Bij biodanza deden we een oefening waarbij we denkbeeldig een rugzak van onze schouders lieten glijden, ballast loslaten wat ons teveel is, wat we niet meer nodig hebben. Ik voelde in mezelf wat er in mij was wat ik los wilde laten. Er kwam eerst niets. Toen kwam er het woord "verliefdheid".
Verliefdheid loslaten... pfff!
Ik ben mijn hele leven zoveel verliefd geweest, ik heb mijn geluk altijd buiten mezelf gezocht. Me vastgeklampt aan het idee dat er een man zou komen die mij voor altijd gelukkig zou maken. Ik zou verlost worden van mijn strijd met mezelf; eindelijk iemand die beter zou weten dan ik zelf wat ik nodig heb en die me dat zou geven. Ik vocht met mezelf en kon mezelf zo vaak niet helpen. Ik droomde dat ik met één man gelukkig zou zijn, versmelten: "you and me for ever and ever (against the world)". Gevoelens van eenzaamheid in mijn kinderjaren voedden mijn dromen, ik droomde mijn dromen elke dag. Mijn verliefdheden, mijn fantasieën gaven mijn leven kleur en gaven mij hoop op liefde. Het waren mijn dagelijkse vluchten uit de realiteit. Fijn was het, maar het waren echt dromen.
Wat als ik verliefdheid los laat? Als ik de hoop op geluk niet langer buiten mijzelf leg? Als ik stop met hopen, met dromen? Durf ik echt verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen geluk, elk moment van mijn leven? Durf ik het zelf te doen? Nooit meer die zalige versmelting van "jij en ik helemaal één"? Vind ik dat nog wel altijd zo zalig? Nee, eigenlijk niet...
Meer en meer ontdek ik wat verliefdheid is voor mij. Verliefdheid is dat ik de hoop op geluk buiten mijzelf, dat ik een ander daar verantwoordelijk voor maak waardoor ik me vervolgens afhankelijk voel van deze man. En hup, dan verlies ik mezelf, dan heb ik mijn lot in de handen van een ander gelegd, heb ik mezelf onmachtig gemaakt om voor mezelf te zorgen, voor mezelf te staan.
Ook afscheid van iets wat me niet meer helpt, voelt pijnlijk aan. Afscheid van een illusie, groeien, meer verantwoordelijkheid nemen, doet ook zeer. Nooit meer dat zoete, zwoele beleven waar al die liefdesliedjes over gaan; "you're the only one" en "you make me feel so good". Niks van dat alles meer, nooit meer. Weg vlinders in mijn buik. Au! Wat ontnuchterend!
Dus ik moet het echt zelf doen... dat voelt zo voluit op mijn eigen poten! Groeipijn noem ik dat, ik ken dat gevoel. Telkens als ik weer een stap zet in meer verantwoordelijkheid nemen, als ik weer een illusie armer ben, voel ik dat. Het voelt wat alleen, terug geworpen op mezelf, maar ook gedragen en eerlijk, want dit is waarheid. De illusie was echt een illusie. Ik wil niet dromen, ik wil leven, ik wil waarheid. Elk moment Nu leven. Dat is tegelijk ook zo'n feest! Want nee, ik heb het inderdaad niet meer nodig om mijn geluk buiten mezelf te zoeken. Ik ben gelukkig met mezelf, alsmaar meer. Ik weet steeds beter wat ik nodig heb en kan dat steeds beter voor mezelf organiseren.
Voordat ik ging slapen, na de biodanza les, kwamen er een aantal mannen voor mijn geestesoog bij wie ik mijn verliefde gevoelens gekoesterd heb, ook liet ik "toekomstige mannen" passeren. Ik zei tegen ieder van hen; "Ik laat je los. Ik leg mijn geluk niet langer in jouw handen. Ik ben degene die mijn geluk bepaalt, daar heb jij niets mee te maken. Ik geniet van je maar ik heb je niet nodig". Dat voelde goed, zo ik met mezelf, eerlijk, waar.
Al schrijvende komt er nog iets anders, voel ik nog een andere verbinding... Aan mijn hunkering naar "mijn prins", gered te worden, zat ook altijd de angst dat er een man in mijn leven zou komen die nog leuker, nog beter bij mij past dan Jerry. Ik voel ineens hoe dit met elkaar verweven is.. mijn hang naar verliefdheid en mijn angst dat ik vanwege die "nieuwe prins" bij Jerry weg ga... Kan ik dat dan ook los laten?
Ik ben op weg... als ik toch nog eens in de illusie van de prins trap hoop ik dat ik er van geniet. Loslaten is geen vechten, geen moeten. Ik gun mezelf mijn weg met zijsporen, maar ik weet de richting. Loslaten is heel passief, het is het niet langer vasthouden van iets. Misschien ook een beetje los weken, soms wel, soms niet. En als ik nog eens (of heel vaak!) in mijn illusie op ga, weet ik dat ik er weer uit stap want ik heb het niet lang meer nodig om mezelf voor de gek te houden en ik ken mijn weg. Wat een geluk dat ik mezelf heb!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Hallo Walvis
Poeh, wat een opluchting dat ik dit stuk lees precies op dit moment in mijn leven. Ik ben 1,5 jaar geleden weggegaan bij mijn vriend, de vader van mijn kind, omdat ik heftig verliefd was op iemand anders. En dit afgelopen jaar ben ik zo gigantisch tegen een muur gelopen, of liever gezegd een spiegel. Ik ben mezelf tegengekomen. Was verliefd op twee mannen, mijn ex, want die liefde is zo groot, die kan nooit weg en mijn nieuwe. Wat te doen???? Uiteindelijk heb ik verzucht ik wil nooit meer verliefd zijn, verliefd zijn doet zeer, ik wil mezelf niet meer verliezen, ik wil alleen met mij zijn!!!! Probeer nu maar vrienden te zijn met alletwee, alhoewel de relatie met mijn ex platonisch, doch erg innig is en meer en meer word. Maar steeds blijft de angst om me te verliezen. Ik dacht aan bindingsangst omdat ik inderdaad iedere keer verwacht dat er iemand beters voorbij komt. Bah Ik ben er mee klaar!!! Ga 16 mei beginnen met therapie. Maar na dit stuk, ben ik ook wel bang, want ik kan me een leven zonder verliefdheid niet voorstellen. Ik ben verliefd op de liefde, verliefd op liedjes, verliefd op zelf verzonnen mensen met eigenschappen zoals ik ze wil zien. Oja, dat deed ik ook, ik gaf mijn ex eigenschappen die hij niet bezat, maar die ik nodig had. In mijn hoofd was hij de ideale man, maar keer op keer bleek hij die eigenschappen echt niet te bezitten, waardoor ik mijn vlucht naar een ander rechtvaardigde. Helaas, wat een leugen!!! Hij bezit ze nog steeds niet, dat zie ik wel, maar ook zonder is hij iemand bij wie ik mezelf durf te zijn. Denk ik, want mezelf moet ik eerst nog vinden....
Kan nog uren door gaan, maar ik wil je gewoon bedanken voor het schrijven van dit stuk. Er valt nu al een stukje last van mijn schouders te weten dat ik geen freak ben en in ieder geval niet de enige met dit probleem. THANX
lieve walvis!
Het is mooi en sterk en onafhankelijk wat je hier schrijft! Tegelijk bij mij: mixed feelings!
Verlangen en missen en hechten is toch ook gewoon mooi en lekker? Hoort bij het leven hier op aarde?
Daaronder moet voor mij zeker wel die laag zitten waar je onafhankelijk bent en blij met jezelf.
Ik heb op dit moment een heerlijk contact met iemand ;-) en natuurlijk weet ik heel goed dat het een soort illusie is. Maar dat geeft niet. Die illusie kan ook goed voor mij zijn. Nu is het dat! Ja, misschien ben ik dan even te afhankelijk van anderen om me onafhankelijk te voelen, ik weet het. Maar so what? Het is ook lekker om te bevestigen en bevestigd te worden.
Jij krijgt in feite natuurlijk ook een heleboel bevestiging. Dat verdien je ook en dat is toch heerlijk? Eis je van jezelf dat je zonder kunt?
Moet ik dat allemaal niet nodig hebben? Ik streef naar genoeg hebben aan mezelf. Maar zo verlicht wil ik eigenlijk helemaal niet zijn!
Ik geniet van het verlangen...
evelien
Wat fijn jullie reacties! Mooi, anonieme vrouw, wat je deelt. Herkenbaar het "verliefd zijn" op liefdesliedjes. Dank je voor je openhartige reactie, super fijn!
Lieve Evelien,
Ja, ik krijg heel veel bevestiging en liefde, en daar ben ik heel erg blij mee. Toen ik dit stuk schreef kwam er ook bij mij op dat ik dit (verliefdheid loslaten) alleen maar kan schrijven, kan beleven, kan doen, doordat ik zoveel fantastische mensen in mijn leven heb die van me houden, waardoor ik dit kan leren. Ik ben zeker afhankelijk van bevestiging, vooral van GEZIEN WORDEN, maar niet van één persoon in het bijzonder. Terwijl ik dit aan het schrijven was, onstond er in mijn hoofd alweer een nieuwe tekst, die daar over gaat. Over onafhankelijkheid en afhankelijkheid... zoals de golven en de zee.. het één kan niet zonder het ander bestaan. Als het "wat wordt" zet ik het er op.
liefs!
Post a Comment