brief aan webloglezers

En toen was het stil…..
Gewoonweg omdat er geen verlangen in mij ontstond om woorden te geven aan hetgeen ik beleefde. Ineens was er geen behoefte meer om te verwoorden. Dat was er voorheen altijd wel; soms kon ik haast niet wachten om achter mijn computer te gaan zitten om de woorden te laten vloeien. Ik vond het heerlijk om te schrijven, het deed mij goed. En toen was het ineens stil. Ik liet het maar even zo, misschien kwam het wel terug…

Zomaar ineens geen woorden meer? Nee. Ik lees al een tijd de boeken van Eckhart Tolle en oefen mezelf om in het nu te zijn, om mijn gedachten niet meer (zo) serieus te nemen, ze niet meer voor waar aan te nemen. Ik train mezelf om stil te zijn, mijn aandacht te houden bij hetgeen ik doe, om geen gedachten te hebben. Dat maakt dat ik mijn eigen verhalen erg relativeer; dat het maar verhalen zijn niet de waarheid. Mijn beleving is simpelweg niet in woorden te vatten.

De behoefte om te schrijven was er ineens niet meer, dus schreef ik ook niet omdat ik van binnenuit wil schrijven, niet om mijn weblog te onderhouden om de lezers te “bedienen”. Dit keer is dat anders. Nu schrijf ik een brief aan jullie, de mensen die mijn blog lezen. Nu ik dit zo schrijf, voel ik ontroering; ik vond het zo bijzonder om te merken dat mensen mijn blog, mijn leven volgden, daar (soms) inspiratie uithaalden… Soms zou ik om die reden door willen gaan met mijn blog, omdat mijn leven nog altijd veel bevat om over te schrijven en nog steeds inspirerend zou kunnen zijn….

Want hoe gaat het nu?

Jerry heeft sinds maart een relatie. Hij is heel erg verliefd geworden en dat is wederzijds. In het begin heb ik weleens gedacht “En wat gaat hij nu doen? Wil hij nu altijd bij haar zijn? Zal hij bij mij weg gaan?” Nee. Jerry kan het prima aan om van twee vrouwen te houden.
Ik was erbij toen zij elkaar ontmoetten en ik vond haar, Lian, meteen helemaal oké. Heel bijzonder… ik voelde meteen ontzettend veel ruimte voor haar en wist dat ik mezelf kon zijn in haar aanwezigheid. Terwijl Jerry daar nog helemaal niet mee bezig was, ben ik vanaf het begin van hun relatie aan het denken om met ons allen in een groot huis te gaan wonen (met of zonder Roel, daar gaat het niet over). De afgelopen twee weken zijn we met ons gezin op vakantie geweest. Lian was met haar dochter de eerste week vlakbij ons plekje. We hebben veel met ons allen gedaan. We hebben daar allemaal van genoten. Heerlijk hoe we vanzelfsprekend samen zijn en ons goed voelen in elkaars gezelschap.
Ik voel me goed in deze nieuwe situatie, met Jerry voelt het goed. Sinds de komst van Lian lijken we nog meer te ontspannen in onze relatie zoals die is.

Het contact met Roel is nog altijd mijn grootste inspiratiebron om te groeien in onafhankelijkheid en onvoorwaardelijke liefde. Soms denk ik dat ik er ben; dan is het me een week gelukt om hem helemaal los te laten en geen verwachtingen te hebben, mijn hart open te houden naar hem, niet in allerlei gedachtenstromen verzeild te raken, los te laten waar het heen gaat en te genieten van het contact dat er is. Dat voelt dan werkelijk geweldig; zo krachtig en vrij! Ik vind mezelf dan een paar dagen later toch weer terug met mijn oude ego-gedoe… zij het met veel minder verdriet en drama dan vroeger.

Ik zie dat ik groei, dat ik stappen zet die belangrijk zijn voor mij. Nog altijd vind ik het bij vlagen zo ontzettend moeilijk maar ik twijfel minder. Mijn weg is deze weg naar vrijheid, onafhankelijkheid, onvoorwaardelijke liefde. Het hoort bij mij, het past mij, mijn weg is de mijne. Ik heb me verzoend met mijn weg en voel me steeds meer dankbaar die te mogen gaan.

En nu… ik vermoed dat ik klaar ben met mijn blog omdat ik aanneem dat mijn drang om te verwoorden niet terugkomt. Punt. Uit.

Lieve mensen, heel hartelijk dank voor het lezen en vooral voor de mails en reacties in welke vorm dan ook. Het was een rijkdom om te ontvangen!

Al het goede…

de kracht met Jerry

“Waarom schrijf je niet op je weblog dat je niet meer van me houdt? Waarom schrijf je daar niet over? Op je weblog is het allemaal 'halleluja' maar ik beleef iets anders dan wat er op je weblog staat”, zei Jerry boos voordat hij de deur uitging.

Het klonk bitter in mijn oren. Eigenlijk weet ik op zo’n moment wel dat hij in zijn pijn is en het niet meent maar toch, het raakt me nog altijd in mijn eigen twijfels.

Eerder die ochtend kon ik niet meteen met 'ja' antwoorden toen Jerry me vroeg of ik van hem hou. Ik had daarom alleen maar verteld wat er op dat moment in mij was. Vermoedelijk had hij dat moeilijk gevonden. Toen hij boos de deur uit was gegaan, vroeg ik me af waarom ik geen antwoord kon geven die ochtend. Ik ontdekte dat ik het niet goed had met mezelf, waardoor ik mijn liefde voor mezelf en anderen niet goed kan voelen. Ja, ik hou wel degelijk van hem. Maar anders dan hij graag zou willen en ook anders dan ik vroeger deed. Vanuit Jerry’s boosheid ben ik geneigd te denken dat het niet goed is wat er is en komen er gemakkelijk schuldgevoelens in mij boven. Maar weer terug bij mezelf voel ik dat het goed is; het is wat er is en daarmee is het goed.

De avond dat we ons tienjarig samenzijn vierden, waren we in het theater. Voor de voorstelling begon zei ik: “Ik ben benieuwd waar we over tien jaar zitten samen.” Hij keek me lang aan en zei: “Wees eens realistisch.” en ook dat hij niet verwachtte dat we dan nog samen zijn. Ik schrok ervan. Het hield me bezig, ook de dag daarna. Heel regelmatig zei ik daar iets over tegen Jerry en liet ik het idee toe dat we mogelijk in de toekomst uit elkaar gaan. En ja, als ik dat doe, weet ik ook dat het goed zal zijn als dat er ooit van komt. Het zal geen impulsieve actie zijn maar een weloverwogen stap, niet vanuit pijn en frustratie maar vanuit de erkenning dat het op dat moment een goede stap is.

Nee, misschien is het niet zo realistisch om er vanuit te gaan dat we over tien jaar nog samen zijn. We bewegen ons steeds verder uit elkaar. Is het dan zo slecht gesteld met ons?, vraag ik me af. Is het beter om uit elkaar te gaan? Het antwoord dat meteen opkomt als ik mezelf die vraag stel is 'nee'. Ik wil dat ook helemaal niet. Niet vanwege de kinderen, niet om financiële of andere redenen maar omdat dat wat er wel is tussen ons voor mij ongelooflijk waardevol is. Nee, onze relatie is geen schoolvoorbeeld van een 'ideale relatie' maar ik accepteer wat er is en niet is. Wat is er dan tussen ons wat voor mij van zo’n grote waarde is?

Gewoon simpelweg samen zijn met Jerry is aangenaam, ik vind hem echt prettig gezelschap. Dat is heerlijk maar wat het bijzonder maakt met hem is de communicatie tussen ons. Want ook in moeilijke stukken waarin we elkaar niet vinden, lukt het ons wel om in liefde naar elkaar te blijven. Dat is voor mij van grote waarde. Juist in het oneens zijn, in de verschillen die er zijn, hoe we daar mee omgaan, daar ligt onze kracht. Dat we elkaar dragen, trouw zijn aan elkaar en onszelf, aan elkaars anders-zijn, dat we blijven verbinden, blijven delen wat we beleven… en de ander willen ontvangen met alles wat er is, dat is van zo’n grote waarde voor me.

Zoals een paar dagen geleden, toen ik tegen Jerry zei dat ik op woensdag naar Roel wil gaan terwijl Roel een aantal dagen daarna bij ons komt. Ik weet dan eigenlijk bij voorbaat dat Jerry dit als 'too much' ervaart. Maar ik voel dat ik dat wil en dus kom ik ermee. Ik wist niet eens of het Roel wel uit zou komen maar dat maakt ook niet uit, daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat ik uitspreek wat ik verlang, of dat nou wel of niet haalbaar is.

Jerry reageerde er met irritatie op. Hij zei zoiets als dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen voor mijn gezin. Ik begreep uit zijn reactie dat hij het moeilijk vond om dit te horen, daarom zei dat ik alleen dat ik natuurlijk verantwoordelijkheid neem voor mijn gezin. Daarna liet ik het rusten omdat verder praten op dat moment geen zin heeft. Een half uur later zei Jerry: “Ik wil zo graag dat je ook graag hier bent.” Zijn stem was weer zacht geworden. Dat deed me goed, dat hij weer met mildheid kon handelen en dat hij weer vanuit zichzelf kon vertellen wat er is. Ik zei dat ik heel graag thuis ben bij hem en de kinderen. Dat ik niet bij hem blijf als ik dat niet echt zou willen. Ik vind het fijn thuis. Daar bleef het weer bij en het gesprek ging gedurende de avond nog af en toe verder. Wanneer er iets van irritatie ontstond namen we beiden ruimte om te voelen en te denken voordat we verder gingen. Beiden hebben we een sterke wil om vanuit helderheid, vanuit liefde te handelen, om de ander te horen en te ontvangen met alles wat er is. Er is tussen ons dan zo’n fijn 'samen zoeken', naar onszelf en de ander, trouw zijn aan het meest wezenlijke.

Het is maar een heel simpel voorbeeld, maar voor mij is het goud. Om juist in de moeite met elkaar vanuit liefde en respect een weg te banen. Daar gaat een groot deel van mijn geluk met Jerry over; de zorgvuldigheid die we beiden hebben, beiden willen hebben, om liefdevol naar onszelf en elkaar te handelen.

Daarom ben ik zo ontzettend blij met hem, dat maakt onze relatie voor mij zo ongelooflijk waardevol. Want ik beleef dat ik juist in mijn intieme relaties het gemakkelijkste geraakt word in mijn pijn. Juist in intieme relaties zijn mijn reacties het heftigst en giftigst, ben ik geneigd om van me af te slaan, de ander te kwetsen. Vroeger gebeurde dit ook tussen ons, toen gingen onze ruzies veel verder. Nu is een beetje irritatie al genoeg om bij onszelf te rade te gaan wat er is en daar zelf de verantwoordelijkheid voor te nemen, in plaats van de ander te verwijten dat we ons boos voelen.

Al een tijdje intrigeert mij een citaat van Gandhi: “Lafaards zijn niet in staat om liefde te uiten; dat is voorbehouden aan de dapperen.” Met de termen 'lafaards en dapperen' heb ik niets, maar zijn subtiele boodschap over liefde intrigeert mij.

Ik oefen met Jerry om te blijven liefhebben, juist in het verschillend zijn, juist in conflictsituaties, juist wanneer het niet gemakkelijk is. Voor mij is het grote liefde, als dat lukt. En het lukt zo mooi met Jerry…. almaar meer. Elke stap die we daarin zetten, voelt voor mij euforisch aan. Sjonge, wat hou ik van die man!

deel 2: "de ware" willen zijn

Het idee van de ware is voor mij dus geen realiteit meer. Maar waarom had ik een soort van medelijden met de man op wie het etiket “mijn ware” was geplakt? Wat zei dat over mij?

Vroeger wilde ik graag de ware zijn voor mijn liefjes. Ik deed daar, veelal onbewust, mijn best voor en ontleende daar een vorm van bestaansrecht uit. Ik paste me aan en was bang dat de ander ooit tegen mij zou zeggen dat ik toch niet zijn ware was. Ik was niet mezelf en daardoor kon ik door de mand vallen, waar ik ook bang voor was. Ik was bang dat de ander mij “niet goed genoeg” zou vinden wanneer ik mezelf zou zijn. In wezen vond ik mezelf niet goed genoeg en was ik bang dat mijn lief daar ook achter zou komen. Wat een angst, wat een isolement!

Ja, ik heb me veel in bochten gewrongen om maar vooral de ideale partner te zijn. Uiteindelijk kon ik dat nooit volhouden. Doorgaans beëindigde ik relaties als ik mezelf totaal verloren had in de ander. Ik herinner me nog een moment met Jerry waarin ik dit patroon doorbrak.
We hadden een conflict omdat ik iets anders wilde dan hij van mij verwachtte. Wat ik wilde was behoorlijk “not done”. Doorgaans koos ik ervoor om me aan te passen aan de verwachtingen van anderen maar dit keer was het me gelukt om mijn verlangen serieus te nemen en tegen de heersende normen in te gaan. Jerry was het er niet mee eens en sputterde tegen. Ineens zag ik helder wat er aan de had was. Ik voelde zo’n kracht in mij opkomen: “Ik voldoe nu niet aan jouw beeld van hoe jij mij het liefste ziet. Ik ben nu niet jouw ideale vrouw, jammer voor jou! Maar dit is wat er is in mij. Daar heb ik het, en jij dus ook, mee te doen!”

Ik herinner me het voorval nog maar nauwelijks maar wel de kracht die er in mij ontstond en de euforie! Wat een bevrijding, wat een ruimte gaf ik mezelf in dat moment. Niet langer me aanpassen, anders willen zijn dan ik ben, maar trouw zijn aan mijn eigen verlangens, tegen de sociale druk van “hoe het hoort” in. Niet langer me conformeren aan een rol, maar zijn met wat er is in mij. Liever de ander teleurstellen dan mezelf ontrouw zijn. Dat ik mezelf bevrijd had van het juk de ware voor Jerry te willen zijn… het was een groot cadeau aan mezelf. En uiteindelijk ook aan Jerry want hij heeft sindsdien een meer authentieke partner aan mij.

Dat zou het kunnen zijn, mijn ongemakkelijkheid over de man in kwestie die het etiket “ware” had opgeplakt gekregen; dat hij mogelijk zijn best zou gaan doen om te voldoen aan het beeld dat zij van hem had. De keuze is om dat proberen waar te maken of niet, wat betekent dat je jezelf verloochent of geconfronteerd wordt met de teleurstelling van je lief. Want verwachten dat de ander je ware is, kan niet anders dan op teleurstellingen uitdraaien. Hoe groot de liefde is. Want verwachtingen creëren teleurstellingen, het een bestaat niet zonder het ander.

deel 1: de illusie van "de ware"

Ik sprak een vrouw die mij stralend vertelde: “Ik heb de ware ontmoet.” Ik voelde me blij voor haar; grote liefde in je leven is zo’n enorm groot cadeau. Er was ook iets anders in mij. De ware… even dacht ik dat mijn liefde voor Jerry of Roel niet groot genoeg is omdat ik hen zo niet noem. Ook bemerkte ik bij mezelf dat ik te doen had met de man op wie het etiket “de ware” was geplakt.

Toen Jerry in mijn leven kwam zei ik ook meteen tegen iedereen dat ik “de ware” had ontmoet. Maar door de jaren heen vielen er gaten in dat beeld, want mijn verwachtingen en het beeld dat ik op hem had geplakt bleken niet overeen te komen met de werkelijkheid. Mijn ware en Jerry verschilden! Moest Jerry veranderen om aan mijn beeld te gaan voldoen? Zou hij toch niet mijn ware zijn, toch iemand anders? Bestond er eigenlijk wel een ware?

Nee, Jerry moet vooral niet gaan veranderen omdat ik hem graag anders zou zien. Al zie ik dat ik soms wel eens een poging deed hem te veranderen, en soms nog… Ik weet wel beter. Laatst las ik iets als: “Wees maar jezelf, er zijn al genoeg anderen.” Prachtig. Dat begon ik al te begrijpen toen ik achttien was, naar Sting luisterde en steun vond in: “Be yourself no matter what they say.”
Zou er een andere man bestaan bij wie ik wel alles van mezelf terugvind, door wie ik me op alle fronten gezien, geliefd en ondersteund voel? Eén man die ideaal is voor mij, op alle fronten en dan ook nog mijn hele leven lang. Nee, onmogelijk, ook daar hoefde ik niet lang over na te denken. Juist ook omdat mijn behoeften veelal zo ongekend tegenstrijdig zijn.
Maar misschien bedoelde de vrouw eigenlijk te zeggen dat ze de liefde van haar leven had ontmoet. Daar kan ik wel iets mee. Je kan iemand ontmoeten met wie je het fijner hebt dan je het ooit eerder had. Maar je weet niet of er niet ooit iemand anders in je leven komt bij wie de liefde nog weer groter is. En een heel leven lang? Liefde laat zich niet vangen, het leven verandert constant en liefde verandert van vorm. We leven vandaag, hoe de liefde er morgen of volgend jaar uitziet willen we misschien wel weten, om ons veilig te voelen, maar we hebben het niet in de hand.

10 jaar Jerry

Deze maand ken ik Jerry 10 jaar. Dat vier ik heel regelmatig, met hem of alleen door me te realiseren wat een rijkdom hij in mijn leven is.

Dat het al weer 10 jaar geleden is… We ontmoetten elkaar op een dansfeestje. We dansten samen, het was fijn, we genoten er beiden van. Ik realiseerde me niet meteen dat het grote liefde was. Pas toen ik naar huis wilde gaan, ging er een lichtje branden: “Hé, deze man is anders, hij is echt leuk.” Ik was toen nog angstig en achterdochtig naar mannen. Meer dan eens had ik mannen getroffen die mij met onzuivere intenties hadden benaderd. Ik was waakzaam en ik had weinig vertrouwen in mannen. Een aantal dagen later, toen ik wakker werd, wist ik dat ik met Jerry verder zou gaan. Ik heb dat af en toe, dat mijn innerlijke stem zo sterk met “boven” in verbinding staat dat ik in die momenten meer “zie”. Heel duidelijk zie ik dan welke weg ik ga en wat me te doen staat. Die ochtend in bed had ik dat ook en ik was zo blij me te realiseren dat Jerry in mijn leven was gekomen en zou blijven. Hij was zo welkom.
Jerry wist het al op die dansavond. Hij zei nadat ik weg was tegen iemand: “Ik heb de vrouw van mijn leven ontmoet.”

We hebben intens geleefd met elkaar. We trouwden en hebben kinderen gekregen. We hebben samen en apart het verdriet om het verlies van Ramses beleefd en doorleefd, onze eerstgeborene. Toen kwam Dirkje, wat was dat spannend, en anderhalf jaar later Jozef. Prachtig. Een jaar later werd ik ziek, heel ziek. Ik kon niets; ik was geen werknemer meer, geen partner, geen moeder… Ik was 'niets' meer omdat ik niets meer kon. Dagen, weken, maanden, jaren lag ik voor het raam naar buiten te kijken omdat ik totaal geen energie had. Alles, echt alles was mij teveel. Daar ligt de wortel van een nieuw bewustzijn: dat ik niets hoef te presteren om vol-ledig en gelukkig te zijn, dat geluk in mij is en niet in de omstandigheden, dat wanneer je accepteert wat er is, het echt altijd goed is. Jaren heeft mijn ziekte geduurd, al noem ik het nu liever geen ziekte meer maar spirituele kramp; het heeft me zoveel gebracht! Maar midden in het proces waren het zware jaren, voor ons allebei.

En door de jaren heen groeiden we, aan de levensomstandigheden, aan elkaar, met anderen. De verschillen die er 10 jaar geleden waren, zijn er nog steeds. Ze zijn duidelijker geworden. Zo vond Jerry mij toen 'zweverig', nu zegt hij soms tegen mij, en dat komt dan uit de grond van zijn hart: “Jij bent echt heel raar.” We hebben daar veel plezier om. Hij kan me nog zo raar vinden, het is me al jaren overduidelijk dat hij houdt van wie ik in wezen ben en dat kan niet raar genoeg zijn. Juist mijn diepste ik draagt hij op handen. Daar gaat zo’n kracht vanuit, van zijn liefde voor mij. Het heeft me 10 jaar gesterkt om te durven gaan staan voor wie ik ben, te accepteren wat er in mij is en om daar trouw aan te zijn.

We maakten nooit veel ruzie maar we konden het elkaar toch echt wel heel moeilijk maken met ons gedoe en met verwijten naar elkaar. Vroeger voelde ik me wel eens zo gekwetst dat ik wekenlang afstand voelde naar hem. Het is nu al jaren geleden dat ik me gekwetst voelde door Jerry. De scènes, de slapeloze nachten zijn voorbij. Onze ruzies beperken zich nu tot het uiten van wat irritatie naar elkaar. Dan stopt de een of de ander, omdat we weten dat het beter is om met elkaar in gesprek te gaan wanneer we beiden echt ruimte voor elkaar voelen, niet in de momenten dat die ruimte er niet is. Elkaar willen overtuigen is niet meer wat we willen. We zijn respectvoller naar elkaar geworden, liefdevoller ook. We vallen elkaar niet meer aan en blijven nabij wanneer de ander het moeilijk heeft, wat een winst!

Jerry benadert het leven met zijn verstand, hij is niet spiritueel (en dat wil hij ook zeker niet zijn!) maar hij trekt wel alsmaar, en alleen maar, mensen aan die dat wel zijn. (?! Zeg nou zelf!) Jerry houdt van denken, ik steeds minder. Wat dat betreft passen we niet bij elkaar. Wie weet wordt dat ook ooit een breekpunt tussen ons, omdat we echt andere wegen bewandelen. Wie weet ook niet, omdat we geleerd hebben elkaar te accepteren, niet hetzelfde te hoeven zijn. We weten dat er veel is wat maakt dat we graag bij elkaar zijn, ook zonder dit gemeenschappelijk te hebben.

Wat bindt ons precies? Ik heb geen idee! Terwijl we vroeger twee handen op één buik waren is er nu meer ruimte tussen ons gekomen. We leven meer ons eigen leven dan voorheen maar de tijd dat we samen zijn hebben we het fijn met elkaar. Misschien is het dat we gewoon samen moeten zijn, met elkaar moeten leven om zo beide op een hoger plan te komen. Want dat is wat ons samenzijn ons beiden oplevert. Samen zijn is zo fijn met Jerry, zo vanzelfsprekend, en we stimuleren elkaar om te groeien. Dat doen we ieder op onze eigen manier. Als ik me bedenk wie ik 10 jaar geleden was… Er is veel veranderd en geheeld in mij door mijn relatie met Jerry. Ik heb zoveel, zoooveeeel aan hem te danken! Ook Jerry is veranderd; hoe meer hij zichzelf wordt en zichzelf laat zien, hoe levendiger, authentieker en mooier hij wordt.

We hebben een fijn thuis samen, voor Jerry, voor mij, voor onze kinderen, maar ook voor onze vrienden en voor vriendjes van de kinderen. Ik vind het heerlijk om te delen in de rijkdom die er is.

Ik geniet ervan te vieren dat we 10 jaar samen zijn. 10 leerrijke, helende, liefdevolle jaren waarin we alsmaar meer hebben leren vertrouwen op elkaars liefde, trouw en nabijheid. En te vieren dat we een relatie hebben waarbij we onszelf en elkaar alsmaar uitnodigen om te durven zijn wie we zijn, stappen te zetten die we van harte willen zetten, ook al zijn het geen gebruikelijke. Wat een rijkdom! Iteke Weeda’s boek 'Liefde in vele facetten' begint met de zin 'Wij zijn op aarde om het bewustzijn van liefde te vergroten.' Ik vind het een cadeau om dat al 10 jaar met Jerry samen te kunnen doen.

verwachtingen loslaten

Vanavond heb ik geposeerd op de tekenschool en terwijl ik daar zat, heb ik mijn tijd gebruikt om te mediteren, onder andere over: "Wie van een ander iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg."

Nu Katrin een aantal dagen bij Roel is, heb ik minder contact met hem. Terwijl we normaal gesproken dagelijks meerdere keren op een dag contact hebben, gebeurt dat nu minder vaak. Het is zoals het is; hij is daar met Katrin en met zijn aandacht gewoon daar. Punt.

Was het maar zo simpel… Mijn oude denken vindt er van alles van, en vindt dat ik van alles mag verwachten, wat ik ook geneigd ben te doen. Ik verwacht mails, telefoontjes, eigenlijk vooral aandacht, maakt niet uit hoe dat er uitziet. Juist nu hij bezoek heeft, is er een deel in mij dat dat verwacht .... als een soort bewijs dat hij van me houdt, dat hij wat voor me over heeft, dat hij voor me zorgt en als bewijs dat we een relatie hebben.. elke dag.

Mijn verwachtingen kwamen niet uit. Ik voelde vandaag veel frustratie, angst en boosheid. Ik maakte me boos om de aandacht die ik niet kreeg, wat ik als bewijs beschouwde dat zijn liefde voor mij niet zo diep zit. Ik voelde me bang dat ik niet leuk genoeg ben, bang om hem te verliezen. "Bekijk het dan maar", en “Ik ben alleen maar leuk als het jou uitkomt”, denk ik dan. Pijnlijke, heel pijnlijke gedachtepatronen waardoor ik me ongelukkig en vernederd voel. Maar het zijn míjn gedachtepatronen, ik ben het die mij ongelukkig maakt.

Het is allemaal oud, het is zoals ik geneigd ben te denken, zoals ik dan geneigd ben te handelen. Ik zie hoe onzuiver het is; alsof hij iets bewijzen moet, alsof er iets te bewijzen valt, alsof hij voor me zorgen moet, alsof het toch eigenlijk niet goed is dat hij met een andere vrouw is, maar dat dat alleen maar kan als hij tegelijk aandacht aan mij besteedt en me blijft vertellen hoe lief hij me heeft, alsof hij minder van mij houdt als hij me minder mailt en belt, alsof liefde meetbaar is. Ik zie in hoe absurd dit is. Liefde is, dat valt niet te bewijzen of te meten.

"Wie van een ander iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg", zei Gandhi. Dat inspireert me mateloos en ik zie vanavond weer zo scherp hoe ver ik hier van af ben. Niets verwachten.... dat is heeeeeeel ver weg, of, misschien meer in het Nu; ik constateer een enorm aantal verwachtingen, op vele terreinen. Maar er waren momenten vanavond dat ik dit wel echt kon voelen, dat ik al mijn verwachtingen los kon laten en kon zijn met de situatie zoals die is en dat het goed was. Die momenten helpen, banen een weg. Het steunt mij in mijn spirituele weg van overgave, van zijn met wat er is, meestromen, verzet loslaten, me gedragen weten, "Uw wil geschiede." Van daaruit wil ik leven, vanuit vertrouwen dat het leven perfect is zoals het is, beter dan hetgeen ik kan bedenken.

Mijn ego vecht terug; ja, maar... en dan komt er van alles. Dat ik toch niet alles goed moet vinden, dat ik mijn kop in het zand steek, dat we ongelijk investeren.. en dat dat vernederend aanvoelt. Dat ik me verneder door het allemaal maar te pikken. Vernedering... dat is wat mijn ego er van vindt. En het klopt niet! De situatie is beslist niet vernederend maar mijn gedachten erover maken dat ik me vernederd en ongelukkig voel.

Ik had besloten om nu te gaan schrijven, want ik wil dit zelf doen, alleen. Niet om me slachtoffer te voelen, maar omdat ik het ben die mezelf ongelukkig maakt met pijnlijke gedachten en omdat ik daar mijn verantwoordelijkheid voor wil nemen. Ja, me slachtoffer voelen is zeker een valkuil, maar niet nu. Het zijn mijn lessen die ik leer, waar ik voor kíés. Ik kies ervoor om die gedachtepatronen onder ogen te komen, te boven te komen. Ik wil er vrij van worden. Ik ben de enige die dat kan doen voor mij. Dit is wat er op dit moment speelt in mijn leven en wat ik nu aan wil gaan en als ik het nu zo schrijf, voel ik me er dankbaar om; dat ik mijn verwachtingen weer een beetje meer los kan laten en weer meer kan zijn met wat er is.

Geluk
Is de hele tijd weten dat wat je aan het doen bent preces is wat je moet doen
en dat de weg waar je op zit precies de goede weg is.
Mansukh Patel

waar het mij om gaat

Waar het mij in de kern om gaat is om míjn leven te leiden, precies het mijne. Trouw zijn / worden, aan mijn diepste waarheid, mijn diepste verlangen, daar naar handelen, dat leven. Hoe meer ik daar contact mee voel en ernaar handel, hoe energieker ik word, hoe levenslustiger, hoe authentieker, hoe meer ik geniet van het leven, hoe meer ik te geven heb. Dat, mijn streven naar het mijne en daarnaar te leven, is voor mij ten diepste vrijheid, ten diepste "zijn", ten diepste goddelijk. Vrijheid maar tegelijk ook verantwoordelijkheid. Voor mij bestaat er geen vrijheid zonder verantwoordelijkheid.

Deze ontwikkeling in mijn leven is de laatste jaren vooral zichtbaar geworden op het vlak van mijn intieme relaties. Ik wil aangaan wat er is, met wie dan ook en me daarbij niet laten weerhouden door vormen en normen over wat hoort. Met vormen bedoel ik dat je met je ouders zo hoort om te gaan, met je buurman zo, met je partner zo en je vriend zo. Er zijn zoveel ongeschreven regels in omgang met wie dan ook. Ik voel al een hele tijd de behoefte om los van welke vorm, te zien wat er is tussen mij en de ander, en daarnaar te handelen. Voorbij het "moeten" en "niet mogen", want beide betekenen voor mij onvrijheid.

Dit verlangen om elk moment "nieuw" te kunnen zijn, om aan te gaan wat er is, vroeg om nieuwe afspraken. Concreet betekende dit dat ik sinds tweeëneenhalf jaar geen monogame relatie meer heb met Jerry. Ik wil ten diepste vrij zijn, van mezelf zijn, niemand iets verschuldigd zijn, me niet verplicht voelen, of wat dan ook. Jerry is daar, toen ik hem dit voorstelde, in meegegaan. We hebben het nu erg fijn met elkaar maar het is ook geregeld moeilijk en heel spannend geweest tussen ons, de laatste jaren. "Wat heb ik dan met jou als je ook van hem houdt", en "Je bent intiemer met hem dan met mij.". Dit soort van gedachten en overtuigingen van Jerry waren soms grote, grote hobbels om te nemen. Maar we zijn nu waar ik zo graag ben; ik woon met Jerry en onze kinderen en ik voel me vrij om van wie dan ook te houden, vrij om zelf mijn vrienden te kiezen, vrij om contacten wel of niet te lverdiepen, wel of niet te vrijen, precies zoals het in mij komt (en natuurlijk volledig afgestemd op de ander!) Ik vind het fantastisch; Jerry en ik houden van elkaar om wie de ander in wezen is en onze relatie beperkt ons niet in onze contacten met anderen.

Ik beloof niemand meer iets behalve dat ik de intentie heb mezelf trouw te zijn en van daaruit de ander met respect en met een open hart te behandelen. Ik heb een prachtig leven, met veel superfijne mensen om me heen. De liefde stroomt alsmaar meer, met de buurvrouw, een blik in iemands ogen bij het passeren, korte of lange vriendschaps- of liefdesrelaties. Voor mij is dit rijkdom; leven in liefde, in het moment, los van "moeten" en "mag niet".

Jerry beloof ik met het oog op de toekomst niets meer. Al zeg ik hem wel dat ik me niet anders voor kan stellen dan dat ik mijn hele leven van hem zal houden. Ik vind hem een prachtmens en ik vermoed dat dat altijd zo zal blijven. Maar ik kan alleen maar zeggen wat er nu is en wat ik nu wil. Vormen veranderen, dat is nou eenmaal het leven. Of we over tien jaar nog steeds samen onder één dak wonen weet ik niet. Ik weet wel dat het allemaal goed is, het "moet" niet meer. Door zo te leven heb ik veel losgelaten; het loslaten van schijnzekerheden, illusies en verwachtingen. Gandhi zei: "Wie van iemand iets verwacht, geeft zijn vrijheid weg." Dit inspireert mij mateloos en stimuleert me om voluit op mijn eigen benen te gaan staan, me niet afhankelijk te maken van iets buiten mij en te leven wat er in mij is.

Ik ben de afgelopen jaren enorm veel angsten tegen gekomen. Tegen de maatschappelijke norm en tegen mijn verinnerlijkte normen ingaan, leverde veel innerlijke conflicten op, en veel angst. Zo was ik heel bang mijn kinderen met gescheiden ouders op te zadelen door mijn "egoïstische" vrijheidsdrang. En angst om Jerry, met wie ik het zo fijn heb, te verliezen. Hoe vaak ik boos was op mezelf, dat ik niet gewoon was als "een ander" en me goed kon voelen in één liefdesrelatie... ik vervloekte mezelf soms om mijn verlangens en mijn vrijheidsdrang! Gelukkig waren dat veelal momenten. Meestal kon ik de verbinding blijven voelen met mijn wezenlijke drijfveer; staan voor datgene wat er in mij is, en het streven naar zuivere, schone, onvoorwaardelijke liefde. Het heeft veel moed gevraagd maar bij elke stap die ik dichter naar mezelf zette, voelde ik me zó goed, dan wist ik zo zeker dat dit mijn weg was, mijn "heilige" weg.

Hier gaat mijn weblog over, over mijn weg naar vrijheid via mijn relaties. Dat wat ik meemaakte in mijn contacten, wat me raakte, verwarde, de lessen die ik leerde, heb ik woorden gegeven zoals ze in me opkwamen. Ik houd niets achter, op mijn blog staat mijn ziel en zaligheid. Ook dat heb ik geleerd, dat ik niets te verbergen heb als ik leef wat er in mij is. Mijn blog wordt vooral gelezen door mensen die polyamoreus (willen) leven. Mensen die net als ik het monogame denken en leven, achter zich willen laten. Mijn blog lijkt te gaan over polyamorie, maar het gaat in feite over vrijheid, over mijn weg naar binnen. Het zou zo kunnen zijn dat ik over een tijdje niet één partnerrelatie meer heb en die ook niet meer wil. Het gaat over mezelf trouw zijn, in het nu. Het was blijkbaar mijn weg van de laatste jaren dat het vooral dit thema betrof waarop ik mijn vrijheid had/heb te winnen.

Trouw zijn aan mijn verlangens, daarmee bedoel ik niet alles maar uitleven, als een kip zonder kop, zonder verantwoordelijkheid. Voor mij gaat het om het diepe, zuivere verlangen, over mijn weg, mijn diepste zijn. Daar wil ik trouw aan zijn en ruimte in mijn leven voor creëren. Je kunt verlangen ook uitleggen als kiezen voor de makkelijkste weg, de weg van de minste weerstand, dat kan er soms ook uit zien als verlangen. Maar dat bedoel ik niet, dat is voor mij meer "vertier" en jezelf ontlopen. Ik voel heel goed in mezelf het verschil tussen zuivere en onzuivere motieven. Trouw zijn aan mezelf betekent trouw zijn aan dat wat ik herken als mijn zuiverste drijfveren.

nieuw evenwicht

Er gebeuren zo veel fijne en mooie dingen in mijn leven, het gaat zo goed!

Met Jerry gaat het weer heel fijn. Hij is nu echt "mee". Hij is zijn angst en jaloezie ver kwijt over mijn relatie met Roel. Hij voelt weer wat er tussen ons is, hoe fijn we het samen hebben. Hij zei een paar weken geleden dat hij weer meer vertrouwen heeft in onze relatie. Een week daarvoor zei hij midden in de nacht tegen me: "Ik vind het zo moeilijk om je helemaal los te laten. Ik weet dat ik dat moet doen, maar ik vind het zo moeilijk." Het kwam recht uit zijn hart. En het is ook zo waar. Mijn vrijheidsdrang is onverminderd groot.

Hij lijkt me die vrijheid nu gewoon te kunnen geven. Dat zie ik, dat voel ik, dat merk ik aan alles. Ik voel me niet meer bekritiseerd, maar geaccepteerd en gewaardeerd om wie ik ben, met alles erop en eraan. Jerry en ik groeien weer naar elkaar toe, maar nu vanuit een andere hoedanigheid; we hebben beide aan vrijheid gewonnen. Ik voel dat ik mijn liefde kan leven zoals die in mij opkomt. Als hij er toch nog eens moeite mee heeft, is dat prima. Jerry heeft ook veel vrijheid verworven; hij kan zijn lief "delen", dit gaat hem nu echt prima af. Ik bewonder hem er om hoe hij dat zo snel en zo goed gedaan heeft. Hij heeft het ook naar zijn zin met andere vrouwen in zijn leven. De relatie met Evelien, een vriendin van hem, groeit en levert beiden veel op. Ook zijn er nog wat andere vrouwen van wie hij in meer of mindere mate onder de indruk is. Hij geniet van de contacten.
Jerry wordt alsmaar opener naar Roel, over wie ik nu veel kan vertellen, bijvoorbeeld hoe hij met mijn "gedoe" omgaat... als ik weer eens in mijn jaloezie gestapt ben, dat hij van me blijft houden maar het helemaal bij mij laat. Ik vertel hem hoe dat gaat en wat ik ervan leer. Jerry leert daar ook weer van. Hij zei daarover: "Roel is echt een voorbeeld voor mij." Dat vind ik zo bijzonder!

Een belangrijke dag voor dit nieuwe evenwicht was tweede kerstdag. Ik wilde al heel lang kerst met mijn gezin en met Roel vieren. Het was geen “must” voor me maar het was wat ik het allerliefste wilde. Zo bracht ik het ook naar Jerry; kan het niet dan kan het niet. Jerry zag dit in het begin helemaal niet zitten, maar er kwam steeds meer ruimte. Twee weken voor kerst zei hij dat het wat hem betreft kon. Voor het eerst waren we een dag met ons vijven. Ik had me van tevoren bedacht, en dat ook tegen Jerry gezegd, dat het niet gezellig hoefde te zijn... er is wat er is. Het was gezellig... wat ontzettend fijn om de twee mannen die ik zo lief heb, samen thuis te hebben en met elkaar in gesprek te zien. In het bos liep ik met aan elke hand een lief en de kinderen voor ons uit. Wauw! Lekker samen spelen in het bos, tikkertje, verstoppertje.. ik heb er super van genoten, wij allemaal eigenlijk.
Deze dag samen heeft mij goed gedaan, maar Jerry ook. Sindsdien is het zoveel gewoner, normaler en vertrouwder en weten we dat het mogelijk is. Roel is nu af en toe bij ons en logeert hier ook. Heerlijk dat dat nu kan!

Ik heb nu meer en meer het gevoel dat we het met z'n drieën doen. We zijn allemaal bezig met hetzelfde; hoe blijf ik op mijn eigen benen staan in relatie tot de ander, hoe blijf ik liefdevol naar mezelf en de ander? Hoe kan ik handelen uit vrijheid, mezelf en de ander trouw blijven? Jerry en ik hebben het regelmatig over hoe dat tussen ons gaat, maar ik kan nu ook vertellen hoe Roel en ik dat doen. Jerry vertelt over hoe dat met zijn vriendinnen gaat en zo helpen we elkaar en leren we van elkaar. Wat waardevol is dit om zo, als een soort kruisbestuiving, van elkaar te leren en aan elkaar te groeien. Zo leer ik bijvoorbeeld door mijn relatie met Roel hoe ik Jerry soms op zijn huid zit en geneigd ben hem te manipuleren. Ik zie het, maar weet ook, door hoe ik het met Roel doe, dat ik het anders kan. Ik vind het heerlijk op deze manier, zo rijk!

Ook “oud en nieuw” was bijzonder; een biodanzafeest met Jerry, Roel, en ook Evelien. Ik genoot van mijn contact met ieder van hen en met veel andere mensen. Ik voelde me vrij. Voor het eerst was ik niet alert of Jerry misschien jaloers zou zijn en ik liet het los hoe Jerry en Roel met elkaar omgingen. Ik deed voluit mijn eigen ding. Wat een prachtig moment, een cadeautje, was het voor mij toen ik ze met z’n tweeën bij elkaar zag zitten, heel harmonisch.

Deze week zat ik op een avond met Jerry in bad. Ik zei hem: “Ik heb het gevoel dat we erdoor zijn.” Afgelopen tweeënhalf jaar hebben we onze relatie veranderd door niet langer monogaam te leven. Beetje bij beetje hebben we bijbehorende onvrijheden in onze relatie omgebogen naar voor ons passende en prettige leefmanieren en gewoontes. Zeker het afgelopen half jaar voelde het soms heel breekbaar aan. Ik denk dat het ons gelukt is. Nu we zoveel ruimte voor onszelf en elkaar hebben gemaakt en er zoveel is tussen ons wat fijn is, kan ik niet één reden bedenken waarom we niet met elkaar verder zouden gaan in de toekomst. Jerry ook niet, zei hij.

ommekeer

Enige tijd geleden ging ik voor het eerst met Roel mee naar zijn wekelijkse biodanzagroep. Weer voelde ik mijn onzekerheid, angst dat ik niet leuk genoeg ben. Ik zag hem met andere vrouwen dansen en daar ging ik weer... Met gedachten als "Nu vindt hij mij niet zo leuk meer" en "Hij vindt haar vast leuker" maakte ik me jaloers en ongelukkig. Ik dacht dat ik het dan maar moest voelen, het doorleven, door de pijn heen. Tijdens het dansen voelde ik me regelmatig ongelukkig en soms stroomden mijn tranen.
Zo heb ik leren omgaan met mijn verdriet, en het werkte voor mij; dat wat er is onder ogen komen en er dóórheen gaan, dan verandert het op den duur vanzelf. Zo kan ik het loslaten en in nieuwe, vergelijkbare situaties effectiever handelen. Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik mezelf op deze manier kan "opschonen" van oud zeer, mezelf lichter en levendiger maak.

Toen ik Roel onderweg naar huis vertelde over mijn avond, wat er gebeurd was en wat ik er mee gedaan had, reageerde hij heel anders dan ik verwachtte. Hij zei “Ja, zo kun je het doen, maar zodra je denkt dat je het ene hebt opgelost, dient het volgende zich aan.” Volgens hem blijft het patroon van het opkomen van oud zeer zich dan onveranderd manifesteren. Even was ik ontgoocheld omdat hij er niet in meeging, dat hij me niet steunde in mijn verhaal, in mijn drama.

Hij vertelde dat ik er ook anders naar kan kijken. Hij vertelde me over accepteren wat er werkelijk is en gewoon in het Nu zijn. Negativiteit als jaloezie, bezitterigheid en boosheid is een vorm van weerstand, van niet accepteren wat er is. Hij zei: “Wat jij doet, is jouw gedachten en emoties geloven en je er mee identificeren. Jij dénkt op dat moment dat ik een andere vrouw leuker vind, dat dénk jij! Dat is het verleden dat met je aan de haal gaat. Maar op dat moment ben jij met iemand aan het dansen en je ziet mij met iemand dansen. Dat is wat er is. Jouw gedachten en emoties vertellen je iets heel anders en je gelooft dat, in plaats van wat er is. Als je daarentegen observeert wat er zich in je afspeelt, ben je weer terug in het Nu, het enige moment dat er ooit is."

Het was me duidelijk dat hij gelijk had. Ik geloofde de gedachten die me jaloers maakten. Op zo’n moment kan ik me zelfs niet meer kan herinneren hoe fijn ik het met Roel heb. Ik zag in dat mijn manier wel werkt maar dat er op die manier altijd weer iets nieuws komt waar ik "doorheen" moet. Bovendien zie ik hoe hij leeft wat hij vertelt, en hoe vrij hij is van drama. Ik begreep dat wat hij bedoelde iets totaal anders is, dat me mogelijkheden biedt om effectiever met mezelf om te gaan en minder drama in mijn leven te creëren. Ik zag ook hoe radicaal die manier is; ik zou stoppen met dat wat ik tegen mezelf zeg, te geloven... alle verhalen die ik over mezelf vertel, waar ik in geloof, waar ik "ik" tegen zeg, die loslaten....

Ik herinner me van dat moment dat ik inzag hoeveel deze nieuwe weg me zou kunnen bieden. Ik was ervan overtuigd dat ik dit wilde en ik begreep hoe belangrijk dit is. Alleen had ik geen idee hoe dat dan moet. "Hoe dan? Ik weet niet hoe, wat moet ik dan nu doen?" Ik wilde het heel graag begrijpen en er mee beginnen. Roel vertelde over in het moment zijn. Als er toch gedachten en emoties opkomen, kun je ze observeren, je er niet mee identificeren, er niet over oordelen en er ook niet in geloven. Dus geen analyses, niet proberen ergens een inzicht uit te halen, niet denken en piekeren, gewoon maar zien wat er nu is, in dit moment. Wat is er nu? Op deze manier terugkomen in het Nu maakt ook dat je vanzelf ook minder uit het Nu verdwijnt. Je denkt steeds minder aan wat er is gebeurd of wat er kan gebeuren.

Sindsdien zie ik het als een dagelijkse oefening. Ik probeer me zo veel en zo vaak mogelijk te verbinden met dat wat ik aan het doen ben, Nu, en daarbij al het andere los te laten. Ik lees en herlees “De kracht van het nu”, van Eckhart Tolle. Hij schrijft: “Het is nu. Wat is er nog meer?” en “Wanneer je merkt dat er een vorm van negativiteit bij je is opgekomen, moet je dat niet zien als een mislukking maar als een signaal dat je vertelt: ‘Aanwezig worden. Kom uit je hoofd. Je moet aanwezig zijn.’”

Stil in mijn hoofd is het bij lange na niet maar er zijn toch steeds meer momenten dat het even stil is en ik met mijn aandacht ben bij hetgeen ik doe. Ik vind die momenten heerlijk. Maar veelal vind ik het confronterend om te merken hoeveel onzinnige gedachten ik heb en hoe vaak ik in gedachten niet ben bij hetgeen ik doe. Het levert me al veel op; zo neem ik mijn gedachten, overtuigingen en oordelen minder serieus. Ik kom gedachten over mezelf op het spoor die ik al jaren koester.. zo ben ik... die loslaten, sjonge. Ik betrap mezelf op ingesleten gedachtenpatronen.. als een oude grammofoonplaat draai ik die af in vergelijkbare situaties. Als ik in oud zeer schiet, stap ik er nu sneller uit door te kijken wat er nu is en door mijn gedachten te observeren. En ik voel minder de drang om anderen mijn mening te geven. Dat is wel zo rustig...