verlangen

Ik had met Lode afgesproken, ik zou die dag aan het eind van de middag met de trein naar hem toe gaan en de volgende ochtend weer naar huis gaan. Ik verheugde me erop om hem te zien. Ik belde hem 's ochtends om af te spreken hoe laat hij me van de trein zou halen. Ik kreeg hem thuis en op zijn mobiel niet te pakken. Zou onze afspraak wel doorgaan, vroeg ik me ineens af. Het eerste wat ik voelde was ergernis en teleurstelling bij het idee dat het niet door zou gaan. Ik wilde me niet ongelukkig gaan maken, of gaan zitten wachten. Ik besloot te gaan wandelen want daar had ik echt zin in, het was prachtig weer. Voor ik weg ging belde ik Lode toch nog even.. hij nam op en ja, onze afspraak ging door....

Ik was nog niet bij mijn lievelingswandeling aangekomen of ik was al aan het huilen. Ik was verrast door mijn eigen tranen, en de heftigheid waarmee ze kwamen en ik wist even helemaal niet waar die tranen voor stonden. Ze waren er en dat was genoeg, ik liet ze stromen. Even later voelde ik waar ze voor stonden; Ja, ik wilde Lode zien ja.. ja, ik verlang er naar om met hem samen te zijn. De mogelijkheid dat onze afspraak niet door zou gaan had mijn verlangen flink aangeraakt. Ik voelde ook zo dat dit een bekend gevoel is. Ik voelde mijn verlangen wat ik regelmatig heb om Lode te zien, om Toon te zien, om Fien te zien... er kwamen nog meer mensen langs waar ik van hou en waar mijn verlangen soms naar uit gaat. Ik realiseerde me dat ik mijn verlangen veelal weg redeneer; dat het goed is zoals het is, dat het Nu niet persé moet...
NU voelde ik mijn verlangen naar ieder van hun... de volheid van mijn verlangen en de volheid van de verbinding met ieder van hen. Wat een kracht, wat een tranen, wat een heftigheid! Ik huilde en bleef huilen en tegelijk genoot ik ervan; te voelen dat ik voluit leef met al mijn verlangens en al mijn fijne verbindingen met zoveel superfijne mensen.

Ik zag Lode staan op het station. Heerlijk! Al in de auto vertelde ik over mijn tranen en mijn wandeling. Over mijn onrust die opkwam dat onze afspraak toch niet door zou kunnen gaan, over mijn verlangen om hem te zien, mijn liefde voor hem waarbij ik dan meteen mijn angst voel dat hij "afhaakt" als ik het voluit laat stromen. Dat ik hem met valentijn misschien wel wat had willen sturen maar me tegen had gehouden met mijn angst en redenaties. "Zeg me dan nu wat je me had willen schrijven", zei Lode. Ik zei dat ik niet eens wist wat ik had willen schrijven, ik was niet verder gekomen dan te stoeien met de gedachte iets te sturen. Ik had me door mijn redenaties tegen gehouden. "Maar ik voel wel wat er nu is in mij naar jou", zei ik. Ik vertelde hem dat ik heel blij ben met hem in mijn leven, dat ik van hem houd, niet weet hoe dat er morgen uit ziet, dat ik me verbonden met hem voel, dat ik af en toe verlang om bij hem te zijn. "Ik hou van jou en nu voelt dat dat dat voor altijd is", zei Lode.
We hadden het zo fijn samen. Het was fijn om zo open te beginnen, met mijn verlangen en mijn tranen. Heerlijk om samen te zijn, Lode is zo'n fijne man. De volgende ochtend ging de wekker vroeg, Lode ging zijn kinderen ophalen. Ik bleef in bed en ging schrijven. Mijn schrijfsels maakten me het een en ander duidelijk; ik had nog iets niet gezegd tegen Lode wat er wel is; buiten dat ik van hem hou en me verbonden voel met hem, voel ik me trouw naar hem. Ik wil zijn vriend zijn en ik wil dat hij weet dat ik er voor hem ben, dat ik er voor hem wil zijn als hij me nodig heeft. Ik nam me voor om ook dat nog tegen hem te zeggen.
Ook vroeg ik me af, al schrijvende, of mijn angst voor afkeuring, voor afwijzing als ik mijn liefde voluit laat stromen wel zoveel met de ander te maken heeft. Ik ontdekte dat het meer mijn eigen "bescherming" om niet alles te laten zien. Want als ik mezelf toesta voluit van Lode te houden dan voel ik ook angst dat ik hem weer verlies en dat doet pijn. Verdriet is de prijs van binding, wil ik die pijn mezelf wel aandoen? Terwijl ik me dit realiseerde wist ik dat ik me niet door angst wil laten leiden. Ik heb uiteindelijk liever verdriet dan dat ik mijn leven maar half leef. Ook pijn is "fijn" als het er gewoon maar mag zijn. Weer die keuze tussen liefde en angst.. en weer voel ik dat ik mijn liefde wil leven en me niet door mijn angst wil laten leiden.

Lode kwam terug met zijn jongste zoon, leuk om hem ook weer even te zien, nu verkleed als "superman" (carnaval). "Het ging niet helemaal goed", zei Lode. Lode vertelde dat hij veel verdriet had gehad tijdens het ophalen van zijn kinderen, hij had zo graag een harmonieus gezinsleven gehad met de moeder van zijn kinderen en hun kinderen. Er was nu iets voorgevallen waardoor hij die pijn weer even in alle heftigheid voelde. Ook toen hij het mij vertelde kwamen de tranen en zag ik zijn pijn op zijn gezicht. Ik voelde me blij dat ik dit mag zien van hem, zo dichtbij mag zijn en ik voelde me blij dat ik er was op dat moment. Opnieuw voelde ik hoe graag ik er voor hem ben, ook in zijn verdriet.
Terwijl we met z'n drieën boterhammen aan het eten waren zei ik tegen Lode dat ik nog niet alles gezegd had gisteren in de auto. Ik zei hem dat ik zijn vriend wil zijn. Dat ik wil dat hij weet dat hij bij mij terecht kan. "ik vind dat zo fijn dat je dat zegt", zei Lode met opnieuw betraande ogen.

Onderweg in de trein naar huis belde ik Jerry. Even horen hoe het met hem is, hoe het met de kinderen ging die ochtend en om te vertellen dat ik het fijn heb gehad met Lode, gewoon om even contact te hebben, te delen. En ik wilde weten of hij de komende avond thuis was, daar hoopte ik op, om samen te zijn, te delen. Het was fijn aan de telefoon met Jerry. Zo hartelijk en rustig, zo "normaal" dat ik bij Lode heb geslapen. Hij weet van mijn liefde voor Lode en weet ook van mijn liefde voor hem. Zo genieten om zo voluit mezelf te kunnen zijn en zo vrijuit te kunnen liefhebben.