grenzen in een vrije relatie

Jerry (mijn partner) en ik hadden, toen we besloten dat we niet langer een monogame relatie wilden, een aantal afspraken met elkaar gemaakt over het vrijen met anderen; geen relaties aangaan, niet met vrienden van ons beide vrijen, veilig vrijen, niet in ons huis of in onze auto's vrijen. Zo begonnen we, met deze afspraken, aan ons nieuwe avontuur vorig jaar.

Na verloop van tijd, toen ik met een vriend van mij, die Jerry ook geregeld tegen kwam, wilde vrijen, begonnen die afspraken ter discussie te staan... Mijn vriend was dan wel geen vriend van Jerry maar ze zagen elkaar wel. Ook was dit een soort van relatie...terwijl de afspraak was dat we dat niet zouden doen. De vriendschap was belangrijk voor mij, belangrijker dan dat ik met hem vrijen wilde. Jerry wilde niet dat ik met hem zou vrijen. Okee, vond ik, dat was de afspraak. Ik ging geregeld naar de vriend toe en voelde steeds meer mijn verlangen om met hem te vrijen. Ik vertelde dit aan Jerry. Hij vond dat moeilijk, was bang voor het idee mij te moeten delen met hem. Ik zei dat dat niet aan de orde was, maarja.. ik was wel erg onder de indruk van deze man... hoe zeker kan je zijn van iets als je daar nog geen ervaring in hebt, alleen maar kan varen op wat er nu is? Ook al vond ik het moeilijk, ik vree niet met mijn vriend... Dat was de grens van Jerry.. de grens lag bij knuffelen en daar hield ik me aan.

Toen Jerry 2 weken naar Afrika ging vond ik het heel eng.. hij zo ver weg.. en mijn vriend zo dichtbij... Ik besprak mijn angsten en mijn verlangens voor de zoveelste keer met Jerry. Jerry werd boos; "als je zo graag met hem vrijt waarom blijf je dan niet bij hem?" Dat was helemaal niet wat ik wilde, en het was me duidelijk; Jerry wilde het echt niet. Ik deed het opnieuw niet. Ik was me bewust van de schade die ik mogelijk zou veroorzaken aan mijn relatie met Jerry, aan Jerry's vertrouwen in mij. Ik wilde vrijen met met mijn vriend maar nog meer wilde ik mijn afspraken met Jerry na komen, zorg dragen voor mijn relatie met Jerry. Het hielp me om me alsmaar te uiten over mijn verlangen te vrijen...

Jerry ging een paar maanden later met een gezamenlijke vriendin van ons kamperen. Ik merkte aan hem dat hij zin had om met haar te vrijen. In eerste instantie voelde dat wel okee voor mij, maar bij nader inzien zag ik dat toch niet zitten. Ik zei dat tegen Jerry, dat ik dat niet wilde. Ik ging die dag naar Paul, een vriend.
De volgende dag, toen ik Jerry aan de telefoon had, vertelde hij dat hij wel gevreeen had met onze vriendin. Ik voelde me erg teleurgesteld, boos, in de war ook.. Jerry kon dat horen en begrijpen en bleef liefdevol naar mij , ik mocht voelen wat ik voelde en hij was er voor me. Hij gedroeg zich niet schuldig naar mij toe, hij was duidelijk dat hij er erg van genoten had. Ondanks dat hij mijn grens niet had geaccepteerd voelde ik wel zijn liefde voor mij. Ik voelde zo hoeveel hij van mij houd tijdens dat telefoongesprek.
Na mijn telefoontje vertelde ik Paul wat er gebeurt was, ik voelde me boos inmiddels. Ik kon vrij uit tegen hem vertellen zonder dat hij er op in ging, dat was heerlijk; hij oordeelde niet over Jerry.
Jerry haalde me op van de trein, hij wilde de auto starten en weg rijden. "Nee", zei ik, "ik wil eerst praten". Ik vertelde hem dat ik me verschrikkelijk teleurgesteld voelde.. dat hij, terwijl ik hem duidelijk verteld had waar mijn grens lag, hij toch er over heen was gegaan... Maar doordat ik voelde dat hij van mij houd, zich niet "schuldig" opstelde, maar liefdevol was naar mij kon ik zien dat hij een misser had gemaakt maar dat het niet zijn bedoeling was om mij te kwetsen. Hij wilde met haar vrijen, dat was wat hij wilde.. dat ik dat niet wilde en mogelijk gekwetst was, was niet zijn doel. Het was geen daad tegen mij, ik had daar niets mee te maken! Ik kon die afstand houden en zien wat er gebeurde. Het lukte me om van hem te blijven houden, hij had een "fout" gemaakt, een vergissing.. waar ik het moeilijk mee had maar dat was alles. Zijn liefde voor mij was onveranderd en mijn liefde voor hem was dat ook. Ik kon gewoon van hem blijven houden ook al maakt hij een "fout" die ten koste van mij gaat. Hij is nog steeds dat mooie mens waar ik veel van houd ook al beslist hij om over mijn grens te gaan.
Wat een inzicht!!! Ik herinner me dat we de rest van het weekend zo verbonden waren.. dat we zo elkaars vriend konden zijn.. twee vrije mensen die niet van elkaar zijn maar van elkaar houden, die niet eens persé elkaars grenzen moeten respecteren... We huilden samen dikke tranen die dagen van blijdschap met elkaar.
De twee weken daarna moest ik keihard alle zeilen bij zetten om mijn kop boven water te houden, om me niet af te sluiten voor Jerry, om niet in mijn oude oordelen te geloven; "wat heb je aan een vent die zijn afspraken niet nakomt?" "Hij heeft mij gekwetst"... Dat ging niet gemakkelijk... Wat me hielp was mijn besef dat dit een kans was om mijn vrijheid te vergroten; Jerry was over mijn grens gegaan. Het was aan mij wat ik ermee zou doen; zou ik het hem eindeloos voor zijn voeten bijven gooien? Zou ik mijn vertrouwen in hem verkleinen, of dramatischer.. opzeggen? Zou ik onze relatie op het spel zetten? Ik was me bewust dat ik alle kaarten in handen had. Maar ik wist dat ik maar één weg wilde, de weg naar vrijheid.

Ik leerde die weken daarna dat het aan mij is om grenzen te stellen en te vragen aan de ander daar niet over te gaan. Daarmee maak ik mezelf afhankelijk van de ander... gaat hij er niet over dat hij mijn grenzen niet over kan gaan, dat hij mij daarmee bewijst dat hij mij respecteert en van mij houdt. Dat deed hij toch wel, ook al ging hij over mijn grenzen. Ik leerde dat het mijn grenzen zijn... ik ben daar verantwoordelijk voor, niet Jerry! Grenzen zijn geen heilig goed, het is belangrijk ze te stellen maar wat als hij er wel over heen gaat, moet ik mij dan ongelukkig gaan voelen? Boos worden, zeggen dat het aan hem ligt? Nee, het waren mijn grenzen, mijn verwachtingen... hij is vrij om te doen wat hij wil. Ik maak mezelf afhankelijk van de ander als ik de ander wil beperken door iets te verbieden.. wie ben ik om dat te doen? Het lijkt zekerheid te geven om grenzen te stellen maar wat het vooral oplevert is onvrijheid.

Een tijdje later wilde Jerry weer met een vriendin van ons vrijen. Inmiddels kon ik dit aardig hanteren.. ik zei dat ik het goed vond maar dat ik niet wou dat hij dat in ons huis of in onze auto's deed.
De volgende ochtend, we lagen nog in bed, vertelde hij me dat hij met haar gevreeen had, in mijn auto. Ik werd kwaad. Ik vond het prima dat hij met de vriendin gevreeen had. Dat hij dat in mijn auto had gedaan verweet ik hem. "Je gaat weer over mijn grens heen!", "je dwingt mij hiermee te dealen terwijl ik daar niet voor kies..." "ik gaf je duidelijk aan wat ik wel hebben kan en wat een brug te ver is en weer moet ik die stap nemen waar ik mezelf nog niet aan toe acht". Toen ik mijn boosheid had laten zien realiseerde ik me dat het al gebeurt was, dat ik er dus mee te dealen had... Mijn boosheid was aardig weg, en wat er zat had eigelijk niets met Jerry te maken; ik was boos dat ik werk moest doen wat ik niet wilde doen op dit moment in mijn leven, waar ik nog even niet aan wilde... boos dat ik niet zelf kan bepalen welk werk ik te doen heb, in welk tempo... tja, dat is het leven!! Het leven gaat nou eenmaal niet zoals we ons het het liefste bedenken.
Opnieuw was het me duidelijk dat Jerry niet moedwillig, als doel had om mijn grenzen niet te respecteren... Ik kon zien dat hij het moeilijk heeft om op deze momenten verantwoordelijkheid te nemen voor mijn grenzen, dat dat zijn moeite is... dat zegt niets over mij of over zijn liefde voor mij. Dat zegt iets over de momenten waarop Jerry het moeilijk heeft met zijn verantwoordelijkheid.. meer niet... En weer was het aan mij of ik hier een drama van zou maken, onze relatie onder druk zou zetten, heel legitiem allemaal vind "onze maatschappij"...Het was weer mijn werk geworden; ik kan kiezen om me te verwijderen van Jerry, of keihard werken om dat niet te doen... nu had ik al wat meer ervaring. Weer vond ik het hard werken om niet op m'n snufferd te gaan maar het ging me al makkelijker af. Ik sloot me niet af voor Jerry, kon van hem blijven houden.. deze lieve man die zijn eigen verlangens meer prioriteit geeft dan zijn partners grenzen.... Ik zag weer zo duidelijk dat ik mezelf onvrij had gemaakt door hem beperkingen op te leggen. Ik kreeg het gewoon weer terug op mijn bordje doordat hij mijn grens niet tot prioriteit één had gemaakt. En weer kreeg ik de kans om mezelf te bevrijden van oordelen en gedachten die ik niet meer geloof maar me nog vast houden af en toe, van het idee dat de ander mijn grens altijd moet respecteren als "bewijs" voor zijn liefde.

Met mijn vriend was het inmiddels rustiger geworden maar wel heel intens nog altijd. Ik merkte bij Jerry dat hij meer ruimte kreeg voor mijn contact met deze vriend. Ik vroeg hem hoe het nu voor hem was, of het nu wel goed voor hem zou zijn als ik met hem zou vrijen. Jerry was over mijn grenzen gegaan, eerst ongevraagd, daarna had ik hem gezegd dat ik het prima vind als hij met een vriendin van ons vrijt. Jerry had mij die ruimte niet gegeven. Ik wilde Jerry ook niet forceren; ook al had hij dat bij mij wel gedaan. Voor mij is het heel belangrijk dat ik niets doe waarin ik Jerry forceer.. dat heeft te maken met mijn angst maar ook met mijn manier van verantwoordelijkheid nemen. Ik wilde het op mijn manier blijven doen. Ondanks dat ik niet meer de behoefte voelde om met mijn vriend te vrijen wilde ik Jerry wel om die ruimte vragen. Ik wilde, als het voor Jerry goed is, dat er tussen mijn vriend en mij geen grens van Jerry zit, maar alleen die van mijn vriend en mij... en zien wat dat ons brengt. Jerry zei dat het goed was voor hem als we zouden vrijen. Ik heb dat ook aan mijn vriend verteld omdat hij zich ook medeverantwoordelijk had gemaakt dat we niet zouden vrijen. Het was fijn om de ruimte te hebben om te zien wat er tussen hem en mij was zonder Jerry's grens daartussen. We zijn nog altijd heel intiem met elkaar maar we vrijen niet, dat verlangen ontstond niet meer en dat is helemaal prima. Het is prachtig wat we hebben. Het voelt helemaal goed, ook dat we toen we wel wilden vrijen het niet gedaan hebben.

De vriendin zou, toen ik een weekend weg was, bij Jerry komen. Ik vermoedde dat ze zouden vrijen. Ik zei Jerry dat ik dat prima vond, maar niet in de eetkamer; waar ik ook yoga doe en mediteer, en niet in ons bed. Ik had onze vriendin voor de zekerheid ook maar even mijn grenzen aangegeven... Jerry's moeites hiermee ken ik inmiddels!

Ik kwam thuis, ze hadden gevreeen, buiten in de tuin. Waarschijnlijk hadden de buren hun wel gehoord. Dat vond ik okee. Prima... moeten de buren zelf weten wat ze ervan willen denken, dat is hun vrijheid.
De volgende ochtend zei Jerry dat hij zonder condoom gevreeen hadden want ze had zich net op SOA laten testen..... ik dacht dat ik vuur zag branden.... ik werd woest... schold hem uit voor klootzak... Ik vond het onbegrijpelijk, was in de war, wist niet meer goed wat ik wel / niet goed vond.. ben ik nou zo'n pietje precies? Het was niet omdat ik vermoed dat onze vriendin wel aids heeft, dat vermoed ik helemaal niet.. het had niets met mijn vertrouwen in haar te maken want dat zit wel goed.
Jerry ging een uur later de deur uit, werken. Ik was thuis, mailde Paul hierover.... dat hielp, door er woorden aan te geven. Paul, die inhoudelijk meestal niet reageert op mijn geschrijf, reageerde kort maar heel duidelijk: als je met meer dan 1 partner vrijt moet je altijd save seks hebben" zoiets... Ik was dus nog niet zo gek... en werd steeds helderder gedurende de dag.

's Avonds was dit het onderwerp van gesprek. Ik zei Jerry dat hij echt een blunder was begaan nu.. dat ik vind dat hij niet alleen zichzelf, maar ook mij en de kinderen, in gevaar brengt. Dat dit echt niet kan. Hij bleef het heel lang niet met me eens, probeerde het af te doen met dat het echt wel safe was... Ik hield mijn rug recht, maar ook mijn hart open. Ik hield, ook op die momenten, nog steeds van hem. Hij had alleen, dat was me inmiddels wel duidelijk, een blinde vlek als het om verantwoordelijkheid nemen gaat op het moment dat er seks aan de orde is... Dat mag hij hebben, een blinde vlek, hij hoeft niet perfect te zijn maar niet als dat gevaar voor mijn leven, en dat van de kinderen oplevert. Ik besloot dat ik de komende maanden niet zonder condoom met hem zou vrijen, tot hij een aids test zou hebben gedaan. Buiten dat ik zorg droeg voor mijn eigen veiligheid, bleef ik bij mijn overtuigingen; dat het in geen geval kan om zonder condoom te vrijen.. bleef hem maar bevragen hoe hij dit kon doen.. deze man die zo ontzettend veel verantwoordelijkheids gevoel heeft! Uiteindelijk zei hij: "Je hebt gelijk..", hij zag dat hij hierin niet goed gehandeld had en beloofde me nooit meer zonder condoom te vrijen. Ik weet dat zijn beloftes belangrijk zijn voor hem maar omdat ik nu ook duidelijk zijn blinde vlek ken zei ik hem dat als het hem ooit overkomt dat het hem niet lukt, hij me dat zeggen moet. Ik voel me daar mild in, dan vrijen we gewoon weer een tijd met condooms en laat hij zich weer testen, al hoop ik van harte dat hij het nooit weer doet, vooral voor zijn eigen gezondheid.

Ik was dood- en doodmoe... wat een kracht kostte het me om overeind te blijven, liefdevol te blijven, verantwoordelijkheid te blijven nemen voor mezelf, mijn relatie met Jerry en voor onze kinderen, en zijn weerstand te weerstaan!!! Pff... ik zei dat tegen Jerry, hoeveel kracht het me gekost had. Hij zei: "Ik ben trots op je en heel blij en dankbaar dat je dit gedaan hebt". Ik voelde me gezien, erkend, gewaardeerd, geliefd.. en was moe maar tevreden, opgelucht en blij.




Waar gaat dit voor mij allemaal om gaat....
Ik heb geleerd dat ik van Jerry kan blijven houden ook al doet hij dingen die ik afkeur.
Ik heb geleerd dat als ik Jerry iets verbied, ik een stuk van zijn vrijheid afneem... dat lijken "mijn grenzen" te zijn maar het zijn eigenlijk beperkingen die ik hem opleg omwille van mijn gemoedsrust. Ik vind het prima dat andere mensen dat in hun relaties doen; ik streef er naar om Jerry geen beperkingen meer op te leggen. Als ik vermoed dat ik ergens niet mee uit de voeten zal kunnen, zal ik hem dat zeggen en vragen of hij daar rekening mee wil houden. Als hij dat wel of niet wil, is aan hem. Natuurlijk dragen we beide, samen verantwoordelijkheid voor onze relatie.
Ik leer hoe belangrijk het is om te staan voor je daden; doordat Jerry zich niet schuldig naar mij gedroeg toen hij de eerste keer met een vriendin van ons had gevreeen, kreeg ik de mogelijkheid om hem daarvoor niet te bestraffen, om liefdevol te blijven.
Ik leer dat ik mijn vrijheid vergroot door geen eisen te stellen of beperkingen op te leggen aan een ander, dat ik me afhankelijk maak van het gedrag van de ander als ik dat wel doe. Dat het schijnzekerheid geeft... het voelt heel zeker en stevig allemaal totdat de ander "niet doet wat we van hem verwachten" en we storten in en geven daar de ander daar de schuld voor!
Ik leer dat het heel belangrijk is om verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik denk aan te kunnen en wat niet. Ik ben nog altijd tevreden dat ik elke keer aangaf wat ik zeker wist dat ik kon hebben en aangaf waarvan ik niet wist of ik het kon hebben. Ik vind het fantastisch dat het me lukte er zoveel van te leren maar dat is mijn verdienste. Dat Jerry het risico nam om dingen te doen waarmee ik mogelijk heel veel moeite had, betekende dat hij de controle over onze relatie even helemaal kwijt was. Hij had niet in de hand hoe ik er vervolgens mee om zou gaan... dat maakt dat je geen grip meer hebt op je relatie. Dat verweet ik hem ook.. dat ik het werk moest doen en dat hij alleen maar toe kon kijken of ik het zou redden...
De ander moet weten wat je wel of niet denkt aan te kunnen, niet om de ander mee te willen beperken, maar dat je in vrijheid kan kiezen om rekening te houden met elkaars moeites, zodat je samen de verantwoordelijkheid voor de relatie te kunnen dragen.