Vandaag zou ik met Erik de dag doorbrengen; wandelen, praten over vrijheid en het liefhebben van meerdere vrouwen/ mannen, knuffelen, vrijen misschien. Het zijn maar mogelijkheden.... Waar het om gaat is om elkaar te ont-moeten, zien wat er is en wat er ontstaat. Ik had er erg veel zin in maar ik heb afgebeld.
Gisteravond toen ik terug naar huis reed dacht ik na of ik de afspraak met Erik af zou zeggen. Ik voelde me erg overprikkeld, moe, gestressd, helemaal niet energiek. Als ik met Erik ben gebeurt er veel met mij, kan ik dat er nog bij hebben? Is dat nog goed voor mij? Ik wilde ook zo graag fit zijn en hem zien vandaag, ik had me er op verheugd. Is dit de prijs die ik moet betalen door zo intensief te leven, zulke intense ontmoetingen aan te gaan, dat ik verwerkingstijd nodig heb, zoals een koe die moet gaan liggen om te herkauwen? Of heeft het met iets anders in mij te maken?
Het lukte me niet om langer dan een uur of drie te slapen vannacht, ik was te onrustig. Als ik dacht om af te bellen fantaseerde ik teleurstelling bij Erik. Ik bedacht reacties die me bekend zijn van vroeger; teleurstelling dat ik mijn afspraak niet na kom, dat ik de ander roet in zijn eten gooi, dat de ander tijd voor mij heeft gemaakt, zich verheugd heeft... Heel diep van binnen was er ook een stemmetje dat zei: " het gaat om het nu, om wat er nu is in mij en in hem. Als hij het moeilijk vind dat ik afzeg gaat het niet zozeer om mij op dit moment maar om zijn behoeften". Maar dit stemmetje werd overstemd door mijn normen die zeggen dat "afspraak afspraak is", dat ik de ander teleurstel door mijn af te zeggen.
Ik besloot niet te gaan. Ik voelde me trots dat ik dat besloot; ik vind dat zoooo moeilijk om zo'n leuke afspraak waar ik zoveel zin in heb af te zeggen! Ik belde Erik op. Het was zo fijn om hem aan de telefoon te horen en hem te horen zeggen dat hij vond dat ik niet moest komen als het niet goed voor me was. Ik vroeg hem of hij teleurgesteld was. Nee, zei hij. Ik begreep dat niet goed, hij had zich toch verheugd? Ik vroeg het hem. Hij zei dat hij geen teleurstelling voelde omdat hij niet wil dat ik iets doe wat niet goed voor mij is. Dat was belangrijker voor hem; mijn vrijheid om te doen wat voor mij goed is, en dat ik die vrijheid ook neem. Als het vandaag niet goed is voor mij wilde hij onze afspraak ook niet door laten gaan. Hij zei ook nog dat het hem gaat om ons contact alleen als we dat allebei echt willen.
Hij was zo'n spiegel voor mij, Ik VIND dat ook. Maar wat waren mijn oude normen nog dominant! k vind het zo van liefde voor zichzelf, liefde voor mij, liefde voor het leven getuigen dat Erik me alleen maar wil zien als dat voor mij echt goed is. Ik begreep dat ik hem meer zou teleurstellen als ik over mijn grenzen zou gaan, als ik iets doe waar ik niet voluit achter kan staan, dan wanneer ik mijn afspraak met hem niet na kom.
Het gaat dus niet om de afspraak maar om het respect voor elkaar, en om elkaar te steunen in goed voor onszelf te zorgen. Het voelt als een bevestiging van zijn respect en zorg voor mij. Ik beleef het als een indirecte liefdesverklaring, of misschien beter gezegd; als een daad van liefde... me te steunen in wat echt goed voor mij is zonder rekening te houden met zijn eigen belang. Daar kan voor mij geen "ik hou van je" tegenop! Geen woorden maar daden...
Maar woorden zijn ook fijn, ik krijg nu net een mailtje van Erik: over de teleurstelling die er niet was schrijft hij "volgens mij komt dit omdat onze relatie gebaseerd is op geven en niet op nemen", en over mijn moeite om af te zeggen "ik wil dat je alleen geniet van ons contact, helemaal zorgeloos." Daden zijn heerlijk, woorden zo bevestigend en verduidelijkend.... heerlijk!
Thursday, December 28, 2006
Thursday, December 21, 2006
niks méér dan zo'n geit
Terwijl ik een dag veelal zat te schrijven vond ik tussen de post het blad van Amnesty, ik bekeek het. Ik begon te lezen over vrouwenverkrachting in Pakistan, het stuk heet "ik was niets méér dan zo'n geit". Het artikel gaat over een vrouw die aangifte doet van groepsverkrachting. Door haar aangifte doorbreekt ze een patroon en door omstandigheden wordt haar verhaal wereldnieuws. Mede door haar aangifte wordt de wetgeving verandert in Pakistan ten gunste van vrouwen. Met recht een vrijheidsstrijdster, deze vrouw...
Al lezende bekroop mij een naar gevoel, ik werd me bewust van mijn gedachten; "en ik zit hier te schrijven over "mijn vrijheid"? Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Ik leef hier in een samenleving waar ik af mag wijken van de norm, mijn stem kan laten horen, niet bang hoef te zijn opgepakt of verkracht te worden vanwege mijn anders zijn .Terwijl er zoveel ellende is in de wereld, zit ik hier te navelstaren.... Hoe haal ik het in mijn hoofd de maatschappelijke veroordeling op het hebben van meerdere liefdes zo serieus te nemen terwijl er zoveel grote en zichtbare onderdrukking wereldwijd is?"
Ik stopte met lezen, voelde me in de war....
Even later weet ik het weer. Ik vergat ik dat ik het mijne doen moet; mijn leven moet leven, mijn vrijheid moet leven... Niet omdat het moet maar omdat ik het wil, omdat het van binnen uit ontstaat. Mijn verlangen wijst me de weg, en dat is de weg om "vrij te leven", mezelf te bevrijden van normen die niet de mijne zijn, vrij uit lief te hebben, dat is schrijven over mijn vrijheid, over liefhebben... Ook door mijn aandeel wordt de wereld een beetje liefdevoller. Ik hoef niet naar welke oorlogsland of onderdrukkend systeem te gaan om daar de "grote onderdrukkingen" te bevechten.. ik zou er vermoedelijk zo bang zijn dat het me zou verlammen en ik tot niets zou komen... wie zit daar op te wachten?
Ik zou wel willen dat ik zo'n held zou zijn die zich moedig staande houdt in oorlogsgeweld..... ik ben het niet. Ik ben ik en daar heb ik het mee te doen. Het enige wat ik te doen heb is voluit mijn eigen leven leven, het durven en doen.. daar mijn nek in uit steken. Als ik dat ten volle durf en doe, als ik ten volle ga staan voor wie ik in wezen ben, lever ik mijn bijdrage optimaal. Optimaler kan ik het niet doen...
Ineens ontdekte ik dat deze verhalen als van deze vrouw in Pakistan, mij veelal ongelukkig maakten door mijn gedachten dat ik anders zou moeten zijn dan ik ben. Maar steeds meer kan ik het zien als een uitdaging om mijn eigen leven voluit te durven leven, het te doen! Te kiezen voor mijn moed en niet voor mijn angst. Het relativeert ook behoorlijk, deze verhalen. Mijn angsten zijn van een andere orde dan de angsten van deze vrouw. Ik hoef niet bang te zijn om verkracht, opgepakt of vermoord te worden om hetgeen ik doe.... Nog een reden temeer om het te doen|!
Al lezende bekroop mij een naar gevoel, ik werd me bewust van mijn gedachten; "en ik zit hier te schrijven over "mijn vrijheid"? Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Ik leef hier in een samenleving waar ik af mag wijken van de norm, mijn stem kan laten horen, niet bang hoef te zijn opgepakt of verkracht te worden vanwege mijn anders zijn .Terwijl er zoveel ellende is in de wereld, zit ik hier te navelstaren.... Hoe haal ik het in mijn hoofd de maatschappelijke veroordeling op het hebben van meerdere liefdes zo serieus te nemen terwijl er zoveel grote en zichtbare onderdrukking wereldwijd is?"
Ik stopte met lezen, voelde me in de war....
Even later weet ik het weer. Ik vergat ik dat ik het mijne doen moet; mijn leven moet leven, mijn vrijheid moet leven... Niet omdat het moet maar omdat ik het wil, omdat het van binnen uit ontstaat. Mijn verlangen wijst me de weg, en dat is de weg om "vrij te leven", mezelf te bevrijden van normen die niet de mijne zijn, vrij uit lief te hebben, dat is schrijven over mijn vrijheid, over liefhebben... Ook door mijn aandeel wordt de wereld een beetje liefdevoller. Ik hoef niet naar welke oorlogsland of onderdrukkend systeem te gaan om daar de "grote onderdrukkingen" te bevechten.. ik zou er vermoedelijk zo bang zijn dat het me zou verlammen en ik tot niets zou komen... wie zit daar op te wachten?
Ik zou wel willen dat ik zo'n held zou zijn die zich moedig staande houdt in oorlogsgeweld..... ik ben het niet. Ik ben ik en daar heb ik het mee te doen. Het enige wat ik te doen heb is voluit mijn eigen leven leven, het durven en doen.. daar mijn nek in uit steken. Als ik dat ten volle durf en doe, als ik ten volle ga staan voor wie ik in wezen ben, lever ik mijn bijdrage optimaal. Optimaler kan ik het niet doen...
Ineens ontdekte ik dat deze verhalen als van deze vrouw in Pakistan, mij veelal ongelukkig maakten door mijn gedachten dat ik anders zou moeten zijn dan ik ben. Maar steeds meer kan ik het zien als een uitdaging om mijn eigen leven voluit te durven leven, het te doen! Te kiezen voor mijn moed en niet voor mijn angst. Het relativeert ook behoorlijk, deze verhalen. Mijn angsten zijn van een andere orde dan de angsten van deze vrouw. Ik hoef niet bang te zijn om verkracht, opgepakt of vermoord te worden om hetgeen ik doe.... Nog een reden temeer om het te doen|!
Sunday, December 17, 2006
brief aan mijn ouders
Lieve mama, lieve papa,
Ik wil jullie in deze brief uitleggen waarom ik mijn leven leef zoals ik dat doe. Jullie merken ook aan mij dat ik verandert ben. Ik vind het fijn als jullie mij kunnen begrijpen (jullie hoeven het niet met mij eens te zijn!) en ik hoop dat jullie je geen zorgen maken over mij want dat is beslist niet nodig. Ik ben heel gelukkig met mijn leven. Met Jerry en mij gaat het erg goed en met de kinderen ook. Ik schrijf jullie een brief omdat ik zo mijn gedachten rustig op papier kan zetten en jullie het nog eens kunnen over lezen. Natuurlijk wil ik het er nog graag over hebben!
Ik stuur deze brief ook naar Jerry's ouders, onze zussen en broer, ik vind het fijn om te delen waar we mee bezig zijn, wat wij belangrijk vinden en waarom we doen zoals we doen. Ik heb deze brief geschreven maar Jerry staat er volledig achter.
Toen ik ziek was kon ik helemaal niets, had ik echt helemaal nergens energie voor en wist niet meer wat ik leuk vond om te doen. Heel langzaam aan ontdekte ik waar ik plezier in had. Noodgedwongen deed ik alleen maar dingen die ik fijn vond om te doen. Ik ontdekte het verschil tussen dingen doen als ik het echt zelf graag wil en dingen doen wanneer ik vind dat ik het moet doen of waarvan ik denk dat het van mij verwacht wordt. Ik merkte dat als ik iets echt wil, dat het me dan energie geeft, terwijl als ik iets doe wat ik eigenlijk niet echt wil, maar doe omdat ik vind dat ik dat moet doen of omdat het van mij verwacht word, ik er moe van word.
Nu wil ik zo niet meer leven. Ik heb er voor gekozen om alleen maar dingen te doen die ik echt wil. Ik ben er van overtuigd geraakt dat het beste voor me is; alleen maar dingen doen als ik het echt zelf wil doen. Ik heb geleerd dat ik eerst moet zorgen voor mezelf en dan pas voor de ander. Dat is niet altijd gemakkelijk; ik kwam (en soms nog) er veel schuldgevoelens in tegen. Maar dat is het waard want ik merk het verschil enorm; geven is zo zalig geworden!!! Het is heerlijk om voor mijn kinderen te zorgen, met ze samen te zijn als ik dat het liefste wil doen op dat moment. Wat een genot! Als ik merk dat ik meer zin krijg om wat voor mezelf te doen, als ik die behoefte voel, zie ik tegelijk dat ik me minder kan geven aan de kinderen en ik een minder fijne mama voor ze kan zijn. Als ik dan mijn eigen dingen weer heb gedaan (soms een uurtje yoga, soms logeren bij een vriend(in), dan vind ik het opnieuw weer heerlijk met ze en geef ik weer vrijuit. In het begin dacht ik dat ik dan alleen maar leuke dingen zou willen doen, maar dat is niet waar. Ik doe hetgeen ik doe met veel meer plezier en stop er mee als ik niet veel zin meer heb. Ik forceer me minder en geniet meer. Zelfs poetsen doe ik tegenwoordig veelal met plezier!
Als kind leerde ik dat het belangrijk is om te geven in het leven en daarbij ging het vooral over geven aan een ander. Ik dacht dat het egoistisch is om mijn eigen behoeftes op de eerste plaats te zetten. Nu heb ik geleerd dat het noodzakelijk is; dat ik eerst voor mezelf moet zorgen, en dan pas voor een ander. Het is te vergelijken met een noodsituatie in een vliegtuig; dan word je als ouder geleerd om eerst jezelf te voorzien van een zuurstofmasker en daarna pas je kinderen een zuurstofmasker te geven. Dat is hetzelfde principe; Als ik zorg voor mezelf, voor mijn eigen verlangens en behoeftes heb ik vervolgens heel erg veel te geven. Als ik eerst begin de ander van alles te geven, put ik mezelf gemakkelijk uit.
Ook ben ik anders gaan kijken naar de liefde. Jerry en ik hebben het erg fijn samen, alsmaar fijner. Er is wel heel veel veranderd in onze relatie. Ik probeerde vroeger, vaak onbewust, aan Jerry's ideaalbeeld te voldoen. Ik deed mijn best om dat wat Jerry het liefste heeft in een vrouw, om dat te laten zien. En dat wat hij niet zo leuk vind aan mij probeerde ik een beetje weg te moffelen. Maar dat werkt dus niet. Ik ben ik en dus niet Jerry's ideale vrouw.... aan dat beeld voldoe ik maar gedeeltelijk. Ik ben ermee opgehouden om daar aan te willen voldoen. Ik ben steeds meer mezelf ook als dat betekent dat Jerry mij dan op sommige stukjes niet leuk vind. Het is duidelijker, zichtbaarder geworden wat Jerry en ik samen delen, maar ook zichtbaarder waarin we verschillen van elkaar. Ik ben ik en Jerry is Jerry. Ik ben niet bedoeld om een ander te zijn dan mezelf. Ik ben bedoeld om het beste in mezelf te laten zien. Ook ben ik er mee opgehouden om Jerry te willen veranderen in mijn ideale man. Hij mag zichzelf zijn. Wat een ruimte geeft dat! De stukjes van Jerry die ik niet zo fijn vond kan ik nu steeds meer waarderen omdat ze van hem zijn en bij hem horen en omdat hij niet meer mijn perfecte man hoeft te zijn.. Het is Jerry, de man waar ik van hou.. Liefhebben is loslaten heb ik geleerd.
Ik leerde als kind dat er één " ware liefde" bestaat; die ene man die mij gelukkig zou maken. Ik geloofde daar ook in. Toen ik Jerry leerde kennen dacht ik hem dan eindelijk gevonden te hebben. Maar hoe kwam dat dan dat ik me af en toe kapot ergerde aan hem, of liever wilde dat hij een bepaald trekje niet had, of wilde dat hij over sommige dingen anders dacht? Hoe kwam het dan dat ik ook andere mannen nog altijd erg kon waarderen? Ik dacht dat ik misschien toch niet de ware in Jerry had gevonden want het was niet alleen maar leuk. Dat vond ik hele, hele enge gedachten... dan zou onze relatie ook mis kunnen lopen...
Het is voor mij een illusie gebleken, dat sprookje over die ene ware. Jerry is niet mijn ideale man maar die bestaat dus ook niet. Er zal op de hele wereld geen man te vinden zijn die ik op alle fronten, alle momenten in mijn leven alleen maar geweldig vind. Niemand kan elk moment én lief, en assertief, en sportief, en speels, en stoer, en zacht, en mannelijk, en wat allemaal nog meer zijn .... en dan ook nog gewoon mens zijn met af en toe kuren, gechagarijn of boosheid. Ik leerde vroeger ook dat als je de ware gevonden hebt, je bij die ene zo'n beetje alles kan halen, alles kan krijgen wat je nodig hebt. Andere mannen moet je dan vooral op grote afstand houden want je weet maar nooit... je zou eens verliefd kunnen worden.... Voor mij is dat nu totale onzin. Jerry is een hele goede partner voor mij, hij heeft heel erg veel eigenschappen waar ik me heel erg goed bij voel, ik ben super blij met hem. We helpen elkaar om het beste uit ons zelf te halen, we respecteren elkaar en houden van elkaar. Maar hij kan mij onmogelijk alles bieden. Hij kan mij niet gelukkig maken want dat kan ik alleen zelf doen. Wel is hij een grote bron van geluk in mijn leven. Kiezen voor één man en daarna de rest als bedreiging zien voor die relatie, is voor mij niet meer waar. Ik heb fijne contacten met andere mannen en vrouwen waar ik stukken van mezelf tegen kom die er ook zijn in mij. Ik heb erg fijne vriendschappen, zowel met vrouwen als met mannen. Ik hou van ze allemaal maar ze zijn stuk voor stuk geen bedreiging voor mijn relatie met Jerry. Dat heeft niets met die mannen te maken maar alles met mijn relatie met Jerry. Ik voel geen enkele behoefte om mijn leven met iemand anders te delen dan met Jerry, juist doordat hij zichzelf kan zijn en ik mezelf kan zijn. Wat ik met Jerry heb, heb ik niet met iemand anders. Het bestaat naast elkaar. Hoe meer ruimte Jerry en ik maken voor elkaars eigenheid en eigen leven, hoe meer we ons verbonden voelen met elkaar. Wij praten ontzettend veel met elkaar; vandaar dat er geen klusje in huis af komt! Er is niets in mij wat Jerry niet weet. Er is geen onderwerp wat ik niet bespreek met hem, geen gedachte die ik niet uitspreek omdat ik bang ben voor zijn reactie. Ik heb geen geheimen voor hem. Ik heb een hele fijne partner, waar ik een bijzondere, open relatie mee heb, die heel erg goed bij mij past.
Wat ik vroeger dacht wat liefde was, noem ik nu afhankelijkheid. Iemand "hebben" voor de gezelligheid, om niet alleen te hoeven zijn, bij elkaar zijn (blijven) omdat dat het handig is, omdat het fijn is om tegen iemand te praten, om leuke dingen mee te doen, bij elkaar blijven voor de kinderen of om wat voor een reden dan ook..... Voor mij heeft dat niets met liefde te maken maar is dat je eigen behoeften bevredigen door middel van, en soms zelfs ten koste van een ander. Het is voor mij hol, het gaat niet om de persoon van de ander. Voor mij zou dat armoede betekenen, ik zou doodongelukkig zijn. Ik leef liever alleen dan met iemand waarmee ik weinig echt wezenlijk contact heb.
Liefde is voor mij de ander zien, de eigenheid in de ander waarderen en die liefhebben. Het unieke in de ander. En de ander het allerbeste toewensen.. wat dat ook is, ongeacht je eigen belangen. Liefde is de ander steunen om zijn eigen leven ten volle te leven, zodat hij het beste uit zichzelf kan halen en het beste van zichzelf kan geven aan de wereld.
Dat betekent grote veranderingen in onze manier van leven met elkaar. Dit is een proces wat een aantal jaren bezig is nu, waar we ons alsmaar gelukkiger door gaan voelen allebei. We zien dat het goed is voor Jerry, voor mij, voor onze relatie en voor de kinderen. We hebben samen maar één taboe en dat is liegen en verzwijgen. Openheid, vriendschap en respect voor elkaars eigenheid zijn de belangrijkste ingredienten in onze relatie.
Het mooie is dat dit eigenlijk altijd onze intentie was, om zo samen te leven. Kijk maar naar onze trouwringen; twee losse ringen, even grote ringen die samen één geheel vormen maar van kleur en materiaal verschillen. Ook de teksten die we gebruikten in onze trouwdiensten gaan allemaal hier over, zoals in de tekst van Kalil Gibran: "En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen: want de zuilen van de tempels staan ieder op zichzelf, en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw", en in onze trouwgelofte: "Jerry is een Gods geschenk aan jou, maar hij is geen geschenk voor jou alleen. Het is Gods wil dat, door jouw liefde, deze man in zichzelf een groter gevoel vindt van wie hij geacht wordt te zijn". Lees het nog maar eens, het staat er allemaal al in. Dat is wat destijds vooral een wens was, nu leven we dit steeds meer en meer, we doen het, Jerry en ik. Ik ben daar super blij mee, leer daar zoveel door, heb Jerry steeds meer en meer lief en hij mij ook.. Ik ben trots op onze relatie zoals we die nu hebben. We zijn echt elkaars grootste vriend. Daar is de liefde voor bedoeld, niet om elkaar te beperken maar om elkaar te steunen, werkelijk elkaars vriend te zijn.
veel liefs,
Ik wil jullie in deze brief uitleggen waarom ik mijn leven leef zoals ik dat doe. Jullie merken ook aan mij dat ik verandert ben. Ik vind het fijn als jullie mij kunnen begrijpen (jullie hoeven het niet met mij eens te zijn!) en ik hoop dat jullie je geen zorgen maken over mij want dat is beslist niet nodig. Ik ben heel gelukkig met mijn leven. Met Jerry en mij gaat het erg goed en met de kinderen ook. Ik schrijf jullie een brief omdat ik zo mijn gedachten rustig op papier kan zetten en jullie het nog eens kunnen over lezen. Natuurlijk wil ik het er nog graag over hebben!
Ik stuur deze brief ook naar Jerry's ouders, onze zussen en broer, ik vind het fijn om te delen waar we mee bezig zijn, wat wij belangrijk vinden en waarom we doen zoals we doen. Ik heb deze brief geschreven maar Jerry staat er volledig achter.
Toen ik ziek was kon ik helemaal niets, had ik echt helemaal nergens energie voor en wist niet meer wat ik leuk vond om te doen. Heel langzaam aan ontdekte ik waar ik plezier in had. Noodgedwongen deed ik alleen maar dingen die ik fijn vond om te doen. Ik ontdekte het verschil tussen dingen doen als ik het echt zelf graag wil en dingen doen wanneer ik vind dat ik het moet doen of waarvan ik denk dat het van mij verwacht wordt. Ik merkte dat als ik iets echt wil, dat het me dan energie geeft, terwijl als ik iets doe wat ik eigenlijk niet echt wil, maar doe omdat ik vind dat ik dat moet doen of omdat het van mij verwacht word, ik er moe van word.
Nu wil ik zo niet meer leven. Ik heb er voor gekozen om alleen maar dingen te doen die ik echt wil. Ik ben er van overtuigd geraakt dat het beste voor me is; alleen maar dingen doen als ik het echt zelf wil doen. Ik heb geleerd dat ik eerst moet zorgen voor mezelf en dan pas voor de ander. Dat is niet altijd gemakkelijk; ik kwam (en soms nog) er veel schuldgevoelens in tegen. Maar dat is het waard want ik merk het verschil enorm; geven is zo zalig geworden!!! Het is heerlijk om voor mijn kinderen te zorgen, met ze samen te zijn als ik dat het liefste wil doen op dat moment. Wat een genot! Als ik merk dat ik meer zin krijg om wat voor mezelf te doen, als ik die behoefte voel, zie ik tegelijk dat ik me minder kan geven aan de kinderen en ik een minder fijne mama voor ze kan zijn. Als ik dan mijn eigen dingen weer heb gedaan (soms een uurtje yoga, soms logeren bij een vriend(in), dan vind ik het opnieuw weer heerlijk met ze en geef ik weer vrijuit. In het begin dacht ik dat ik dan alleen maar leuke dingen zou willen doen, maar dat is niet waar. Ik doe hetgeen ik doe met veel meer plezier en stop er mee als ik niet veel zin meer heb. Ik forceer me minder en geniet meer. Zelfs poetsen doe ik tegenwoordig veelal met plezier!
Als kind leerde ik dat het belangrijk is om te geven in het leven en daarbij ging het vooral over geven aan een ander. Ik dacht dat het egoistisch is om mijn eigen behoeftes op de eerste plaats te zetten. Nu heb ik geleerd dat het noodzakelijk is; dat ik eerst voor mezelf moet zorgen, en dan pas voor een ander. Het is te vergelijken met een noodsituatie in een vliegtuig; dan word je als ouder geleerd om eerst jezelf te voorzien van een zuurstofmasker en daarna pas je kinderen een zuurstofmasker te geven. Dat is hetzelfde principe; Als ik zorg voor mezelf, voor mijn eigen verlangens en behoeftes heb ik vervolgens heel erg veel te geven. Als ik eerst begin de ander van alles te geven, put ik mezelf gemakkelijk uit.
Ook ben ik anders gaan kijken naar de liefde. Jerry en ik hebben het erg fijn samen, alsmaar fijner. Er is wel heel veel veranderd in onze relatie. Ik probeerde vroeger, vaak onbewust, aan Jerry's ideaalbeeld te voldoen. Ik deed mijn best om dat wat Jerry het liefste heeft in een vrouw, om dat te laten zien. En dat wat hij niet zo leuk vind aan mij probeerde ik een beetje weg te moffelen. Maar dat werkt dus niet. Ik ben ik en dus niet Jerry's ideale vrouw.... aan dat beeld voldoe ik maar gedeeltelijk. Ik ben ermee opgehouden om daar aan te willen voldoen. Ik ben steeds meer mezelf ook als dat betekent dat Jerry mij dan op sommige stukjes niet leuk vind. Het is duidelijker, zichtbaarder geworden wat Jerry en ik samen delen, maar ook zichtbaarder waarin we verschillen van elkaar. Ik ben ik en Jerry is Jerry. Ik ben niet bedoeld om een ander te zijn dan mezelf. Ik ben bedoeld om het beste in mezelf te laten zien. Ook ben ik er mee opgehouden om Jerry te willen veranderen in mijn ideale man. Hij mag zichzelf zijn. Wat een ruimte geeft dat! De stukjes van Jerry die ik niet zo fijn vond kan ik nu steeds meer waarderen omdat ze van hem zijn en bij hem horen en omdat hij niet meer mijn perfecte man hoeft te zijn.. Het is Jerry, de man waar ik van hou.. Liefhebben is loslaten heb ik geleerd.
Ik leerde als kind dat er één " ware liefde" bestaat; die ene man die mij gelukkig zou maken. Ik geloofde daar ook in. Toen ik Jerry leerde kennen dacht ik hem dan eindelijk gevonden te hebben. Maar hoe kwam dat dan dat ik me af en toe kapot ergerde aan hem, of liever wilde dat hij een bepaald trekje niet had, of wilde dat hij over sommige dingen anders dacht? Hoe kwam het dan dat ik ook andere mannen nog altijd erg kon waarderen? Ik dacht dat ik misschien toch niet de ware in Jerry had gevonden want het was niet alleen maar leuk. Dat vond ik hele, hele enge gedachten... dan zou onze relatie ook mis kunnen lopen...
Het is voor mij een illusie gebleken, dat sprookje over die ene ware. Jerry is niet mijn ideale man maar die bestaat dus ook niet. Er zal op de hele wereld geen man te vinden zijn die ik op alle fronten, alle momenten in mijn leven alleen maar geweldig vind. Niemand kan elk moment én lief, en assertief, en sportief, en speels, en stoer, en zacht, en mannelijk, en wat allemaal nog meer zijn .... en dan ook nog gewoon mens zijn met af en toe kuren, gechagarijn of boosheid. Ik leerde vroeger ook dat als je de ware gevonden hebt, je bij die ene zo'n beetje alles kan halen, alles kan krijgen wat je nodig hebt. Andere mannen moet je dan vooral op grote afstand houden want je weet maar nooit... je zou eens verliefd kunnen worden.... Voor mij is dat nu totale onzin. Jerry is een hele goede partner voor mij, hij heeft heel erg veel eigenschappen waar ik me heel erg goed bij voel, ik ben super blij met hem. We helpen elkaar om het beste uit ons zelf te halen, we respecteren elkaar en houden van elkaar. Maar hij kan mij onmogelijk alles bieden. Hij kan mij niet gelukkig maken want dat kan ik alleen zelf doen. Wel is hij een grote bron van geluk in mijn leven. Kiezen voor één man en daarna de rest als bedreiging zien voor die relatie, is voor mij niet meer waar. Ik heb fijne contacten met andere mannen en vrouwen waar ik stukken van mezelf tegen kom die er ook zijn in mij. Ik heb erg fijne vriendschappen, zowel met vrouwen als met mannen. Ik hou van ze allemaal maar ze zijn stuk voor stuk geen bedreiging voor mijn relatie met Jerry. Dat heeft niets met die mannen te maken maar alles met mijn relatie met Jerry. Ik voel geen enkele behoefte om mijn leven met iemand anders te delen dan met Jerry, juist doordat hij zichzelf kan zijn en ik mezelf kan zijn. Wat ik met Jerry heb, heb ik niet met iemand anders. Het bestaat naast elkaar. Hoe meer ruimte Jerry en ik maken voor elkaars eigenheid en eigen leven, hoe meer we ons verbonden voelen met elkaar. Wij praten ontzettend veel met elkaar; vandaar dat er geen klusje in huis af komt! Er is niets in mij wat Jerry niet weet. Er is geen onderwerp wat ik niet bespreek met hem, geen gedachte die ik niet uitspreek omdat ik bang ben voor zijn reactie. Ik heb geen geheimen voor hem. Ik heb een hele fijne partner, waar ik een bijzondere, open relatie mee heb, die heel erg goed bij mij past.
Wat ik vroeger dacht wat liefde was, noem ik nu afhankelijkheid. Iemand "hebben" voor de gezelligheid, om niet alleen te hoeven zijn, bij elkaar zijn (blijven) omdat dat het handig is, omdat het fijn is om tegen iemand te praten, om leuke dingen mee te doen, bij elkaar blijven voor de kinderen of om wat voor een reden dan ook..... Voor mij heeft dat niets met liefde te maken maar is dat je eigen behoeften bevredigen door middel van, en soms zelfs ten koste van een ander. Het is voor mij hol, het gaat niet om de persoon van de ander. Voor mij zou dat armoede betekenen, ik zou doodongelukkig zijn. Ik leef liever alleen dan met iemand waarmee ik weinig echt wezenlijk contact heb.
Liefde is voor mij de ander zien, de eigenheid in de ander waarderen en die liefhebben. Het unieke in de ander. En de ander het allerbeste toewensen.. wat dat ook is, ongeacht je eigen belangen. Liefde is de ander steunen om zijn eigen leven ten volle te leven, zodat hij het beste uit zichzelf kan halen en het beste van zichzelf kan geven aan de wereld.
Dat betekent grote veranderingen in onze manier van leven met elkaar. Dit is een proces wat een aantal jaren bezig is nu, waar we ons alsmaar gelukkiger door gaan voelen allebei. We zien dat het goed is voor Jerry, voor mij, voor onze relatie en voor de kinderen. We hebben samen maar één taboe en dat is liegen en verzwijgen. Openheid, vriendschap en respect voor elkaars eigenheid zijn de belangrijkste ingredienten in onze relatie.
Het mooie is dat dit eigenlijk altijd onze intentie was, om zo samen te leven. Kijk maar naar onze trouwringen; twee losse ringen, even grote ringen die samen één geheel vormen maar van kleur en materiaal verschillen. Ook de teksten die we gebruikten in onze trouwdiensten gaan allemaal hier over, zoals in de tekst van Kalil Gibran: "En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen: want de zuilen van de tempels staan ieder op zichzelf, en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw", en in onze trouwgelofte: "Jerry is een Gods geschenk aan jou, maar hij is geen geschenk voor jou alleen. Het is Gods wil dat, door jouw liefde, deze man in zichzelf een groter gevoel vindt van wie hij geacht wordt te zijn". Lees het nog maar eens, het staat er allemaal al in. Dat is wat destijds vooral een wens was, nu leven we dit steeds meer en meer, we doen het, Jerry en ik. Ik ben daar super blij mee, leer daar zoveel door, heb Jerry steeds meer en meer lief en hij mij ook.. Ik ben trots op onze relatie zoals we die nu hebben. We zijn echt elkaars grootste vriend. Daar is de liefde voor bedoeld, niet om elkaar te beperken maar om elkaar te steunen, werkelijk elkaars vriend te zijn.
veel liefs,
Tuesday, December 12, 2006
gebakje of vrouw delen
Vorig jaar toen Jerry en ik besloten hadden geen monogame relatie meer te willen samen, was dit ook met onze vrienden regelmatig onderwerp van gesprek. Een vriendin vertelde dat er een wijze man was, een soort van goeroe, die een relatie had met een vrouw die haar liefde en seksualiteit niet alleen met hem deelde maar ook met andere mannen (misschien ook wel vrouwen). Iemand stelde deze man de vraag; "Vind je het niet erg je vrouw te moeten delen?" Waarop de man antwoordde: "Mijn vrouw is niet van zeep, zij raakt niet op".
Daar zit voor mij heel veel in; we denken veelal dat liefde en seks schaars zijn, dat ze op kunnen raken. Dat als de één lief heb, ik de ander niet lief heb, of ineens minder lief heb. Ik leer nu, door mijn liefde niet meer exclusief voor Jerry te houden, dat het andersom is. Liefde vermeerdert. Als ik een andere man lief heb, een ander mens, zonder angst, zonder terughoudendheid, dan merk ik dat mijn liefde voor Jerry ook toeneemt (en niet te vergeten mijn liefde voor mezelf!)
Een tijdje geleden zaten Jerry en ik met een vriendin van ons een gebakje te eten. Ik had de mijne al op maar had eigenlijk nog wel zin in meer. Ik prikte met mijn vork in Jerry's gebakje, at met hem mee. Jerry reageerde: "Hé, stop daar eens mee. Ik wil jou wel delen maar mijn gebakje niet!"
tja, het één raakt op, het ander niet....
Daar zit voor mij heel veel in; we denken veelal dat liefde en seks schaars zijn, dat ze op kunnen raken. Dat als de één lief heb, ik de ander niet lief heb, of ineens minder lief heb. Ik leer nu, door mijn liefde niet meer exclusief voor Jerry te houden, dat het andersom is. Liefde vermeerdert. Als ik een andere man lief heb, een ander mens, zonder angst, zonder terughoudendheid, dan merk ik dat mijn liefde voor Jerry ook toeneemt (en niet te vergeten mijn liefde voor mezelf!)
Een tijdje geleden zaten Jerry en ik met een vriendin van ons een gebakje te eten. Ik had de mijne al op maar had eigenlijk nog wel zin in meer. Ik prikte met mijn vork in Jerry's gebakje, at met hem mee. Jerry reageerde: "Hé, stop daar eens mee. Ik wil jou wel delen maar mijn gebakje niet!"
tja, het één raakt op, het ander niet....
Wednesday, November 29, 2006
meerdere liefdes, vrijen met meerdere mannen
Soms heb ik last van mijn oude oordeel dat het niet deugt wat ik doe... Daarbij horen titels als "slet", "afgelikte boterham" en "hoer"... keiharde oordelen die ik vroeger leerde plakken op vrouwen die vreeen met meerdere mannen...
Dit zijn mijn oude oordelen, Ik geloof deze oordelen niet meer maar heb ze nog af en toe, en dan zit ik mezelf in de weg.
Ik vind niet meer dat vrouwen die met meerdere mannen vrijen sletten zijn, of wat voor een titel dan ook. Nog scherper, bij mezelf; ik vrij met meerdere mannen en vind mezelf totaal geen slet. Ik vind mezelf, ook op het gebied van mijn relaties met mannen integer en eerlijk. Ik doe enkel wat goed voelt voor mij en voor de ander. Ik vrij met meerdere mannen omdat ik dat wil op dat moment, omdat ik niet zou weten waarom niet; ik doe er niemand tekort mee; Jerry weet ervan en staat er achter, de man in kwestie wil het en ik ook... wat is het probleem? Het is zo gewoon om intiem te zijn met weet ik veel wie, alles delen, diepste zieleroeselen, maar als het om seks gaat mag het ineens niet meer. Voor mij is seks een stuk minder beladen en belangrijk geworden sinds Jerry en ik onze relatie veranderden.
Minder beladen in die zin van, het is maar seks! Mensen met een goede, gedegen relatie beeindigen die relatie soms vanwege een slippertje die hun partner maakte met een ander... nu vind ik dat onbegrijpelijk! Dat je zoveel geluk en levensplezier wat je beleeft met iemand, weg kan gooien vanwege een simpel iets als een keer vrijen!! Het is maar een seks.. je kan zoveel dingen met elkaar doen; wandelen, dansen, praten.. ook vrijen..
Het is minder belangrijk geworden omdat het gewoon een van de dingen is die je kan doen. je kan het ook niet doen... maar als het niet Mag (zoals in een monogame relatie).. is het ineens heeeeel gewichtig! Dat gewicht is er bij mij vanaf. Toen ik in een monogame relatie leefde was seks met iemand anders zo'n enorm gevaar, een bedreiging... ik was daar doodsbang voor. Daardoor was het ook heel belangrijk. Nu is dat totaal weg. Ik zie dat mijn relatie met Jerry alleen bedreigd kan worden door onszelf, doordat we beide een andere kant op willen groeien, of een ander leven willen leiden.. maar niet door een ander. En al zeker niet door seks met een ander, ook al is dat nog zo geweldig... Ik ga toch ook niet bij Jerry weg als ik fantastisch met iemand kan klaverjassen, dansen of piano spelen?
Jerry en ik hebben een intense, intieme vriendschap, we zijn elkaars beste vriend. Ik hou van hem om wie hij is, niet om wat ik van hem nodig heb. Dat laatste is afhankelijkheid, geen liefde! Onder andere door onze relatie niet langer monogaam te leven heb ik enorm het verschil geleerd in liefhebben en afhankelijk zijn. Liefhebben doe ik vanuit vrijheid, afhankelijk zijn van de ander is op angst gebaseerd, komt uit onvrijheid voort.
Een andere gedachte was: wat zou er mis aan zijn als het mij wel alleen om seks zou gaan? Niets, daar zou niets mis mee zijn. Alleen mijn oordeel "dat dat niet deugt", "platvloers" is voor mij het enige wat niet deugt. Voor mij gaat het niet om het vrijen met een andere man, vrijen is geen doel op zich. Maar ik gun het mezelf wel dat ik ook dat zou mogen.. dat het me puur om de seks zou gaan.. wat dan nog? Voor mij gaat het puur over vrijheid. De vrijheid dat ik van mezelf ben, dat er niets is dat ik niet mag doen omdat ik getrouwd ben, of om welke andere "beperking" van buiten van dan ook. Ik ben van mezelf en van niemand anders (ja, van God ofzo..) Ik bepaal met wie ik vrij en wanneer, niet Jerry. Ik bepaal ook welke kleren ik draag, welk werk ik wil doen, wie ik tot mijn vrienden reken.
Soms is Jerry daar wel indirect bepalend in. Ik houd rekening met zijn gevoelens, dat doe ik niet omdat dat moet van hem maar omdat ik dat wil. Ik wil hem niet forceren, ik wil zorg dragen voor mijn relatie met Jerry en dat betekent dat ik zijn grenzen respecteer. Maar ik ben degene die kiest om er rekening mee te houden, dat doe ik overigens veelal met plezier omdat ik echt heel gek met Jerry ben. Dat is een daad van liefde, niet van afhankelijkheid of een verkapt verbod.
En het exclusieve..
Jerry is voor mij zeer exclusief. Ik geloof niet dat ik deze manier van leven, zo vrij en zo verbonden tegelijk, met een andere man makkelijk weer zou kunnen bereiken. Jerry en ik, onze combinatie van onze persoonlijkheden, maakt dit mogelijk. In die zin is hij enorm exclusief, ook in de zin van zijn persoonlijkheid. Hij heeft een bijzondere combinatie van gevoelig zijn, weinig macho, volwassen, intelligent en toch echt een kerel. Hij laat niet met zich sollen. Ik waardeer hem waanzinnig om deze kwaliteiten, daarnaast vind ik hem grappig, maar ook een "verstooide professor" en "een kip zonder kop" soms.. Ook van die laatste eigenschappen ga ik steeds meer houden omdat ik leer dat ik Jerry liefheb, niet alleen zijn aangename kanten. Hij hoeft niet mijn perfecte partner te worden, hij mag zichzelf zijn. Dus ja, Jerry is voor mij zeer exclusief, niet inwisselbaar en enorm waardevol.
Maar,... ik maak me niet afhankelijk van zijn liefde. Ik vind zijn liefde voor mij fantastisch,heerlijk, maar ik maak me er niet afhankelijk van door zijn liefde of waardering na te streven. Ik ga mijn eigen weg. Mijn doel is niet dat Jerry van mij houd. Dat is wat veel mensen wel drijft; ze willen dat de ander van hen houd en doen daar hun best voor en gaan zich aanpassen, worden onecht.
Het gaat om mijn eigen liefde voor mezelf, wat maakt dat ik ben wie ik ben, dat ik kan zijn wie ik ben. Ik heb een aantal goede vrienden en vriendinnen die van mij houden en ik van hen. ZIJ zijn uniek, hun liefde voor mij is niet uniek, die kan ik ook bij een eventuele nieuwe vriendenkring halen. Ik geniet enorm van de eigenheid van mensen, hun uniek zijn vind ik zo fascinerend.... er is maar één Jerry, dat is toch fantastisch! Maar hun liefde voor mij of mijn liefde voor hen is niet uniek. En dat heeft ook niets met mij te maken. Het is gemakkelijk om van iemand te houden als diegene echt laat zien wie hij is.
En over uniek zijn; ik weet dat ik uniek ben voor Jerry... ook onze relatievorm is erg uniek. Hij zal wel gek zijn om bij mij weg te gaan, hij heeft een goede relatie en de vrijheid om te doen wat hij wil!!! In die zin ben ik nogal zeker van mijn zaak, twijfel ik geen moment aan zijn gevoelens voor mij. Er is ook zoveel ruis weg gevallen nu we geen monogame relatie meer hebben. We dachten dat seks onze relatie exclusief maakte, en dus was de gedachte aan seks met iemand anders een gigantische bedreiging. Nee, seks maakt onze relatie niet exclusief... echt niet. Onze liefde voor elkaar, onze persoonlijkheden, de inhoud van onze relatie is wat het exclusief maakt, niet inwisselbaar is.
Maar, hij is vrij.. Mocht hij besluiten zijn leven te willen veranderen, een andere weg in wil gaan die niet mijn weg is, eventueel met een andere vrouw.. als dat echt is wat hij wil.. dan wil ik dat hij dat doet. Ik wil ten diepste dat hij zijn eigen leven leeft, ten diepste uit zichzelf haalt wat er in hem zit. Ik wil van harte dat hij groeit en zich ontwikkelt en de wereld het beste geeft van zichzelf. Op dit moment helpen Jerry en ik elkaar hierbij, om dit te doen. Als het over een tijd blijkt dat hij dat beter kan zonder mij, wil ik dat hij gaat en weet ik ook dat we dat beide willen. Ik wil geen man die bij mij blijft om een andere reden dan vrije keus. Andersom ook. Als ik ooit echt denk dat het beter zal zijn voor mij als ik bij Jerry weg ga, ga ik.
Waarom heb ik al die andere mensen nodig als ik het toch allemaal uit mezelf moet komen en in mezelf zit? Waarom andere mannen?
We zijn met z'n allen, we zijn hier niet alleen gekomen. Ik merk dat ik het nodig heb hier een goed evenwicht in te vinden. Teveel van één van de twee is echt niet goed voor mij. Waarom meer dan één man? Omdat er meer dan één zijn! (ik heb ook meer dan één vriendin) Het idee van de ware, de enige echte.. is een romantisch idee wat op angst gestoeld is. Ik heb nog nooit een mens ontmoet die in zijn leven maar 1 keer dacht: Dit is 'm! Ik ken wel heel veel mensen die als ze eenmaal gekozen hebben voor iemand zich afsluiten voor andere liefdes. Ik ontmoet elke dag andere mensen die mij raken, die mij wat anders te bieden hebben dan Jerry. Ik zou mezelf niet zo kunnen ontwikkelen als ik alleen met Jerry zou leven, dan zou ik niet het beste uit mezelf kunnen halen.. Elk contact biedt mij iets anders. Elke vriend(in) raakt mij in iets anders, daar leer ik van en hij/zij van mij. Zo genieten we en helpen we elkaar om het beste van onszelf boven te halen. Waarom ook seks.. waarom niet? Ik ben een vrij mens, ik bepaal. Het kan zijn dat ik het komende jaar met niemand vrij.. dat is mijn keuze en heeft niets met Jerry te maken.
Ik merk het laatste jaar dat liefde zich vermeerdert. Als ik echt aangeraakt ben, ten diepste, door een andere man, zie ik dat die liefde ook bij Jerry komt, en bij mij als Jerry een andere vrouw lief heeft.
Vrijen kan een fysieke vorm van liefhebben zijn. Dan ervaar ik dat als zeer intens, helend en verreikend. Vrij-en, vrij maken.. het woord zegt het al. De keren dat me dat gebeurt is afgelopen jaar hebben mij verandert en hebben mijn liefde gevoed; ik leer meer van mezelf te houden en dus van de ander. Dus ook van Jerry. Ik ontdekte dat als ik een andere man lief heb, mijn liefde voor Jerry ook toeneemt. Is dat niet fantastisch?
Daarom is het voor mij zo duidelijk dat het monogame leven voorkomt uit angst en dat die angst ongegrond is. Natuurlijk gaan er relaties voorbij als die niet goed zijn of niet meer werken. Als Jerry niet echt goed bij mij zou passen zouden we vroeg of laat uit elkaar gaan, hoe dan ook. Ik denk dat we die kans verkleinen in plaats van vergroten door elkaar de vrijheid te geven te groeien, te ontwikkelen.. Ik heb werkelijk geen reden om bij hem weg te gaan.
Dit zijn mijn oude oordelen, Ik geloof deze oordelen niet meer maar heb ze nog af en toe, en dan zit ik mezelf in de weg.
Ik vind niet meer dat vrouwen die met meerdere mannen vrijen sletten zijn, of wat voor een titel dan ook. Nog scherper, bij mezelf; ik vrij met meerdere mannen en vind mezelf totaal geen slet. Ik vind mezelf, ook op het gebied van mijn relaties met mannen integer en eerlijk. Ik doe enkel wat goed voelt voor mij en voor de ander. Ik vrij met meerdere mannen omdat ik dat wil op dat moment, omdat ik niet zou weten waarom niet; ik doe er niemand tekort mee; Jerry weet ervan en staat er achter, de man in kwestie wil het en ik ook... wat is het probleem? Het is zo gewoon om intiem te zijn met weet ik veel wie, alles delen, diepste zieleroeselen, maar als het om seks gaat mag het ineens niet meer. Voor mij is seks een stuk minder beladen en belangrijk geworden sinds Jerry en ik onze relatie veranderden.
Minder beladen in die zin van, het is maar seks! Mensen met een goede, gedegen relatie beeindigen die relatie soms vanwege een slippertje die hun partner maakte met een ander... nu vind ik dat onbegrijpelijk! Dat je zoveel geluk en levensplezier wat je beleeft met iemand, weg kan gooien vanwege een simpel iets als een keer vrijen!! Het is maar een seks.. je kan zoveel dingen met elkaar doen; wandelen, dansen, praten.. ook vrijen..
Het is minder belangrijk geworden omdat het gewoon een van de dingen is die je kan doen. je kan het ook niet doen... maar als het niet Mag (zoals in een monogame relatie).. is het ineens heeeeel gewichtig! Dat gewicht is er bij mij vanaf. Toen ik in een monogame relatie leefde was seks met iemand anders zo'n enorm gevaar, een bedreiging... ik was daar doodsbang voor. Daardoor was het ook heel belangrijk. Nu is dat totaal weg. Ik zie dat mijn relatie met Jerry alleen bedreigd kan worden door onszelf, doordat we beide een andere kant op willen groeien, of een ander leven willen leiden.. maar niet door een ander. En al zeker niet door seks met een ander, ook al is dat nog zo geweldig... Ik ga toch ook niet bij Jerry weg als ik fantastisch met iemand kan klaverjassen, dansen of piano spelen?
Jerry en ik hebben een intense, intieme vriendschap, we zijn elkaars beste vriend. Ik hou van hem om wie hij is, niet om wat ik van hem nodig heb. Dat laatste is afhankelijkheid, geen liefde! Onder andere door onze relatie niet langer monogaam te leven heb ik enorm het verschil geleerd in liefhebben en afhankelijk zijn. Liefhebben doe ik vanuit vrijheid, afhankelijk zijn van de ander is op angst gebaseerd, komt uit onvrijheid voort.
Een andere gedachte was: wat zou er mis aan zijn als het mij wel alleen om seks zou gaan? Niets, daar zou niets mis mee zijn. Alleen mijn oordeel "dat dat niet deugt", "platvloers" is voor mij het enige wat niet deugt. Voor mij gaat het niet om het vrijen met een andere man, vrijen is geen doel op zich. Maar ik gun het mezelf wel dat ik ook dat zou mogen.. dat het me puur om de seks zou gaan.. wat dan nog? Voor mij gaat het puur over vrijheid. De vrijheid dat ik van mezelf ben, dat er niets is dat ik niet mag doen omdat ik getrouwd ben, of om welke andere "beperking" van buiten van dan ook. Ik ben van mezelf en van niemand anders (ja, van God ofzo..) Ik bepaal met wie ik vrij en wanneer, niet Jerry. Ik bepaal ook welke kleren ik draag, welk werk ik wil doen, wie ik tot mijn vrienden reken.
Soms is Jerry daar wel indirect bepalend in. Ik houd rekening met zijn gevoelens, dat doe ik niet omdat dat moet van hem maar omdat ik dat wil. Ik wil hem niet forceren, ik wil zorg dragen voor mijn relatie met Jerry en dat betekent dat ik zijn grenzen respecteer. Maar ik ben degene die kiest om er rekening mee te houden, dat doe ik overigens veelal met plezier omdat ik echt heel gek met Jerry ben. Dat is een daad van liefde, niet van afhankelijkheid of een verkapt verbod.
En het exclusieve..
Jerry is voor mij zeer exclusief. Ik geloof niet dat ik deze manier van leven, zo vrij en zo verbonden tegelijk, met een andere man makkelijk weer zou kunnen bereiken. Jerry en ik, onze combinatie van onze persoonlijkheden, maakt dit mogelijk. In die zin is hij enorm exclusief, ook in de zin van zijn persoonlijkheid. Hij heeft een bijzondere combinatie van gevoelig zijn, weinig macho, volwassen, intelligent en toch echt een kerel. Hij laat niet met zich sollen. Ik waardeer hem waanzinnig om deze kwaliteiten, daarnaast vind ik hem grappig, maar ook een "verstooide professor" en "een kip zonder kop" soms.. Ook van die laatste eigenschappen ga ik steeds meer houden omdat ik leer dat ik Jerry liefheb, niet alleen zijn aangename kanten. Hij hoeft niet mijn perfecte partner te worden, hij mag zichzelf zijn. Dus ja, Jerry is voor mij zeer exclusief, niet inwisselbaar en enorm waardevol.
Maar,... ik maak me niet afhankelijk van zijn liefde. Ik vind zijn liefde voor mij fantastisch,heerlijk, maar ik maak me er niet afhankelijk van door zijn liefde of waardering na te streven. Ik ga mijn eigen weg. Mijn doel is niet dat Jerry van mij houd. Dat is wat veel mensen wel drijft; ze willen dat de ander van hen houd en doen daar hun best voor en gaan zich aanpassen, worden onecht.
Het gaat om mijn eigen liefde voor mezelf, wat maakt dat ik ben wie ik ben, dat ik kan zijn wie ik ben. Ik heb een aantal goede vrienden en vriendinnen die van mij houden en ik van hen. ZIJ zijn uniek, hun liefde voor mij is niet uniek, die kan ik ook bij een eventuele nieuwe vriendenkring halen. Ik geniet enorm van de eigenheid van mensen, hun uniek zijn vind ik zo fascinerend.... er is maar één Jerry, dat is toch fantastisch! Maar hun liefde voor mij of mijn liefde voor hen is niet uniek. En dat heeft ook niets met mij te maken. Het is gemakkelijk om van iemand te houden als diegene echt laat zien wie hij is.
En over uniek zijn; ik weet dat ik uniek ben voor Jerry... ook onze relatievorm is erg uniek. Hij zal wel gek zijn om bij mij weg te gaan, hij heeft een goede relatie en de vrijheid om te doen wat hij wil!!! In die zin ben ik nogal zeker van mijn zaak, twijfel ik geen moment aan zijn gevoelens voor mij. Er is ook zoveel ruis weg gevallen nu we geen monogame relatie meer hebben. We dachten dat seks onze relatie exclusief maakte, en dus was de gedachte aan seks met iemand anders een gigantische bedreiging. Nee, seks maakt onze relatie niet exclusief... echt niet. Onze liefde voor elkaar, onze persoonlijkheden, de inhoud van onze relatie is wat het exclusief maakt, niet inwisselbaar is.
Maar, hij is vrij.. Mocht hij besluiten zijn leven te willen veranderen, een andere weg in wil gaan die niet mijn weg is, eventueel met een andere vrouw.. als dat echt is wat hij wil.. dan wil ik dat hij dat doet. Ik wil ten diepste dat hij zijn eigen leven leeft, ten diepste uit zichzelf haalt wat er in hem zit. Ik wil van harte dat hij groeit en zich ontwikkelt en de wereld het beste geeft van zichzelf. Op dit moment helpen Jerry en ik elkaar hierbij, om dit te doen. Als het over een tijd blijkt dat hij dat beter kan zonder mij, wil ik dat hij gaat en weet ik ook dat we dat beide willen. Ik wil geen man die bij mij blijft om een andere reden dan vrije keus. Andersom ook. Als ik ooit echt denk dat het beter zal zijn voor mij als ik bij Jerry weg ga, ga ik.
Waarom heb ik al die andere mensen nodig als ik het toch allemaal uit mezelf moet komen en in mezelf zit? Waarom andere mannen?
We zijn met z'n allen, we zijn hier niet alleen gekomen. Ik merk dat ik het nodig heb hier een goed evenwicht in te vinden. Teveel van één van de twee is echt niet goed voor mij. Waarom meer dan één man? Omdat er meer dan één zijn! (ik heb ook meer dan één vriendin) Het idee van de ware, de enige echte.. is een romantisch idee wat op angst gestoeld is. Ik heb nog nooit een mens ontmoet die in zijn leven maar 1 keer dacht: Dit is 'm! Ik ken wel heel veel mensen die als ze eenmaal gekozen hebben voor iemand zich afsluiten voor andere liefdes. Ik ontmoet elke dag andere mensen die mij raken, die mij wat anders te bieden hebben dan Jerry. Ik zou mezelf niet zo kunnen ontwikkelen als ik alleen met Jerry zou leven, dan zou ik niet het beste uit mezelf kunnen halen.. Elk contact biedt mij iets anders. Elke vriend(in) raakt mij in iets anders, daar leer ik van en hij/zij van mij. Zo genieten we en helpen we elkaar om het beste van onszelf boven te halen. Waarom ook seks.. waarom niet? Ik ben een vrij mens, ik bepaal. Het kan zijn dat ik het komende jaar met niemand vrij.. dat is mijn keuze en heeft niets met Jerry te maken.
Ik merk het laatste jaar dat liefde zich vermeerdert. Als ik echt aangeraakt ben, ten diepste, door een andere man, zie ik dat die liefde ook bij Jerry komt, en bij mij als Jerry een andere vrouw lief heeft.
Vrijen kan een fysieke vorm van liefhebben zijn. Dan ervaar ik dat als zeer intens, helend en verreikend. Vrij-en, vrij maken.. het woord zegt het al. De keren dat me dat gebeurt is afgelopen jaar hebben mij verandert en hebben mijn liefde gevoed; ik leer meer van mezelf te houden en dus van de ander. Dus ook van Jerry. Ik ontdekte dat als ik een andere man lief heb, mijn liefde voor Jerry ook toeneemt. Is dat niet fantastisch?
Daarom is het voor mij zo duidelijk dat het monogame leven voorkomt uit angst en dat die angst ongegrond is. Natuurlijk gaan er relaties voorbij als die niet goed zijn of niet meer werken. Als Jerry niet echt goed bij mij zou passen zouden we vroeg of laat uit elkaar gaan, hoe dan ook. Ik denk dat we die kans verkleinen in plaats van vergroten door elkaar de vrijheid te geven te groeien, te ontwikkelen.. Ik heb werkelijk geen reden om bij hem weg te gaan.
Thursday, November 23, 2006
hartstocht
Ik ging naar biodanza gisteravond. Er danst in deze groep een zeer extroverte man, hij is zeer aanwezig en is er helemaal. Enorme mimiek, plezier, genieten, grote bewegingen. Hij legt er zijn ziel en zaligheid in. Hij is voor mij een voorbeeld in durven, nog meer durven laten zien wat er in mij zit. Ik dans graag met hem vanwege zijn overgave en zijn lef, maar dat waren tot gisteren maar korte momenten geweest dat we elkaar troffen in onze dans. Nu trof ik hem na een hele rustige oefening.
Het was een fijn, zacht, liefdevol contact met hem. We omhelsden we elkaar en begonnen zo te dansen. Onze bewegingen waren heel klein in het begin, nog altijd tegen elkaar aan en elkaar vast houdend, maar werden steeds groter, heftiger... alsmaar groter, intenser en heftiger. We gaven onszelf er beide aan over zonder dat het ook maar enig zins seksueel was. Het was zo intens, zo hartstochtelijk.. ik kwam een stuk van mijzelf tegen waar ik het moeilijk mee heb; mijn hartstocht... mijn passie. Om echt het leven hartstochtelijk aan te gaan, met al mijn passie, mijn enthousiasme die ik voel voor het leven, voor de ander... Wat kwam ik dat intens tegen in die ontmoeting. Mijn hartstocht, uitbundigheid.. ik moest er van huilen, ik vind mijn hartstocht zo eng! Door het zo te voelen in mezelf kwamen er meteen tranen om het "er niet mogen zijn" van dit stukje in mezelf, van mijn levenslange gevecht hiermee om het er onder te houden, om het niet te willen hebben. Maar het is echt mijn hartstocht, het mijne... Toen ik het al dansend voelde herkende ik het ook zo als het mijne, dat dit zo bij mij hoort.
Niets achter houden.. ik weet nauwelijks hoe dat moet, ik ben zo gewend om het kleiner te maken, te denken dat ik de ander overdonder, overspoel... Niet springen op straat, of huppelen en rennen, ik doe dat zo graag! Als ik bij een vriend(in) ben en ik voel zoveel enthousiasme over de ander.. en ik doe daar vaak niets mee, laat het meestal voorbij gaan. Mijn dansen, waar ik alsmaar meer laat zien maar nog altijd de rem niet helemaal los durf te laten... wat zullen ze wel niet denken (vooral vrouwen...)
En wat heerlijk dat dat gisteren totaal los stond van enige seksuele beleving. Dat ik mijn hartstocht kon voelen zonder enige verwarring met seksualiteit. Hartstocht heeft zo'n seksuele lading gekregen terwijl mijn hartstocht vooral gaat over hartsverbinding, voluit er bij zijn, vanuit liefde, vanuit het hart.
Adelheid Roosen, die vrouw maakt alsmaar indruk op mij, mede door haar enthousiasme en hartstocht. Ik herinner me een interview waarin ze vertelt dat ze vol enthousiasme in een café een vriendin begroet. Een man reageert: "nou, nou, kan het niet wat rustiger..." Waarop zij zoiets zegt als; waarom moeten de enthousiasten onder ons zich toch alsmaar aanpassen aan de saaien, de wereld zou er een stuk leuker uit zien als we dat eens andersom zouden doen. Voor mij was dat een eyeopener; dat ik me inderdaad alsmaar aanpas, me grijzer maak dan ik ben.
Joseph spiegelt me ook. Hij is, als hij volledig op zijn gemak is, regelmatig heel expressief, hartstochtelijk. Hoe vaak hij maar zo een dansje maakt, of maar zo even "raar" doet, of op me af komt rennen voor een knuffel, om me met zijn grote ogen diep in de mijne te kijken met onze neuzen tegen elkaar... Soms geeft hij zich er zo aan over dat we ons kapot lachen met z'n drieen om hem. Zijn expressie doet de mijne heel zachtjes meetrillen, ik herken het.
Wat hij doet durf ik niet zo goed meer. Heb ik allang afgeleerd. Mijn ouders vonden dit waarschijnlijk ongepast (voor een meisje) en hebben me veel gezegd: "stel je niet zo aan". Dit zinnetje is de mijne geworden waarmee ik veel van wat er in mij naar buiten wil, kleiner maak.
Sta op en schitter... dat is zo mijn ding waar ik mee bezig ben nu in mijn leven. Te durven staan voor alles wat er is in mij, daar verantwoordelijkheid voor te nemen, voor mijn manier van leven, voor mijn verlangens, alles wat het mijne is. En ja, te schitteren.. Schitteren is voor mij niets meer of minder dan voluit durven zijn met alles wat er op dit moment in mij is; niets meer en niets minder. Mezelf durven geven aan de wereld en dan gebeuren er wonderlijke dingen, telkens weer! Sta op en schitter, is eigenlijk een verkorte, hele korte versie van mijn liefste tekst, de tekst van Nelson Mandela (Marianne Williamson) " onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn , onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn" en "Als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen."
Sta op en schitter... hartstochtelijk?!
Het was een fijn, zacht, liefdevol contact met hem. We omhelsden we elkaar en begonnen zo te dansen. Onze bewegingen waren heel klein in het begin, nog altijd tegen elkaar aan en elkaar vast houdend, maar werden steeds groter, heftiger... alsmaar groter, intenser en heftiger. We gaven onszelf er beide aan over zonder dat het ook maar enig zins seksueel was. Het was zo intens, zo hartstochtelijk.. ik kwam een stuk van mijzelf tegen waar ik het moeilijk mee heb; mijn hartstocht... mijn passie. Om echt het leven hartstochtelijk aan te gaan, met al mijn passie, mijn enthousiasme die ik voel voor het leven, voor de ander... Wat kwam ik dat intens tegen in die ontmoeting. Mijn hartstocht, uitbundigheid.. ik moest er van huilen, ik vind mijn hartstocht zo eng! Door het zo te voelen in mezelf kwamen er meteen tranen om het "er niet mogen zijn" van dit stukje in mezelf, van mijn levenslange gevecht hiermee om het er onder te houden, om het niet te willen hebben. Maar het is echt mijn hartstocht, het mijne... Toen ik het al dansend voelde herkende ik het ook zo als het mijne, dat dit zo bij mij hoort.
Niets achter houden.. ik weet nauwelijks hoe dat moet, ik ben zo gewend om het kleiner te maken, te denken dat ik de ander overdonder, overspoel... Niet springen op straat, of huppelen en rennen, ik doe dat zo graag! Als ik bij een vriend(in) ben en ik voel zoveel enthousiasme over de ander.. en ik doe daar vaak niets mee, laat het meestal voorbij gaan. Mijn dansen, waar ik alsmaar meer laat zien maar nog altijd de rem niet helemaal los durf te laten... wat zullen ze wel niet denken (vooral vrouwen...)
En wat heerlijk dat dat gisteren totaal los stond van enige seksuele beleving. Dat ik mijn hartstocht kon voelen zonder enige verwarring met seksualiteit. Hartstocht heeft zo'n seksuele lading gekregen terwijl mijn hartstocht vooral gaat over hartsverbinding, voluit er bij zijn, vanuit liefde, vanuit het hart.
Adelheid Roosen, die vrouw maakt alsmaar indruk op mij, mede door haar enthousiasme en hartstocht. Ik herinner me een interview waarin ze vertelt dat ze vol enthousiasme in een café een vriendin begroet. Een man reageert: "nou, nou, kan het niet wat rustiger..." Waarop zij zoiets zegt als; waarom moeten de enthousiasten onder ons zich toch alsmaar aanpassen aan de saaien, de wereld zou er een stuk leuker uit zien als we dat eens andersom zouden doen. Voor mij was dat een eyeopener; dat ik me inderdaad alsmaar aanpas, me grijzer maak dan ik ben.
Joseph spiegelt me ook. Hij is, als hij volledig op zijn gemak is, regelmatig heel expressief, hartstochtelijk. Hoe vaak hij maar zo een dansje maakt, of maar zo even "raar" doet, of op me af komt rennen voor een knuffel, om me met zijn grote ogen diep in de mijne te kijken met onze neuzen tegen elkaar... Soms geeft hij zich er zo aan over dat we ons kapot lachen met z'n drieen om hem. Zijn expressie doet de mijne heel zachtjes meetrillen, ik herken het.
Wat hij doet durf ik niet zo goed meer. Heb ik allang afgeleerd. Mijn ouders vonden dit waarschijnlijk ongepast (voor een meisje) en hebben me veel gezegd: "stel je niet zo aan". Dit zinnetje is de mijne geworden waarmee ik veel van wat er in mij naar buiten wil, kleiner maak.
Sta op en schitter... dat is zo mijn ding waar ik mee bezig ben nu in mijn leven. Te durven staan voor alles wat er is in mij, daar verantwoordelijkheid voor te nemen, voor mijn manier van leven, voor mijn verlangens, alles wat het mijne is. En ja, te schitteren.. Schitteren is voor mij niets meer of minder dan voluit durven zijn met alles wat er op dit moment in mij is; niets meer en niets minder. Mezelf durven geven aan de wereld en dan gebeuren er wonderlijke dingen, telkens weer! Sta op en schitter, is eigenlijk een verkorte, hele korte versie van mijn liefste tekst, de tekst van Nelson Mandela (Marianne Williamson) " onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn , onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn" en "Als wij ons licht laten stralen, geven wij onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen."
Sta op en schitter... hartstochtelijk?!
Tuesday, November 21, 2006
vrijheid en hondepoep
Ik was met Jerry en de kinderen in Dieren, daar waar ik vroeger werkte. Ik herinnerde me de prachtige treurbeuk die ik toen zo vaak even bezocht, onderweg van de trein naar mijn werk. Ik wilde er graag met Jerry en de kinderen naar toe. Het was al lang geleden dat ik daar was en moest echt een beetje zoeken maar ik vond hem, deze prachtige boom! Ik vond het fijn er weer te zijn en de boom aan mijn liefjes te kunnen laten zien.
We maakten die dag een uitstapje en we hadden de fotocamera bij ons. Ik wilde foto's maken van de boom. "Pas op voor de hondepoep, er ligt hier veel", waarschuwde Jerry mij. Ik voelde dat ik me niet wilde laten afleiden door mijn blik geregeld op de grond te vestigen, ik wilde mijn aandacht alleen bij de boom houden en besloot niet op de hondepoep te letten, het risico voor lief te nemen. Ik liep om de boom, onder de enorme takken, onder de indruk.. en maakte foto's.
We liepen met elkaar weer weg en ik ontdekte dat ik inderdaad in de hondepoep was getrapt. Ik begon in de berm mijn schoen aan het gras af te vegen.
"Ik heb je nog zo gewaarschuwd....", zei Jerry, duidelijk geirriteerd. Ik zei dat ik zijn waarschuwing gehoord had, dat ik gekozen had om mijn aandacht op de boom gevestigd te houden en dus het risico te nemen dat ik in de poep zou trappen. Ik vond het ook helemaal niet erg dat dat gebeurd was.. ik had in vrijheid gekozen.. DAT was belangrijk! Ik vond een stokje om het priegelwerk mee te doen. Ik was me bewust dat Jerry's ergernis niets met mij te maken had; dat hij vond dat ik zijn waarschuwing niet in de wind had moeten slaan is van hem.. misschien maakte hij er van dat ik hem niet serieus nam, dat ik niet naar hem wilde luisteren.. Dat was het niet, ik maakte enkel een keuze tussen de boom en de hondepoep.
Ik had er plezier in en alweer had ik wat geleerd; dat ik niet hoef te "luisteren" naar een goedbedoelde waarschuwing en dat het ook een optie is er om niet mijn best te doen hondepoep te ontwijken. Dat in vrijheid kiezen moeilijker is door de druk van het willen pleasen. Dat kiezen in vrijheid niets te maken heeft met mijn respect voor degene die mij een goedbedoelde waarschuwing geeft.. Ik ben vrij te kiezen en dat heeft niets mijn mijn liefde en respect voor, in dit geval, Jerry te maken....
We maakten die dag een uitstapje en we hadden de fotocamera bij ons. Ik wilde foto's maken van de boom. "Pas op voor de hondepoep, er ligt hier veel", waarschuwde Jerry mij. Ik voelde dat ik me niet wilde laten afleiden door mijn blik geregeld op de grond te vestigen, ik wilde mijn aandacht alleen bij de boom houden en besloot niet op de hondepoep te letten, het risico voor lief te nemen. Ik liep om de boom, onder de enorme takken, onder de indruk.. en maakte foto's.
We liepen met elkaar weer weg en ik ontdekte dat ik inderdaad in de hondepoep was getrapt. Ik begon in de berm mijn schoen aan het gras af te vegen.
"Ik heb je nog zo gewaarschuwd....", zei Jerry, duidelijk geirriteerd. Ik zei dat ik zijn waarschuwing gehoord had, dat ik gekozen had om mijn aandacht op de boom gevestigd te houden en dus het risico te nemen dat ik in de poep zou trappen. Ik vond het ook helemaal niet erg dat dat gebeurd was.. ik had in vrijheid gekozen.. DAT was belangrijk! Ik vond een stokje om het priegelwerk mee te doen. Ik was me bewust dat Jerry's ergernis niets met mij te maken had; dat hij vond dat ik zijn waarschuwing niet in de wind had moeten slaan is van hem.. misschien maakte hij er van dat ik hem niet serieus nam, dat ik niet naar hem wilde luisteren.. Dat was het niet, ik maakte enkel een keuze tussen de boom en de hondepoep.
Ik had er plezier in en alweer had ik wat geleerd; dat ik niet hoef te "luisteren" naar een goedbedoelde waarschuwing en dat het ook een optie is er om niet mijn best te doen hondepoep te ontwijken. Dat in vrijheid kiezen moeilijker is door de druk van het willen pleasen. Dat kiezen in vrijheid niets te maken heeft met mijn respect voor degene die mij een goedbedoelde waarschuwing geeft.. Ik ben vrij te kiezen en dat heeft niets mijn mijn liefde en respect voor, in dit geval, Jerry te maken....
Tuesday, November 07, 2006
grenzen in een vrije relatie
Jerry (mijn partner) en ik hadden, toen we besloten dat we niet langer een monogame relatie wilden, een aantal afspraken met elkaar gemaakt over het vrijen met anderen; geen relaties aangaan, niet met vrienden van ons beide vrijen, veilig vrijen, niet in ons huis of in onze auto's vrijen. Zo begonnen we, met deze afspraken, aan ons nieuwe avontuur vorig jaar.
Na verloop van tijd, toen ik met een vriend van mij, die Jerry ook geregeld tegen kwam, wilde vrijen, begonnen die afspraken ter discussie te staan... Mijn vriend was dan wel geen vriend van Jerry maar ze zagen elkaar wel. Ook was dit een soort van relatie...terwijl de afspraak was dat we dat niet zouden doen. De vriendschap was belangrijk voor mij, belangrijker dan dat ik met hem vrijen wilde. Jerry wilde niet dat ik met hem zou vrijen. Okee, vond ik, dat was de afspraak. Ik ging geregeld naar de vriend toe en voelde steeds meer mijn verlangen om met hem te vrijen. Ik vertelde dit aan Jerry. Hij vond dat moeilijk, was bang voor het idee mij te moeten delen met hem. Ik zei dat dat niet aan de orde was, maarja.. ik was wel erg onder de indruk van deze man... hoe zeker kan je zijn van iets als je daar nog geen ervaring in hebt, alleen maar kan varen op wat er nu is? Ook al vond ik het moeilijk, ik vree niet met mijn vriend... Dat was de grens van Jerry.. de grens lag bij knuffelen en daar hield ik me aan.
Toen Jerry 2 weken naar Afrika ging vond ik het heel eng.. hij zo ver weg.. en mijn vriend zo dichtbij... Ik besprak mijn angsten en mijn verlangens voor de zoveelste keer met Jerry. Jerry werd boos; "als je zo graag met hem vrijt waarom blijf je dan niet bij hem?" Dat was helemaal niet wat ik wilde, en het was me duidelijk; Jerry wilde het echt niet. Ik deed het opnieuw niet. Ik was me bewust van de schade die ik mogelijk zou veroorzaken aan mijn relatie met Jerry, aan Jerry's vertrouwen in mij. Ik wilde vrijen met met mijn vriend maar nog meer wilde ik mijn afspraken met Jerry na komen, zorg dragen voor mijn relatie met Jerry. Het hielp me om me alsmaar te uiten over mijn verlangen te vrijen...
Jerry ging een paar maanden later met een gezamenlijke vriendin van ons kamperen. Ik merkte aan hem dat hij zin had om met haar te vrijen. In eerste instantie voelde dat wel okee voor mij, maar bij nader inzien zag ik dat toch niet zitten. Ik zei dat tegen Jerry, dat ik dat niet wilde. Ik ging die dag naar Paul, een vriend.
De volgende dag, toen ik Jerry aan de telefoon had, vertelde hij dat hij wel gevreeen had met onze vriendin. Ik voelde me erg teleurgesteld, boos, in de war ook.. Jerry kon dat horen en begrijpen en bleef liefdevol naar mij , ik mocht voelen wat ik voelde en hij was er voor me. Hij gedroeg zich niet schuldig naar mij toe, hij was duidelijk dat hij er erg van genoten had. Ondanks dat hij mijn grens niet had geaccepteerd voelde ik wel zijn liefde voor mij. Ik voelde zo hoeveel hij van mij houd tijdens dat telefoongesprek.
Na mijn telefoontje vertelde ik Paul wat er gebeurt was, ik voelde me boos inmiddels. Ik kon vrij uit tegen hem vertellen zonder dat hij er op in ging, dat was heerlijk; hij oordeelde niet over Jerry.
Jerry haalde me op van de trein, hij wilde de auto starten en weg rijden. "Nee", zei ik, "ik wil eerst praten". Ik vertelde hem dat ik me verschrikkelijk teleurgesteld voelde.. dat hij, terwijl ik hem duidelijk verteld had waar mijn grens lag, hij toch er over heen was gegaan... Maar doordat ik voelde dat hij van mij houd, zich niet "schuldig" opstelde, maar liefdevol was naar mij kon ik zien dat hij een misser had gemaakt maar dat het niet zijn bedoeling was om mij te kwetsen. Hij wilde met haar vrijen, dat was wat hij wilde.. dat ik dat niet wilde en mogelijk gekwetst was, was niet zijn doel. Het was geen daad tegen mij, ik had daar niets mee te maken! Ik kon die afstand houden en zien wat er gebeurde. Het lukte me om van hem te blijven houden, hij had een "fout" gemaakt, een vergissing.. waar ik het moeilijk mee had maar dat was alles. Zijn liefde voor mij was onveranderd en mijn liefde voor hem was dat ook. Ik kon gewoon van hem blijven houden ook al maakt hij een "fout" die ten koste van mij gaat. Hij is nog steeds dat mooie mens waar ik veel van houd ook al beslist hij om over mijn grens te gaan.
Wat een inzicht!!! Ik herinner me dat we de rest van het weekend zo verbonden waren.. dat we zo elkaars vriend konden zijn.. twee vrije mensen die niet van elkaar zijn maar van elkaar houden, die niet eens persé elkaars grenzen moeten respecteren... We huilden samen dikke tranen die dagen van blijdschap met elkaar.
De twee weken daarna moest ik keihard alle zeilen bij zetten om mijn kop boven water te houden, om me niet af te sluiten voor Jerry, om niet in mijn oude oordelen te geloven; "wat heb je aan een vent die zijn afspraken niet nakomt?" "Hij heeft mij gekwetst"... Dat ging niet gemakkelijk... Wat me hielp was mijn besef dat dit een kans was om mijn vrijheid te vergroten; Jerry was over mijn grens gegaan. Het was aan mij wat ik ermee zou doen; zou ik het hem eindeloos voor zijn voeten bijven gooien? Zou ik mijn vertrouwen in hem verkleinen, of dramatischer.. opzeggen? Zou ik onze relatie op het spel zetten? Ik was me bewust dat ik alle kaarten in handen had. Maar ik wist dat ik maar één weg wilde, de weg naar vrijheid.
Ik leerde die weken daarna dat het aan mij is om grenzen te stellen en te vragen aan de ander daar niet over te gaan. Daarmee maak ik mezelf afhankelijk van de ander... gaat hij er niet over dat hij mijn grenzen niet over kan gaan, dat hij mij daarmee bewijst dat hij mij respecteert en van mij houdt. Dat deed hij toch wel, ook al ging hij over mijn grenzen. Ik leerde dat het mijn grenzen zijn... ik ben daar verantwoordelijk voor, niet Jerry! Grenzen zijn geen heilig goed, het is belangrijk ze te stellen maar wat als hij er wel over heen gaat, moet ik mij dan ongelukkig gaan voelen? Boos worden, zeggen dat het aan hem ligt? Nee, het waren mijn grenzen, mijn verwachtingen... hij is vrij om te doen wat hij wil. Ik maak mezelf afhankelijk van de ander als ik de ander wil beperken door iets te verbieden.. wie ben ik om dat te doen? Het lijkt zekerheid te geven om grenzen te stellen maar wat het vooral oplevert is onvrijheid.
Een tijdje later wilde Jerry weer met een vriendin van ons vrijen. Inmiddels kon ik dit aardig hanteren.. ik zei dat ik het goed vond maar dat ik niet wou dat hij dat in ons huis of in onze auto's deed.
De volgende ochtend, we lagen nog in bed, vertelde hij me dat hij met haar gevreeen had, in mijn auto. Ik werd kwaad. Ik vond het prima dat hij met de vriendin gevreeen had. Dat hij dat in mijn auto had gedaan verweet ik hem. "Je gaat weer over mijn grens heen!", "je dwingt mij hiermee te dealen terwijl ik daar niet voor kies..." "ik gaf je duidelijk aan wat ik wel hebben kan en wat een brug te ver is en weer moet ik die stap nemen waar ik mezelf nog niet aan toe acht". Toen ik mijn boosheid had laten zien realiseerde ik me dat het al gebeurt was, dat ik er dus mee te dealen had... Mijn boosheid was aardig weg, en wat er zat had eigelijk niets met Jerry te maken; ik was boos dat ik werk moest doen wat ik niet wilde doen op dit moment in mijn leven, waar ik nog even niet aan wilde... boos dat ik niet zelf kan bepalen welk werk ik te doen heb, in welk tempo... tja, dat is het leven!! Het leven gaat nou eenmaal niet zoals we ons het het liefste bedenken.
Opnieuw was het me duidelijk dat Jerry niet moedwillig, als doel had om mijn grenzen niet te respecteren... Ik kon zien dat hij het moeilijk heeft om op deze momenten verantwoordelijkheid te nemen voor mijn grenzen, dat dat zijn moeite is... dat zegt niets over mij of over zijn liefde voor mij. Dat zegt iets over de momenten waarop Jerry het moeilijk heeft met zijn verantwoordelijkheid.. meer niet... En weer was het aan mij of ik hier een drama van zou maken, onze relatie onder druk zou zetten, heel legitiem allemaal vind "onze maatschappij"...Het was weer mijn werk geworden; ik kan kiezen om me te verwijderen van Jerry, of keihard werken om dat niet te doen... nu had ik al wat meer ervaring. Weer vond ik het hard werken om niet op m'n snufferd te gaan maar het ging me al makkelijker af. Ik sloot me niet af voor Jerry, kon van hem blijven houden.. deze lieve man die zijn eigen verlangens meer prioriteit geeft dan zijn partners grenzen.... Ik zag weer zo duidelijk dat ik mezelf onvrij had gemaakt door hem beperkingen op te leggen. Ik kreeg het gewoon weer terug op mijn bordje doordat hij mijn grens niet tot prioriteit één had gemaakt. En weer kreeg ik de kans om mezelf te bevrijden van oordelen en gedachten die ik niet meer geloof maar me nog vast houden af en toe, van het idee dat de ander mijn grens altijd moet respecteren als "bewijs" voor zijn liefde.
Met mijn vriend was het inmiddels rustiger geworden maar wel heel intens nog altijd. Ik merkte bij Jerry dat hij meer ruimte kreeg voor mijn contact met deze vriend. Ik vroeg hem hoe het nu voor hem was, of het nu wel goed voor hem zou zijn als ik met hem zou vrijen. Jerry was over mijn grenzen gegaan, eerst ongevraagd, daarna had ik hem gezegd dat ik het prima vind als hij met een vriendin van ons vrijt. Jerry had mij die ruimte niet gegeven. Ik wilde Jerry ook niet forceren; ook al had hij dat bij mij wel gedaan. Voor mij is het heel belangrijk dat ik niets doe waarin ik Jerry forceer.. dat heeft te maken met mijn angst maar ook met mijn manier van verantwoordelijkheid nemen. Ik wilde het op mijn manier blijven doen. Ondanks dat ik niet meer de behoefte voelde om met mijn vriend te vrijen wilde ik Jerry wel om die ruimte vragen. Ik wilde, als het voor Jerry goed is, dat er tussen mijn vriend en mij geen grens van Jerry zit, maar alleen die van mijn vriend en mij... en zien wat dat ons brengt. Jerry zei dat het goed was voor hem als we zouden vrijen. Ik heb dat ook aan mijn vriend verteld omdat hij zich ook medeverantwoordelijk had gemaakt dat we niet zouden vrijen. Het was fijn om de ruimte te hebben om te zien wat er tussen hem en mij was zonder Jerry's grens daartussen. We zijn nog altijd heel intiem met elkaar maar we vrijen niet, dat verlangen ontstond niet meer en dat is helemaal prima. Het is prachtig wat we hebben. Het voelt helemaal goed, ook dat we toen we wel wilden vrijen het niet gedaan hebben.
De vriendin zou, toen ik een weekend weg was, bij Jerry komen. Ik vermoedde dat ze zouden vrijen. Ik zei Jerry dat ik dat prima vond, maar niet in de eetkamer; waar ik ook yoga doe en mediteer, en niet in ons bed. Ik had onze vriendin voor de zekerheid ook maar even mijn grenzen aangegeven... Jerry's moeites hiermee ken ik inmiddels!
Ik kwam thuis, ze hadden gevreeen, buiten in de tuin. Waarschijnlijk hadden de buren hun wel gehoord. Dat vond ik okee. Prima... moeten de buren zelf weten wat ze ervan willen denken, dat is hun vrijheid.
De volgende ochtend zei Jerry dat hij zonder condoom gevreeen hadden want ze had zich net op SOA laten testen..... ik dacht dat ik vuur zag branden.... ik werd woest... schold hem uit voor klootzak... Ik vond het onbegrijpelijk, was in de war, wist niet meer goed wat ik wel / niet goed vond.. ben ik nou zo'n pietje precies? Het was niet omdat ik vermoed dat onze vriendin wel aids heeft, dat vermoed ik helemaal niet.. het had niets met mijn vertrouwen in haar te maken want dat zit wel goed.
Jerry ging een uur later de deur uit, werken. Ik was thuis, mailde Paul hierover.... dat hielp, door er woorden aan te geven. Paul, die inhoudelijk meestal niet reageert op mijn geschrijf, reageerde kort maar heel duidelijk: als je met meer dan 1 partner vrijt moet je altijd save seks hebben" zoiets... Ik was dus nog niet zo gek... en werd steeds helderder gedurende de dag.
's Avonds was dit het onderwerp van gesprek. Ik zei Jerry dat hij echt een blunder was begaan nu.. dat ik vind dat hij niet alleen zichzelf, maar ook mij en de kinderen, in gevaar brengt. Dat dit echt niet kan. Hij bleef het heel lang niet met me eens, probeerde het af te doen met dat het echt wel safe was... Ik hield mijn rug recht, maar ook mijn hart open. Ik hield, ook op die momenten, nog steeds van hem. Hij had alleen, dat was me inmiddels wel duidelijk, een blinde vlek als het om verantwoordelijkheid nemen gaat op het moment dat er seks aan de orde is... Dat mag hij hebben, een blinde vlek, hij hoeft niet perfect te zijn maar niet als dat gevaar voor mijn leven, en dat van de kinderen oplevert. Ik besloot dat ik de komende maanden niet zonder condoom met hem zou vrijen, tot hij een aids test zou hebben gedaan. Buiten dat ik zorg droeg voor mijn eigen veiligheid, bleef ik bij mijn overtuigingen; dat het in geen geval kan om zonder condoom te vrijen.. bleef hem maar bevragen hoe hij dit kon doen.. deze man die zo ontzettend veel verantwoordelijkheids gevoel heeft! Uiteindelijk zei hij: "Je hebt gelijk..", hij zag dat hij hierin niet goed gehandeld had en beloofde me nooit meer zonder condoom te vrijen. Ik weet dat zijn beloftes belangrijk zijn voor hem maar omdat ik nu ook duidelijk zijn blinde vlek ken zei ik hem dat als het hem ooit overkomt dat het hem niet lukt, hij me dat zeggen moet. Ik voel me daar mild in, dan vrijen we gewoon weer een tijd met condooms en laat hij zich weer testen, al hoop ik van harte dat hij het nooit weer doet, vooral voor zijn eigen gezondheid.
Ik was dood- en doodmoe... wat een kracht kostte het me om overeind te blijven, liefdevol te blijven, verantwoordelijkheid te blijven nemen voor mezelf, mijn relatie met Jerry en voor onze kinderen, en zijn weerstand te weerstaan!!! Pff... ik zei dat tegen Jerry, hoeveel kracht het me gekost had. Hij zei: "Ik ben trots op je en heel blij en dankbaar dat je dit gedaan hebt". Ik voelde me gezien, erkend, gewaardeerd, geliefd.. en was moe maar tevreden, opgelucht en blij.
Waar gaat dit voor mij allemaal om gaat....
Ik heb geleerd dat ik van Jerry kan blijven houden ook al doet hij dingen die ik afkeur.
Ik heb geleerd dat als ik Jerry iets verbied, ik een stuk van zijn vrijheid afneem... dat lijken "mijn grenzen" te zijn maar het zijn eigenlijk beperkingen die ik hem opleg omwille van mijn gemoedsrust. Ik vind het prima dat andere mensen dat in hun relaties doen; ik streef er naar om Jerry geen beperkingen meer op te leggen. Als ik vermoed dat ik ergens niet mee uit de voeten zal kunnen, zal ik hem dat zeggen en vragen of hij daar rekening mee wil houden. Als hij dat wel of niet wil, is aan hem. Natuurlijk dragen we beide, samen verantwoordelijkheid voor onze relatie.
Ik leer hoe belangrijk het is om te staan voor je daden; doordat Jerry zich niet schuldig naar mij gedroeg toen hij de eerste keer met een vriendin van ons had gevreeen, kreeg ik de mogelijkheid om hem daarvoor niet te bestraffen, om liefdevol te blijven.
Ik leer dat ik mijn vrijheid vergroot door geen eisen te stellen of beperkingen op te leggen aan een ander, dat ik me afhankelijk maak van het gedrag van de ander als ik dat wel doe. Dat het schijnzekerheid geeft... het voelt heel zeker en stevig allemaal totdat de ander "niet doet wat we van hem verwachten" en we storten in en geven daar de ander daar de schuld voor!
Ik leer dat het heel belangrijk is om verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik denk aan te kunnen en wat niet. Ik ben nog altijd tevreden dat ik elke keer aangaf wat ik zeker wist dat ik kon hebben en aangaf waarvan ik niet wist of ik het kon hebben. Ik vind het fantastisch dat het me lukte er zoveel van te leren maar dat is mijn verdienste. Dat Jerry het risico nam om dingen te doen waarmee ik mogelijk heel veel moeite had, betekende dat hij de controle over onze relatie even helemaal kwijt was. Hij had niet in de hand hoe ik er vervolgens mee om zou gaan... dat maakt dat je geen grip meer hebt op je relatie. Dat verweet ik hem ook.. dat ik het werk moest doen en dat hij alleen maar toe kon kijken of ik het zou redden...
De ander moet weten wat je wel of niet denkt aan te kunnen, niet om de ander mee te willen beperken, maar dat je in vrijheid kan kiezen om rekening te houden met elkaars moeites, zodat je samen de verantwoordelijkheid voor de relatie te kunnen dragen.
Na verloop van tijd, toen ik met een vriend van mij, die Jerry ook geregeld tegen kwam, wilde vrijen, begonnen die afspraken ter discussie te staan... Mijn vriend was dan wel geen vriend van Jerry maar ze zagen elkaar wel. Ook was dit een soort van relatie...terwijl de afspraak was dat we dat niet zouden doen. De vriendschap was belangrijk voor mij, belangrijker dan dat ik met hem vrijen wilde. Jerry wilde niet dat ik met hem zou vrijen. Okee, vond ik, dat was de afspraak. Ik ging geregeld naar de vriend toe en voelde steeds meer mijn verlangen om met hem te vrijen. Ik vertelde dit aan Jerry. Hij vond dat moeilijk, was bang voor het idee mij te moeten delen met hem. Ik zei dat dat niet aan de orde was, maarja.. ik was wel erg onder de indruk van deze man... hoe zeker kan je zijn van iets als je daar nog geen ervaring in hebt, alleen maar kan varen op wat er nu is? Ook al vond ik het moeilijk, ik vree niet met mijn vriend... Dat was de grens van Jerry.. de grens lag bij knuffelen en daar hield ik me aan.
Toen Jerry 2 weken naar Afrika ging vond ik het heel eng.. hij zo ver weg.. en mijn vriend zo dichtbij... Ik besprak mijn angsten en mijn verlangens voor de zoveelste keer met Jerry. Jerry werd boos; "als je zo graag met hem vrijt waarom blijf je dan niet bij hem?" Dat was helemaal niet wat ik wilde, en het was me duidelijk; Jerry wilde het echt niet. Ik deed het opnieuw niet. Ik was me bewust van de schade die ik mogelijk zou veroorzaken aan mijn relatie met Jerry, aan Jerry's vertrouwen in mij. Ik wilde vrijen met met mijn vriend maar nog meer wilde ik mijn afspraken met Jerry na komen, zorg dragen voor mijn relatie met Jerry. Het hielp me om me alsmaar te uiten over mijn verlangen te vrijen...
Jerry ging een paar maanden later met een gezamenlijke vriendin van ons kamperen. Ik merkte aan hem dat hij zin had om met haar te vrijen. In eerste instantie voelde dat wel okee voor mij, maar bij nader inzien zag ik dat toch niet zitten. Ik zei dat tegen Jerry, dat ik dat niet wilde. Ik ging die dag naar Paul, een vriend.
De volgende dag, toen ik Jerry aan de telefoon had, vertelde hij dat hij wel gevreeen had met onze vriendin. Ik voelde me erg teleurgesteld, boos, in de war ook.. Jerry kon dat horen en begrijpen en bleef liefdevol naar mij , ik mocht voelen wat ik voelde en hij was er voor me. Hij gedroeg zich niet schuldig naar mij toe, hij was duidelijk dat hij er erg van genoten had. Ondanks dat hij mijn grens niet had geaccepteerd voelde ik wel zijn liefde voor mij. Ik voelde zo hoeveel hij van mij houd tijdens dat telefoongesprek.
Na mijn telefoontje vertelde ik Paul wat er gebeurt was, ik voelde me boos inmiddels. Ik kon vrij uit tegen hem vertellen zonder dat hij er op in ging, dat was heerlijk; hij oordeelde niet over Jerry.
Jerry haalde me op van de trein, hij wilde de auto starten en weg rijden. "Nee", zei ik, "ik wil eerst praten". Ik vertelde hem dat ik me verschrikkelijk teleurgesteld voelde.. dat hij, terwijl ik hem duidelijk verteld had waar mijn grens lag, hij toch er over heen was gegaan... Maar doordat ik voelde dat hij van mij houd, zich niet "schuldig" opstelde, maar liefdevol was naar mij kon ik zien dat hij een misser had gemaakt maar dat het niet zijn bedoeling was om mij te kwetsen. Hij wilde met haar vrijen, dat was wat hij wilde.. dat ik dat niet wilde en mogelijk gekwetst was, was niet zijn doel. Het was geen daad tegen mij, ik had daar niets mee te maken! Ik kon die afstand houden en zien wat er gebeurde. Het lukte me om van hem te blijven houden, hij had een "fout" gemaakt, een vergissing.. waar ik het moeilijk mee had maar dat was alles. Zijn liefde voor mij was onveranderd en mijn liefde voor hem was dat ook. Ik kon gewoon van hem blijven houden ook al maakt hij een "fout" die ten koste van mij gaat. Hij is nog steeds dat mooie mens waar ik veel van houd ook al beslist hij om over mijn grens te gaan.
Wat een inzicht!!! Ik herinner me dat we de rest van het weekend zo verbonden waren.. dat we zo elkaars vriend konden zijn.. twee vrije mensen die niet van elkaar zijn maar van elkaar houden, die niet eens persé elkaars grenzen moeten respecteren... We huilden samen dikke tranen die dagen van blijdschap met elkaar.
De twee weken daarna moest ik keihard alle zeilen bij zetten om mijn kop boven water te houden, om me niet af te sluiten voor Jerry, om niet in mijn oude oordelen te geloven; "wat heb je aan een vent die zijn afspraken niet nakomt?" "Hij heeft mij gekwetst"... Dat ging niet gemakkelijk... Wat me hielp was mijn besef dat dit een kans was om mijn vrijheid te vergroten; Jerry was over mijn grens gegaan. Het was aan mij wat ik ermee zou doen; zou ik het hem eindeloos voor zijn voeten bijven gooien? Zou ik mijn vertrouwen in hem verkleinen, of dramatischer.. opzeggen? Zou ik onze relatie op het spel zetten? Ik was me bewust dat ik alle kaarten in handen had. Maar ik wist dat ik maar één weg wilde, de weg naar vrijheid.
Ik leerde die weken daarna dat het aan mij is om grenzen te stellen en te vragen aan de ander daar niet over te gaan. Daarmee maak ik mezelf afhankelijk van de ander... gaat hij er niet over dat hij mijn grenzen niet over kan gaan, dat hij mij daarmee bewijst dat hij mij respecteert en van mij houdt. Dat deed hij toch wel, ook al ging hij over mijn grenzen. Ik leerde dat het mijn grenzen zijn... ik ben daar verantwoordelijk voor, niet Jerry! Grenzen zijn geen heilig goed, het is belangrijk ze te stellen maar wat als hij er wel over heen gaat, moet ik mij dan ongelukkig gaan voelen? Boos worden, zeggen dat het aan hem ligt? Nee, het waren mijn grenzen, mijn verwachtingen... hij is vrij om te doen wat hij wil. Ik maak mezelf afhankelijk van de ander als ik de ander wil beperken door iets te verbieden.. wie ben ik om dat te doen? Het lijkt zekerheid te geven om grenzen te stellen maar wat het vooral oplevert is onvrijheid.
Een tijdje later wilde Jerry weer met een vriendin van ons vrijen. Inmiddels kon ik dit aardig hanteren.. ik zei dat ik het goed vond maar dat ik niet wou dat hij dat in ons huis of in onze auto's deed.
De volgende ochtend, we lagen nog in bed, vertelde hij me dat hij met haar gevreeen had, in mijn auto. Ik werd kwaad. Ik vond het prima dat hij met de vriendin gevreeen had. Dat hij dat in mijn auto had gedaan verweet ik hem. "Je gaat weer over mijn grens heen!", "je dwingt mij hiermee te dealen terwijl ik daar niet voor kies..." "ik gaf je duidelijk aan wat ik wel hebben kan en wat een brug te ver is en weer moet ik die stap nemen waar ik mezelf nog niet aan toe acht". Toen ik mijn boosheid had laten zien realiseerde ik me dat het al gebeurt was, dat ik er dus mee te dealen had... Mijn boosheid was aardig weg, en wat er zat had eigelijk niets met Jerry te maken; ik was boos dat ik werk moest doen wat ik niet wilde doen op dit moment in mijn leven, waar ik nog even niet aan wilde... boos dat ik niet zelf kan bepalen welk werk ik te doen heb, in welk tempo... tja, dat is het leven!! Het leven gaat nou eenmaal niet zoals we ons het het liefste bedenken.
Opnieuw was het me duidelijk dat Jerry niet moedwillig, als doel had om mijn grenzen niet te respecteren... Ik kon zien dat hij het moeilijk heeft om op deze momenten verantwoordelijkheid te nemen voor mijn grenzen, dat dat zijn moeite is... dat zegt niets over mij of over zijn liefde voor mij. Dat zegt iets over de momenten waarop Jerry het moeilijk heeft met zijn verantwoordelijkheid.. meer niet... En weer was het aan mij of ik hier een drama van zou maken, onze relatie onder druk zou zetten, heel legitiem allemaal vind "onze maatschappij"...Het was weer mijn werk geworden; ik kan kiezen om me te verwijderen van Jerry, of keihard werken om dat niet te doen... nu had ik al wat meer ervaring. Weer vond ik het hard werken om niet op m'n snufferd te gaan maar het ging me al makkelijker af. Ik sloot me niet af voor Jerry, kon van hem blijven houden.. deze lieve man die zijn eigen verlangens meer prioriteit geeft dan zijn partners grenzen.... Ik zag weer zo duidelijk dat ik mezelf onvrij had gemaakt door hem beperkingen op te leggen. Ik kreeg het gewoon weer terug op mijn bordje doordat hij mijn grens niet tot prioriteit één had gemaakt. En weer kreeg ik de kans om mezelf te bevrijden van oordelen en gedachten die ik niet meer geloof maar me nog vast houden af en toe, van het idee dat de ander mijn grens altijd moet respecteren als "bewijs" voor zijn liefde.
Met mijn vriend was het inmiddels rustiger geworden maar wel heel intens nog altijd. Ik merkte bij Jerry dat hij meer ruimte kreeg voor mijn contact met deze vriend. Ik vroeg hem hoe het nu voor hem was, of het nu wel goed voor hem zou zijn als ik met hem zou vrijen. Jerry was over mijn grenzen gegaan, eerst ongevraagd, daarna had ik hem gezegd dat ik het prima vind als hij met een vriendin van ons vrijt. Jerry had mij die ruimte niet gegeven. Ik wilde Jerry ook niet forceren; ook al had hij dat bij mij wel gedaan. Voor mij is het heel belangrijk dat ik niets doe waarin ik Jerry forceer.. dat heeft te maken met mijn angst maar ook met mijn manier van verantwoordelijkheid nemen. Ik wilde het op mijn manier blijven doen. Ondanks dat ik niet meer de behoefte voelde om met mijn vriend te vrijen wilde ik Jerry wel om die ruimte vragen. Ik wilde, als het voor Jerry goed is, dat er tussen mijn vriend en mij geen grens van Jerry zit, maar alleen die van mijn vriend en mij... en zien wat dat ons brengt. Jerry zei dat het goed was voor hem als we zouden vrijen. Ik heb dat ook aan mijn vriend verteld omdat hij zich ook medeverantwoordelijk had gemaakt dat we niet zouden vrijen. Het was fijn om de ruimte te hebben om te zien wat er tussen hem en mij was zonder Jerry's grens daartussen. We zijn nog altijd heel intiem met elkaar maar we vrijen niet, dat verlangen ontstond niet meer en dat is helemaal prima. Het is prachtig wat we hebben. Het voelt helemaal goed, ook dat we toen we wel wilden vrijen het niet gedaan hebben.
De vriendin zou, toen ik een weekend weg was, bij Jerry komen. Ik vermoedde dat ze zouden vrijen. Ik zei Jerry dat ik dat prima vond, maar niet in de eetkamer; waar ik ook yoga doe en mediteer, en niet in ons bed. Ik had onze vriendin voor de zekerheid ook maar even mijn grenzen aangegeven... Jerry's moeites hiermee ken ik inmiddels!
Ik kwam thuis, ze hadden gevreeen, buiten in de tuin. Waarschijnlijk hadden de buren hun wel gehoord. Dat vond ik okee. Prima... moeten de buren zelf weten wat ze ervan willen denken, dat is hun vrijheid.
De volgende ochtend zei Jerry dat hij zonder condoom gevreeen hadden want ze had zich net op SOA laten testen..... ik dacht dat ik vuur zag branden.... ik werd woest... schold hem uit voor klootzak... Ik vond het onbegrijpelijk, was in de war, wist niet meer goed wat ik wel / niet goed vond.. ben ik nou zo'n pietje precies? Het was niet omdat ik vermoed dat onze vriendin wel aids heeft, dat vermoed ik helemaal niet.. het had niets met mijn vertrouwen in haar te maken want dat zit wel goed.
Jerry ging een uur later de deur uit, werken. Ik was thuis, mailde Paul hierover.... dat hielp, door er woorden aan te geven. Paul, die inhoudelijk meestal niet reageert op mijn geschrijf, reageerde kort maar heel duidelijk: als je met meer dan 1 partner vrijt moet je altijd save seks hebben" zoiets... Ik was dus nog niet zo gek... en werd steeds helderder gedurende de dag.
's Avonds was dit het onderwerp van gesprek. Ik zei Jerry dat hij echt een blunder was begaan nu.. dat ik vind dat hij niet alleen zichzelf, maar ook mij en de kinderen, in gevaar brengt. Dat dit echt niet kan. Hij bleef het heel lang niet met me eens, probeerde het af te doen met dat het echt wel safe was... Ik hield mijn rug recht, maar ook mijn hart open. Ik hield, ook op die momenten, nog steeds van hem. Hij had alleen, dat was me inmiddels wel duidelijk, een blinde vlek als het om verantwoordelijkheid nemen gaat op het moment dat er seks aan de orde is... Dat mag hij hebben, een blinde vlek, hij hoeft niet perfect te zijn maar niet als dat gevaar voor mijn leven, en dat van de kinderen oplevert. Ik besloot dat ik de komende maanden niet zonder condoom met hem zou vrijen, tot hij een aids test zou hebben gedaan. Buiten dat ik zorg droeg voor mijn eigen veiligheid, bleef ik bij mijn overtuigingen; dat het in geen geval kan om zonder condoom te vrijen.. bleef hem maar bevragen hoe hij dit kon doen.. deze man die zo ontzettend veel verantwoordelijkheids gevoel heeft! Uiteindelijk zei hij: "Je hebt gelijk..", hij zag dat hij hierin niet goed gehandeld had en beloofde me nooit meer zonder condoom te vrijen. Ik weet dat zijn beloftes belangrijk zijn voor hem maar omdat ik nu ook duidelijk zijn blinde vlek ken zei ik hem dat als het hem ooit overkomt dat het hem niet lukt, hij me dat zeggen moet. Ik voel me daar mild in, dan vrijen we gewoon weer een tijd met condooms en laat hij zich weer testen, al hoop ik van harte dat hij het nooit weer doet, vooral voor zijn eigen gezondheid.
Ik was dood- en doodmoe... wat een kracht kostte het me om overeind te blijven, liefdevol te blijven, verantwoordelijkheid te blijven nemen voor mezelf, mijn relatie met Jerry en voor onze kinderen, en zijn weerstand te weerstaan!!! Pff... ik zei dat tegen Jerry, hoeveel kracht het me gekost had. Hij zei: "Ik ben trots op je en heel blij en dankbaar dat je dit gedaan hebt". Ik voelde me gezien, erkend, gewaardeerd, geliefd.. en was moe maar tevreden, opgelucht en blij.
Waar gaat dit voor mij allemaal om gaat....
Ik heb geleerd dat ik van Jerry kan blijven houden ook al doet hij dingen die ik afkeur.
Ik heb geleerd dat als ik Jerry iets verbied, ik een stuk van zijn vrijheid afneem... dat lijken "mijn grenzen" te zijn maar het zijn eigenlijk beperkingen die ik hem opleg omwille van mijn gemoedsrust. Ik vind het prima dat andere mensen dat in hun relaties doen; ik streef er naar om Jerry geen beperkingen meer op te leggen. Als ik vermoed dat ik ergens niet mee uit de voeten zal kunnen, zal ik hem dat zeggen en vragen of hij daar rekening mee wil houden. Als hij dat wel of niet wil, is aan hem. Natuurlijk dragen we beide, samen verantwoordelijkheid voor onze relatie.
Ik leer hoe belangrijk het is om te staan voor je daden; doordat Jerry zich niet schuldig naar mij gedroeg toen hij de eerste keer met een vriendin van ons had gevreeen, kreeg ik de mogelijkheid om hem daarvoor niet te bestraffen, om liefdevol te blijven.
Ik leer dat ik mijn vrijheid vergroot door geen eisen te stellen of beperkingen op te leggen aan een ander, dat ik me afhankelijk maak van het gedrag van de ander als ik dat wel doe. Dat het schijnzekerheid geeft... het voelt heel zeker en stevig allemaal totdat de ander "niet doet wat we van hem verwachten" en we storten in en geven daar de ander daar de schuld voor!
Ik leer dat het heel belangrijk is om verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik denk aan te kunnen en wat niet. Ik ben nog altijd tevreden dat ik elke keer aangaf wat ik zeker wist dat ik kon hebben en aangaf waarvan ik niet wist of ik het kon hebben. Ik vind het fantastisch dat het me lukte er zoveel van te leren maar dat is mijn verdienste. Dat Jerry het risico nam om dingen te doen waarmee ik mogelijk heel veel moeite had, betekende dat hij de controle over onze relatie even helemaal kwijt was. Hij had niet in de hand hoe ik er vervolgens mee om zou gaan... dat maakt dat je geen grip meer hebt op je relatie. Dat verweet ik hem ook.. dat ik het werk moest doen en dat hij alleen maar toe kon kijken of ik het zou redden...
De ander moet weten wat je wel of niet denkt aan te kunnen, niet om de ander mee te willen beperken, maar dat je in vrijheid kan kiezen om rekening te houden met elkaars moeites, zodat je samen de verantwoordelijkheid voor de relatie te kunnen dragen.
Tuesday, October 24, 2006
Ramses
ik had je verwacht
ik had je gedacht
mijn kind
zo mooi
zo lief
zo prachtig
zo bij ons zou je zijn
lieve vrienden, familie,
Veel van jullie zullen deze woorden herkennen van het geboorte- en tevens overlijdenskaartje van Ramses. Voor de mensen die ik nog geen 6 jaar ken zijn dit misschien nieuwe woorden, maar ik deel dit ook graag met jullie!
Vandaag is het 6 jaar geleden dat Ramses geboren werd. Mijn tranen zitten los, het weer van vandaag past me; veel "buien", krachtige wind, zon ook, mooie luchten.. echt herfstweer, loslaten.
Ik wil vandaag, op de 6e verjaardag van Ramses, met jullie delen hoe het met hem en mij is; over vandaag en over mijn herinneringen aan toen. Ik stuur dit aan de mensen die dichtbij mij, en/of Jerry staan, toen en nu. Ik voel me een rijk mens met jullie in mijn leven en deel dit graag vanuit mijn hart met ieder van jullie.
Vanmorgen stond ik nogal geirriteerd op. Toen ik in de keuken echt knorrig tegen Jerry deed moest hij lachen om mijn onredelijkheid, ik ook.. ik was echt onredelijk; niets was goed, vooral ik zelf niet.
Onderweg in de auto naar Mieke regende het, het werd donkerder en donkerder, bijna eng. Toen bedacht ik me dat het Ramses-dag is vandaag, dat dat vandaag, maar ook gisteren en zondag, me regelmatig uit evenwicht haalt, alsof het weer me liet voelen wat er was. Het was alsof die gedachte me toestemming gaf om, net als buiten, maar eens mijn waterlanders te laten stromen. Tussen de buien door zijn er flinke opklaringen vandaag, ik voel me prima vandaag, wel dichtbij Ramses en dat betekent nog altijd dat ik emotioneel ben.
Bij Mieke stroomden de tranen gewoon lekker door. Ik vertelde haar over mijn herinneringen die ik op dat moment had; zijn geboorte.. dat warme, kleine lijfje van net een kilo, wat zo verdomd snel koud werd.. nu kan ik daar tranen over laten, toen niet. Toen was er zo veel te beleven dat voor dit kleine detail even geen traan over was.
Ik werd voor de eerste keer moeder, moeder van Ramses, moeder van een dood kind. Ik voelde me een trotse kip; dit mooie kind is de mijne, en die van Jerry... hoe prachtig! Zondag, toen ik met Dirkje en Joseph poppetjes van kastanjes en eikeltjes voor Ramses aan het maken was, vroeg Joseph: "wanneer is Ramses niet meer dood?" Ik vond de vraag op dat moment grappig... Net na Ramses' overlijden en soms nog, als mijn verdriet om Ramses even heel rauw aanvoelt, wil ik maar één ding: dat de dood tijdelijk is, dat ik Ramses weer terug zou krijgen, lekker voor altijd!
Herinneringen aan dat mooie koppie van Ramses, zijn dopneusje, zijn stevige ronde handen die op die van Dirkje lijken, zijn vingers, die kleine donshaartjes, zijn lipjes, zijn voeten, prachtige voeten en zijn geur. Nooit vergeet ik zijn geur. Herinneringen aan zijn kistje, zijn nieuwe huis, die Jerry en papa zo mooi hebben afgeschuurd samen hier in de tuin op de zondagmiddag na zijn overlijden in mijn buik. Ik nog altijd zwanger, zwanger van de dood; en ook dat was goed.. hem nog even bij mij te houden, te hebben.
En onze ouders die kwamen toen Ramses net geboren was.. samen kijken, verwonderen, huilen... zo samen. Wat hebben we het verdriet om Ramses toch met veel mensen intens gedeeld, fantastisch. Weten jullie dat nog, Elly, Jerry en Barbara... de avond voor de begrafenis hebben jullie voor ons gekookt. We aten aan tafel, Ramses stond in zijn kistje naast ons. Wat hebben we toen gelachen! Wat was dat fijn!
Ja, ook in die dagen hebben we ook veel gelachen.
Ik bracht Ramses een bloem vandaag, de poppetjes van kastanjes en eikeltjes hadden we zondag al gebracht. Dan sta ik daar weer en denk ik terug aan het moment dat we daar met z'n allen stonden, om dat diepe graf. Ramses' kistje in die prachtige doek die Jerry en Elly gemaakt hadden, met het touw er aan. Jerry en ik, die samen zijn kistje, via dat touw, lieten zakken. Ik wachtte tot Jerry zijn handen er af haalde en stond daar, als met de navelstreng in mijn handen, ik hier en mijn kind daar in het graf... ik realiseerde me zo goed dat ik hem toen omhoog kon halen, of loslaten.. ik wilde hem zijn rust gunnen en liet los...
Toen na de uitvaart, in het café waar we ook onze bruiloft vierden, waar het zo gezellig was. Waar zoveel van jullie mooie poppetjes van eikels en kastanjes maakten: een mannetje met een rugzak, een krachtpatser... ze hebben de hele winter Ramses' graf mooi gehouden. We maken elk jaar deze poppetjes voor hem. En het herinneringsboek voor ons, met al dat moois wat jullie schreven...
De stilte in huis, in mijn buik na de uitvaart.. vreselijk. Geen buik meer, geen kind, alleen een graf.
Als ik terug kijk op de jaren die volgden, speelt Ramses een belangrijke rol. Natuurlijk mijn, en Jerry's verdriet om zijn dood. Jerry's verdriet wat er zo anders uit zag dan het mijne maar waarin we elkaar we alsmaar konden vinden; en daar ben ik trots op, want dat was niet altijd gemakkelijk. De zwangerschap van Dirkje volgde al snel.. wat vond ik dat eng, de angst voor opnieuw een kind te verliezen.. Ik dacht vandaag terug aan een moment dat Dirkje een week oud was en ik haar de tuin liet zien. Ik realiseerde me dat de kraamhulp weer zou vertrekken maar dat zij, onze dochter, echt bleef... wat een geluksmoment! Ook de week voor Josephs bevalling herinner ik me dat ik er telkens midden in de nacht uit ging, zo onrustig, zo weten dat ik heel dicht bij een kraambed ben of... een uitvaart.
Mijn werk, wat zich alsmaar meer op doodgeboorte richtte, waar ik zo mijn ziel en zaligheid in legde maar wat toch echt een gigantische belasting gaf. Mijn ziek zijn waarin ik ook de angst opnieuw een kind te verliezen onder ogen kwam.. de dood, die zomaar uit de lucht kan komen vallen, elk moment...
Het leven is voor mij, maar ik kan ook wel voor Jerry, Dirkje en Joseph spreken, echt fijn. We hebben het goed met elkaar, heel goed. We genieten allemaal. Ramses is daarbij, in meer of mindere mate.
Ramses heeft zo zijn eigen plek, in mijn leven, in Jerry's leven en in dat van de kinderen. Wat heb ik om dit kind gehuild, liters... en soms nog, en dat vind ik fijn. Vaak gebeurt dat zo rond zijn verjaardag, maar ook wel eens "maarzo", bij mooi licht, of muziek, of een geur.. Jerry danst bij biodanza regelmatig met Ramses zo regelmatig dat ik het inmiddels herken; zijn tranen die over zijn wangen rollen en zijn "dragende" armen. Fijn, heel fijn. Hij mag voor altijd zo lekker bij ons blijven, met tranen, in gesprekken, herinneringen.. Wat heeft dit kind ons veel gebracht! Het was een prachtig kind, dit kind met te weinig hersens en een te groot hart.. hoe mooi kan een "afwijking" zijn!
liefs voor jullie allemaal,
ik had je gedacht
mijn kind
zo mooi
zo lief
zo prachtig
zo bij ons zou je zijn
lieve vrienden, familie,
Veel van jullie zullen deze woorden herkennen van het geboorte- en tevens overlijdenskaartje van Ramses. Voor de mensen die ik nog geen 6 jaar ken zijn dit misschien nieuwe woorden, maar ik deel dit ook graag met jullie!
Vandaag is het 6 jaar geleden dat Ramses geboren werd. Mijn tranen zitten los, het weer van vandaag past me; veel "buien", krachtige wind, zon ook, mooie luchten.. echt herfstweer, loslaten.
Ik wil vandaag, op de 6e verjaardag van Ramses, met jullie delen hoe het met hem en mij is; over vandaag en over mijn herinneringen aan toen. Ik stuur dit aan de mensen die dichtbij mij, en/of Jerry staan, toen en nu. Ik voel me een rijk mens met jullie in mijn leven en deel dit graag vanuit mijn hart met ieder van jullie.
Vanmorgen stond ik nogal geirriteerd op. Toen ik in de keuken echt knorrig tegen Jerry deed moest hij lachen om mijn onredelijkheid, ik ook.. ik was echt onredelijk; niets was goed, vooral ik zelf niet.
Onderweg in de auto naar Mieke regende het, het werd donkerder en donkerder, bijna eng. Toen bedacht ik me dat het Ramses-dag is vandaag, dat dat vandaag, maar ook gisteren en zondag, me regelmatig uit evenwicht haalt, alsof het weer me liet voelen wat er was. Het was alsof die gedachte me toestemming gaf om, net als buiten, maar eens mijn waterlanders te laten stromen. Tussen de buien door zijn er flinke opklaringen vandaag, ik voel me prima vandaag, wel dichtbij Ramses en dat betekent nog altijd dat ik emotioneel ben.
Bij Mieke stroomden de tranen gewoon lekker door. Ik vertelde haar over mijn herinneringen die ik op dat moment had; zijn geboorte.. dat warme, kleine lijfje van net een kilo, wat zo verdomd snel koud werd.. nu kan ik daar tranen over laten, toen niet. Toen was er zo veel te beleven dat voor dit kleine detail even geen traan over was.
Ik werd voor de eerste keer moeder, moeder van Ramses, moeder van een dood kind. Ik voelde me een trotse kip; dit mooie kind is de mijne, en die van Jerry... hoe prachtig! Zondag, toen ik met Dirkje en Joseph poppetjes van kastanjes en eikeltjes voor Ramses aan het maken was, vroeg Joseph: "wanneer is Ramses niet meer dood?" Ik vond de vraag op dat moment grappig... Net na Ramses' overlijden en soms nog, als mijn verdriet om Ramses even heel rauw aanvoelt, wil ik maar één ding: dat de dood tijdelijk is, dat ik Ramses weer terug zou krijgen, lekker voor altijd!
Herinneringen aan dat mooie koppie van Ramses, zijn dopneusje, zijn stevige ronde handen die op die van Dirkje lijken, zijn vingers, die kleine donshaartjes, zijn lipjes, zijn voeten, prachtige voeten en zijn geur. Nooit vergeet ik zijn geur. Herinneringen aan zijn kistje, zijn nieuwe huis, die Jerry en papa zo mooi hebben afgeschuurd samen hier in de tuin op de zondagmiddag na zijn overlijden in mijn buik. Ik nog altijd zwanger, zwanger van de dood; en ook dat was goed.. hem nog even bij mij te houden, te hebben.
En onze ouders die kwamen toen Ramses net geboren was.. samen kijken, verwonderen, huilen... zo samen. Wat hebben we het verdriet om Ramses toch met veel mensen intens gedeeld, fantastisch. Weten jullie dat nog, Elly, Jerry en Barbara... de avond voor de begrafenis hebben jullie voor ons gekookt. We aten aan tafel, Ramses stond in zijn kistje naast ons. Wat hebben we toen gelachen! Wat was dat fijn!
Ja, ook in die dagen hebben we ook veel gelachen.
Ik bracht Ramses een bloem vandaag, de poppetjes van kastanjes en eikeltjes hadden we zondag al gebracht. Dan sta ik daar weer en denk ik terug aan het moment dat we daar met z'n allen stonden, om dat diepe graf. Ramses' kistje in die prachtige doek die Jerry en Elly gemaakt hadden, met het touw er aan. Jerry en ik, die samen zijn kistje, via dat touw, lieten zakken. Ik wachtte tot Jerry zijn handen er af haalde en stond daar, als met de navelstreng in mijn handen, ik hier en mijn kind daar in het graf... ik realiseerde me zo goed dat ik hem toen omhoog kon halen, of loslaten.. ik wilde hem zijn rust gunnen en liet los...
Toen na de uitvaart, in het café waar we ook onze bruiloft vierden, waar het zo gezellig was. Waar zoveel van jullie mooie poppetjes van eikels en kastanjes maakten: een mannetje met een rugzak, een krachtpatser... ze hebben de hele winter Ramses' graf mooi gehouden. We maken elk jaar deze poppetjes voor hem. En het herinneringsboek voor ons, met al dat moois wat jullie schreven...
De stilte in huis, in mijn buik na de uitvaart.. vreselijk. Geen buik meer, geen kind, alleen een graf.
Als ik terug kijk op de jaren die volgden, speelt Ramses een belangrijke rol. Natuurlijk mijn, en Jerry's verdriet om zijn dood. Jerry's verdriet wat er zo anders uit zag dan het mijne maar waarin we elkaar we alsmaar konden vinden; en daar ben ik trots op, want dat was niet altijd gemakkelijk. De zwangerschap van Dirkje volgde al snel.. wat vond ik dat eng, de angst voor opnieuw een kind te verliezen.. Ik dacht vandaag terug aan een moment dat Dirkje een week oud was en ik haar de tuin liet zien. Ik realiseerde me dat de kraamhulp weer zou vertrekken maar dat zij, onze dochter, echt bleef... wat een geluksmoment! Ook de week voor Josephs bevalling herinner ik me dat ik er telkens midden in de nacht uit ging, zo onrustig, zo weten dat ik heel dicht bij een kraambed ben of... een uitvaart.
Mijn werk, wat zich alsmaar meer op doodgeboorte richtte, waar ik zo mijn ziel en zaligheid in legde maar wat toch echt een gigantische belasting gaf. Mijn ziek zijn waarin ik ook de angst opnieuw een kind te verliezen onder ogen kwam.. de dood, die zomaar uit de lucht kan komen vallen, elk moment...
Het leven is voor mij, maar ik kan ook wel voor Jerry, Dirkje en Joseph spreken, echt fijn. We hebben het goed met elkaar, heel goed. We genieten allemaal. Ramses is daarbij, in meer of mindere mate.
Ramses heeft zo zijn eigen plek, in mijn leven, in Jerry's leven en in dat van de kinderen. Wat heb ik om dit kind gehuild, liters... en soms nog, en dat vind ik fijn. Vaak gebeurt dat zo rond zijn verjaardag, maar ook wel eens "maarzo", bij mooi licht, of muziek, of een geur.. Jerry danst bij biodanza regelmatig met Ramses zo regelmatig dat ik het inmiddels herken; zijn tranen die over zijn wangen rollen en zijn "dragende" armen. Fijn, heel fijn. Hij mag voor altijd zo lekker bij ons blijven, met tranen, in gesprekken, herinneringen.. Wat heeft dit kind ons veel gebracht! Het was een prachtig kind, dit kind met te weinig hersens en een te groot hart.. hoe mooi kan een "afwijking" zijn!
liefs voor jullie allemaal,
Thursday, October 12, 2006
(schoon)moederperikelen
Mijn moeder belde...
ze had net Jerry's(mijn partner) moeder gebeld om haar te feliciteren met haar verjaardag. Mijn schoonmoeder vertelde haar dat Jerry gisteren met Dirkje (dochter) en Joseph (zoon) was gekomen voor haar verjaardag. "En jij was er niet", zei mijn moeder tegen mij, waarnaar het een tijdje stil bleef. Gelukkig zag ik goed wat er gebeurde dus ik zei: "Ja, dat klopt..." en deed alsof mijn neus bloedde. Ze zei dat mijn schoonmoeder toch wel heel veel voor mij gedaan had toen ik zo ziek was en dat het een lieve vrouw is, en dat ze dacht te horen dat ze toch wel teleurgesteld was dat ik niet gekomen was. Ik zei, met plezier in mijn stem dat het me lukte, na 36 jaar, in mijn eigen kracht te blijven staan: "En nu ga jij mij een lesje leren!" Nee, dat niet maar ze vond toch dat ze dat even moest zeggen en nu ze dat had gedaan was het daarmee goed voor haar. Ik kon het nog altijd bij haar laten en zei dat ik een andere keus had gemaakt die voor mij goed was en dat het voor mij prima was dat ze hierover belde. We beeindigden ons gesprek.
Ik moest lachen van de spanning en van blijdschap dat het me was gelukt overeind te blijven, in mijn eigen kracht, en wel tegen mijn moeder... zij die mij heeft geleerd hoe ik me behoor te gedragen, van wie ik leerde te pleasen. Ik voelde liefde voor mijn moeder wat mijn gevoel bevestigde dat ik het goede had gedaan; ik was zowel in contact met mezelf als in contact met haar gebleven. Jerry had mee geluisterd en lachte ook. Ik ging weer terug naar buiten want ik was met mijn buurvrouw/ vriendin de kozijnen buiten aan het schuren en verven. Ik vertelde haar over mijn gesprek waarna we er een leuk gesprek over hadden. Het scherpte mijn denken en ik besloot mijn moeder later op de dag terug te bellen om haar te vertellen waarom ik doe zoals ik doe. Om haar van mijn beweegredenen deelgenoot te maken. Onderwijl het schilderen dacht ik nog wel mijn vertrouwde gedachten: "En straks vraag ik mijn schoonmoeder weer of de kinderen kunnen komen logeren" met het daarbij horende gedachte dat ik haar dan weer nodig heb, wel wat van haar vraag en te beroerd ben om op haar verjaardag te verschijnen... Duidelijk moet ik dan tegen mezelf zeggen dat ik niet van haar vraag iets te doen wat niet goed is voor haar, ik vraag haar of zij wil dat de kinderen komen.. ik vraag haar niet over haar grenzen te gaan.
Dan weet ik weer hoe het zit... dat het please- gedrag is als ik het doe om de ander te plezieren maar het zelf niet wil. Dat ik heb geleerd me schuldig te voelen als ik "niets voor een ander over heb", maar dat het er niet over gaat of ik wat voor de ander over heb maar om de vraag wat ik wil. En mijn moeder, die zich vermoedelijk opgelaten voelde naar mijn schoonmoeder omdat ik er niet was, plaatsvervangende schaamte voor haar dochter die zich niet naar behoren weet te gedragen. Ik maak de ander blij met een dooie mus, ik doe alsof, ik ben niet echt mezelf als ik wel ga maar er niet wil zijn. En natuurlijk de idee dat liefde bewijsbaar is als je maar vooral doet wat de ander graag ziet van jou...
Een paar uur later ging de telefoon, mijn moeder. Ze zei dat ze vond dat ze zich er niet mee had moeten bemoeien. Ze zei dat haar ouders dat ook nooit gedaan hadden naar haar toe en dat ze dat zo gewaardeerd had. Ik zei dat ik het fijn vond dat ze weer belde omdat ik haar wilde vertellen waarom dit voor mij belangrijk is om het op mijn manier te doen. Ik zei dat ik niet meer iets wil doen als ik het zelf niet echt wil. Ik wil niet mijn schoonmoeder bezoeken omdat ik vind dat ik haar iets verschuldigd ben, of omdat dat zo hoort. Ik wil mijn schoonmoeder bezoeken als ik dat wil. Ik zei haar dat ze niet van mij moet verwachten dat ik precies doe wat hoort (zonder boosheid maar meer als gegeven) maar als ik kom, ook naar haar en papa, dat ik dan ook echt wil komen omdat ik het fijn vind om te komen. Ik had haar een tijd geleden vertelt dat ik graag hun verjaardagen kom vieren maar niet als ze hun verjaardag met hun vrienden vieren, omdat ik me daar ongelukkig bij voel. Ze haalde dit aan met het feit dat we op de verjaardag van mijn vader onverwacht gekomen waren (overdag) en dat dat zo'n kado was geweest. Ik kon ook zeggen dat ik ook zo graag kwam die dag, dat ik het fijn had gevonden.
Ik maakte me gelukkig met de gedachte dat ze me begreep toen ze zei dat zij dit weer van haar ouders had geleerd, om altijd voor anderen te zorgen en voor anderen te denken. Ze vroeg zich af of mijn schoonmoeder dit van mij wist. Ook zei ze iets over dat ik van mensen houd en dat ik dat maar gewoon op mijn manier moet blijven doen.... Ik voelde heel veel liefde voor haar maar durfde het haar niet te zeggen (gemiste kans! ik neem me voor het de volgende keer het wel te vertellen als het er weer is.) We spraken uit naar elkaar dat we allebei blij waren met het gesprek.
Mijn moeder zei dat Zoe, mijn nichtje, bij haar was en mij ook wilde spreken. Ik kreeg haar aan de telefoon, ze is 7 en ze vroeg als snel of ze Dirkje aan de telefoon mocht. Ik liep naar binnen, naar Dirkje en zei tegen haar dat Zoe aan de telefoon was voor haar. "Ik wil niet" zei Dirkje, waarop ik meteen, met plezier, weer een nieuwe oefensituatie zag ontstaan. Ik zei tegen Zoe dat Dirkje niet wilde, waarop ze zei dat ze het wel heel graag wilde. Ik zei dat ik het dan nog een keer zou vragen aan Dirkje, waarop Dirkje opnieuw "nee" zei. "Ze wil het echt niet Zoe" zei ik... en voelde ruimte naar Dirkje, dat ze niets moet wat ze niet wil en mildheid naar Zoe die een verlangen had die ze graag in vervulling zag gaan. Daarop beeindigden we het gesprek vrij snel want Dirkje moest poepen en had mij daar weer bij nodig.
Op de wc vroeg Dirkje wat Zoe had gezegd. Ik zei: "Jij wilde niet aan de telefoon maar nu moet ik jou wel gaan vertellen wat ze zei"...... het was er uit voor ik er erg in had. Ik zag hoe het wéér meer van hetzelfde schuldgevoel denken is: als je niet aan de telefoon wilt komen moet je ook niet willen weten wat ze zei...(tja, waarom niet eigenlijk?) Het is een soort straf die ik haar wilde geven door haar de informatie te willen onthouden omdat ze niet deed wat van haar verwacht wordt.. braaf aan de telefoon komen als een ander dat wil ook al wil je dat zelf niet. Dirkje zei alleen maar "ja", zich niet of nauwelijks bewust van de manipulatie. Ik vertelde haar daarna wat Zoe mij had verteld.
We kwamen samen van de wc toen Jerry zei: "Jij doet precies hetzelfde naar Dirkje", en ik zag dat het hem onaangenaam geraakt had, ik dacht wat verontwaardiging te zien op zijn gezicht. Ik zei dat ik dat in de gaten had, mezelf gecorrigeerd had.. Ondanks de enig zins aanvallende toon van Jerry kon ik bij mezelf blijven, mild zijn over mijn handelen, en open naar Jerry toe. "Wat een oefening!" zei ik waarop we beide lachten en er plezier om hadden.
ze had net Jerry's(mijn partner) moeder gebeld om haar te feliciteren met haar verjaardag. Mijn schoonmoeder vertelde haar dat Jerry gisteren met Dirkje (dochter) en Joseph (zoon) was gekomen voor haar verjaardag. "En jij was er niet", zei mijn moeder tegen mij, waarnaar het een tijdje stil bleef. Gelukkig zag ik goed wat er gebeurde dus ik zei: "Ja, dat klopt..." en deed alsof mijn neus bloedde. Ze zei dat mijn schoonmoeder toch wel heel veel voor mij gedaan had toen ik zo ziek was en dat het een lieve vrouw is, en dat ze dacht te horen dat ze toch wel teleurgesteld was dat ik niet gekomen was. Ik zei, met plezier in mijn stem dat het me lukte, na 36 jaar, in mijn eigen kracht te blijven staan: "En nu ga jij mij een lesje leren!" Nee, dat niet maar ze vond toch dat ze dat even moest zeggen en nu ze dat had gedaan was het daarmee goed voor haar. Ik kon het nog altijd bij haar laten en zei dat ik een andere keus had gemaakt die voor mij goed was en dat het voor mij prima was dat ze hierover belde. We beeindigden ons gesprek.
Ik moest lachen van de spanning en van blijdschap dat het me was gelukt overeind te blijven, in mijn eigen kracht, en wel tegen mijn moeder... zij die mij heeft geleerd hoe ik me behoor te gedragen, van wie ik leerde te pleasen. Ik voelde liefde voor mijn moeder wat mijn gevoel bevestigde dat ik het goede had gedaan; ik was zowel in contact met mezelf als in contact met haar gebleven. Jerry had mee geluisterd en lachte ook. Ik ging weer terug naar buiten want ik was met mijn buurvrouw/ vriendin de kozijnen buiten aan het schuren en verven. Ik vertelde haar over mijn gesprek waarna we er een leuk gesprek over hadden. Het scherpte mijn denken en ik besloot mijn moeder later op de dag terug te bellen om haar te vertellen waarom ik doe zoals ik doe. Om haar van mijn beweegredenen deelgenoot te maken. Onderwijl het schilderen dacht ik nog wel mijn vertrouwde gedachten: "En straks vraag ik mijn schoonmoeder weer of de kinderen kunnen komen logeren" met het daarbij horende gedachte dat ik haar dan weer nodig heb, wel wat van haar vraag en te beroerd ben om op haar verjaardag te verschijnen... Duidelijk moet ik dan tegen mezelf zeggen dat ik niet van haar vraag iets te doen wat niet goed is voor haar, ik vraag haar of zij wil dat de kinderen komen.. ik vraag haar niet over haar grenzen te gaan.
Dan weet ik weer hoe het zit... dat het please- gedrag is als ik het doe om de ander te plezieren maar het zelf niet wil. Dat ik heb geleerd me schuldig te voelen als ik "niets voor een ander over heb", maar dat het er niet over gaat of ik wat voor de ander over heb maar om de vraag wat ik wil. En mijn moeder, die zich vermoedelijk opgelaten voelde naar mijn schoonmoeder omdat ik er niet was, plaatsvervangende schaamte voor haar dochter die zich niet naar behoren weet te gedragen. Ik maak de ander blij met een dooie mus, ik doe alsof, ik ben niet echt mezelf als ik wel ga maar er niet wil zijn. En natuurlijk de idee dat liefde bewijsbaar is als je maar vooral doet wat de ander graag ziet van jou...
Een paar uur later ging de telefoon, mijn moeder. Ze zei dat ze vond dat ze zich er niet mee had moeten bemoeien. Ze zei dat haar ouders dat ook nooit gedaan hadden naar haar toe en dat ze dat zo gewaardeerd had. Ik zei dat ik het fijn vond dat ze weer belde omdat ik haar wilde vertellen waarom dit voor mij belangrijk is om het op mijn manier te doen. Ik zei dat ik niet meer iets wil doen als ik het zelf niet echt wil. Ik wil niet mijn schoonmoeder bezoeken omdat ik vind dat ik haar iets verschuldigd ben, of omdat dat zo hoort. Ik wil mijn schoonmoeder bezoeken als ik dat wil. Ik zei haar dat ze niet van mij moet verwachten dat ik precies doe wat hoort (zonder boosheid maar meer als gegeven) maar als ik kom, ook naar haar en papa, dat ik dan ook echt wil komen omdat ik het fijn vind om te komen. Ik had haar een tijd geleden vertelt dat ik graag hun verjaardagen kom vieren maar niet als ze hun verjaardag met hun vrienden vieren, omdat ik me daar ongelukkig bij voel. Ze haalde dit aan met het feit dat we op de verjaardag van mijn vader onverwacht gekomen waren (overdag) en dat dat zo'n kado was geweest. Ik kon ook zeggen dat ik ook zo graag kwam die dag, dat ik het fijn had gevonden.
Ik maakte me gelukkig met de gedachte dat ze me begreep toen ze zei dat zij dit weer van haar ouders had geleerd, om altijd voor anderen te zorgen en voor anderen te denken. Ze vroeg zich af of mijn schoonmoeder dit van mij wist. Ook zei ze iets over dat ik van mensen houd en dat ik dat maar gewoon op mijn manier moet blijven doen.... Ik voelde heel veel liefde voor haar maar durfde het haar niet te zeggen (gemiste kans! ik neem me voor het de volgende keer het wel te vertellen als het er weer is.) We spraken uit naar elkaar dat we allebei blij waren met het gesprek.
Mijn moeder zei dat Zoe, mijn nichtje, bij haar was en mij ook wilde spreken. Ik kreeg haar aan de telefoon, ze is 7 en ze vroeg als snel of ze Dirkje aan de telefoon mocht. Ik liep naar binnen, naar Dirkje en zei tegen haar dat Zoe aan de telefoon was voor haar. "Ik wil niet" zei Dirkje, waarop ik meteen, met plezier, weer een nieuwe oefensituatie zag ontstaan. Ik zei tegen Zoe dat Dirkje niet wilde, waarop ze zei dat ze het wel heel graag wilde. Ik zei dat ik het dan nog een keer zou vragen aan Dirkje, waarop Dirkje opnieuw "nee" zei. "Ze wil het echt niet Zoe" zei ik... en voelde ruimte naar Dirkje, dat ze niets moet wat ze niet wil en mildheid naar Zoe die een verlangen had die ze graag in vervulling zag gaan. Daarop beeindigden we het gesprek vrij snel want Dirkje moest poepen en had mij daar weer bij nodig.
Op de wc vroeg Dirkje wat Zoe had gezegd. Ik zei: "Jij wilde niet aan de telefoon maar nu moet ik jou wel gaan vertellen wat ze zei"...... het was er uit voor ik er erg in had. Ik zag hoe het wéér meer van hetzelfde schuldgevoel denken is: als je niet aan de telefoon wilt komen moet je ook niet willen weten wat ze zei...(tja, waarom niet eigenlijk?) Het is een soort straf die ik haar wilde geven door haar de informatie te willen onthouden omdat ze niet deed wat van haar verwacht wordt.. braaf aan de telefoon komen als een ander dat wil ook al wil je dat zelf niet. Dirkje zei alleen maar "ja", zich niet of nauwelijks bewust van de manipulatie. Ik vertelde haar daarna wat Zoe mij had verteld.
We kwamen samen van de wc toen Jerry zei: "Jij doet precies hetzelfde naar Dirkje", en ik zag dat het hem onaangenaam geraakt had, ik dacht wat verontwaardiging te zien op zijn gezicht. Ik zei dat ik dat in de gaten had, mezelf gecorrigeerd had.. Ondanks de enig zins aanvallende toon van Jerry kon ik bij mezelf blijven, mild zijn over mijn handelen, en open naar Jerry toe. "Wat een oefening!" zei ik waarop we beide lachten en er plezier om hadden.
Friday, October 06, 2006
tweede keus....?
Dinsdagavond had ik met Arend (een goede vriend) afgesproken. Ik
verheugde me erop. Hij belde op, ik vroeg meteen of onze date wel
doorging. "Daar bel ik over" zei hij. Hij had nog een andere optie
voor die avond, hij twijfelde. Ik zei dat ik graag bij hem zou komen
maar dat ik graag heb dat hij kiest voor dat wat hij het liefste
doet, ik heb er niets aan om te komen als hij liever iets anders
doet. Hij zag, toen ik dat had gezegd, wat hij het liefste wilde en
dat was de andere optie. Hij zei erbij hoe moeilijk hij dat vond en
gewend was vooral met de ander rekening te houden. Hij vroeg of ik me
nu tweede keus voelde. "Nee, dat niet maar ik voel me wel erg
teleurgesteld". Het was moeilijk gewoon mijn teleurstelling er te
laten zijn en het daarbij te laten. Hij zei nog dat hij van me houdt,
ik hoorde het wel maar het kwam niet echt binnen. Ik Wist dat dat zo
is maar voelde het niet. We stopten ons gesprek.
Ik voelde me echt teleurgesteld. Ik had echt zin om hem te zien. Na ons gesprek had ik onder andere de volgende gedachten:
"hij heeft het niet voor mij over", "ik ben niet belangrijk genoeg",
hij zorgt niet voor mij", "wat heb ik aan een vriend die er niet is
als ik hem nodig heb", "ja, ja, hij zegt dat hij van me houdt... "
Even later zag ik bewust mijn gedachten passeren en voelde het
effect ervan; ik zette mijn vriend op een afstand, ik was afstand aan
het creeeren met mijn gedachten. Het lukte me om deze gedachten los
te laten en met mildheid met mezelf om te gaan.
Ik had ineens een "vrije" avond, besloot met mezelf wat leuks te
doen. Ik keek of er een film draaide die ik zien wilde. Ja, een
documentaire die me aansprak. Ik ging en kwam met veel inspiratie,
veel inzichten terug.
Woensdagmorgen kreeg ik meer helderheid over de situatie: Toch
raar... ik stel hem de keuze te kiezen wat hij het liefste wil,
vanuit mijn overtuiging dat het belangrijk is te doen wat je echt
verlangt, waar je hart naar uit gaat. Daarbij denk ik dat als het
beter is voor hem iets anders te doen, dat dat dan uiteindelijk ook
zo voor mij is, hier heb ik nog wel een lichte twijfel in. Wel voel
ik me overtuigd in mijn gedachte dat ik als hij eigenlijk iets anders
wil, het niet goed is om samen te zijn, ook niet voor mij. Ik heb er
niets aan als het niet voluit JA is. Dat was wat er was, hoe ik er
naar keek. Mijn reactie was er één van totaal andere orde, op totaal
iets anders. Een deel van mijn reactie was een reactie op schaarste
en dat liefde opofferen betekent. Het onderstaande zijn gedachten die
ik hier zoal over heb.
Het schaarste denken; van wegen, van vergelijken.. wie is de leukste,
de liefste, de aller-allerliefste? Hij kiest voor iets anders dan
voor mij, dus kiest hij niet voor mij, dus ziet hij me minder
graag.... Dat is wat ik er van maakte en wat zo pijnlijk is en wat
totaal niet klopt. Ik maakte mezelf ongelukkig met mijn gedachten dat
hij niet voor mij koos op dat moment.. dus toch tweede keus
gevoelens! Alsof er tweede keuzes zijn... er zijn onwaarschijnlijk
veel keuzes! Hij koos wat er op Dat moment aan verlangen in hem
zat... en dat had niets met zijn liefde voor mij te maken laat staan
voor mij als persoon. Maar dat is wel wat ik er vaak aan heb
gehangen. Dat als iemand niet voor mij kiest, dat dat iets zegt over
mij, dat ik mezelf dan minder waard vind, minder van belang...
Ik doe mezelf pijn als ik gedachten maak dat mijn vriend niet voor
mij zorgen wil, dat hij er niet is als ik hem nodig heb. Het lijkt
alsof ik hem tekort doe door deze gedachten maar in feite doe ik
vooral mezelf tekort. Hij verandert niet door mijn gedachten, ik
verander er door.. ik zet niet hem op afstand, maar mezelf! Ik zie
weer eens helderder dat onaangename gedachten over iemand anders
vooral mezelf schaden... dat ik dan vooral mezelf tekort doe.
Het andere stukje wat ik er aan plakte was dat liefde opofferen
betekent. Hoe laat je zien dat je de ander liefhebt? Ik heb geleerd
dat als je wilt laten merken dat je de ander lief hebt, dat je dat
laat zien door vooral veel te doen voor de ander wat je zelf helemaal
niet wilt... dan bewijs je dat het liefde echt is! "Zie eens wat ik
doe, ik vind het helmaal niet leuk om dit te doen maar doe het
helemaal speciaal voor jou...zie je hoeveel ik van je hou?" Het
pleasen... houden van iemand betekende opofferen... jezelf
wegcijferen om de ander te plezieren, maar zelf het eigenlijk niet
willen... Wat een verwarring is er hierop ontstaan in mij. Ik zie ook
waar dat vandaan komt en denk terug aan de ontelbare keren dat mijn
moeder mij zei: "heb je dan niets over voor een ander?" als ik zei
dat ik iets niet wilde. En een vakantie waarin ik moest gaan logeren
bij een nichtje die ik niet eens leuk vond. "Doe het voor haar, zij
heeft niets"... schuldgevoelens kan dat nog oproepen als ik voor
mezelf kies, voor mijn verlangen en niet voor "het plezieren" van een
ander.
Ik geloof het Echt niet meer, ik ben ervan overtuigd dat houden van
vrij is van moeten, van opofferen. Liefde geeft alleen maar, vrijuit,
omdat het vanuit ons eigen verlangen ontstaat. Omdat het fijn is om
te geven aan de mensen die we lief hebben. Als geven niet botst met
mijn verlangen. Vanuit respect voor mezelf en voor een ander doet het
me goed om zuiver te handelen, de ander lief te hebben zoals hij is.
Het is een wisselwerking... ik kan de ander niet echt lief hebben als
ik mezelf niet liefheb.. ik kan de ander zijn grenzen moeilijker
respecteren als ik de mijne niet voluit respecteer.. Als ik iemand
van wie ik hou bewust pijn doe lijdt ik daar aan. Doe ik vooral
mijzelf pijn en misschien de ander ook, maar daar heb ik niet alles
over te zeggen gelukkig.
Kan ik bewijzen dat ik van iemand hou? Ik weet het niet... ik kan het
in ieder geval niet door iets te doen dat ik eigenlijk niet wil. Dat
is pleasen, ruilhandel... Ik doe dit voor jou en dan krijg ik
waardering van jou.. Doei!!
Zo weiger ik lief te hebben... ik word er boos van.. dat ik me ooit
in de maling heb laten nemen dat dat liefde is... het lijkt echt meer
op prostitutie.... (wow, er zit kracht, kwaadheid? achter bij mij!)
verheugde me erop. Hij belde op, ik vroeg meteen of onze date wel
doorging. "Daar bel ik over" zei hij. Hij had nog een andere optie
voor die avond, hij twijfelde. Ik zei dat ik graag bij hem zou komen
maar dat ik graag heb dat hij kiest voor dat wat hij het liefste
doet, ik heb er niets aan om te komen als hij liever iets anders
doet. Hij zag, toen ik dat had gezegd, wat hij het liefste wilde en
dat was de andere optie. Hij zei erbij hoe moeilijk hij dat vond en
gewend was vooral met de ander rekening te houden. Hij vroeg of ik me
nu tweede keus voelde. "Nee, dat niet maar ik voel me wel erg
teleurgesteld". Het was moeilijk gewoon mijn teleurstelling er te
laten zijn en het daarbij te laten. Hij zei nog dat hij van me houdt,
ik hoorde het wel maar het kwam niet echt binnen. Ik Wist dat dat zo
is maar voelde het niet. We stopten ons gesprek.
Ik voelde me echt teleurgesteld. Ik had echt zin om hem te zien. Na ons gesprek had ik onder andere de volgende gedachten:
"hij heeft het niet voor mij over", "ik ben niet belangrijk genoeg",
hij zorgt niet voor mij", "wat heb ik aan een vriend die er niet is
als ik hem nodig heb", "ja, ja, hij zegt dat hij van me houdt... "
Even later zag ik bewust mijn gedachten passeren en voelde het
effect ervan; ik zette mijn vriend op een afstand, ik was afstand aan
het creeeren met mijn gedachten. Het lukte me om deze gedachten los
te laten en met mildheid met mezelf om te gaan.
Ik had ineens een "vrije" avond, besloot met mezelf wat leuks te
doen. Ik keek of er een film draaide die ik zien wilde. Ja, een
documentaire die me aansprak. Ik ging en kwam met veel inspiratie,
veel inzichten terug.
Woensdagmorgen kreeg ik meer helderheid over de situatie: Toch
raar... ik stel hem de keuze te kiezen wat hij het liefste wil,
vanuit mijn overtuiging dat het belangrijk is te doen wat je echt
verlangt, waar je hart naar uit gaat. Daarbij denk ik dat als het
beter is voor hem iets anders te doen, dat dat dan uiteindelijk ook
zo voor mij is, hier heb ik nog wel een lichte twijfel in. Wel voel
ik me overtuigd in mijn gedachte dat ik als hij eigenlijk iets anders
wil, het niet goed is om samen te zijn, ook niet voor mij. Ik heb er
niets aan als het niet voluit JA is. Dat was wat er was, hoe ik er
naar keek. Mijn reactie was er één van totaal andere orde, op totaal
iets anders. Een deel van mijn reactie was een reactie op schaarste
en dat liefde opofferen betekent. Het onderstaande zijn gedachten die
ik hier zoal over heb.
Het schaarste denken; van wegen, van vergelijken.. wie is de leukste,
de liefste, de aller-allerliefste? Hij kiest voor iets anders dan
voor mij, dus kiest hij niet voor mij, dus ziet hij me minder
graag.... Dat is wat ik er van maakte en wat zo pijnlijk is en wat
totaal niet klopt. Ik maakte mezelf ongelukkig met mijn gedachten dat
hij niet voor mij koos op dat moment.. dus toch tweede keus
gevoelens! Alsof er tweede keuzes zijn... er zijn onwaarschijnlijk
veel keuzes! Hij koos wat er op Dat moment aan verlangen in hem
zat... en dat had niets met zijn liefde voor mij te maken laat staan
voor mij als persoon. Maar dat is wel wat ik er vaak aan heb
gehangen. Dat als iemand niet voor mij kiest, dat dat iets zegt over
mij, dat ik mezelf dan minder waard vind, minder van belang...
Ik doe mezelf pijn als ik gedachten maak dat mijn vriend niet voor
mij zorgen wil, dat hij er niet is als ik hem nodig heb. Het lijkt
alsof ik hem tekort doe door deze gedachten maar in feite doe ik
vooral mezelf tekort. Hij verandert niet door mijn gedachten, ik
verander er door.. ik zet niet hem op afstand, maar mezelf! Ik zie
weer eens helderder dat onaangename gedachten over iemand anders
vooral mezelf schaden... dat ik dan vooral mezelf tekort doe.
Het andere stukje wat ik er aan plakte was dat liefde opofferen
betekent. Hoe laat je zien dat je de ander liefhebt? Ik heb geleerd
dat als je wilt laten merken dat je de ander lief hebt, dat je dat
laat zien door vooral veel te doen voor de ander wat je zelf helemaal
niet wilt... dan bewijs je dat het liefde echt is! "Zie eens wat ik
doe, ik vind het helmaal niet leuk om dit te doen maar doe het
helemaal speciaal voor jou...zie je hoeveel ik van je hou?" Het
pleasen... houden van iemand betekende opofferen... jezelf
wegcijferen om de ander te plezieren, maar zelf het eigenlijk niet
willen... Wat een verwarring is er hierop ontstaan in mij. Ik zie ook
waar dat vandaan komt en denk terug aan de ontelbare keren dat mijn
moeder mij zei: "heb je dan niets over voor een ander?" als ik zei
dat ik iets niet wilde. En een vakantie waarin ik moest gaan logeren
bij een nichtje die ik niet eens leuk vond. "Doe het voor haar, zij
heeft niets"... schuldgevoelens kan dat nog oproepen als ik voor
mezelf kies, voor mijn verlangen en niet voor "het plezieren" van een
ander.
Ik geloof het Echt niet meer, ik ben ervan overtuigd dat houden van
vrij is van moeten, van opofferen. Liefde geeft alleen maar, vrijuit,
omdat het vanuit ons eigen verlangen ontstaat. Omdat het fijn is om
te geven aan de mensen die we lief hebben. Als geven niet botst met
mijn verlangen. Vanuit respect voor mezelf en voor een ander doet het
me goed om zuiver te handelen, de ander lief te hebben zoals hij is.
Het is een wisselwerking... ik kan de ander niet echt lief hebben als
ik mezelf niet liefheb.. ik kan de ander zijn grenzen moeilijker
respecteren als ik de mijne niet voluit respecteer.. Als ik iemand
van wie ik hou bewust pijn doe lijdt ik daar aan. Doe ik vooral
mijzelf pijn en misschien de ander ook, maar daar heb ik niet alles
over te zeggen gelukkig.
Kan ik bewijzen dat ik van iemand hou? Ik weet het niet... ik kan het
in ieder geval niet door iets te doen dat ik eigenlijk niet wil. Dat
is pleasen, ruilhandel... Ik doe dit voor jou en dan krijg ik
waardering van jou.. Doei!!
Zo weiger ik lief te hebben... ik word er boos van.. dat ik me ooit
in de maling heb laten nemen dat dat liefde is... het lijkt echt meer
op prostitutie.... (wow, er zit kracht, kwaadheid? achter bij mij!)
Sunday, September 17, 2006
oud zeer
Vandaag trapte ik flink in oud zeer.
Ik was bij Paul geweest het weekend. Ik wist dat Jerry een vrouw had uitgenodigd en ik vermoedde dat ze wel gevreeen zouden hebben. Dat voelde prima, niets aan de hand. Merkte dat ik de gedachte had dat als alles maar bij het oude blijft, mijn relatie met Jerry en mijn relatie met de vrouw, dat het me dan echt niets uit maakt. Terwijl ik die gedachte had zag ik daar ook al weer de illusie van in; natuurlijk blijft mijn relatie met Jerry niet hetzelfde en ook mijn relatie met de vrouw verandert... toen was ook dat goed.
Via een indirecte manier kreeg ik onverwachte informatie over hun vrijpartij. (privacy gevoelig)
Auw! Ik liep naar buiten. Ik wist ineens een detail ..... en het pijnlijke was dat ik het aan mezelf verbond.... vergelijken, competitie: "ik ben niet spannend genoeg", "ik heb niet zo'n spetterend seksleven", "ik ben niet sexy", "ik ben niet goed in sex", " ik ben vies"..... Hele oude oordelen die ik maar al te goed ken, die ontstaan zijn in mijn pubertijd. Auw!!
Ik zag dat het mijn gevoelens zijn, echt de mijne, vertrouwde, oude... Maar doordat ik me vergeleek met Jerry, met de vrouw.. maakte ik grote afstand naar Jerry (en naar de vrouw maar die was er niet).
In de tuin hoorde ik Joseph roepen. Hij lag in bed. Ik kroop bij hem in bed, hij kroop tegen me aan en viel weer in slaap. Al snel kwamen de tranen bij mij.... Auw, auw auw!!
Dirkje kwam bij ons, om mij te halen om koek te komen eten. Joseph werd wakker en had wel zin in koek dus.. hup, die was uit bed. Ik bleef liggen en huilde door. Voelde zo mijn verdriet om mijn oude oordelen over mijzelf, zo pijnlijk. Jerry kwam binnen, kwam bij me liggen. Ik huilde verder, het duurde en het duurde...
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Jerry (dat is voor ons geen oordeel maar betekent zoiets als "wat voel je, wat denk je, wat ervaar je... maar dan een actievere, meer verantwoording nemen voor wat je doet) "Ik ben aan het helen", zei ik. Toen vertelde ik over mijn oordelen die ik tegen kwam, die zo pijnlijk zijn en waar ik op dat moment zo de pijn van kon voelen.... Ook in mijn lijf, in mijn voorhoofd deed het pijn. Soms zo heftig dat ik even stoppen moest met huilen.
We lagen lekker samen. Dirkje en Joseph kwamen vragen of we ook koek kwamen eten; "ja, zo.... als ik klaar ben met huilen". 2 Minuten later waren ze er al weer.
Wat is dat toch pijnlijk, en tegelijk zo'n kado... die oude oordelen die opkomen en waar ik steeds meer de pijn van kan voelen in het nu. Oordelen die zo gewoon voor me waren.. Ik zie nu dat het maar oordelen zijn, maar wat heb ik ze geloofd!!! Dan vind ik het zo'n kado dat Jerry een actief seksleven heeft buiten mij om waardoor ik deze pijn nu kan voelen, helen en loslaten. Ik heb deze oordelen niet meer nodig. Ik heb het ook niet meer nodig om te vergelijken. Maar het zit Nog in mij, maar al een stukje minder dan vanmorgen.
Ik was bij Paul geweest het weekend. Ik wist dat Jerry een vrouw had uitgenodigd en ik vermoedde dat ze wel gevreeen zouden hebben. Dat voelde prima, niets aan de hand. Merkte dat ik de gedachte had dat als alles maar bij het oude blijft, mijn relatie met Jerry en mijn relatie met de vrouw, dat het me dan echt niets uit maakt. Terwijl ik die gedachte had zag ik daar ook al weer de illusie van in; natuurlijk blijft mijn relatie met Jerry niet hetzelfde en ook mijn relatie met de vrouw verandert... toen was ook dat goed.
Via een indirecte manier kreeg ik onverwachte informatie over hun vrijpartij. (privacy gevoelig)
Auw! Ik liep naar buiten. Ik wist ineens een detail ..... en het pijnlijke was dat ik het aan mezelf verbond.... vergelijken, competitie: "ik ben niet spannend genoeg", "ik heb niet zo'n spetterend seksleven", "ik ben niet sexy", "ik ben niet goed in sex", " ik ben vies"..... Hele oude oordelen die ik maar al te goed ken, die ontstaan zijn in mijn pubertijd. Auw!!
Ik zag dat het mijn gevoelens zijn, echt de mijne, vertrouwde, oude... Maar doordat ik me vergeleek met Jerry, met de vrouw.. maakte ik grote afstand naar Jerry (en naar de vrouw maar die was er niet).
In de tuin hoorde ik Joseph roepen. Hij lag in bed. Ik kroop bij hem in bed, hij kroop tegen me aan en viel weer in slaap. Al snel kwamen de tranen bij mij.... Auw, auw auw!!
Dirkje kwam bij ons, om mij te halen om koek te komen eten. Joseph werd wakker en had wel zin in koek dus.. hup, die was uit bed. Ik bleef liggen en huilde door. Voelde zo mijn verdriet om mijn oude oordelen over mijzelf, zo pijnlijk. Jerry kwam binnen, kwam bij me liggen. Ik huilde verder, het duurde en het duurde...
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Jerry (dat is voor ons geen oordeel maar betekent zoiets als "wat voel je, wat denk je, wat ervaar je... maar dan een actievere, meer verantwoording nemen voor wat je doet) "Ik ben aan het helen", zei ik. Toen vertelde ik over mijn oordelen die ik tegen kwam, die zo pijnlijk zijn en waar ik op dat moment zo de pijn van kon voelen.... Ook in mijn lijf, in mijn voorhoofd deed het pijn. Soms zo heftig dat ik even stoppen moest met huilen.
We lagen lekker samen. Dirkje en Joseph kwamen vragen of we ook koek kwamen eten; "ja, zo.... als ik klaar ben met huilen". 2 Minuten later waren ze er al weer.
Wat is dat toch pijnlijk, en tegelijk zo'n kado... die oude oordelen die opkomen en waar ik steeds meer de pijn van kan voelen in het nu. Oordelen die zo gewoon voor me waren.. Ik zie nu dat het maar oordelen zijn, maar wat heb ik ze geloofd!!! Dan vind ik het zo'n kado dat Jerry een actief seksleven heeft buiten mij om waardoor ik deze pijn nu kan voelen, helen en loslaten. Ik heb deze oordelen niet meer nodig. Ik heb het ook niet meer nodig om te vergelijken. Maar het zit Nog in mij, maar al een stukje minder dan vanmorgen.
Subscribe to:
Posts (Atom)
