hij zichzelf wordt en zichzelf laat zien, hoe levendiger, authentieker en mooier hij wordt.

We hebben een fijn thuis samen, voor Jerry, voor mij, voor onze kinderen, maar ook voor onze vrienden en voor vriendjes van de kinderen. Ik vind het heerlijk om te delen in de rijkdom die er is.

Ik geniet ervan te vieren dat we 10 jaar samen zijn. 10 leerrijke, helende, liefdevolle jaren waarin we alsmaar meer hebben leren vertrouwen op elkaars liefde, trouw en nabijheid. En te vieren dat we een relatie hebben waarbij we onszelf en elkaar alsmaar uitnodigen om te durven zijn wie we zijn, stappen te zetten die we van harte willen zetten, ook al zijn het geen gebruikelijke. Wat een rijkdom! Iteke Weeda’s boek 'Liefde in vele facetten' begint met de zin 'Wij zijn op aarde om het bewustzijn van liefde te vergroten.' Ik vind het een cadeau om dat al 10 jaar met Jerry samen te kunnen doen.